Co to jest strona internetowa?

TwojaStrona, Wroclaw (2025)

09/09/2025

— Skąd masz to zdjęcie? — zapytał blednąc Jakub, widząc fotografię zaginionego ojca.

Gdy Jakub wrócił z pracy, matka podlewała kwiaty na balkonie. Pochylona nad wiszącymi doniczkami, delikatnie poprawiała liście. Jej twarz promieniała dziwnym spokojem.

— Mamo, pracowita jak pszczółka — zdjął marynarkę, podszedł i objął ją za ramiona. — Znowu cały dzień na nogach?

— To nie praca — odparła, uśmiechając się. — To odpoczynek dla duszy. Popatrz, jak wszystko kwitnie. Pachnie, jakbyśmy mieli nie balkon, a ogród botaniczny.

Roześmiała się cicho, jak zwykle. Jakub wdychał zapach kwiatów i mimowolnie przypomniał sobie dzieciństwo, gdy mieszkali w kawalerce, a ich „ogrodem” była doniczka z żyworówką na parapecie, która wiecznie gubiła liście.

Wiele się od tamtej pory zmieniło.

Matka spędzała teraz dużo czasu w domku letniskowym, który kupił jej na jubileusz. Niewielki, ale z ogromnym ogrodem, gdzie mogła sadzić, co tylko zapragnęła. Wiosną hodowała rozsady, latem majsterkowała w szklarni, jesienią wiła słoiki z własnych plonów. Zimy spędzała, wyczekując kolejnej wiosny.

Ale Jakub wiedział, że mimo uśmiechu, w jej oczach zawsze była cicha smutność. Ta, która nie minie, dopóki nie spełni się największe pragnienie — znów zobaczyć człowieka, na którego czekała całe życie.

Ojciec. Wyszedł pewnego ranka do pracy i nigdy nie wrócił. Jakub miał wtedy pięć lat. Matka opowiadała, że tamtego dnia pocałował ją w skroń, jak zwykle, mrugnął do syna i powiedział: „Bądź dzielny”. Wyszedł, nie wiedząc, że na zawsze.

Później były zgłoszenia na policję, poszukiwania. Krewni, sąsiedzi, znajomi szeptali: „Może uciekł?”, „A może ma drugą rodzinę?”, „Czy coś się stało?”. Tylko matka zawsze mówiła jedno:

— Nie odszedłby tak po prostu. Więc nie może wrócić.

Ta myśl nie opuszczała Jakuba nawet teraz, po ponad trzydziestu latach. Był pewien: ojciec nie mógł ich porzucić. Po prostu nie mógł.

Po szkole Jakub poszedł na politechnikę, choć w głębi duszy marzył o dziennikarstwie. Ale wiedział — trzeba szybko stanąć na nogi. Matka pracowała jako salowa w szpitalu, brała nocne dyżury, nigdy nie narzekała. Nawet gdy nogi bolały ją od zmęczenia, a oczy czerwieniały od niewyspania, mówiła:

— Wszystko w porządku, Jasiu. Wszystko się ułoży. Tylko się ucz.

Uczył się. A nocami przeszukiwał internetowe bazy zaginionych, sprawdzał stare dane, pisał na forach. Nadzieja nie umierała, wręcz przeciwnie — rosła, stając się częścią jego charakteru. Stał się silny. Dorastał, wiedząc, że w nieobecności ojca musi być dla matki podporą.

Gdy dostał pierwszą dobrą pracę, najpierw spłacił matczyne długi, potem założył lokatę, w końcu kupił tę wymarzoną działkę i powiedział:

— Koniec, mamo. Teraz odpoczywaj.

Płakała wtedy, nie kryjąc łez. On po prostu ją objął i szepnął:

— Zasłużyłaś na to tysiąc razy. Dziękuję ci za wszystko.

Teraz Jakub sam marzył o rodzinie. O domu pachnącym bigosem i świeżym chlebem. Gdzie w niedziele zbierają się najbliżsi i słychać dziecięcy śmiech. Tymczasem ciężko pracował. Oszczędzał, zbierał kapitał na własny biznes. Miał złote ręce, od dziecka lubił majsterkować.

Ale w sercu zawsze paliło się jedno pragnienie — odnaleźć ojca. Marzył, by pewnego dnia ten człowiek wszedł do ich domu i powiedział:

— Wybaczcie, nie mogłem wrócić wcześniej.

I wtedy zrozumieliby, wybaczyli, przytulili się we troje. Wreszcie byłoby tak, jak powinno.

Czasem Jakub łapał się na tym, że wciąż pamięta głos ojca. Jak brał go na ręce i mówił: „No cóż, mój rycerzu, lecimy?” — i podrzucał w górę. Potem łapał mocno, mocno…

Tamtej nocy, gdy Jakub zasnął, znowu śnił się mu ojciec. Tym razem stał nad rzeką, w starym płaszczu, i wołał go. Twarz była zamglona, ale oczy — te same, szare, głębokie, znajome.

Praca Jakuba była stabilna, ale, jak mówią, z jednej pensji daleko nie zajedziesz, zwłaszcza gdy marzy się o własnej firmie. Dlatego wieczorami dorabiał — naprawiał komputery, instalował systemy. W jeden wieczór mógł obsłużyć dwa, czasem trzy zlecenia: drukarka nie działa, internet się zawiesza, program wymaga aktualizacji — znał to na pamięć. Ludzie, szczególnie starsi, lubili go — uprzejmy, cierpliwy, nigdy nie narzucał się.

