Co to jest strona internetowa?

To jest ważne, Poznan (2025)

02/07/2025

– Kinga, chodź tu na chwilę! – zawołałem, trzymając w ręku pożółkłą kopertę. Moje palce drżały, choć przecież nie pierwszy raz przeglądałem stare rzeczy na strychu. Ale ten list… coś było w nim niepokojącego. Nie mój charakter pisma, dziwny adres: Zalesie, ulica Leśna 7. Znaczek nietknięty, jakby ktoś nigdy nie odważył się wysłać tej wiadomości w świat.

Kinga weszła powoli, z lekkim uśmiechem na twarzy. – Pamiętam, jak często pisałeś listy do mamy – powiedziała cicho, patrząc na mnie z czułością i lekkim smutkiem. Ostatnio coraz częściej widzę w jej oczach troskę. Może to przez te nowe zmarszczki na mojej twarzy? A może przez to, że od śmierci żony jestem inny – zamknięty, rozkojarzony, nieobecny.

– Tak, ale ten nie jest mój – odpowiedziałem. – Spójrz na adres. Znasz kogoś z Zalesia? Przecież nigdy tam nie byliśmy, nie mieliśmy tam rodziny.

Kinga pokręciła głową. – Może to pomyłka? Albo ktoś zostawił go tu przed nami?

Wiedziałem jednak, że to niemożliwe. Ten dom był w naszej rodzinie od pokoleń. Każdy kąt znałem na pamięć. A jednak…

Usiadłem na starym kufrze i zacząłem czytać list na głos:

"Droga Anno,

Zakończenie w pierwszym komentarzu 👇

02/07/2025

— Mamo, proszę, nie dzwoń do mnie przez jakiś czas — usłyszałam w słuchawce głos mojej córki, Zosi. Był zimny, obcy, jakby mówiła do mnie zupełnie inna osoba. — Muszę odpocząć od wszystkiego. Od ciebie też.

Zamarłam. Siedziałam na kanapie w naszym małym mieszkaniu na warszawskim Mokotowie, ściskając telefon tak mocno, że aż zbielały mi knykcie. Przez chwilę nie mogłam wydobyć z siebie głosu. W głowie kłębiły mi się pytania: Co zrobiłam nie tak? Dlaczego ona mnie odtrąca? Przecież zawsze byłam przy niej, szczególnie po rozwodzie z jej ojcem.

— Zosiu… — zaczęłam niepewnie, ale ona już się rozłączyła.

To był pierwszy raz, kiedy nie odebrała ode mnie telefonu. Pomyślałam wtedy, że może jest zajęta, może zasnęła przy serialu, jak to miała w zwyczaju po ciężkim dniu w pracy. Ale kiedy nie odpowiedziała na kolejną wiadomość, poczułam niepokój. Przez lata była dla mnie najważniejsza — po rozwodzie z Markiem to ona była moją największą podporą, a ja starałam się być jej oparciem. Przynajmniej tak mi się wydawało.

Zosia była moim jedynym dzieckiem. Urodziłam ją mając dwadzieścia cztery lata, zaraz po ślubie z Markiem. Nasze małżeństwo szybko zaczęło się sypać — on coraz częściej wracał późno z pracy, a ja coraz częściej płakałam po nocach. Kiedy Zosia miała dziesięć lat, Marek wyprowadził się do innej kobiety. Zostałyśmy same.

Przez kolejne lata robiłam wszystko, żeby zapewnić jej normalne życie. Pracowałam na dwa etaty — rano w szkole jako nauczycielka polskiego, po południu udzielałam korepetycji. Często wracałam do domu zmęczona, ale zawsze starałam się znaleźć czas na rozmowę z Zosią. Tak przynajmniej myślałam.

Teraz siedziałam w pustym mieszkaniu i czułam, jak narasta we mnie panika. Próbowałam przypomnieć sobie ostatnią rozmowę z córką. Była spięta, mówiła coś o tym, że nie rozumiem jej problemów w pracy, że zawsze ją krytykuję. Odpowiedziałam wtedy coś w stylu: „Zosiu, przesadzasz, przecież chcę dla ciebie jak najlepiej”.

Może właśnie to był błąd? Może powinnam była po prostu ją wysłuchać?

Przez kolejne dni próbowałam się z nią skontaktować — dzwoniłam, pisałam wiadomości, nawet pojechałam pod jej mieszkanie na Ursynowie. Nie otworzyła drzwi. W końcu napisała mi krótkiego SMS-a: „Mamo, proszę daj mi czas”.

