23/09/2025
ลูกหลานคนที่เคยลี้ภัยรู้หรือยังว่าเขมรเคยลี้ภัยและได้รับดารช่วยเหลือพ่อแม่ของคุณ
พระมหากรุณาธิคุณสมเด็จพระพันปีช่วงเขมรแตก
ព្រះមហាករុណាធិការ ក្នុងសម័យខ្មែរបែកបាក់
ภาษาไทยอยู่ข้างล่าง⬇️⬇️⬇️
សម្តេចព្រះនាងម៉ែ បានអញ្ជើញទៅទស្សនាគណៈកម្មការកាកបាទក្រហមនៅខាលាន ដែលបានបង្កើតឡើងដោយព្រះបញ្ញត្តិ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះជនជាតិខ្មែរច្រើនសែននាក់ ដែលរត់គេចពីសង្រ្គាមស៊ីវិលក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
“ខ្ញុំចាំបានយ៉ាងច្បាស់ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៩ ពេលនោះ ព្រះបាទសម្តេចព្រះជាអម្ចាស់ (រុក្ខបាលទី ៩) ស្នាក់នៅหัวหิน អភិបាលខេត្តត្រាតបានជូនដំណឹងថា មានជនខ្មែរជាង ២ សែននាក់ បានរត់គេចចូលតំបន់ខាលាន ស្រុកខ្លុងយ៉ៃ ខេត្តត្រាត។ ពួកគេរស់នៅក្នុងស្ថានភាពទុក្ខលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ក្មេងៗជាច្រើនឈឺដោយសារខ្វះអាហារ។ ចំនួនមនុស្សដែលមកនោះ ច្រើនលើសសមត្ថភាពរដ្ឋបាលក្នុងការជួយសង្គ្រោះ។ ខ្ញុំជាប្រធានកាកបាទក្រហមទេវតា ដូច្នេះខ្ញុំបានហោះហើរទៅមើលដោយផ្ទាល់…”
រូបភាពនៃជនខ្មែរដែលបាត់បង់ផ្ទះដី និងជាតិ ដែលនៅជាប់មុខខ្ញុំ គឺជារូបភាពដែលខ្ញុំមិនអាចភ្លេចបាន។ ពួកគេគេងលើដីសើម ក្រោមថ្ងៃក្តៅសព្វថ្ងៃ។ រាល់ជំហានដែលខ្ញុំដើរក្នុងការត្រួតពិនិត្យ ត្រូវប្រយ័ត្នកុំឲ្យដើរលើមនុស្ស។ អាហារដែលពួកគេយកមកតាមខ្លួន គឺត្រីតូចៗដែលស្ងោរនៅលើដី ក្រឡាប់ជាមួយអស្អុយ និងអិលៗនានា បូករួមជាមួយអីវ៉ាន់សាមញ្ញដូចជា អង្ករ។
ដីខ្លះៗមានរាងជាពាងទឹក ពេលភ្លៀងធ្លាក់ ទឹកចូលជាស្រះ ហើយវាគឺជាទឹកដែលពួកគេផឹក។ ស្ថានភាពរបស់មនុស្សទាំងនេះ មិនធ្លាប់ឃើញពីមុន ហើយខ្ញុំសូមអនុញ្ញាតឲ្យអ្នករស់នៅសុខស្រួលក្នុងទីក្រុងធំៗបានឃើញនូវជីវិតអ្នកបាត់បង់ជាតិ បាត់បង់ដីដានដូចនេះ…”
អត្ថបទពីសៀវភៅ "រាជការុណ្យ" ដែលជាព្រះរាជនិពន្ធរបស់សម្តេចព្រះនាងម៉ែ ស្តីពីព្រឹត្តិការណ៍នៅថ្ងៃ ២៦ ឧសភា ១៩៧៩ ពេលអញ្ជើញទៅខាលានជាលើកដំបូង
ជាច្រើនទសវត្សរ៍កន្លងមក ប្រទេសជិតខាងយើង ដូចជា កម្ពុជាបានជួបវិបត្តិសង្រ្គាមស៊ីវិល កើតមានការបែងចែកអំណាច និងការប្រយុទ្ធគ្នាផ្ទៃក្នុង។ ប្រជាពលរដ្ឋសាមញ្ញដែលមិនទាន់បានដឹងអ្វីបានរត់គេចចេញ។ ប្រទេសដែលពួកគេចងសង្ឃឹមនឹងសុវត្ថិភាព គឺ #ប្រទេសថៃ
