26/11/2025
โพสต์นี้ยาว…
แต่อยากเขียนเก็บไว้เป็น ความทรงจำในช่วงเวลาที่เรายังจำความสุขแบบนี้ได้อย่างชัดเจน
เหตุเกิดจากงาน Open House
One Day Dirt ปี 2025
ซึ่งเป็นปีสุดท้ายของกิจกรรมนี้
และพอจบทริปนี้… คำถามอีกมากมายก็ไหลเข้ามาในหัว:
• การมาเที่ยวของมึง…คือสิ่งนี้จริง ๆ เหรอ?
• เอาตัวเองมาลำบากทำไม?
• สิ่งนี้มันเรียกว่าพักผ่อนจริงเหรอ?
และ “เราค้นหาความสุขเจอหรือยัง?
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทาง คือสิ่งที่ช่วยตอบคำถามทั้งหมด
ผมเพิ่งเริ่มขับรถ Adventure คันแรกในชีวิต ( ) เมื่อ 21 เม.ย. 2568
ซึ่งทริปนี้ เป็นการขับรถ Adventure ในทางที่ครูของผมยังกระซิบเบาๆว่า “นี่มันไลน์ Hard ชัดๆ“
รถ Adventure กว่า 50 คัน ที่เพิ่งมาเจอกัน
แต่ร่วมเดินทางกันในเส้นทางเดียวกัน
มันทำให้ผมรู้สึกว่า…
เส้นทางอาจไม่ใช่สาระสำคัญ
แต่เหตุการณ์ระหว่างทางต่างหาก ที่ทำให้ทุกอย่างมีความหมาย
ผมได้เจอผู้คนที่ “มีความสุขในเรื่องเดียวกัน”
เราชาเลนจ์กับตัวเองทุกครั้งที่ต้องข้ามผ่านอุปสรรค
เราเฮฮาทุกครั้งที่รถเราล้ม
เราร้องตะโกนด้วยความยินดีทุกครั้ง
ที่เราผ่านอุปสรรคที่ขวางทางเราอยู่ได้
เราเป็นห่วงทุกคน ทุกครั้ง
ที่เห็นว่าอุปสรรคที่เพื่อนเรากำลังจะเจอคืออะไร
เราพยายามช่วยกันทุกวิถีทาง
เพื่อให้ทุกคนผ่านอุปสรรคมาด้วยกัน
เราเติมแรงด้วยกำลังใจให้ทุกคนที่มาด้วยกัน
แต่เริ่มหมดแรง
เราแบ่งปันทุกยุทโธปกรณ์ที่เรามี
เพื่อให้เพื่อนที่มาด้วยกันได้ออกไปด้วยกัน
เราเปิดทางเพื่อให้เพื่อนที่ตามมา ผ่อนกำลังลง
ในการฝ่าอุปสรรคได้ดีขึ้น
เราย้อนกลับไปเพื่อเติมเสบียงให้เพื่อนเราได้มีแรง
ให้ดันผ่านอุปสรรคได้ด้วยความภาคภูมิใจของตัวเอง
และผมไม่สนดราม่าสายป่าอะไรทั้งนั้น
เพราะผมรู้ว่า…
“วันไหนที่ผมอยากขี่รถเข้าป่า…
ผมมีเพื่อนที่ชื่อ ONE DAY DIRT อยู่ตรงนี้แล้ว”
จนตกผลึกออกมาได้ว่า…
กิจกรรมแบบนี้แหละ
แม่งคือที่สุดของที่สุด
• ที่สุดของความสุข
• ที่สุดของความเหนื่อย
• ที่สุดของความไม่เห็นแก่ตัว
• และที่สุดของการพิสูจน์ตัวเอง… ให้ตัวเองเห็น
ทั้งหมดจึงทำให้ผมได้เข้าใจว่า
“เราไม่จำเป็นต้องหาความสุขที่ดีที่สุดในชีวิต
แต่ควรหาว่า ‘ตอนนี้’ เราทำอะไรแล้วมีความสุขที่สุด”
และ…
“ในช่วงเวลานี้ของชีวิต ผมมีความสุขที่สุด
กับการขับรถ Adventure เข้าป่า”
และสุดท้ายนี้
“ทางที่ดี คือ ทางลาดยาง“
21-23 พ.ย. 2568
#มอมแมม
#เปิดโหมดเที่ยว