👇 Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu 👇

02/07/2025

– "Nie rozumiem, dlaczego ona to zrobiła!" – krzyknęłam, trzaskając drzwiami sypialni. Mój mąż, Piotr, siedział na łóżku z opuszczoną głową, a w jego oczach widziałam to samo zagubienie, które czułam ja. W ręku ściskałam kopertę z testamentem jego matki, pani Haliny, która zmarła dwa tygodnie temu. Wciąż nie mogłam uwierzyć w to, co przeczytałam.

Od piętnastu lat byłam żoną Piotra. Przez cały ten czas starałam się być dobrą synową – pomagałam teściowej w ogrodzie, gotowałam jej ulubione pierogi na święta, opiekowałam się nią, gdy zachorowała na cukrzycę. Zawsze myślałam, że jesteśmy rodziną. Ale kiedy notariusz odczytał jej wolę, poczułam się jak intruz.

– "Nie wiem, co powiedzieć..." – Piotr podniósł wzrok. – "Mama zawsze była... specyficzna. Ale nie sądziłem, że zrobi coś takiego."

Testament był jasny: cały dom i oszczędności miały przypaść Piotrowi i jego siostrze, Magdzie. Ja – choć przez lata mieszkałam z teściową pod jednym dachem i dbałam o nią jak o własną matkę – nie zostałam nawet wspomniana. Magda dostała nawet rodzinne pamiątki: porcelanową zastawę i srebrny zegarek po dziadku. Ja? Nic.

Wróciły do mnie wszystkie drobne uszczypliwości Haliny: "A u was w domu to też tak się gotowało?", "Piotruś zawsze lubił porządek, mam nadzieję, że dbasz o niego tak jak ja". Przez lata tłumaczyłam sobie, że to tylko starsza pani, która nie potrafi okazywać uczuć. Ale teraz poczułam się zdradzona.

Wieczorem usiadłam w kuchni z Magdą. Zawsze miałyśmy poprawne relacje, choć nigdy nie byłyśmy sobie bliskie.

– "Nie wiem, co mam myśleć," – zaczęłam niepewnie. – "Czy twoja mama kiedyś mówiła coś złego o mnie?"

Magda spojrzała na mnie z zakłopotaniem.

Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu 👇

02/07/2025

— Mamo, nie dzwoń do mnie co chwilę, przecież wszystko jest w porządku — powiedziała mi ostatnio Zosia, lekko zirytowana. Ale ja wiedziałam swoje. Od kiedy wyszła za Marka i przeprowadziła się do tej jego rodzinnej wsi pod Puławami, coś się w niej zmieniło. Zawsze była otwarta, rozmowna, a teraz… coraz częściej słyszałam w jej głosie napięcie, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie mogła.

Tydzień ciszy. Siedem długich dni bez żadnej wiadomości. Każda próba kontaktu kończyła się głuchym sygnałem lub lakonicznym SMS-em: „Nie mogę teraz rozmawiać”. W końcu nie wytrzymałam. Spakowałam się i pojechałam. Droga dłużyła mi się niemiłosiernie, a w głowie kłębiły się najczarniejsze scenariusze.

Gdy podjechałam pod ich dom — stary, drewniany, z lekko przekrzywionym płotem — poczułam dziwny ucisk w żołądku. Marek otworzył drzwi. Uśmiechnął się szeroko, ale jego oczy były zimne.

— O, teściowa! A co to za niespodzianka? — rzucił z udawaną wesołością.

— Przestań. Gdzie jest Zosia? — zapytałam ostro.

— Śpi. Miała ciężki tydzień — odpowiedział i odwrócił się na pięcie.

Nie czekając na zaproszenie, weszłam do środka. W kuchni panował bałagan, jakby nikt tu od dawna nie sprzątał. Zosia siedziała przy stole, skulona, z kubkiem herbaty w dłoniach. Jej twarz była blada, pod oczami miała sine cienie.

— Mamo… — wyszeptała i spojrzała na mnie tak, jakby chciała się rozpłakać.

🤔 Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu 👇👇

02/07/2025

– Tato, dlaczego babcia znowu nie chce, żebym do niej przyjechał? – zapytał Michał, patrząc na mnie tymi wielkimi, smutnymi oczami. Stałem w kuchni, mieszając herbatę, i nagle poczułem, jakby ktoś ścisnął mnie za gardło. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Przecież miał dopiero osiem lat, a już musiał zadawać sobie pytania, na które nawet ja nie znałem odpowiedzi.