ត្រឡប់ក្រោយទៅជាង ៤០ ឆ្នាំមុន មានព្រឹត្តិការណ៍ #ខ្មែរបែកបាក់ ដោយសារសង្រ្គាមស៊ីវិលយ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់ រវាង “ខ្មែរក្រហម” និងរដ្ឋាភិបាលសាធារណរដ្ឋខ្មែរ ដែលធ្វើឲ្យប្រជាជនជាងសែននាក់ ត្រូវអន្តរាយ និងចាកចេញស្វ័យគុណទៅប្រទេសថៃ
ការជ្រួលជ្រុលចូលនៃជនខ្មែរ ទៅកាន់តំបន់ខាលាន នៅថ្ងៃទី ២៦ ឧសភា ១៩៧៩ ទើបធ្វើឲ្យ សម្តេចព្រះនាងម៉ែ ក្នុងនាមជា #ប្រធានកាកបាទក្រហមថៃ អញ្ជើញទៅទស្សនាជនខ្មែរនៅ #ភូមិខាលាន ឃុំម៉ៃរុត ស្រុកខ្លុងយ៉ៃ ខេត្តត្រាត
ព្រះអង្គបានឃើញជនភៀសខ្លួនជាច្រើនគេងលើដីសើម មនុស្សជាច្រើនឈឺ និងនិមិត្តសញ្ញានៃសេចក្ដីស្លាប់។ ដូច្នេះ “សម្តេចព្រះនាងម៉ែ” បានមានព្រះរាជបញ្ជារឲ្យបង្កើត “មជ្ឈមណ្ឌលកាកបាទក្រហមថៃ” នៅខាលានជាបន្ទាន់
នៅថ្ងៃទី ១ សីហា ឆ្នាំដដែលនោះ សម្តេចព្រះនាងម៉ែ បានអញ្ជើញជាមួយព្រះរាជបុត្រា ព្រះបាទវជិរអគ្ករាជ ក្នុងនាមសម្តេចមហាវិរក្សសៀមមកទស្សនាមជ្ឈមណ្ឌល និងបានអញ្ជើញមកថែរក្សា និងតាមដានការងារជាបន្តបន្ទាប់ ដោយសេចក្ដីព្រួយបារម្ភ និងក្តីស្រឡាញ់ចំពោះជនភៀសខ្លួនទាំងអស់
បញ្ហានេះបានធ្វើឲ្យជនជាតិខ្មែរជាច្រើនឆ្លងព្រំដែនចូលប្រទេសថៃ ពីភាគអាគ្នេយ៍រហូតដល់ភាគកើត។ ទោះបីមានការដាក់មីនជាងសែនគ្រាប់ តាមព្រំដែនដើម្បីរារាំងពួកគេមិនឲ្យចាកចេញខ្មែរ—ក៏ដោយ តែពួកគេក៏មិនអាចទប់ស្កាត់សេចក្ដីសង្ឃឹមនៃជីវិតបានទេ។ ដល់សព្វថ្ងៃ នៅតែមានការដកមីនយ៉ាងតឹងរឹង
នៅក្នុងពេលនោះ តាមព្រំដែនប្រទេសថៃពេញទៅដោយមជ្ឈមណ្ឌលជនភៀសខ្លួន ដែលភាគច្រើនស្ថិតនៅបុណ្យផ្ទះនួនម៉ាក់ម៊ុន ផ្ទះណុងចាន់ ផ្ទះនួនស៊ុង ផ្ទះអាងសិលា។ យោងតាមការចុះបញ្ជីរបស់ UNHCR និងអង្គការជួយសង្គ្រោះផ្សេងទៀត ចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៧៥ ដល់ ១៩៨៤ មានមជ្ឈមណ្ឌលជួយជនភៀសខ្លួនធំ និងតូចជាង ៦០ កន្លែងតាមព្រំដែនជាប់កម្ពុជា
មជ្ឈមណ្ឌលដែលបាននិយាយបំផុតគឺ ខៅអ៊ីដាង ស្ថិតនៅឃុំតាព្រាយ ស្រុកតាព្រាយ ខេត្តស្រះកែវ ដែលមានជនភៀសខ្លួនជាង ២០ម៉ឺននាក់។ ជាកន្លែងដែលមានមន្ទីរពេទ្យយុទ្ធនាការ ដែលអង្គការអន្តរជាតិ និងកាកបាទក្រហមអន្តរជាតិ បានផ្ដល់សេវាសុខភាពជូន។ ពួកគេត្រូវបានថែរក្សាច្រើនឆ្នាំ រហូតមានប្រទេសទី ៣ ទទួល និងដឹកជូនទៅស្រុកកំណើតវិញ