Tego dnia zlecenie przyszło przez znajomą: bogata rodzina — osiedle za miastem, strzeżone, wjazd po przepustkach. Potrzebny specjalista do konfiguracji domowej sieci.

— Proszę przyjechać po szóstej. Pani domu będzie na miejscu, wszystko pokaże — powiedziano Jakubowi.

Jakub przyjechał punktualnie. Wprowadzono go za bramę, zatrzymał się przed wysokim domem z białymi kolumnami i panoramicznymi oknami. Drzwi otworzyła dziewczyna, może dwudziestopięcioletnia. Elegancka, szczupła, w gustownej sukience.

— Pan jest informatykiem? Proszę za mną. Sprzęt jest w gabinecie ojca. Jest teraz w podróży służbowej, ale zalecił, by wszystko było gotowe dziś — powiedziała z delikatnym uśmiechem.

Jakub poszedł za nią długim korytarzem. W powietrzu unosił się zapach czegoś drogiego, wykwintnego. Dom był…
📜 Kolejna część czeka na Ciebie w komentarzach ⬇️🗯️

09/09/2025

O KOTLETACH

Nie wiem, jak u innych samotnych kobiet, ale do mnie ciągnie wszelka nieczystość. Wczoraj późnym wieczorem, na przykład, leżę na łóżku, wzdycham. Nachtałam się wiadomości, najadłam kotletów, cierpię ile sił, słowem – standard.

Nagle słyszę, jak za szafą coś zaczyna cichutko wyć. Głosik cienki, żałosny.

– Pluskwy? – myślę. – W Paryżu pisali, że epidemia. Dotarły aż do Białegostoku? Zmęczyły się pewnie.

Po dziesięciu minutach „pluskwy” znudziły się wyciem i zaczęły coś skrobać po podłodze.

– Zaraz wstanę i walnę w łeb – skłamałam.

Nie ma mowy, żebym wstała po talerzu kotletów. Jakby się zachciało siku w nocy, to bym się chyba turlała.

– Nie wal w łeb – poprosiły grzecznie „pluskwy”.

– Gadające – pomyślałam przez kotletową mgłę. – Więc nie pluskwy. Sąsiad chyba oszalał. Z drugiej strony, kto teraz nie oszalał? No dobra, ja. Mnie nawet nie z czego, a inni się męczą.

„Pluskwy” przestały skrobać, a w półmroku zaczął się do mnie skradać ktoś włochaty i długi. Wzrok mam kiepski, więc mrużyłam oczy, próbując ogarnąć trzy rzeczy:

Może kotlet to idealna tabletka nasenna i już śpię?

To trzy uszy czy trzy rogi?

Skąd u nas w klatce taki wysoki, nieodnotowany sąsiad? Wszystkich wysokich od razu zapisuję w notesie, mam kolekcję.

– Wiesław Genowefowicz? – spróbowałam zidentyfikować przybysza.

– Zimno – odparła wieża i momentalnie walnęła czołem w żyrandol. – Ała!

– No to kto?

– Dziadek Pikto – zarechotał długi, wyciągnął do mnie czarne, nieskończenie długie łapy i zawył: „Uuuuu!”.

– Ja też maluję paznokcie na czarno, jak Huluwyn. To u ciebie hybryda czy własne?

– Własne – obraził się długi.

– Niewygodne pewnie z takimi pazurami w nosie dłubać.

– Nie rozumiem! Nie boisz się, czy jak?

Wtedy przysunął swoją straszną mordę tak blisko, że wreszcie zobaczyłam – to były trzy uszy. Dwa standardowe, a trzecie, bardzo dziwne, na skroni. Wyglądało jak ogromny guz.

– Muszę oddać książkę w tym tygodniu, a mam tylko trzy strony. Do tego kredyt i rozwód. Dorosła jestem, wybacz. Strasz mnie jakimś ptozą, faflunami.

– Nasi mówią, że nawet jak miałaś pięć lat, to nie darłaś się. Garnkiem jednego walnęłaś. Do dziś ma głowę w drugą stronę.

– No to po coś przyszedł?

– U ciebie przytulnie.

– To przez kotlety. Chcesz?

– Chcę.

– To sam się przejdź, ja nie wstanę.

Strasznomordy gość mignął czarnym cieniem do kuchni, wrócił z herbatą (nalaną do mojego ulubionego kubka!), kotletami i kanapkami. W paszczy trzymał jabłko. Zupełnie jak ja, tylko włosy gęstsze.

– Że co? – podał mi talerz.

– Co?

– Pytam, czy chcesz. Bierz, dużo nałożyłem.

– Chętnie, ale już nie wejdą.

– A wyglądasz na pojemną kobietę, jak boa w okularach.

– Dzięki za komplement. Kładź się obok.

Przesunęłam się …
📜 Kolejna część czeka na Ciebie w komentarzach ⬇️🗯️

09/09/2025

Pewnego dnia przyjdzie taki moment, że tylko jedna z was przyjdzie na pogrzeb tej drugiej.
Tylko jedna będzie mogła pożegnać. Tylko jedna poczuje tę pustkę, w której już nie ma osoby, która była obok przez całe życie.

Dopóki żyjemy – kochajmy.
Przytulajmy tych, którzy są dla nas ważni. Mówmy im, co czujemy. Nie odkładajmy telefonu na później, nie czekajmy na „lepszy moment”. Jutra może nie być.

