Mutual

04/09/2025

“เราเพิ่งมาเข้าใจตอนโตว่างานศพมีไว้เพื่อคนที่มาร่วมงาน ให้เข้าใจว่าเราก็เป็นแบบนี้ เราก็ต้องเป็นศพกันทุกคน” สตางค์กล่าว

เมื่อไหร่ที่มีการสูญเสียเกิดขึ้น สิ่งที่ตามมาคืองานศพ งานสีดำที่คนมากหน้าหลายตาจะพากันไปไว้อาลัยและบอกลาผู้ตายเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งภาพบรรยากาศภายในงานที่เราคุ้นชินนอกจากญาติสนิทมิตรสหายที่พากันร้องห่มร้องไห้แล้ว หลายๆ งานก็มีการเลี้ยงอาหารแขกใหญ่โต บางบ้านก็จ้างคณะลิเกที่ผู้ตายชื่นชอบมารำหน้าศพ บางงานก็จัดยาวไปเป็นสัปดาห์

ยิ่งจัดใหญ่ จัดนานแค่ไหน ค่าใช้จ่ายที่ ‘คนเป็น’ ต้องแบกรับยิ่งสูงเท่านั้น

แต่งานศพแม่ของสตางค์ใช้เวลาจัดเพียงแค่ 1 วันเท่านั้น ด้วยงบประมาณไม่เกิน 35,000 บาท

“เราไม่รู้ว่ามันไปไกลขนาดนั้นได้ยังไง แต่มันอาจจะเป็นเรื่องที่คนอื่นไม่คิดจะทำกัน เรารู้สึกว่า มันทำได้นะ ฉันก็ทำ อยากให้ทุกคนมองเป็นเรื่องธรรมดาที่จะจัดงานวันเดียว นี่ยังแอบคิดว่าเราจะไปขัดผลประโยชน์ใครไหม (หัวเราะ)”

สำหรับสตางค์ที่คอยดูแลแม่ตั้งแต่ตอนที่ป่วยหนัก คอยโทรมาให้กำลังใจแม่ในการลุกขึ้นอาบน้ำแต่งหน้าสวยๆ ไปตักบาตร สิ่งที่ยากที่สุดในการจัดการงานศพของแม่เพียงลำพังในระยะเวลาสั้นๆ ไม่ใช่เรื่องเอกสาร หรือการรองรับอารมณ์คนรอบตัว เพราะเธอเลือกที่จะรับผิดชอบแค่ความรู้สึกของตัวเอง แต่เป็นเรื่องพิธีการที่เธอกังวลว่า ครบถ้วนไหม

ซึ่งหลังจากจบงานศพ งานต่อไปที่เธอต้องทำ คือการเคลียร์ข้าวของของแม่ที่ยังเหลืออยู่ และการเปิดอกคุยกับพ่อให้เขาเข้าใจว่า หลังจากนี้ต่อไป จะต้องทำอย่างไรกันต่อ

อ่าน ฟังเสียงของลูกสาวเดอะแบก รีวิวงานศพแม่แบบวันเดียวเผา : งานต่อไปคือคุยกับพ่อให้เข้าใจว่าจากนี้ไปต้องทำอย่างไรต่อ https://mutualfinding.co/one-day-funeral/

เรื่อง : ธันยพร เกษรสิทธิ์
ภาพประกอบ : บัว คำดี
#งานศพ

03/09/2025

“คุณไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศทุกอย่างที่คุณทำ คุณไม่จำเป็นต้องโพสต์ทุกความก้าวหน้าที่มี มันไม่จำเป็นเลยที่จะต้องให้ทั้งโลกรู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ นักสู้ของจริงให้ความสำเร็จ ความเปลี่ยนแปลง เป็นตัวแทนที่พูดแทนตัวเอง”