បច្ចុប្បន្ន “មជ្ឈមណ្ឌលកាកបាទក្រហមថៃ ខាលាន” ខេត្តត្រាត ឬដែលមានឈ្មោះថា “មជ្ឈមណ្ឌលរាជការុណ្យ” បានក្លាយជាកន្លែងទេសចរណ៍ និងសិក្សាដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនៅក្នុងប្រទេសថៃ ដោយសារ ព្រះមហាករុណាធិការ របស់សម្តេចព្រះនាងម៉ែ ប្រធានកាកបាទក្រហមថៃ។ ជារុក្ខជាតិแห่งមនុស្សធម៌ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់មនុស្សដែលបានបាត់បង់ជាតិ និងសង្ឃឹម។
ទោះបីសម្តេចព្រះនាងម៉ែ មិនចាំបាច់ត្រូវទទួលយកបន្ទុកក្នុងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះជនភៀសខ្លួនពីប្រទេសជិតខាងក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គបានប្រកបដោយព្រះមហាអនុគ្រោះដ៏អស្ចារ្យ ដោយបានប្រគល់ទាំងព្រះវរសប្បាយកាយ ព្រះរតនទាន និងព្រះបញ្ញាចម្រឹត ក្នុងការជួយសង្គ្រោះប្រជាជនកម្ពុជាដែលបានរត់គេចពីសង្រ្គាមស៊ីវិល។ ព្រះអង្គបានអញ្ជើញទៅបង្កប់ព្រះទីជាស្ថានក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលជនភៀសខ្លួន ដោយផ្ទាល់ ដើម្បីដឹកនាំ និងធានាឲ្យការងារទាំងអស់ដំណើរការបានល្អប្រសើរ ដូចម្ដេចម្តាយដែលថែរក្សាកូនៗជិតខាង ដោយពេញលេញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងព្រះមេត្តាករុណា។
(ต้องขออภัยเพื่อนๆที่นำภาษาเขมรขึ้นหน้านะครับ โพสนี้แอดอยากสื่อถึงคนเขมรโดยตรงถึงพระเมตตาของพระองค์ท่านในยามเขมร "บ้านแตก สาแหรกขาด" ซึ่งเพื่อนๆก็สามารถช่วยกันได้นะครับแค่เพียงแชร์โพสนี้ออกไปมากๆ)
พระมหากรุณาธิคุณช่วงเขมรแตก
พระพันปีหลวง เสด็จฯไปเยี่ยมศูนย์สภากาชาดเขาล้าน ที่โปรดเกล้าฯให้ช่วยเหลือชาวเขมรอพยพนับแสนคนจากสงครามกลางเมือง
“ฉันยังจำได้ดี เดือนพฤษภาคม 2522 ขณะนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 9) ประทับแรมที่หัวหิน ผู้ว่าราชการจังหวัดตราดแจ้งมาว่า มีเขมรลี้ภัยหลั่งไหลเข้ามาในเขตไทยบริเวณเขาล้าน อำเภอคลองใหญ่ จังหวัดตราด...จำนวนกว่าสองแสนคนอยู่ในสภาพทุกข์ทรมานแสนสาหัส มีเด็ก ๆ เจ็บหนักเนื่องจากขาดอาหาร จำนวนคนมีกรรมหนาที่หลั่งไหลเข้ามานี้มากเกินความสามารถของทางจังหวัดที่จะรับผิดชอบช่วยเหลือได้ ฉันเป็นสภานายิกาของกาชาดจึงบินไปดูด้วยตนเอง…
ภาพเขมรบ้านแตกเมืองล่มที่เห็นอยู่ต่อหน้านั้น เป็นภาพที่ประทับอยู่ในความทรงจำของฉันไม่มีวันลืมเลือน พวกเขานอนบนพื้นดินแฉะ ๆ ท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยง แต่ละก้าวของฉันที่เดินตรวจตราดูผู้ลี้ภัย ยังต้องคอยระวังมิให้เหยียบไปบนคนที่นั่งนอนระเกะระกะ และเสบียงอาหารที่เขาฉวยติดตัวมาด้วย คือปลาเล็ก ๆ ที่วางผึ่งแดดอยู่คละไปกับกองอุจจาระ ตลอดจนไถ้ใส่ข้าวสารที่เขาแบกสะพายมา