Cieszmy się każdą wspólną chwilą.
Twórzmy wspomnienia. Bo pewnego dnia to one staną się wszystkim, co nam pozostanie.

09/09/2025

**Dziennik: Nadprogramowe usta**

Przy stole trzeba było się przesunąć. Pięciometrowa kuchnia już nie mieściła pięciu osób: dwojga dorosłych i trojga dzieci.

— Krzysiu, przynieś stołek z salonu.

Siedemnastoletni chłopak przewrócił oczami, ale posłusznie wyszedł, wracając z drewnianym stołkiem.

— No. Odsuniemy stół i wszyscy się zmieścimy. Nic nie szkodzi, Maksiku, nic — kobieta nie patrzyła na pięcioletniego chłopca, przez którego powstał ten cały zamęt. Zwróciła się do mężczyzny, który całym swoim zachowaniem pokazywał niezadowolenie z tych przestawianek.

Pierwszą miskę gorącego barszczu Ewa postawiła przed głową rodziny. Szybko pokroiła chleb, słoninę, podała córce główkę czosnku do obrania. Wkrótce na stole pojawiły się kolejne talerze. Starszy syn, naśladując ojca, brał kawałek razowego chleba, kładł na niego cieniutki plasterek wędzonej słoniny i wkładał do ust, przeplatając to łyżką barszczu. Główki czosnku ojciec i syn szybko podzielili między siebie, zostawiając spodek pusty.

Maks trzymał łyżkę w dłoni, ale nie jadł, tylko obserwował dwóch mężczyzn siedzących naprzeciwko. Tak bardzo chciał ich naśladować, ale talerze stały za daleko, nie sięgał.

— Jedz — dziesięcioletnia Ania podała chłopcu kawałek chleba, a potem plasterek słoniny.

Maks chwycił je i zaczął żuć, jakby to były czekoladowe cukierki. Ewa uśmiechnęła się i też wzięła łyżkę do ręki.

Na dokładkę ojciec odmówił. Krzysiek tylko skinął głową. Córka poprosiła o sól, żeby posypać chleb. Herbatę pili w ciszy. Każdy wpatrywał się w swoją filiżankę. Sucharki i pierniki szybko znikały z wazy — wszyscy się śpieszyli.

Gdy skończyli, Tomasz jako pierwszy wstał od stołu i powiedział:

— Dzieci niech teraz jedzą pierwsze, potem my z tobą. Stół za mały.

Ewa zatrzymała się z talerzem w rękach, chciała zaprotestować, ale nie sprzeciwiła się mężowi, nie zareagowała. Krzysiek wściekle spojrzał na chłopca żującego piernik.

Wczoraj ojciec wrócił do domu nie sam. Otworzył drzwi i, żeby przyspieszyć sprawę, popchnął chłopca przed sobą.

— Wejdź, Maks — Ewa stała w korytarzu z ręcznikiem w dłoniach.

Było jasne, że rodzice omówili ten moment i dla nich pojawienie się Maksa w ich domu było przemyślanym krokiem.

— To kto? — Krzysiek wyszedł z pokoju z podręcznikiem.

— To Maks — powiedziała matka najłagodniej, jak potrafiła.

— Słyszałem, jak się nazywa. Kim jest? — powtórzył syn.

Tomasz i Ewa nie byli na to przygotowani. Oczywiście powinni wcześniej wszystko wyjaśnić dzieciom, ale tego nie zrobili, nie przywiązali wagi do tak ważnej sprawy.

— Maks będzie z nami mieszkał. Do waszego pokoju wstawimy jeszcze rozkładane krzesło.

— Do naszego pokoju? — Ania też wyskoczyła do korytarza.

Ich pokój z bratem był podzielony szafą na dwie części, a dodanie krzesła oznaczało przestawianie mebli. Pokój był malutki — gdzie tu zmieścić krzesło, nie było jasne dla nikogo.

— Nic nie szkodzi, przecież się przesuniecie.

Autorytet ojca w rodzinie był niepodważalny. Często nawet nie musiał nic mówić — wystarczyło surowe spojrzenie, a dzieci robiły, co trzeba, bez tłumaczeń.

Siedem lat temu ojciec odszedł z rodziny. Wybuchła straszna awantura. Zawsze spokojna matka szlochała i wpadała w histerię, błagała, żeby nie zostawiał jej z dwójką małych dzieci. Ale Tomasz po prostu spakował jedną torbę i wyszedł. Zakochał się. Poznał Kamilę w fabryce i już nie myślał o niczym innym. Dzieci go nie zatrzymały. Dwa lata później wrócił. Z tą samą torbą. Nie przepraszał, stanął tylko przed otwartymi drzwiami i powiedział:

— Jeśli wniosłaś o rozwód, to odejdę. Tam wszystko bezpowrotnie.

Ewa nie mogła wydusić z siebie słowa. Ile nocy i dni czekała na ten moment, jak bardzo cierpiała. A teraz... nie miała nic do powiedzenia. Wybaczyła dawno. Chciała tylko go zobaczyć.

Prawie rok żyli jak sąsiedzi, aż w końcu Tomasz wszystko wyjaśnił żonie i przeprosił. Ewa odtajała, wszystko wróciło na swoje miejsce, choć tor zmienił się nieznacznie. A potem pojawił się Maks.

Tamta kobieta, Kamila, nie chorowała, nic się jej nie stało — po prostu nie potrzebowała dziecka, przeszkadzał jej w życiu, w lataniu jak ważka. A urodziła tylko dlatego, że za pracę w fabryce dali jej pokój i można było rozwiązać problem mieszkaniowy.