นี่คือคำพูดจากช่องติ๊กต็อกที่ชื่อว่า ‘notsoprivate’ ที่เล่าถึงการเติบโตโดยไม่ต้องบอกให้ใครรู้ ทำอย่างเดียว ไม่ต้องพูด หรือเรียกง่ายๆ ว่า ‘Moving in Silence’ ซึ่งเป็นประเด็นที่โลกออนไลน์ให้ความสนใจกันมาสักพัก

คล้ายกันกับการที่เพื่อนไม่บอกว่ากำลังมีคนคุย หรือมีคนมาจีบ เพราะกลัวว่าถ้าบอกไปแล้ว ความรักครั้งนี้จะไม่สำเร็จ คิดว่าหลายคนคงเคยเจอสถานการณ์ที่อยู่ดีๆ ก็เห็นเพื่อนมีแฟน โดยที่ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าเขาคนนั้นเป็นใคร มาจากไหน หรือไปรักกันตอนไหน

ความเชื่ออย่างหนึ่งที่ทำให้คนหันมาสนใจการเติบโตอย่างเงียบๆ คือความเชื่อที่ว่า ทุกครั้งที่เราเปิดเผยเส้นทางของตัวเอง จะมี ‘สายตา’ บางอย่างจ้องมองอยู่

‘Evil Eyes’ หรือ นัยน์ตาปีศาจ คือความเชื่อที่มาจากหลายประเทศในแถบเมดิเตอร์เรเนียน มีความเชื่อว่านัยน์ตาปีศาจนี้คือสายตาของความอิจฉา ซึ่งถ้าใครโดนจ้องก็อาจจะเกิดเหตุร้ายและมีเหตุที่ทำให้สิ่งที่หวังไว้จะไม่สำเร็จ

บางส่วนเชื่อว่า การที่เราพูดหรือบอกอะไรกับใคร บางทีอาจจะมีพลังลบที่คอยขัดขวางอยู่ หรือแม้กระทั่งคนที่เราบอก เขาอาจจะไม่ได้หวังดีกับเราเสมอไป ไม่แน่ว่าเขาอาจจะอิจฉา และไม่อยากเห็นเราสำเร็จก็ได้

แต่ในขณะเดียวกัน มีชาวเน็ตหลายคนตั้งทำถามกับการทำอะไรแล้วไม่บอกใคร โดยมีสมมติฐานว่า ที่ไม่บอกไม่ใช่เพราะกลัวนัยน์ตาปีศาจ แต่ท้ายที่สุดแล้วเราแค่กลัวว่าจะเป็น ‘ตัวตลก’ ในสายตาคนอื่นถ้าทำไม่สำเร็จเท่านั้นเอง

ไม่ว่าจะบอกหรือไม่บอก ก็ไม่มีอะไรการันตีความสำเร็จของเราได้ทั้งนั้น เพราะการบอกหรือไม่บอกไม่สำคัญเท่ากับทำหรือไม่ทำ แต่ในขณะเดียวกัน ไม่ทำอะไรเลยแล้วสำเร็จก็มี ส่วนทำแทบตายแต่ไม่ได้อะไรกลับมาเลยก็มีเหมือนกัน

อ่าน กลัว Evil Eye หรือกลัว ‘อาย’ ถ้าทำไม่สำเร็จ : ถอดรหัส ‘Moving in Silence’ ความเชื่อที่ว่าเราจะสำเร็จ ถ้าไม่บอกใครว่ากำลังทำอะไรอยู่ https://mutualfinding.co/moving-in-silence/

เรื่อง : ณัฐริฎา ศิริสอน
ภาพประกอบ : ภัทราภรณ์ สงสาร

#เรามีพื้นที่ตรงกลางร่วมกัน🫂🤝💓

02/09/2025

ตอนนี้คนเราให้ความสำคัญกับชุดนอนแค่ไหนกันนะ?

