W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. W roku 2007 wieś liczyła 260 mieszkańców. Wieś leży ok. 4 km na północny zachód od Pełczyc. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1299 r. W 1. poł. XIV wieku było to lenno rodów rycerskich Billerbeck i Slemer. Wieś pograniczna, w XV wieku większa jej część leżała w granicach Pomorza (Billerbecków), mniejsza w granic
ach Nowej Marchii (lenno rodu von Waldow). W latach 20./30. XVII wieku była to już duża jednostka osadnicza, składająca się z 33 gospodarstw chłopskich i 6 zagrodniczych. Znajdowały się tu karczma, kuźnia oraz dwa młyny. W tym czasie cały majątek rycerski należał do Billerbecków. W 1690 r. dobra przejmują Lüdewitzowie, po czym – w 1713 r. – sprzedają je, zaś od 1776 r. właścicielami staje się rodzina von Armin. Od pocz. XIX wieku aż do roku 1945 majątek w Jagowie pozostawał w ręku rodu von Schröder. W poł. XIX w. była to wieś dworsko-chłopska, zamieszkana przez 359 osób, w tym 226 to ludność folwarczna. Poza dobrami szlacheckimi, liczącymi ponad 1000 ha (w ich skład wchodziły również tartak i cegielnia) było też 7 gospodarstw chłopskich i 7 zagrodniczych. W 1856 r. wzniesiono nowy kościół wg projektu Heinricha Wenzla, fundacji Friedricha von Schrödera. Po 1945 r. majątek upaństwowiono, tworząc na jego bazie Państwowe Gospodarstwo Rolne. Przez wieś do byłego, a obecnie zdewastowanego parku, biegnie aleja starych lip i kasztanowców. Niegdyś rosły w nim: dęby czerwone (Quercus borealis), dęby bezszypułkowe, jesiony, klony, wiązy, buki i graby, obecnie nielicznie zachowane. Przy pałacu zachował się szczęśliwie wiekowy okaz miłorząbu dwuklapowego (Ginkgo biloba). Przy drodze prowadzącej z dawnego parku w kierunku łąk i stawu aleja obsadzona lipami krymskimi (Tilia euchlora). Przy kościele świerki i jedlice (Pseudotsuga taxifolia), niestety bardzo przetrzebione wskutek „porządków” wokół kościoła przeprowadzonych przez jednego z proboszy z Pełczyc w latach 80. Z kolei magnolie, głogi i lilaki rosnące niegdyś przy pałacu zostały wycięte na polecenie dyrekcji PGR-u kilkanaście lat wcześniej. (Ponoć magnolie zostały usunięte po tym jak pijany traktorzysta wjechał w jedną z nich). Na wzgórzu przy ruinach wieży rośnie jesion wyniosły odm. zwisająca (Fraxinus excelsior L. 'Pendula') (bardzo ucierpiał podczas zimy roku 2005/06). Przy pałacu cyprysik lawsona (Chamaecyparis lawsoniana) i sumak octowiec odm. strzępolistna (Rhus typhina ‘Dissecta’), Jaśminowce, śnieguliczki oraz często oplatający drzewa i inne krzewy powojnik pnący (Clematis vitalba) wyczerpują skład gatunkowy byłego parku. Agroturystyka w okolicy:
Siedlisko Orlik
http://www.siedlisko-orlik.pl/
Agrogin
http://schodybetonowe.com/agrogin/
---
Opracowanie prof. Edwarda Rymara
Jagów, wieś (do 1945 Jagow)
W obszarze pól wsi do 1939 r. stwierdzono ślady bytowania ludności w epoce kamiennej (siekierki i topory kamienne na stanowiskach 2, 3, 4, 8), brązu (kurhan kamienny o długości ok. 30 m rozkopany w 1826; miecz długości 68 cm; szpila na stanowisku 1, ceramika i prząslik na stanowisku 5) i w okresie nieznanym (ceramika na stanowisku 6 i 7 wsch. od młyna). Wieś w ziemi pełczyckiej, w latach 1280-1315 pod panowaniem margrabiów brandenburskich, od 1315 w księstwie szczecińskim. Założona prawdopodobnie przez ród rycerski von Jagow, przybyły z margrabiami zza Odry do ziemi pełczyckiej w XIII w. a co najmniej nazwę on jej nadał. Ród to możny w ziemi wkrzańskiej, a ponieważ znany jest długo wcześniej zanim pojawia się nasza wieś, znak to oczywisty ze nazwiska od niej nie przyjął, ale przeniósł swe nazwisko do ziemi pełczyckiej z terenów na zachód od Odry. W Jagowie rodzina ta była już przed 1321, skoro wtedy, w rejestrze kosztów wojennych zestawionym książętom pomorskich przez ich marszałka Wedegona von Wedel, Arnold de Iagow wymieniony