— Zabieraj go albo oddam do domu dziecka — oświadczyła Tomaszowi, gdy ten przyszedł odwiedzić syna.

— Gdzie ja go zabiorę, nas jest czworo w dwupokojowym?

— Nie wiem gdzie — wzruszyła ramionami. — Gdzie rodziłam, nie pytałeś.

— Myślałem, że mnie kochasz i chcesz Maksia.

— Ha. Myślał. Do końca miesiąca masz czas, żeby pomyśleć. Pierwszego mam wolne, oddam twojego syna do domu dziecka, jeśli nie zabierzesz.

Oczywiście straszyła. Wiedziała, jak Tomasz jest przywiązany do syna i nie pozwoli na coś takiego. Tak też się stało.

Ewa od razu zgodziła się przyjąć chłopca, bez wahania. Nie robiła różnicy między dziećmi, starała się dać każdemu to, czego najbardziej potrzebował. Starała się kochać tak samo.

Czas mijał. Kupili większy rozkładany stół do kuchni, …
📜 Kolejna część czeka na Ciebie w komentarzach ⬇️🗯️

09/09/2025

Ciasno!

Ewa z niedowierzaniem czytała wiadomość w komunikatorze:

„Cześć, córeczko! Przepraszam, że dopiero teraz do Ciebie piszę, miałem swoje powody. Rozstaliśmy się z Twoją matką dawno temu, gdy miałaś trzy lata, więc na pewno mnie nie pamiętasz. Nie będę pisał, że żałuję, próbuję naprawić błąd i tak dalej. Odszedłem do innej kobiety, którą pokochałem, i nie czuję się winny. Zostawiłem Twojej matce mieszkanie, w którym żyliśmy, i swoje rzeczy – wyszedłem w tym, co miałem na sobie. Płaciłem alimenty, może nie duże, ale uważam, że nie postąpiłem podle.

Teraz do rzeczy. Pięć lat temu wyjechałem z nową rodziną na stałe do Australii, gdzie mieszkam do dziś. Moja mama, Twoja babcia Halina Stanisławówna, nie chciała wyjeżdżać za żadne skarby. Mieszkała w swoim małym dwupokojowym mieszkaniu. Opłacałem jej leczenie i utrzymanie, ale niedawno zmarła. Nie mogłem przyjechać się z nią pożegnać, a nawet na pogrzeb – podróż stąd jest zbyt trudna i droga, choć żyjemy całkiem wygodnie.

Mama nie miała bliskiej rodziny, a przyjeżdżać tu, by załatwiać spadek i sprzedać to mieszkanie, nie ma sensu. Zysk byłby groszowy, a zachodu mnóstwo. Dlatego postanowiliśmy zostawić je Tobie. Sporządziłem dokumenty i pełnomocnictwa, wysłałem je adwokatowi. Babcia przed śmiercią sporządziła testament na Twoje nazwisko. Musisz się z nim skontaktować – wyjaśni, co dalej. Jego usługi są opłacone, trzeba będzie tylko uiścić lokalne opłaty i podatki. Najważniejsze, byś dbała o grób babci i postawiła nagrobek – to niewielki koszt w porównaniu z tym, co zyskujesz: własne mieszkanie.

Mam nadzieję, że wykorzystasz nasz prezent. I jeszcze jedno – to dar wyłącznie dla Ciebie. Twoja matka dostała ode mnie wszystko: mieszkanie, alimenty. Jej ewentualny nowy mąż i ich dzieci mnie nie dotyczą, więc powtórzę: to dziedzictwo jest tylko Twoje.

Bądź szczęśliwa, córko. Twój tata, Marek Piotrowski.”

Dalej były dane adwokata. Ewa nie wytrzymała i zadzwoniła. Potwierdzono informacje, umówiono się na spotkanie następnego dnia po południu. Postanowiła nie mówić jeszcze nic matce – najpierw sama musiała wszystko sprawdzić.

W dwupokojowym mieszkaniu matki mieszkała też Kasia – jej przyrodnia siostra. Nikt nie wiedział, kto był jej ojcem, nawet, jak się zdawało, matka. Mimo że Kasia była trzy lata młodsza, zdążyła wyjść za mąż i urodzić jednego po drugim dwóch synów. Teraz we czwórkę tłoczyli się w większym pokoju, a Ewa z matką w małej sypialni. Jeśli ta sprawa z mieszkaniem okaże się prawdą – byłoby wspaniale! Miała trochę oszczędności, zbierała na wkład własny. Zarabiała nieźle, z kredytem mogłaby wycisnąć jakąś kawalerkę…

Ale teraz los daje jej szansę! Ojciec przesłał plan mieszkania – stara dwupokojowa „kostka”, pewnie bez remontu. Co z tego! Swoje cztery ściany! Matka nie włączy głośno głupich programów, siostrzenicy nie będą urządzać awantur. Będzie mogła wziąć kąpiel z pianą i leżeć w wannie, ile zechce. Wyjść owinięta tylko ręcznikiem, a może i bez…

Koniec z wykradaniem jej jedzenia z lodówki, a zlewozmywak nie będzie zasypany brudnymi naczyniami. Wieczorem, po kąpieli, otuli się w szlafrok, zaparzy mocną kawę i usiądzie do laptopa, projektując wnętrza, które całkiem nieźle się sprzedają.