ตอนนี้คน Gen Z ของอังกฤษหันกลับมานิยม และซื้อชุดนอนมากขึ้น โดยเฉพาะชุดนอนแบบ 90s หรือชุดนอนแบบคุณยาย (ฝรั่ง) ใส่ ที่มีลักษณะเป็นชุดผ้าพลิ้วๆ กระโปรงยาวสายเดี่ยวคลุมตั้งแต่คอจรดข้อเท้า

แรงกระตุ้นส่วนใหญ่คือความนิยมของ Too Much ซีรีส์รักโรแมนติกคอมเมดี้ บน Netflix ในกลุ่มคนราชอาณาจักร แต่ส่วนใหญ่ความนิยมของชุดนอนเพิ่มมากขึ้นมาจากแนวคิดที่ว่าเสื้อผ้าควรให้ความสบาย อย่างที่ กิลลี่ ริดลีย์ วิทเทิล (Gilly Ridley Whittle) ผู้ก่อตั้ง Peachaus แบรนด์ชุดชั้นในชื่อดังบอกว่า “ตอนนี้ผู้หญิงไม่ต้องการถูกบอกว่าควรแต่งตัวอย่างไร และการใส่ชุดนอนเป็นเสื้อผ้าช่วงกลางวัน (Daywear) จึงกลายเป็นเรื่องปกติมากขึ้น”

occasion nightwear คำนี้แปลว่าชุดนอนโอกาสพิเศษ คนไทยอาจจะคุ้นมากขึ้นถ้าเกริ่นคำว่า ‘ชุดนอนไม่ได้นอน’ ที่น่าจะอธิบายให้เห็นภาพมากขึ้น แต่ตอนนี้ชุดนอนโอกาสพิเศษถูกเชื่อมโยงว่าเป็นหนึ่งในไลฟสไตล์ที่ไร้กรอบด้านการแต่งตัว อย่างเช่น การเลือกชุดนอนเพื่อนอนพักผ่อนในเช้าวันอาทิตย์ หรือการเลือกใส่ชุดนอนทั้งวันเพื่อพักผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์

คิดง่ายๆ ว่าวันหยุดที่ไม่ต้องไปทำงาน ต้องมีคนจำนวนไม่น้อยละที่ใส่ชุดนอนอยู่บ้านทั้งวัน

ชุดนอนถูกใส่นอกห้องนอนมากขึ้น เทรนด์นี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงการระบาดของโควิด-19 ที่ทุกคนต้องเก็บตัวอยู่บ้าน และความนิยมของชุดนอนกลายเป็นเรื่องปกติมากขึ้น เนื่องจากเส้นแบ่งระหว่างพื้นที่สาธารณะและพื้นที่ส่วนตัวเริ่มเลือนรางลงจากการทำงานแบบ work From Home ที่เพิ่มมากขึ้น

เซน (นามมุตติ) ให้ความเห็นเรื่องชุดนอนว่าชุดนอนสำคัญกับชีวิตเพราะเป็นคนให้ความสำคัญกับการนอนมากเหมือนเป็นไอเทมชิ้นนึงที่ช่วยเสริมการนอนให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น เช่น ถ้าใส่ชุดนอนหนา เกิดกลางดึกรู้สึกร้อน เหงื่อแตก ก็จะงุ่นง่าน รู้สึกตัว นอนไม่หลับ นอนไม่เต็มอิ่ม กลับกันถ้าใส่ชุดบาง น้อยชิ้น กลางคืนหนาวก็จะทรมานอีก

“ชุดแพงสุดอยุ่ที่ 590 มีประมาณ 8 ชุด ผ้าซาติน เนื้อผ้านุ่ม ระบายอากาศได้ดี นอนนานๆ ก็ไม่เป็นรอยกดทับ ไม่มีตะเข็บ ลายผ้าก็มีส่วนช่วยให้นอนหลับฝันดี 5555” เซนกล่าว

แต่อีกมุมหนึ่ง ญา (นามสมุติ) บอกว่าชุดนอนของญาสำคัญในแง่เป็นพื้นที่ของการเอาเสื้อมือสอง หรือเสื้อที่ไม่ใช้ตอนกลางวันมาใส่ จะได้ไม่ต้องทิ้ง