Kiedy Basia i ja dowiedzieliśmy się, że będziemy mieli dziecko, byliśmy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Nasz synek był spełnieniem marzeń – długo staraliśmy się o dziecko, a lekarze nie dawali nam wielkich szans. Michał pojawił się w naszym życiu jak cud. Od pierwszych chwil otoczyliśmy go miłością i troską. Był naszym oczkiem w głowie, a rodzina – zwłaszcza moi rodzice – nie mogli się go doczekać.

Początkowo wszystko układało się dobrze. Mama i tata przychodzili do nas niemal codziennie, przynosili zabawki, gotowali obiady, pomagali przy kąpieli. Wydawało się, że nic nie może zburzyć tej sielanki. Ale z czasem zaczęły pojawiać się drobne spięcia. Moja mama uważała, że Basia za mało dba o dom, że powinna wrócić do pracy szybciej, bo „dziecko potrzebuje przykładu”. Basia czuła się coraz bardziej osaczona i niezrozumiana. Ja próbowałem łagodzić sytuację, ale byłem rozdarty między żoną a rodzicami.

Pewnego dnia doszło do kłótni. Mama przyszła bez zapowiedzi i zaczęła krytykować Basię za to, że Michał bawi się sam w pokoju.

– Dziecko powinno być z matką! – krzyczała. – A ty siedzisz w kuchni i czytasz gazetę!

Basia wybiegła z płaczem do łazienki. Michał patrzył na mnie przerażony.

Od tego momentu wszystko zaczęło się psuć. Rodzice przestali przychodzić tak często. Gdy dzwoniłem z pytaniem, czy mogą zabrać Michała na weekend – żebyśmy z Basią mogli choć trochę odpocząć – zawsze mieli wymówkę: „Jesteśmy zmęczeni”, „Mamy plany”, „Może innym razem”. Michał coraz częściej pytał, dlaczego dziadkowie go nie chcą.

Najgorsze przyszło kilka miesięcy później. Mama zadzwoniła do mnie wieczorem.

Druga część w pierwszym komentarzu 👇

02/07/2025

– Nie chcę, żebyś tu została – powiedziałem cicho, patrząc na matkę stojącą w progu mojego mieszkania. Jej twarz, choć starsza i zmęczona, wciąż miała ten sam wyraz uporu, który pamiętałem z dzieciństwa. Przez chwilę milczała, a potem rzuciła: – Mogę mieszkać w twoim domu, bo cię urodziłam! Zdecydowałam się na życie z tobą z jednego, kluczowego powodu: jestem twoją matką!

Te słowa rozbrzmiewały w mojej głowie jak echo. Cofnąłem się myślami do tamtego dnia sprzed lat, gdy miałem jedenaście lat. Mama postanowiła wyjść za mąż po raz drugi. Jej nowy mąż, pan Andrzej, nie chciał mnie pod swoim dachem. Słyszałem ich rozmowy przez cienką ścianę – „Nie chcę cudzych dzieci w domu”, powtarzał. Mama nie protestowała. Pewnego dnia spakowała mi walizkę i odwiozła do babci na wieś pod Łodzią. Stałem wtedy na peronie, trzymając jej rękę i błagając: „Mamo, nie zostawiaj mnie”. Odpowiedziała tylko: „To dla twojego dobra”.

Babcia była dla mnie wszystkim. To ona nauczyła mnie gotować zupę z niczego i śmiać się mimo biedy. Przez lata utrzymywaliśmy się z jej emerytury i tego, co udało się wyhodować w ogródku. Mama nie przysłała nawet grosza. Czasem dzwoniła na święta, ale rozmowy były krótkie i pełne niezręczności. Zawsze kończyła słowami: „Może kiedyś przyjadę”. Nigdy nie przyjechała.

Kiedy babcia zachorowała, miałem siedemnaście lat. Pracowałem po szkole w sklepie spożywczym, żeby kupić leki i jedzenie. Pamiętam zimowe wieczory, gdy siedzieliśmy razem przy piecu i babcia głaskała mnie po głowie: „Jesteś dzielny chłopak, Michałku”.

Po maturze wyjechałem do Łodzi na studia. Pracowałem jako kelner, wynajmowałem pokój z dwoma innymi studentami. Było ciężko, ale czułem się wolny. Babcia zmarła na początku mojego drugiego roku studiów. Pogrzeb był skromny – tylko ja i sąsiadka z naprzeciwka.

