25/07/2025
— A po co ci to wszystko? — krzyknęła w stronę syna. — Nazywasz mnie bezduszną? Mnie? To ty najpierw zapomniałeś o oszczędnościach, potem o dobrych manierach, a teraz przyprowadzasz do mojego domu ciężarną i żądasz większego pokoju! Jak ci się podoba taka sytuacja, hm, synku?
Ewa mówiła szorstko, ale szczerze. Nie atakowała. Chciała tylko chronić to, co jej zostało.
Tymczasem Krzysztof krążył po pokoju jak wilk, szukając słabego punktu. W jego oczach nie było śladu wyrzutów sumienia.
..Wszystko zaczęło się dawno temu. Od dnia, gdy Ewa i Marek, niech spoczywa w pokoju, wprowadzili się do swojego pierwszego mieszkania. Nawet bez łóżka. Zaczynali od dmuchanych materacy. Z czasem uzbierali na drugie mieszkanie — dla syna. Potem wybudowali domek letniskowy. Dla dwóch rodzin, by kiedyś na werandzie i w ogrodzie bawiły się wnuki.
Ale Marek odszedł, gdy Krzysztof ledwo zaczął studia. Mąż zostawił jej wszystko: owoce ich wspólnej pracy, szczęśliwe wspomnienia i ostatnie źródło ciepła — ich syna.
Krzysztof skończył studia, wyprowadził się, ożenił. Ewa doczekała się wnuka. Była szczęśliwa. Ale już rok później syn oznajmił, że się rozwodzi.
— Nie dogadaliśmy się charakterami. Nie mogę z nią żyć — powiedział tak, jakby mówił o podrzuconym szczeniaku. — No i ustaliliśmy... Skoro jestem ojcem, podarowałem jej mieszkanie. W zamian obiecała nie wnosić o alimenty.
Ewa złapała się za głowę.
— Brawo, rycerzu. Z pustymi kieszeniami. To nie ty kupowałeś to mieszkanie — zrugała go.
Już wtedy przeczuwała, że za ten pokaz fałszywej hojności zapłaci ona. I nie pomyliła się.
Wkrótce syn wrócił, już z nową żoną. I już w ciąży.
Prosili, by mogli u niej na jakiś czas zamieszkać. Ewa się zgodziła. Na początku.
Starała się być uprzejma. Gotowała, sama wymieniała ręczniki w łazience, wieszała ich ubrania. Nawet zaczęła zostawiać jedzenie na kuchni — na wypadek, gdyby Ania była głodna.
Ale szybko okazało się, że nie doczeka się wdzięczności.
Ania nie pracowała, tłumacząc, że w jej stanie to niemożliwe. Ewa nie sprzeczała się, choć w głębi duszy się nie zgadzała.
— Na jej miejscu do siódmego miesiąca bym harowała — narzekała przed przyjaciółką, Hanną. — Nie mają własnego mieszkania, Krzysiek zarabia marne grosze. Powinna była wiedzieć, za kogo wychodzi. Powinna myśleć, że sam tego nie udźwignie. A ona się leni.
— Ewka, bądź wyrozumiała. W końcu to ciężarna dziewczyna... — łagodnie odpowiedziała Hanna.
— Dziewczyna, owszem. Ja też kiedyś rodziłam, wiem, jak to jest. Trzeba myśleć, zanim się zrobi dziecko. Nie jest ciężko chora, nawet nie ma mdłości. Po prostu dobrze się urządziła. Jak myślisz, do kogo przybiegną, gdy zabraknie im na wózek?
— Poczekaj trochę, może się ułoży. Jak dziecko pójdzie do przedszkola, wróci do pracy...
— Gdzie tam! Mieli być tylko na kilka miesięcy — próbowała się uspokoić Ewa.
Sprzątanie też szło jak po grudzie. W pokoju syna wszystko pokrywała cienka warstwa kurzu. Ewa nie nadążała z myciem naczyń — w zlewie ciągle coś się pojawiało. Kubki po herbacie stały nieumyte w pokoju Krzysztofa i czerniały od osadu.
Ewa znosiła to cierpliwie. Najpierw obserwowała, potem działała.
Krzysztof zaś, jak na złość, żył w jakiejś równoległej rzeczywistości. Wracał z pracy późno, w domu albo grzebał w telefonie, albo machinalnie głaskał brzuch Ani i szedł zapalić na ławeczce pod blokiem. Palił długo, przeglądając telefon. Gadał o niczym z sąsiadami.
Widać było, że w takim tempie nie uzbierają pieniędzy.
— Mamo, a zamienimy się pokojami? U nas nawet łóżeczka nie ma gdzie postawić — rzucił pewnego dnia tak lekko, jakby prosił o sól.
Ewa nie od razu znalazła odpowiedź. W trzy sekundy przed oczami przemknęły sceny z przeszłości. Z jaką miłością z Markiem tapetowali ściany, jak wybierali firanki, jak mąż uśmiechał się i nazywał ich dom twierdzą.
A teraz ktoś zamienia tę twierdzę w ruinę i bezczelnie buduje sobie gniazdko z gruzów.
— Do łóżeczka jeszcze cztery miesiące. Przecież jesteście u mnie tymczasowo, nie na stałe, prawda?
Spuścił wzrok. Ania odwróciła się. I stało się jasne — nie tymczasowo. Już się tu urządzili. Już wszystko postanowili.
Syn próbował jeszcze kilka razy negocjować. Ewa nie ustępowała.
Następna wielka awantura wybuchła tydzień później. Krzysztof rzucił przez śniadaniem:
— A może byśmy sprzedali dom nad jeziorem? Starczyłoby na wkład własny.
Dobrze, że Ewa wtedy siedziała. To już nie była prośba. To było żądanie.
— Krzyśku, całe życie z twoim ojcem harowaliśmy na ten dom. Tata włożył w niego duszę, sam prawie nad projektem siedział. Nie sprzedam go jeszcze dlatego, że nie umiesz dbać o to, co masz.
— A po co ci ten dom? Jesteś sama. Gdybyśmy go sprzedali, wzięlibyśmy kredyt, mieszkalibyśmy osobno, wszystkim byłoby lżej.
Ewa otworzyła szeroko oczy. Nie spodziewała się takiego ciosu. Wciąż boleśnie odczuwała brak Marka, czasem nawet płakała nocami.
— No, chodziło mi tylko... …
📜 Kolejna część czeka na Ciebie w komentarzach ⬇️🗯️
