24/08/2023
„Kto kłóci się z przeszłością, ten już w niej utknął.”
M. Gierszewska
Utknięcie w dziecięcej krzywdzie:
• nieprzerwane korzystanie z „kart” trudnej przeszłości
• obwinianie: rodziców i wielu innych dookoła
• stałe korzystanie ze zdań „bo on / ona”, „bo oni”, „gdyby nie oni, to…”
• działanie w życiu z miejsca ran, a więc z poziomu zemsty, udowadniania, ucierania nosa, karania, czy prośby o uwagę i walidację
• stawanie do prób „wyrwania” od rodziców wszystkiego tego, czego nie było w dzieciństwie
• doświadczanie świata z miejsca nieruszonych dziecięcych podstawowych ran więzi, a więc: odrzucenia, porzucenia, zdrady, niesprawiedliwości i upokorzenia (kiedy w dziecięcej krzywdzie, możemy mieć wrażenie, że świat i ludzie to nic innego, jak w kółko powtarzane te same zranienia)
Wyjście do dorosłości:
• brak oczekiwań, że ktokolwiek (w tym także rodzice) nadrobią za Twoją przeszłość
• wzięcie odpowiedzialności za swoje decyzje, postawy i wybory - dziś
• zobaczenie i skorzystanie z własnej sprawczości i wpływu na swoją rzeczywistość
• nieprzerwane opiekowanie się swoimi dziecięcymi zranieniami: również po to, by nie wylewać (czasem przez przypadek) cyklicznie lub incydentalnie swojego dziecięcego bólu i niespełnionych potrzeb na innych
• uznanie swojej przeszłości / uznanie, że wszystko było dokładnie takie, jakie mogło być
• wyjście z powtarzanych zdań „bo oni” / „bo świat” / „bo niesprawiedliwie” - raz a dobrze skierowanie wektora na siebie
• przyglądanie się sobie w swoich codziennych postawach i sprawdzanie: czy aby na pewno płyną z punktu dorosłości…
Z dziecięcej krzywdy nie wyjdzie nikt, kto się tym nie zajmuje. To proces.
Proces, który wymaga przede wszystkim czasu i chęci.
To proces, który stawia nas do - w pewnym sensie - bezkompromisowej już, dojrzałości.
Trzymam kciuki: żeby się chciało…
Żeby nam wszystkim chciało się być dorosłymi.
Bo rany wybijają.
Krzyczą.
Przypominają.
Sączą się między słowami.
I jątrzą w kolejnych relacjach.
Ale mamy wybór.
Mamy możliwości.
Do dzieła!
❤️