“ชุดนอนที่ใส่มักเป็นเสื้อฟรี ไม่ก็เสื้อยืดที่ใส่นานๆ ถ้าเป็นชุดนอนที่เป็นเซ็ตหรือมีลายน่ารักคือคนอื่นซื้อให้หมด ไม่เคยซื้อเองเลย ส่วนหนึ่งเลือกจากความง่ายล้วนๆ และหลายครั้งจะชอบหยิบเสื้อผ้าที่ไม่ใส่ตอนกลางวัน หรือใส่ออกไปเจอคนมาเป็นชุดนอน เหมือนว่าหยิบชุดมารีไซเคิลใช้ในมุมอื่นๆ” ญากล่าว

สำหรับคุณชุดนอนคืออะไร แต่สำหรับรัฐบาลจีนชุดนอนอาจจะคือวายร้ายที่ส่งผลต่อภาพลักษณ์อารยธรรม

การกลับมาของ ‘ชุดนอน’ จะนอนหรือไม่นอน ก็จะใส่ชุดนอน! ตอนนี้คนคิดยังไงกับชุดนอน ชุดที่มนุษย์น่าจะใส่บ่อยที่สุดในชีวิต อ่านต่อที่ https://mutualfinding.co/the-return-of-pajamas-whether-you-sleep-or-not/

เรื่อง : มยุรา ยะทา
ภาพ :บัว คำดี

ุดนอน #ชุดนอน #ความสบาย

01/09/2025

‘แมว’ สำหรับคุณคืออะไร?

บางคนมองว่าแมวเป็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ขี้อ้อน น่ารัก
บางคนมองว่าแมวเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดื้อ ซน หยิ่ง และเอาแต่ใจ
แต่สำหรับบางคน แมวเปรียบเสมือนเพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆ เพื่อให้กำลังใจเราในวันที่เศร้าใจ

“มีจังหวะหนึ่งที่เหมือนฉากส่งต่อในอนิเมะ หนูบอกเขาว่า พี่กลับกรุงเทพก่อนนะ เดี๋ยวมาเจอกันใหม่ ตอนนั้นเขาไม่มีแรงแล้ว แต่ว่าพอหนูพูดจบ เขาเอาอุ้งเท้ามาแตะที่อกหนู เหมือนเขาน่าจะรู้ว่าหนูรู้สึกอะไรอยู่ในตอนนั้น เขาเลยอยากจะส่งต่อความรู้สึกดีๆ ให้กับหนูเป็นครั้งสุดท้าย”

‘รตา ชินกระจ่างกิจ’ นักพากย์สาววัย 23 ปีเป็นคนหนึ่งที่มีแมวเป็นเรื่องชุบชูใจในวันที่เธอต้องเผชิญหน้ากับโรคซึมเศร้า เพราะ ‘พี่แชมป์’ แมวเทาที่รตาบังเอิญได้เจอในวันเกิดปีที่ 18 เป็นเหตุผลในวันนั้นที่ทำให้เธออยากมีชีวิตต่อ

นอกจากแชมป์ แมวเทา รตายังมี ‘แต้ม’ แมววัวที่คอยมาเลียแข้งเลียขาเวลาเธอร้องไห้ ทำให้รตารู้สึกว่า “วันที่แย่ ยังมีแมวที่เข้าใจ”

คงไม่ใช่แค่รตาที่มีแมว เพราะข้อมูลการเลี้ยงแมวในประเทศไทย จากศูนย์บัญชาการเพื่อการเฝ้าระวังโรคพิษสุนัขบ้า คณะสัตวแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ระบุว่า จากการเปรียบเทียบข้อมูลปี 2565 และ 2567 มีการเลี้ยงแมวเพิ่มขึ้น 68% โดยในปี 68 มีการเลี้ยงแมวถึง 930,135 ตัว