พื้นดินบ้างก็เป็นบ่อ เวลาฝนตก น้ำจะขังอยู่เป็นแอ่ง... นั้นแหละคือน้ำที่เขาใช้ดื่มกิน สภาพของผู้คนที่สุดแสนจะน่าเวทนาเหล่านี้ เป็นภาพที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งฉันอยากให้ผู้ที่สุขสบายอยู่ในเมืองใหญ่ ๆ ได้เห็นสภาพของคนที่สิ้นชาติ สิ้นแผ่นดินเช่นนี้เหลือเกิน…”
ความจากหนังสือ “ราชการุณย์” #พระราชนิพนธ์ ใน สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ฯ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง เกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อครั้งเสด็จพระราชดำเนินไปเขาล้านครั้งแรก ในวันที่ 26 พฤษภาคม 2522
เมื่อหลายสิบปีที่ผ่านมา ประเทศเพื่อนบ้านของเราอย่าง เขมร ได้เกิดเหตุการณ์สงครามกลางเมืองขึ้น มีการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย และเข่นฆ่ากันเองภายในประเทศ ประชาชนผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็ต้องพากันหลบหนี และประเทศเดียวที่พวกเขาต่างพร้อมใจกันหันไปพึ่งพา ก็คือ #ประเทศไทย
ย้อนไปเมื่อกว่า 40 ปีมาแล้ว เกิดเหตุการณ์ #เขมรแตก #เนื่องจากสงครามกลางเมือง มีการสู้รบยาวนานกว่า 5 ปี ระหว่าง“เขมรแดง” กับ รัฐบาลสาธารณรัฐเขมร ทำให้ประชาชนว่าแสนคนต้องอพยพหนีเข้าไทย
การหลั่งไหลเข้ามาของชาวเขมรที่หนีภัยสงคราม ส่งผลให้ในวันที่ 26 พฤษภาคม 2522 สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง ในฐานะ #องค์ประธานสภากาชาดไทย เสด็จพระราชดำเนินไปทรงเยี่ยมชาวเขมรอพยพที่ #บ้านเขาล้าน ต.ไม้รูด อ.คลองใหญ่ จ.ตราด
พระองค์ได้ทอดพระเนตรเห็นชาวเขมรที่ต้องนอนกับพื้นดิน หลายคนเจ็บป่วยอยู่ในสภาพนอนรอความตาย “สมเด็จพระพันปีหลวง” จึงมีพระราชกระแสรับสั่งให้จัดสร้าง “ศูนย์สภากาชาดไทย” ขึ้นที่บริเวณเขาล้านในทันที