A tak w ogóle – Ewa uśmiechnęła się nieśmiało – może wreszcie ułoży sobie życie! W małym pokoju urządzi sypialnię, tam nikogo nie wpuści. W kuchni zrobi pracownię, a w dużym pokoju będzie przyjmować gości! Uśmiech zniknął natychmiast – najpierw musiała wszystko dokładnie sprawdzić.

Następnego dnia spotkała się z adwokatem. Był to mężczyzna w średnim wieku, ubrany nieco niedbale, ale w drogie ciuchy. Potwierdził słowa ojca, pokazał dokumenty. Zabrał Ewę do przyszłego mieszkania. Wyglądało marnie, ale ją to nie zraziło – z takim problemem poradzi sobie łatwo.

Zapytała, kiedy dostanie klucze. Adwokat wyjaśnił, że formalności potrwają pół roku od śmierci babci, ale klucze może wziąć od razu. Nie radził jednak wprowadzać się ani remontować – lepiej najpierw wymienić zamek i pokazać się sąsiadom, by wiedzieli, że mieszkanie ma gospodarza.

Teraz Ewa musiała powiedzieć o wszystkim matce. Oczywiście, im z Kasią nie będzie tak wygodnie, ale zawsze – jedna osoba mniej to ulga. Matka zareagowała bez entuzjazmu.

— Dlaczego Marek załatwia to przez Ciebie? — spytała niechętnie.

— Jak to dlaczego? — zdziwiła się Ewa. — W końcu jestem jego córką!

— A ja byłam jego żoną, nawet jeśli dawno temu, i sprawy majątkowe powinny być załatwiane ze mną!

— Mamo, przepraszam, ale to mieszkanie babci, a ona zapisała je mnie, bo tata nie może przyjechać z Australii, by przejąć spadek i sprzedać tę „kostkę”. Nie ma tu nikogo, komu mógłby to zlecić. Wymyślił więc tę sytuację, bym to ja się tym zajęła i dostała mieszkanie.

— Co znaczy „dostała”? Z jakiej racji przypisujesz sobie wyłączne prawo do niego?

— Jak to? — oniemiała Ewa. — To moje dziedzictwo!

— A ja? A Kasia z dziećmi? Jesteśmy dla Ciebie obce?

— Nie, mamo, nie jesteście obce — cicho odpowiedziała Ewa — ale dla babci nie…
📜 Kolejna część czeka na Ciebie w komentarzach ⬇️🗯️

08/09/2025

— Babciu, niestety jutro nie przyjedziemy na twój jubileusz, wybacz nam — mówił przez telefon Antek, mąż wnuczki Klaudii, wieczorem przed uroczystością.

— Antosiu, co się stało? — zapytała zaniepokojona Nadzieja Ignacówna.

— Babciu, Klaudia właśnie trafiła do szpitala. Nie mogła doczekać się twojego święta, postanowiła zrobić ci prezent nieco wcześniej, choć jeszcze nie urodziła. Dzwonię z porodówki — w głosie Antka słychać było równocześnie niepokój i radość.

— Jezu, Antek, co za radość! A ja się już wystraszyłam. Zadzwoniłeś wieczorem, a wy zwykle o tej porze nie dzwonicie. No dobrze, dzięki, że dałeś znać. Będę się modlić, żeby wszystko było w porządku z Klaudynką i moim prawnuczkiem. Zadzwoń, jak się urodzi, nawet jeśli będzie noc — i tak nie zasnę.

— Dobrze, babciu, zadzwonię.

Dwie godziny później Antek znów się odezwał, tym razem rozradowany:
— Babciu, masz prezent na jubileusz — prawnuczek Jasio! Klaudia czuje się dobrze. Więc świętuj bez nas.

— Dzięki, Antku, i za Jasia, i za życzenia. Przytul mocno Klaudynkę, dzielna dziewczyna.

Nadzieja Ignacówna kończyła sześćdziesiąt pięć lat. Gości miała niewielu — przyjedzie tylko druga córka z mężem i synem, jej wnukiem, oraz przyjaciółki Wanda i Nina, z którymi pracowała całe życie. Od młodości trzymały się razem.

Siedem lat temu Nadzieja pochowała męża, Leszka. Żyli szczęśliwie, ale los bywa przewrotny — serce zawiodło, a on nawet nie doczekał emerytury. Wychowali córkę Alinę, wysłali na studia, teraz mieszka z mężem w mieście.

Nadzieja i Leszek żyli w dużym osiedlu przy ogromnej fabryce, gdzie pracowała większość mieszkańców. Oni też — tam się poznali. Młody inżynier Leszek, przystojny i postawny chłopak, zauważył w stołówce roześmianą, urodziwą Nadzię. Gdy wyszła z koleżanką Niną, zatrzymał ją przy drzwiach.

— Dziewczyno, poznajmy się. Jestem Leszek, możesz mówić mi Leszek albo Lechu — wszystko mi jedno — uśmiechnął się szeroko.

— Nadzieja — odparła nieco zawstydzona, rumieniąc się. Spodobał jej się od pierwszego wejrzenia.

— Piękne imię: Nadzieja. Może poczekam na ciebie wieczorem, jeśli nie masz nic przeciwko?

— Nie mam — odparła i odeszła za Niną.

Wieczorem Leszek już na nią czekał.

— Może pójdziemy do kina? Albo na spacer do parku?

— Lepiej na spacer. W kinie nie porozmawiamy — zaśmiała się.

— Gdzie pracujesz? — spytał.

— W dziale planowania, jestem ekonomistką. Niedawno skończyłam studia. A ty?