Matka zadzwoniła dwa dni później. „Słyszałam o mamie… Przykro mi”, powiedziała chłodno. Nie zaproponowała pomocy ani nie zapytała, jak sobie radzę. Po tej rozmowie przez lata nie mieliśmy kontaktu.

Z czasem ułożyłem sobie życie. Skończyłem studia, znalazłem pracę w firmie informatycznej. Poznałem Magdę – ciepłą, cierpliwą kobietę, która pokochała mnie mimo moich blizn. Wzięliśmy ślub i kupiliśmy mieszkanie na Retkini. Urodził nam się syn – Kuba.

Ciąg dalszy historii w komentarzu 👇

01/07/2025

– Znowu uciekasz od odpowiedzialności, Karolina! – krzyknęła mama, trzaskając drzwiami mojego pokoju. Siedziałam na łóżku, ściskając w dłoniach poduszkę, jakby mogła ochronić mnie przed jej gniewem. W powietrzu wisiał zapach leków i starego kremu do rąk, którym mama smarowała dłonie po kolejnej nieprzespanej nocy przy łóżku mojego brata.

Mój brat, Michał, od dwóch lat był przykuty do łóżka po wypadku samochodowym. Miał wtedy szesnaście lat, ja osiemnaście. Od tego czasu wszystko się zmieniło. Nasze mieszkanie na warszawskim Ursynowie stało się więzieniem – dla niego, dla mamy i dla mnie. Każdy dzień był taki sam: szkoła, dom, opieka nad Michałem, kłótnie z mamą. Tata odszedł dawno temu, zostawiając nas z długami i żalem.

Mama nigdy nie pogodziła się z tym, że nie jestem taka jak ona. Zawsze powtarzała: "Ja na twoim miejscu..." albo "Gdybyś miała choć trochę serca...". Ale ja miałam serce – tylko ono krwawiło coraz bardziej z każdym jej wyrzutem.

Po maturze wiedziałam już, że nie wytrzymam ani dnia dłużej. Spakowałam torbę w nocy, cicho jak mysz. Michał spał, oddychając ciężko przez otwarte usta. Pocałowałam go w czoło i wyszeptałam: "Przepraszam". Nie miałam odwagi spojrzeć mu w oczy.

Wyszłam z domu o świcie, zanim mama zdążyła się obudzić. Na klatce schodowej minęłam sąsiadkę, panią Halinę. Spojrzała na mnie z troską:

– Karolinko, wszystko w porządku?

– Tak, proszę pani – skłamałam.

Zakończenie w pierwszym komentarzu 👇

01/07/2025

– Marta, nie możesz tak po prostu uciekać! – głos ojca odbijał się echem w pustym korytarzu naszego mieszkania na warszawskim Ursynowie.

Zatrzymałam się przy drzwiach, z kluczem w dłoni. W gardle miałam gulę, a łzy cisnęły się do oczu. Chciałam wykrzyczeć wszystko, co we mnie siedziało od miesięcy, ale nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Od śmierci mamy minął rok, a ja wciąż nie potrafiłam pogodzić się z jej odejściem. Ojciec, jakby na przekór mojemu bólowi, już po kilku miesiącach przyprowadził do domu nową kobietę – Elżbietę.

– To nie jest ucieczka – wyszeptałam w końcu. – Po prostu muszę wyjść.

Za drzwiami czekał Piotr. Zawsze był gotów mnie wysłuchać, choć ostatnio coraz częściej miałam wrażenie, że nie rozumie mojego cierpienia. Wsiedliśmy do jego starego opla i ruszyliśmy przed siebie.

– Znowu się pokłóciłaś z ojcem? – zapytał, nie odrywając wzroku od drogi.

– On mnie nie słucha. Myśli, że jak Elżbieta ugotuje rosół i powiesi nowe firanki, to wszystko wróci do normy. A ja… ja nie mogę patrzeć na nią w naszym domu.

Piotr ścisnął moją dłoń. – Może powinnaś dać jej szansę? Twój tata też cierpi.

Poczułam narastającą złość. – Ty nic nie rozumiesz! Dla ciebie wszystko jest proste. Chciałbyś, żebym była taka jak twoja siostra – zawsze uśmiechnięta, pogodzona ze światem.

Piotr westchnął ciężko. – Marta, ja tylko chcę ci pomóc.

👇 Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu 👇

01/07/2025

– Znowu wracasz późno, Piotrze? – zapytałam, ledwo powstrzymując łzy, kiedy usłyszałam trzask klucza w drzwiach. Była już prawie północ, a ja od kilku godzin siedziałam przy zimnej kolacji, czekając na niego. W telewizorze leciały powtórki „M jak miłość”, ale nawet one nie potrafiły zagłuszyć mojego niepokoju.