ต่อมาในวันที่ 1 สิงหาคม ปีเดียวกัน สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ฯ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง เสด็จฯ พร้อมด้วย พระบาทสมเด็จพระวชิรเกล้าเจ้าอยู่หัว ขณะดำรงพระราชอิสริยยศสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฎราชกุมาร ไปทรงเยี่ยมศูนย์สภากาชาดเขาล้าน และทั้งสองพระองค์ยังทรงเสด็จฯ ไปอีกหลายครั้งเพื่อติดตามงานของศูนย์สภากาดชาดไทยแห่งนี้ด้วยทรงห่วงใยผู้อพยพทั้งหลาย
ทำให้ทั้งชาวเขมรมีคนหนีตายเข้ามาตลอดชายแดนตั้งแต่ อีสาน จนสุดภาคตะวันออก แม้จะมีการวางกับระเบิด ทุ่นระเบิดนับแสนลูกตามแนวชายแดนด้านเขมรเพื่อมิให้ชาวเขมรหนีออกนอกประเทศ แต่ก็ไม่อาจขัดขวางคนหนีตายได้ แม้ทุกวันนี้ก็ยังต้องเก็บกู้กันอยู่
ในช่วงเวลานั้น ตลอดชายแดนไทยเกลื่อนไปด้วยค่ายอพยพ ซึ่งส่วนใหญ่ตั้งอยู่แถวบ้านโนนหมากมุ่น บ้านหนองจาน บ้านโนนสูง บ้านอ่างศิลา ฯลฯ จากข้อมูลของข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ (UNHCR) และองค์กรบรรเทาทุกข์อื่น การหนีภัยสงครามของชาวกัมพูชาตั้งแต่ปี 2518 - 2527 มีค่ายผู้อพยพหลักและค่ายย่อยไม่น้อยกว่า 60 แห่งตลอดแนวชายแดนที่ติดกับกัมพูชา
ค่ายที่ถูกกล่าวถึงมากสุดคือ เขาอีด่าง ตำบลตาพระยา อำเภอตาพระยา จังหวัดสระแก้ว ซึ่งแบกรับเขมรอพยพไว้กว่า 2 แสนคน เป็นที่ตั้งของโรงพยาบาลสนามที่องค์การระหว่างประเทศรวมทั้งกาชาดสากลให้การรักษาพยาบาลผู้เจ็บป่วย และต้องดูแลกันนานร่วม 10 ปี ก่อนจะมีประเทศที่ 3 ช่วยรับไปต่อหรือส่งกลับไปประเทศของตัวเมื่อเหตุการณ์สงบลง
แม้สมเด็จพระพันปีหลวงจะไม่จำเป็นต้องทรงเอาพระทัยใส่ผู้ลี้ภัยจากประเทศเพื่อนบ้านก็ย่อมทำได้ แต่ด้วยพระเมตตาอันใหญ่หลวง พระองค์กลับทรงทุ่มเทพระวรกาย พระราชทรัพย์ และพระสติปัญญา เพื่อช่วยเหลือชาวกัมพูชาที่ลี้ภัยจากสงครามกลางเมือง ทรงเสด็จฯ ไปประทับในค่ายผู้อพยพด้วยพระองค์เอง เพื่ออำนวยการให้ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี เสมือนแม่ที่คอยดูแลลูกๆ อย่างใกล้ชิดด้วยความรักและเมตตา
Her Majesty the Queen Mother’s Compassion During the Cambodian Crisis
Her Majesty the Queen Mother personally visited the Thai Red Cross Center at Khao Lan, which was established under her royal initiative to assist hundreds of thousands of Cambodian refugees who had fled the devastating civil war.