ซึ่งหากเทียบกับข้อมูลจากอาสาสมัครสาธารณสุขและศูนย์บริการสาธารณสุข ปี 2567 ในกรุงเทพมีแมวที่มีเจ้าของไปแล้วถึง 115,827 ตัว

เพราะแมวน่ารัก คนจึงรักแมว ไม่แปลกที่จำนวนแมวที่ถูกเลี้ยงจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่รักแมว เพราะโลกใบนี้ยังมีคนที่เป็น ‘แมวโฟเบีย’ หรือ ‘โรคกลัวแมว (Ailurophobia)’ อยู่ด้วยเช่นกัน

และต้องไม่ลืมว่า แมวคุณไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคนจนทำให้เราสามารถปล่อยแมวไปทำตามอำเภอใจได้ เพราะความดื้อ ความซนของมันอาจทำให้ใครหลายคนเดือดร้อน จนมีคนแซวกันว่า “แมวส้มเป็นแมวนักเลง”

เรื่อง : ธันยพร เกษรสิทธิ์
ภาพประกอบ : ภัทราภรณ์ สงสาร
#วันแมวส้ม #แมว

01/09/2025

เป็นเหมือนกันไหม ถ้ารู้ว่าวันข้างหน้ามีกิจกรรมหรือมีอะไรบางอย่างที่รออยู่ จะรู้สึกว่าทุกวันนี้เราใช้ชีวิตเพื่อรอให้วันนั้นมาถึง การมีเป้าหมายจึงทำให้รู้สึกว่าชีวิตในแต่ละวันไม่ว่างเปล่าจนเกินไป

ไม่ต้องเป็นกิจกรรมใหญ่โตก็ได้ มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยที่เราต่างตั้งตารอ เช่น วันที่หนังใหม่เข้าโรง วันที่จะได้ไปคอนเสิร์ต วันที่จะได้ไปเจอเพื่อน หรือวันที่จะได้ดูซีรีส์ตอนใหม่ ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นอนาคตที่ยาวนานหลักเดือน มันอาจจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เย็นนี้ วันพรุ่งนี้

ดร.เอเลน่า ตูโรนี (Elena Touroni) นักจิตวิทยาที่ปรึกษาและผู้ร่วมก่อตั้งคลินิกจิตวิทยาเชลซี บอกว่า การวางแผนอนาคตเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่จะทำให้เรามีความสุข เพราะเป้าหมายในอนาคตคือรางวัลที่มอบให้กับความพยายามของเราในปัจจุบันนั่นเอง

ถ้าใครยังไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังรออยู่คืออะไร ลองใช้วันเงินเดือนออกเป็นวันที่เราตั้งตารอก็ได้นะ

เดือนนี้อาจจะมีแค่ไข่ต้มกับน้ำปลา แต่เดือนหน้ามีบุฟเฟต์ชาบู หมูกระทะ และชาไข่มุกที่รอเราอยู่

#เรามีพื้นที่ตรงกลางร่วมกัน🫂🤝💓

30/08/2025

“ยิ่งเป็นประวัติศาสตร์ผู้หญิงในประวัติศาสตร์การแพทย์ว่าด้วยความบ้านั้นยิ่งแล้วใหญ่ แทบจะกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องราวแบบ ‘ชายขอบสองชั้น’ เลยก็ว่าได้”

คือคำนำเสนอของ รศ.ดร.ชาติชาย มุกสง ต่อหนังสือ นารีวิปลาส ตัวตนผู้หญิง(ประหลาด) ในรัฐจิตเวชสมัยใหม่ โดย บุณฑริกา พวงคำ ที่สนใจใคร่รู้ในประวัติศาสตร์จิตเวชในผู้หญิง