zostaje obok Billerbecka, a ta rodzina rycerska dowodnie miała wtedy posiadłość w ziemi pełczyckiej, i do tego w tym czasie spotkamy ją w Jagowie. W 1337 Jaghow w ziemi pełcz. liczy 64 łany (liczba typowo kolonizacyjna), w tym parafii 4. Lennikami władców są: Henryk (Billerbeck?) na 10, Henning [Billerbeck?] na 10, Herman Slamer [może źle odczytano słowo w dokumencie, zamiast senior, czyli „starszy”, tez Billerbeck?] na 4 łanach. Piotr von Billerbeck wśród rycerstwa ziemi pełczyckiej składającego 1 IV 1469 w Pełczycach hołd elektorowi brandenburskiemu. W 1478 w wyniku najazdu elektora brandenburskiego Albrechta Achillesa na księstwo pomorskie, wieś, podobnie jak ziemia pełczycka, podzielona na część pomorską. i brandenburska. Hans v. Billerbeck z Jagowa, obecny jest w latach 1506-1518 przy czynnościach na rzecz kościołów w Stargardzie; w 1523 w pomorskiej matrykule wojskowej zobowiązany z bratankami do wystawiania 2 jezdnych. Część brandenburska należy wtedy do Kaspara von Waldow z Pełczyc (1511). W 1538 Waldowom uiszcza daninę w postaci 1000 jaj kurzych i 2 wispli zboża z młyna. W 1540 w liście lennym księcia Barnima IX dla Billerbecków, w 1564 w recesie granicznym pomorsko- brandenburskim część pomorska nadal należy do Billerbecków z Jagowa sąsiadując z polami dawniej cysterek z Pełczyc (dwa gospodarstwa chłopskie i 5 łanów), obecnie we władaniu Waldowów w Nowej Marchii, a granica dochodzi do doliny rzeki Strzelicy i pól Płotna. W 1562 Piotr Billerbeck z Jagowa, sędzia w Pyrzycach. Waldowowie z Pełczyc listem lennym otrzymują 19 VI 1571 też 2 gospodarstwa chłopskie z 5 łanami. w Jagowie (tj. ową część cysterek). W 1628 w części pomorskiej wsi jest 33 chłopów, 6 zagrodników, 2 łanów ma młyn, po łanie karczma, kuźnia, dwie owczarnie, tkacz. Kościół po reformacji należy do parafii w Chrapowie. Od XVI w. do 1945 Jagow pozostaje w powiecie pyrzyckim. W 1680 wieś przechodzi na Joachima Ernesta v. Lüderitz. Jego synowie w 1713 zastawili ją na 25 lat pułkownikowi Fryderykowi Adamowi v. Braunschweig, a ponieważ zastawu nie wykupiono, w 1739 przeszła na własność jego syna, landrata pyrzyckiego powiatu, Dawida Wincentego. Majątek liczył 12 łanów. Potem wspólnie czterej tegoż synowie, a po spłaceniu braci od 1784 r. panem wsi starszy z nich, kapitan Fryderyk Wilhelm v. Braunschweig. W 1776 na polecenie króla pruskiego zmeliorowano tereny nad Płonią i osiedlono w 3 domach 5 rodzin. Już w 1801 Fryderyk Wilhelm sprzedał Jagow za 64000 talarów Fryderykowi Wilhelmowi von Arnimowi. Przysiółek Arnimsthal, dziś Bronimie w dolinie Płoni, wtedy założony i nazwany na cześć właściciela. Drugi syn Fryderyka Wilhelma, Otto Fryderyk Karol, już w 1810 sprzedał posiadłość Janowi Gottlobowi Schröderowi z Pełczyc. Ok. 1827 po uwłaszczeniu chłopów, w majątku szlacheckim 20 domów mieszkalnych, 5 rzemieślniczo-przemysłowych, 34 gospodarczych wolnych od podatku. cegielnia o nazwie Höllengrund, Bronimie, młyn i tartak. We wsi tylko 7 chłopskich i 4 zagrodnicze gospodarstwa. W drugiej połowie XIX w. syn Schrödera, Fryderyk. W 1868 w majątku 1000 ha, we wsi 7 chłopów, 7 zagrodników, szkoła, karczma Miejscowość zamieszkuje 359 osób, w tym 226 w majątku, we wsi 133, w Bronimiu 6. Majątek Franza Schrödera wraz z Bronimiem w 1929 liczył 1174 ha (ornej 756 ha, łąk 209 ha, lasu 194, wód 15 ha). Siegfried ostatni ze Schröderów w 1939 i 1944 Jego administratorem Fritz Schwedt. W 1939 majątek posiadał 1177 ha (w tym 647 ha ziemi ornej, 93 ha łąk, 58 ha pastwisk, 327 ha lasu, 38 ha nieużytków, 11 ha wód). Hodowano 80 koni, 306 krów, 1030 owiec (w 1929 o 450 więcej), 156 świń. Ponadto krochmalnia, cegielnia, młyn. We wsi ważniejsi chłopi: Georg Pulcher 28 ha, Otto Wendt 27, Werner Wendt 27 ha, Johann Poetter 24 ha, Albert Oldenburg 20 ha. Po 1945 majątek państwowy (PGR). Opracował prof. Edward Rymar