— Też jestem świeżo po politechnice. Dostałem tu pracę w dziale sprężyn.

— Mieszkasz tu?

— Tak, z rodzicami. Mamy dom. Tata jest majstrem budowlanym — sam go postawił. Marzył o własnym domu, choć dawali mu mieszkanie w bloku. Mama go wspierała.

— A moi rodzice mieszkają na wsi, daleko stąd. Po studiach nie wróciłem — co bym tam robił? Wybrałem tę fabrykę — miałem tu praktyki. Podoba mi się tu: domki, bloki, dużo zieleni.

— Ja też tu się wychowałam. Kocham to miejsce.

I tak zaczęła się ich miłość. Pewnego dnia Leszek przyszedł poznać rodziców Nadziei — z kwiatami dla matki i butelką koniaku dla ojca.

— Dzień dobry — przywitał się. — Jestem Leszek, pracuję z Nadzieją. Dla pani kwiaty, a dla pana to coś mocniejszego.

— Dzięki, Leszku — odparła matka. — Nie trzeba było się trudzić.

— Jak to? W gościach nie wypada z pustymi rękoma — uśmiechnął się, siadając obok Nadzi.

Rodzicom od razu się spodobał — rozmawiał swobodnie, jakby znali go od lat. Opowiedział o swoich rodzicach i dwóch braciach. Gdy wychodził (nie za późno, by nie nadużywać gościnności), Nadzia odprowadziła go do furtki.

— Nadziu, twoi rodzice są cudowni — tak zwyczajni i serdeczni.

— Widziałam, jak szybko złapałeś z tatą wspólny język — roześmiali się.

— No dobrze, wracam do akademika. Będę tęsknił. Do jutra.

Wkrótce wzięli ślub. Rodzice wyprawili im huczne wesele — zjechali się nawet krewni Leszka ze wsi, przywożąc całe wory jedzenia: mięso, masło, mleko, jaja.

— Na co tyle? — dziwiła się matka Nadzi, a teściowa tylko się zaśmiała:

— Teraz macie dwóch mężczyzn w domu, a mężczyzn trzeba dobrze karmić. Znam się na tym!

Mieszkali z rodzicami w dużym domu — nawet gdy urodziła się Alina, było miejsce na osobny pokój. Żyli zgodnie i wesoło, choć rodziców Nadzi rychło zabrakło — najpierw ojciec, potem matka. A potem i Leszek odszedł przedwcześnie.

Nadzieja długo opłakiwała męża. Lata mijały, w końcu przeszła na emeryturę. Teraz kończyła sześćdziesiąt pięć lat. Z czasem ból osłabł, choć tęsknota została.

Jubileusz obchodziła w małym gronie. Córka z rodziną szybko odjechali — mieli swoje sprawy. Najważniejsze, że byli zdrowi. Przyjaciółki Wanda i Nina zostały dłużej, ale w końcu też się pożegnały.

Gdy Nadzieja wróciła do domu, przed bramą zobaczyła starszą Nissę Terrano z otwartą maską. Mężczyzna pochylony nad silnikiem włączył latarkę — robiło się ciemno.

— Przepraszam, może pani potrzyma latarkę? Sam nie dam rady — zwrócił się do niej.

— Proszę bardzo — podeszła, biorąc …
📜 Kolejna część czeka na Ciebie w komentarzach ⬇️🗯️

08/09/2025

Nie płacze, nie czeka, nie tęskni
Mąż Marianny zawsze był opanowany, cichy, spokojny, uprzejmy. Krzysztof taki sam był dwadzieścia trzy lata temu, gdy oświadczył się jej.

Jak zawsze latem spacerowali za wsią nad rzeką, gdy nagle zatrzymał się, ujął ją za dłonie i cicho powiedział:

— Marysieńko, proponuję, byśmy połączyli nasze drogi. Jesteśmy sobie przeznaczeni.

Patrzył na nią pewnym wzrokiem – wiedział, że nie odmówi. Czuł, że go kocha. Dziewczyna aż się zarumieniła z radości, serce zabiło mocniej:

— Tak, Krzysiu, tak! Wyjdę za ciebie.

Oboje byli szczęśliwi.

— Zbuduję dla nas nowy dom, ojciec mi pomoże. Miejsce już wybraliśmy, chodź, pokażę ci.

Szli, trzymając się za ręce, aż zatrzymali się pod rozłożystą lipą.

— Właśnie tu. Tylko to drzewo trzeba będzie usunąć – stare, mogłoby kiedyś zawalić się na dom. Posadzimy nowe.

— Świetnie, Krzysiu! Z okien będzie widać rzekę.

Po ślubie mieszkali u rodziców Krzysztofa, ale wkrótce dom był gotowy. Z czasem mężczyzna zaczął budować drugą część z osobnym wejściem.

— Dla naszych dzieci. Gdyby któreś chciało zostać we wsi. Niech ma własną przestrzeń.

— Jesteś taki przewidujący! — cieszyła się Marianna, zgadzając się z mężem.

Nie mieli wielu dzieci – tylko córkę, Ewę. Wychowali ją, aż w końcu poszła na studia i zaskoczyła ich:

— Mamo, tato, nie liczcie na mnie. Nie zostanę we wsi. Chcę żyć w mieście, mam tam Romka.

Druga część domu stała pusta. Marianna sprzątała tam, myła okna, ale Krzysztof nigdy tam nie zaglądał. W ich części było przestronnie, czysto i przytulnie. Żyli sami, córka studiowała. Przez wszystkie te lata mąż nigdy nie podniósł na nią głosu, nie skrzywdził jej. Sąsiedzi ich szanowali.