บทความชิ้นนี้เพียงหยิบสาระสำคัญและน่าสนใจบางประเด็นมานำเสนอและชวนคิดชวนคุยกันต่อ การไล่เรียงให้เห็นร่องรอยบางอย่าง ตลอดจนแนวคิดด้านจิตเวชซึ่งตั้งต้นจากการเขียนตำราแพทย์ที่เป็นผู้ชาย ทำให้เห็นการเติบโตและเปลี่ยนผ่านอย่างมีนัยสำคัญ

โดยเฉพาะสถานะของผู้หญิงในระบบสุขภาพจิตไทย ที่หายไปในหน้าประวัติศาสตร์ เพราะอคติบางอย่างที่ตอนนี้คลี่คลายไปมากแล้ว

นารีวิปลาส ตัวตนผู้หญิง (ประหลาด) ในรัฐจิตเวชสมัยใหม่ : ความลำเอียงและอคติทำให้ประวัติศาสตร์สำคัญบางหน้าหายไป อ่านต่อที่ https://mutualfinding.co/female-identity-in-the-modern-psychiatric-state/

เรื่อง : กองบรรณาธิการ Mutual
ภาพประกอบ : บัว คำดี

#เรามีพื้นที่ตรงกลางร่วมกัน🫂🤝💓 #สุขภาพจิตไม่ใช่แค่เรื่องชนชั้นกลาง #สุขภาพจิตเป็นเรื่องของทุกคน #ลดตีตราแสวงหาความเข้าใจ #นารีวิปลาส #หนังสือ

30/08/2025

“เรารู้ตัวมาตลอดว่าตัวเองไม่เคยชอบผู้ชาย เราชอบผู้หญิง แต่เรามีสำนึกทางเพศเป็นผู้หญิง เราอยากแปลงเพศ เราอยากสวยขึ้น”

ประโยคนี้เป็นความรู้สึกของ ‘ริงโกะ มิโมซา’ นักเขียนและนักแปลชาวไทย ที่นิยามตัวเองว่าเป็นผู้หญิงข้ามเพศรักหญิง (Trans Woman Le***an) ในวันที่ยังสับสนและค้นหาตัวตนว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ เพราะริงโกะรู้สึกว่าไม่มีกล่องไหนเลยที่สังคมสร้างไว้ให้แล้วมันเหมาะสมกับเธอ

บนเวที Unmute the Truth ในงาน GIRL Talks 2025 : UNMUTE — ปลดล็อคเสียงของหญิงรักหญิง เมื่อวันที่ 23 สิงหาคม 2568 ริงโกะจึงขึ้นมาเล่าประสบการณ์ของตัวเองในฐานะคนที่ถูกกำหนดเพศตอนเกิดว่าเป็นผู้ชาย แต่โตมาเป็นผู้หญิงข้ามเพศรักหญิงว่า จะต้องเจออคติอะไรจากการที่สังคมมีกรอบและบรรทัดฐานเรื่องเพศให้กับทุกคนในสังคม

และต่อให้อยู่ในสังคมเพศหลากหลายด้วยกัน กรอบที่ถูกสร้างขึ้นก็ยังคงทำร้ายเธอไม่ต่างกัน ตราบใดที่คนยังตกอยู่ภายในโลกที่มี ‘ระบบสองเพศ (Gender Binary)’ และไม่เข้าใจว่าความหลากหลายทางเพศที่แท้จริงคืออะไร

อ่าน เป็นกะเทยไม่มากพอ เป็นผู้หญิงข้ามเพศที่ไม่ชอบผู้ชาย : เรื่องเล่าจากหญิงข้ามเพศรักหญิง (Trans Woman Le***an) mutualfinding.co/trans-woman-lesbian

เรื่อง : ธันยพร เกษรสิทธิ์
ภาพประกอบ : ภัทราภรณ์ สงสาร
***an

29/08/2025

มีคำกล่าวที่ว่า ‘คนเราไม่จากเป็นก็จากตาย’ ทั้งสองรูปแบบของการจากลาเกิดขึ้นกับครอบครัวของ ‘ก่อการ บุปผาวัฏฏ์’ ในวันที่พ่อจากเป็นด้วยเหตุต้องลี้ภัยทางการเมือง และจากตายด้วย ‘การถูกบังคับให้สูญหาย’