“I remember it well — May 1979. At the time, His Majesty King Bhumibol Adulyadej (Rama IX) was residing in Hua Hin when the Governor of Trat Province reported to us that more than 200,000 Cambodian refugees had streamed into Thai territory around Khao Lan, Khlong Yai District, Trat Province. They were in dire conditions — starving children, exhausted and sick families — far beyond what the local administration could manage. As the President of the Thai Red Cross Society, I flew there myself to see the situation.”
“The scene before my eyes — of a people whose homes and homeland had collapsed — was one I can never forget. They lay on soggy ground under the scorching sun. As I walked among them, I had to be careful not to step on people who were scattered across the area. The food they had brought with them consisted of small sun-dried fish laid out amidst piles of excrement, alongside sacks of rice carried from their homeland.”
“In some places, the ground had become pits of stagnant rainwater… and that was their drinking water. I had never witnessed such pitiful human suffering before. I wished those living comfortably in big cities could see with their own eyes what it means to lose a country and all hope…”
These words are excerpted from "Rajakarun" — a royal memoir by Her Majesty Queen Sirikit, the Queen Mother, recounting her first visit to Khao Lan on 26 May 1979.
Several decades ago, our neighboring country Cambodia was engulfed in a brutal civil war, marked by factional divisions and internal bloodshed. Innocent civilians were forced to flee, and the only nation they looked to with hope was .
More than 40 years ago, during the infamous “Khmer Exodus,” civil war raged for over five years between the Khmer Rouge and the Khmer Republic, leading to mass displacement. Over 100,000 Cambodians fled into Thailand.
This influx of Cambodian refugees prompted Her Majesty Queen Sirikit, the Queen Mother — in her capacity as of the Thai Red Cross Society — to travel on 26 May 1979 to visit the refugees at Khao Lan, Mai Rut Subdistrict, Khlong Yai District, Trat Province.
Her Majesty saw the refugees lying helpless on the bare earth — many sick and near death. Moved with compassion, the Queen Mother gave the royal order to immediately establish a “Thai Red Cross Relief Center” at Khao Lan.
Later, on 1 August of the same year, Her Majesty the Queen Mother returned to Khao Lan accompanied by His Majesty King Vajiralongkorn (then Crown Prince of Thailand). Both Their Majesties continued to visit the site on several occasions to monitor the progress and wellbeing of the displaced people with deep concern.
This humanitarian crisis caused thousands of Cambodians to cross into Thailand along the entire eastern border, from the northeast to the southeast. Despite the Khmer authorities laying hundreds of thousands of landmines along the border to prevent escape, they could not deter people fleeing death. Even today, landmine clearance operations continue.
At the time, the Thai-Cambodian border was dotted with refugee camps, many located in areas like Ban Non Mak Mun, Ban Nong Jan, Ban Non Sung, and Ban Ang Sila. According to UNHCR and other relief agencies, from 1975 to 1984, there were more than 60 major and minor refugee camps along the Thai-Cambodian border.
The most well-known among them was Khao-I-Dang Camp in Ta Phraya Subdistrict, Ta Phraya District, Sa Kaeo Province, which housed over 200,000 Cambodian refugees. It was also the site of a field hospital supported by international organizations including the International Red Cross, which provided medical care for nearly a decade — until third countries offered resettlement or return became possible after the war ended.
Today, the Thai Red Cross Khao Lan Refugee Center — now known as the Rajakarun Center of the Thai Red Cross Society at Khao Lan, Trat Province — has become a place of remembrance, learning. It stands as a living monument to the compassion of Her Majesty the Queen Mother, who extended mercy and hope to those who had lost their homeland and their future.
Although Her Majesty the Queen Mother was under no obligation to concern herself with refugees from a neighboring country, she chose otherwise. Out of her boundless compassion, she devoted her physical strength, personal wealth, and wisdom to aid the Cambodian people who had fled a brutal civil war. Her Majesty even took residence within the refugee camps to oversee and ensure that all operations proceeded smoothly—like a mother tenderly caring for her children, with unwavering love and mercy.