Piotr zdjął buty i rzucił kurtkę na krzesło. – Mama źle się czuje. Musiałem zostać dłużej – odpowiedział beznamiętnie, nawet na mnie nie patrząc. W jego głosie wyczułam zmęczenie, ale i coś jeszcze – dystans, którego wcześniej nie było.

Od miesięcy czułam, jak oddalamy się od siebie. Jego matka, pani Halina, była zawsze obecna w naszym życiu. Najpierw subtelnie – telefonami, radami, potem coraz bardziej nachalnie. Po śmierci teścia Piotr poczuł się odpowiedzialny za nią do granic możliwości. Rozumiałam to, ale z czasem zaczęłam czuć się jak intruz we własnym domu.

Pewnego wieczoru usiedliśmy razem przy stole. – Madziu – zaczął Piotr, a ja już wiedziałam, że to nie będzie zwykła rozmowa. – Mama nie radzi sobie sama. Chciałbym… chciałbym na jakiś czas zamieszkać u niej. Pomóc jej stanąć na nogi.

Zamarłam. – A ja? Co ze mną? – zapytałam cicho.

– Przecież możesz do nas dołączać, kiedy chcesz. To tylko na chwilę…

Wiedziałam jednak, że „chwila” w jego ustach może oznaczać miesiące albo lata. Poczułam się zdradzona. Przez kolejne dni chodziłam jak cień po naszym mieszkaniu. Każdy przedmiot przypominał mi o nas – o wspólnych śniadaniach, planach na przyszłość, marzeniach o dzieciach.

Moja mama próbowała mnie pocieszać przez telefon: – Madziu, musisz być silna. Może to tylko kryzys? Może Piotr wróci?

Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu 👇

01/07/2025

— Babciu, a może byś już pomyślała o jakimś domu spokojnej starości? — usłyszałam zza drzwi kuchni głos Filipa. Zamarłam z filiżanką herbaty w dłoni. To był głos mojego wnuka, mojego ukochanego Filipa, który jeszcze niedawno biegał po moim ogrodzie z rozbitym kolanem i prosił o plasterek. Teraz rozmawiał szeptem z Martą, swoją żoną, ale ściany w moim domu są cienkie.

— Przecież nie będziemy wiecznie kisić się u twojej matki — syknęła Marta. — Trójka dzieci na jednym pokoju! A twoja babcia ma cały dom dla siebie. To nie jest normalne.

— Wiem, wiem... Ale ona się nie zgodzi. — Filip westchnął ciężko. — Może jakbyśmy jej powiedzieli, że to dla jej dobra? Że będzie miała opiekę? Może się zgodzi.

— Albo po prostu ją postawimy przed faktem dokonanym — odparła Marta bez cienia wahania.

Serce mi waliło jak młotem. Przez chwilę miałam ochotę wejść do kuchni i wykrzyczeć im wszystko, co o tym myślę. Ale zamiast tego usiadłam ciężko na krześle i poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. Czy naprawdę doszło do tego, że własny wnuk chce mnie wyrzucić z domu?

Nie spałam tej nocy. Przewracałam się z boku na bok, słysząc w głowie każde słowo tej rozmowy. Przypominały mi się wszystkie chwile, kiedy Filip był jeszcze dzieckiem: jak uczyłam go jeździć na rowerze, jak piekliśmy razem szarlotkę, jak tulił się do mnie po kłótni z rodzicami. A teraz…

Rano zadzwoniłam do mojej przyjaciółki, pani Heleny.

— Zosiu, nie możesz im na to pozwolić! — powiedziała stanowczo. — To twój dom! Ty go budowałaś z Marianem! Nie oddawaj im go tak po prostu.

🤔 Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu 👇👇

01/07/2025

— Znowu nie mogę się wyspać przez twoją córkę! — krzyknęłam, trzaskając drzwiami łazienki. Paweł siedział na rozkładanej kanapie, wpatrzony w ekran laptopa, jakby nie słyszał mojego głosu. Ola, jego osiemnastoletnia córka z pierwszego małżeństwa, spała na materacu rozłożonym tuż obok naszej „sypialni”, czyli kąta oddzielonego regałem od reszty kawalerki.