ไม่มีใครได้ตั้งตัวกับการจากไปตลอดกาลของ ‘ชัชชาญ บุปผาวัลย์’ หรือ ‘สหายภูชนะ’ อดีตนักเคลื่อนไหวที่ลี้ภัยทางการเมืองหลังรัฐประหารในปี 2557 มีเพียงลางบอกเหตุจากความฝันของก่อการผู้เป็นลูก

วันเกิดของพ่อในปี 2561 ไม่เหมือนวันเกิดของพ่อในทุกๆ ปี ก่อการไม่สามารถติดต่อพ่อได้ หลังจากนั้น 4-5 วันเขาได้ฝันถึงพ่อของเขา

ในฝันมีขวดที่บรรจุกระดาษอยู่ข้างในลอยน้ำมา กระดาษภายในขวดเปื่อยยุ่ยจนอ่านไม่ได้ความ ต่อมาเขาเห็นคนกระโดดร่ม เขาจับเชือกของนักกระโดดร่ม ค่อยๆ สาวเข้ามาหาตัว ปลายเชือกปรากฏเป็นกระสอบลักษณะคล้ายร่างมนุษย์ ก่อการตกใจตื่นจากฝัน

ไม่กี่วันต่อมา ร่างของชัชชาญพ่อของเขาก็ลอยมาเกยริมฝั่งแม่น้ำโขง จังหวัดนครพนม ก่อการมีความเชื่อว่าร่างของพ่อมาเกย ณ จุดนี้ได้เป็นเพราะความผูกพัน นครพนมคือบ้านเกิดของพ่อ ร่างของพ่อถูกกระทำอย่างโหดร้าย เกินกว่าที่มนุษย์จะทำต่อกัน

“ใครเป็นคนทำ?”
คำถามนี้ยังคงไม่ได้รับคำตอบจนปัจจุบัน

ถึงอย่างนั้นก่อการไม่ได้รู้สึกโกรธผู้ที่ลงมือต่อชีวิตของพ่อ หากจะโกรธแค้นต้องโกรธผู้ที่สั่งการมากกว่า เพราะอำนาจในมือบดบังความเป็นมนุษย์ในเนื้อตัวของทั้งผู้ใต้บังคับบัญชาและผู้ถูกกระทำ ฝั่งหนึ่งเป็นเครื่องมือ ขณะที่ชีวิตของอีกฝั่งก็ง่ายต่อการตัดทิ้ง

เรื่องนี้คือจริงของ ‘ชัชชาญ บุปผาวัลย์’ ที่ปรากฏอยู่ในภาพยนตร์สารคดีสั้น ‘Midnight Bloom’ กำกับโดย วีรพงษ์ สุนทรฉัตราวัฒน์

ประโยคหนึ่งของก่อการในสารคดีสั้นชวนให้เราที่เป็นคนดูคิดตาม “แค่ผมคิดภาพว่าตัวเองต้องฆ่ากระต่ายสักตัวหนึ่ง คว้านท้องมัน...แต่นี่มันเกิดขึ้นกับคน” สิ่งนี้สะท้อนความรู้สึกอีกด้านหนึ่งที่ก่อการมีต่อนักฆ่าคนที่ฆ่าพ่อของเขาว่าการที่คนคนหนึ่งถูกฝึกให้ปลิดชีพคนอื่นอย่างทารุณได้ ก็น่าจะเจอความรุนแรงที่หนักหนามาเช่นกัน