Aż pewnego dnia ten zawsze spokojny, cichy i opanowany Krzysztof wrócił z pracy i oświadczył:

— Marianno, trudno mi to mówić… ale nasze wspólne życie dobiegło końca. Wiesz, tak dzisiaj bywa – po dwudziestu latach miłość gdzieś znika. Spotkałem inną kobietę… ale dziękuję ci za te wszystkie lata. Ewie pomogę skończyć studia, nie martw się o pieniądze. Dom zostawiam wam.

Mówił jeszcze coś, lecz Marianna osunęła się na kanapę, ledwo słysząc jego słowa. W skroniach pulsowało, aż w końcu usłyszała:

— Przepraszam.

Wyszedł z walizką – widocznie zebrał rzeczy wcześniej. Drzwi zamknęły się cicho.

Marianna płakała.

— Dlaczego mnie to spotkało? Wiedziałam, że innym się to zdarza, ale nie sądziłam… że dotrze i do nas. Gdzieś przegapiłam moment. Chciałabym zamknąć oczy i obudzić się, by zobaczyć, że to tylko sen. Że nic się nie stało, że mój spokojny, kochany mąż nie odszedł na zawsze.

Przez pierwsze dni wciąż miała nadzieję – może wróci? Ale minął tydzień, potem kolejny, a on nie wrócił. Nie wiedziała, dokąd poszedł, i nie pytała. Czas mijał, aż w końcu się pogodziła z tym, choć czasem myślała:

— Oto los. Najpierw dał mi męża, a potem zabrał. Teraz muszę nauczyć się żyć sama. Nasze wspólne lata zostały przekreślone. Może Krzysztof już o mnie zapomniał, ja jeszcze nie… ale odpuściłam. Niech mu Bóg wybaczy.

Już nie płakała. Dawno wypłakała wszystkie łzy, lecz czasem myśli o dawnym mężu wracały – rozwieźli się natychmiast, gdy ją zostawił. Czasem patrzyła przez okno i rozmyślała:

— Gdzieś tam żyje Krzysztof, znalazł nową miłość. Dla mnie to jak grom z jasnego nieba. Nigdy nie był hulaką, nigdy bym się nie spodziewała… A jednak.

Minęło sześć lat. Żal dawno przeminął, choć nie wierzyła, że czas leczy rany – ból tylko przygasł. Marianna skończyła właśnie pięćdziesiąt lat. Wciąż świetnie wyglądała, w młodości była pięknością. Ewa wyszła za mąż za chłopaka z miasta, mieszkała w województwie, miała już synka – wnuka Marianny, choć rzadko go przywozili.

Pewnego letniego dnia Marianna, wróciwszy z pracy, piła herbatę w altance – w domu było duszno. Weszła sąsiadka, Natalia, pielęgniarka, i wesołym głosem przerwała jej zamyślenie.

— Cześć, co tak marniejesz?

— Samotnie mi jakoś — odpowiedziała cicho.

— A ja przyszłam z ważną wiadomością! — spojrzała na nią z przekornym błyskiem w oku.

— No i?

Natalia uśmiechnęła się, celowo przeciągając chwilę, aż w końcu wyznała:

— Patrzę na twoją altankę, na te róże… Jak ty to robisz? Tyle kwiatów, wszystko pachnie, a nikt tego nie docenia.

— Natalko, do rzeczy. Chyba nie przyszłaś rozmawiać o różach? — uśmiechnęła się Marianna.

— Nie, nie o różach… Wiesz, że nasz doktor Stefan poszedł na emeryturę? Przysłali nam nowego, też Stefana, ale ma na imię Olek. Obiecali mu mieszkanie, ale musi poczekać z miesiąc. Zaoferowałam, że może u ciebie zamieszkać.

— Co?! Po co mi to?!

— A po co? Masz cztery pokoje i osobne wejście, tam nikt nie mieszka. Skoro twoja Ewa nie chciała z tobą zostać, niech ktoś inny tam będzie.

— Nie potrzebuję lokatora.

— Za późno, Maryś. Za godzinę tu będzie. …
📜 Kolejna część czeka na Ciebie w komentarzach ⬇️🗯️

08/09/2025

Po otrzymaniu premii w zakładzie, Andrzej siedział z dwoma kumplami w małej knajpce. Premia nie była duża, ale on, jako kawaler, nie przejmował się specjalnie pieniędzmi.

- Są – dobrze – cieszył się. – Nie ma? Trudno, poczekam do wypłaty.

Tak mówił kolegom, gdy ci narzekali, że żony zabierają im całą forsę, a jeśli udało im się gdzieś schować „zapas”, to był mały sukces.

- No tak, Andrzej, samotnemu żyje się lżej – westchnął Marek. – A u mnie trzech synów, a pensja – cóż, nie złota. Słuchaj, radzę ci – nie żenić się, bo potem żona też będzie cię męczyć: dzieci jeść chcą, buty się rozpadają, ubrania z nich wyrastają... no, sam rozumiesz.

Chłopaki się śmiali, aż nagle podeszła do nich dziewczyna – żywa, wesoła i całkiem ładna. Od razu zauważyła Andrzeja i usiadła mu na kolanach. Był najmłodszy z całej paczki i trochę się speszył, ale i tak ją objął.

- Jestem Małgosia! – przedstawiła się wesoło. – A ty?