柬埔寨动乱时期的皇太后仁慈恩泽
诗丽吉皇太后陛下，时任泰国王后，亲自前往考兰泰国红十字会救援中心视察，并下旨设立此中心，以救助数十万因内战逃离柬埔寨的难民。
“我记得很清楚，1979年5月，当时国王（拉玛九世）正在华欣驻跸，达叻府的省长报告说，大批柬埔寨难民正涌入泰国边境的考兰地区，位于空也县……超过20万人处于极度痛苦的状态，许多孩子因饥饿而病重。当地政府无力承担如此庞大的援助任务。作为红十字会主席，我便亲自飞去视察……”
“眼前所见的家园破碎、国家覆灭的柬埔寨人民，是我一生难以忘怀的画面。他们躺在潮湿的地面上，烈日炙烤下无法遮蔽。我巡视难民营的每一步都需小心翼翼，以免踩到那些席地而坐或躺卧的人们。他们带来的干粮，只是些晒干的小鱼，与人粪混杂在一起，还有他们背来的袋装米。”
“有些地方地势低洼，雨天积水成池……那就是他们的饮用水。这些极度凄惨的景象，是我前所未见的。我真希望那些在大城市中生活安逸的人们，能够亲眼看到失去国家与家园的人们，是怎样的处境……”
摘自《皇家恩典》一书，是诗丽吉皇太后陛下的御著，记述了1979年5月26日首次亲临考兰的真实经历。
几十年前，我国邻国柬埔寨爆发了一场残酷的内战，国内分裂为多个派系，彼此杀戮，平民百姓被迫逃亡。而他们唯一能够依靠的国家，就是 泰国。
40多年前，所谓的“柬埔寨动乱”爆发，长达五年的战火在“红色高棉”与柬埔寨共和国政府之间持续燃烧，导致数十万柬埔寨人民逃入泰国境内避难。
大量难民涌入考兰，使得诗丽吉皇太后陛下以 泰国红十字会主席 身份，于1979年5月26日亲赴达叻府空也县迈鲁村的 考兰村 探视柬埔寨难民。
皇太后陛下亲眼看到难民们卧病在地，许多人濒临死亡。因而下旨立即在考兰设立 泰国红十字会中心 予以救援。
同年8月1日，皇太后再次亲临考兰视察，并偕同时任王储、现任国王玛哈·哇集拉隆功陛下（拉玛十世）前往慰问，两位陛下此后还多次亲临现场，密切关注中心的运作，充分体现了对难民的关怀与慈爱。
此后，大量柬埔寨难民沿着东北至东部边境陆续逃入泰国。尽管柬方在边界埋设了数十万枚地雷，意图阻止人民外逃，但仍无法阻止他们为求生存而跨越边界。直到今天，仍有地雷未被完全清除。
当时，整个泰柬边境布满难民营，主要分布于农玛蒙村、农占村、农松村、昂喜拉村等地。根据联合国难民事务高级专员公署（UNHCR）及多家国际救援组织的数据，自1975年至1984年，泰国境内沿柬埔寨边境共有不下于60个主要或次级难民营。
最著名的是位于沙缴府达帕耶县塔帕耶村的 考伊当难民营，曾收容超过20万名柬埔寨难民。该营设有由国际组织及红十字会支持的野战医院，为难民提供长达近十年的医疗照护，直至后来部分难民被第三国收容，或在局势缓和后得以返回祖国。
尽管诗丽吉皇太后陛下本可选择不介入邻国难民事务，但因其无限慈悲，皇太后毅然献出自己的体力、财富与智慧，全心全意协助那些因战乱流离失所的柬埔寨人民。她更亲自驻留在难民营之中，亲力亲为，确保各项救援事务顺利开展——就如一位母亲，亲切守护着自己的孩子，以至诚之爱与温柔之心拥抱每一位苦难中的人。
Cr.หนังสือราชการุณย์ และ ศูนย์ราชการุณย์สภากาชาดไทย เขาล้าน