Nie tak wyobrażałam sobie nasze życie. Dwa lata temu, kiedy Paweł poprosił mnie o rękę, byłam pewna, że razem stworzymy coś wyjątkowego. Wtedy wydawało mi się, że jego przeszłość — rozwód z Martą i dorastająca córka — to zamknięty rozdział. Paweł był szczery, opowiadał mi o wszystkim. Wierzyłam, że to oznaka dojrzałości i dobrego charakteru.

Wszystko zmieniło się pewnego popołudnia, gdy wróciłam z pracy. Paweł stał przy kuchence i mieszał zupę. — Muszę ci coś powiedzieć — zaczął niepewnie. — Ola dostała się na studia w Warszawie. Nie stać jej na akademik ani wynajem. Przez jakiś czas będzie mieszkać z nami.

Zamurowało mnie. Nasza kawalerka miała 28 metrów kwadratowych. Ledwo mieściliśmy się we dwoje, a co dopiero z dorosłą dziewczyną! — Paweł, przecież tu nie ma miejsca! — powiedziałam cicho, czując jak narasta we mnie panika.

— To tylko na chwilę — zapewnił mnie. — Pomóżmy jej wystartować.

Zgodziłam się, bo nie chciałam być tą złą macochą. Przez pierwsze tygodnie próbowałam się dostosować. Ola była cicha, zamknięta w sobie, całe dnie spędzała na uczelni lub przy biurku. Ale wieczorami wracała do domu i zaczynały się ciche wojny: kto pierwszy do łazienki, kto zrobi sobie herbatę, kto zgasi światło.

Pewnego wieczoru usłyszałam przez cienką ścianę rozmowę Pawła z Olą:

— Tata, ona mnie nie lubi — szepnęła Ola.

Druga część w pierwszym komentarzu 👇

01/07/2025

— Tomek, czy możesz mi powiedzieć, dlaczego wracasz tak późno? — zapytałam, starając się ukryć drżenie w głosie. Stałam w kuchni, trzymając w dłoniach kubek z herbatą, który już dawno wystygł. W drzwiach pojawił się mój syn, zmęczony, z podkrążonymi oczami. Za nim weszła Kinga, jego narzeczona, z uśmiechem, który wydawał się nieco wymuszony.

Zawsze powtarzałam sobie, że nie będę taką teściową jak moja matka. Ona nigdy nie zaakceptowała mojego męża, a ja przez lata czułam się jak intruz we własnej rodzinie. Przysięgłam sobie, że kiedy Tomek przyprowadzi do domu swoją wybrankę, przyjmę ją z otwartymi ramionami. I tak zrobiłam. Kinga była miła, uprzejma, zawsze gotowa pomóc. Szybko stałyśmy się sobie bliskie — razem gotowałyśmy obiady, rozmawiałyśmy o życiu i śmiałyśmy się z drobnych nieporozumień.

Ale coś zaczęło się zmieniać. Najpierw były to drobiazgi: Kinga coraz częściej zamykała się w swoim pokoju, unikała rozmów przy stole. Tomek stawał się nerwowy, coraz częściej wychodził z domu bez słowa wyjaśnienia. Próbowałam nie wtrącać się w ich sprawy — przecież to ich życie, ich wybory. Ale serce matki czuje więcej niż oczy widzą.

Pewnego wieczoru usłyszałam ich kłótnię. Szeptali ostro w swoim pokoju, ale przez cienkie ściany wszystko było słychać. — Nie możesz tak po prostu odejść! — krzyczała Kinga. — To nie jest twoja sprawa! — odpowiadał Tomek. Siedziałam na kanapie, ściskając poduszkę i modląc się, żeby wszystko się ułożyło.

Następnego dnia Kinga przyszła do mnie do kuchni. Miała zaczerwienione oczy i drżące ręce. — Pani Olgo... — zaczęła cicho. — Czy mogę z panią porozmawiać? Skinęłam głową i usiadłyśmy naprzeciwko siebie.

— Co się dzieje? — zapytałam delikatnie.

— Ja... ja już nie wiem, co robić — wyszeptała. — Tomek jest ostatnio inny. Nie rozmawia ze mną, unika mnie. Czuję się tu obco... Może powinnam wyjechać?

Ciąg dalszy historii w komentarzu 👇

To jest ważne

02/07/2025

02/07/2025

02/07/2025

02/07/2025

02/07/2025

02/07/2025

01/07/2025

01/07/2025

01/07/2025

01/07/2025

01/07/2025

01/07/2025

Adres

Strona Internetowa

Ostrzeżenia

Skróty

Udostępnij

Kategoria