- Andrzej… no, może Andrzejek – odparł, a kumple mrugali do siebie i chichotali.

Małgosia wstała i usiadła na krześle, które Marek przysunął z innego stolika. Andrzej był wiejskim chłopakiem, dopiero od roku mieszkał i pracował w mieście. Nieśmiały z natury, nie wiedział, jak się zachować wobec takich śmiałych dziewczyn, ale Małgosia bardzo mu się spodobała. Tego wieczoru wyszli razem, a rano obudził się obok niej.

- Muszę do pracy – powiedział, szybko się ubierając, a ona leżała dalej.

- Andrzejku, mam nadzieję, że to nie nasze ostatnie spotkanie? – przeciągnęła się leniwie. – Przyjdź do mnie po pracy, będę czekać.

Dzień w pracy ciągnął się niemiłosiernie, ale po zmianie Andrzej pobiegł do Małgosi jak na skrzydłach. Czekała na niego w swoim pokoju w akademiku. Zakochał się w tej barwnej, żywej dziewczynie, choć prawie jej nie znał. Kumple ostrzegali, że często kręci się w męskim towarzystwie, ale Andrzej i tak się oświadczył.

Rok później urodziła się im córeczka – Kinga. Na początku Małgosia była całkiem dobrą gospodynią – gotowała, sprzątała, zajmowała się dzieckiem. Ale gdy Kinga skończyła roczek, wszystko się zmieniło. Andrzej był w pracy, a ona zostawiała córkę u sąsiadki i wychodziła. Wracał po robocie, a Kinga była u niej, a ta już krzyczała:

- Andrzej, ja mam dwie córki i sama roboty po uszy, a tu jeszcze twoja! Powiedz swojej Małgosi, że więcej nie będę Kingi pilnować!

Kłócili się, awanturowali. Andrzej groził żonie, że jeśli znów zostawi dziecko i wróci pijana, to pożałuje. Ale Małgosia zaczęła przyprowadzać do domu swoich „znajomych”. Wracał po pracy, a tam impreza. Wyrzucał wszystkich na zbity pysk. Pewnego razu, gdy znowu się pokłócili, Małgosia rzuciła:

- Zabieraj Kingę i wynoś się na cztery wiatry, nie potrzebuję was obojga! Wracaj na wieś!

I tak zrobił. Już wcześniej o tym myślał, ale wciąż miał nadzieję, że Małgosia się opamięta. Na wsi jego matka, Halina, była ciężko chora i nawet nie wstawała z łóżka. Sąsiadka, Kasia, się nią opiekowała. Domy stały blisko, nawet nie trzeba było wychodzić przez bramę – płot między podwórkami prawie się zawalił. Kasia schodziła ze swojego ganku i od razu była u Haliny. Wygodnie było przynosić jedzenie.

Andrzej dawno nie był w rodzinnej wsi i nie wiedział, że matka już leży. A poza nim nie miała nikogo. Teraz miał trudną sytuację – chora matka i dwuletnia Kinga. Znalazł pracę na wsi, a Kingą zajmowała się Kasia, która miała swojego syna, Wojtka – trzyletniego. Dzieci bawiły się razem.

- Dzięki, Kasia, sam nie wiem, co bym bez ciebie zrobił – dziękował sąsiadce.

Kasia była zamężna, ale mąż, Krzysiek, to był niepoukładany typ – pił, awanturował się. Ileż to razy Andrzej uczył go rozumu! Ale ostatnio tak go „pouczył”, że Krzysiek ledwo odleżał, zebrał się i wyniósł z domu na dobre. Podobno wyjechał do matki do sąsiedniej wsi. Kasia nie płakała – wręcz przeciwnie, dziękowała Andrzejowi. Bała się swojego męża.

- Boże, Andrzej, taki spokój w domu… dobrze, że go przepędziłeś, już nie wróci. Ze mną nie miał oporów, ale innych się bał.

Kasia się rozwiodła. A miesiąc później zmarła matka Andrzeja.

Pochowali Halinę. Teraz Andrzej szedł do pracy, a Kinga biegła do Kasi. W podzięce pomagał sąsiadce we wszystkim. Jego domek był mały i stary – jeszcze dziadkowie w nim mieszkali. U Kasi dom był porządny. Jej ojciec, Stanisław, był znanym w okolicy cieślą. Sam sobie postawił solidny dom, ale niedługo w nim pomieszkał.

Rodzice Kasi odeszli jeden po drugim – najpierw ojciec (mówili, że nadwyrężył się, nosząc sam belki), a matka dwa lata później nagle zachorowała i szybko umarła. Kasia została w szesnastym roku życia ze starszą siostrą.

Wkrótce siostra wyszła za mąż i wyjechała. Kasia miała już osiemnaście lat, została sama. Wtedy oświadczył się jej Krzysiek. Halina, matka Andrzeja, radziła:

- Wyjdź za mąż, Kasia, skoro Krzysiek się stara. Po co samotnie w domu?

I wyszła. Urodził się Wojtek. Kasia była szczęśliwa, kochała syna, ale z mężem coraz bardziej się rozczarowywała, gdy ten zaczął pić niemal codziennie.

Po …
📜 Kolejna część czeka na Ciebie w komentarzach ⬇️🗯️

TwojaStrona

09/09/2025

09/09/2025

09/09/2025

09/09/2025

09/09/2025

08/09/2025

08/09/2025

08/09/2025

Adres

Strona Internetowa

Ostrzeżenia

Skróty

Udostępnij

Kategoria

Twoja Cena