Midnight Bloom เผยให้เห็นช่วงเวลาหลังการจากไปของพ่อ ก่อการเห็นตัวตนของพ่อชัดขึ้นจากร่องรอยในอดีต พ่อที่อยากมีหน้ามีตาในสังคมเครือญาติ พ่อที่เดินเข้าสู่เส้นทางการต่อสู้ทางการเมือง พ่อที่อยากทำธุรกิจ พ่อที่เจ้าชู้มีแฟนหลายคน พ่อที่สะสมอาวุธ ก่อการยอมรับว่าในหลายๆ เรื่องเขาไม่ได้เห็นด้วยกับการกระทำของพ่อ แต่ปัจจุบันเขามองพ่ออย่างเข้าใจ มองพ่อว่าเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง

พ่อจากก่อการไปในวัย 56 ก่อการได้แต่จินตนาการว่าเมื่อเขาอายุ 56 ปีเท่าพ่อ เขาจะตกตะกอนอะไรได้ลึกซึ้งขึ้นหรือไม่ อาจมีบางอย่างที่เลือนหายไปตามกาลเวลา หรือไม่บางเรื่องอาจกระจ่างแจ้งในใจมากขึ้นกว่าเดิม

ก่อการกล่าวใน Midnight Bloom ว่าอยากมีโอกาสพูดคุยกับพ่ออีกสักครั้ง อยากถามพ่อถึงความจริงที่ยังไม่มีคำตอบ ทั้งเรื่องความตายและชีวิต

ตลอดเวลา 17 นาทีของภาพยนตร์สั้นเรื่องนี้ ไม่มีคำว่า ‘ผู้จากไปไปทำอะไรผิดมา’ ไม่มีคำว่า ‘ผู้จากไปฝักใฝ่ฝ่ายไหน’ มีเพียงหลักฐานความโหดร้ายที่มนุษย์ทำต่อกัน และความทรงจำของลูกชายที่มีต่อพ่ออย่างตรงไปตรงมา

ภาพยนตร์สารคดีสั้น Midnight Bloom เป็นหนึ่งใน 6 ภาพยนตร์สั้นที่ผ่านเข้ารอบสุดท้ายในงานเทศกาลภาพยนตร์สารคดีนานาชาติ What the Doc! (WTD!) สายประกวดภาพยนตร์สารคดีไทย ปี 2568 (What the Doc)

อ่าน "ในความมืดมิด ความทรงจำยังคงเบ่งบาน" Midnight Bloom สารคดีสั้นที่เผยความรู้สึกของลูกต่อพ่อหลังจากถูกบังคับให้สูญหาย http://bit.ly/47jYNNl

เรื่องและภาพประกอบ : บัว คำดี

#เรามีพื้นที่ตรงกลางร่วมกัน🫂🤝💓

28/08/2025

ใบเซียมซี กระดาษจากสมุดโน้ตเก่าๆ และลิปสติกที่ใกล้หมด

นี่คือของ 3 สิ่งที่ผู้เขียนเลือกใช้ในการร่วมอีเวนท์ Creative Being ในตีม Be Seen & Heard โดย Studio Persona กิจกรรมครั้งนี้คือเวิร์กชอปที่ชวนเราหา ‘Found Object’ สิ่งของที่บังเอิญหรือตั้งใจติดตัว ติดกระเป๋ามาโดยตลอด ซึ่งควรจะเป็นของที่เราไม่ได้ตั้งใจซื้อมันมาโดยตรง เช่น ตั๋วเครื่องบิน เพราะเราตั้งใจซื้อการเดินทางไปที่อื่น ไม่ได้ตั้งใจซื้อกระดาษใบนี้ หรือลูกอมที่ได้ฟรีจากร้านอาหาร

ของแต่ละชิ้นล้วนมีที่มาที่ไป แม้จะดูเรื่องเล็กน้อย แต่มันก็มีเรื่องราวบางอย่างซ่อนอยู่ เริ่มที่ใบเซียมซี เคยได้ยินมาว่าถ้าใบไหนโชคดีให้เอากลับบ้าน แต่ใบไหนไม่ดีให้วางไว้ที่เดิม ใบที่ได้มาพออ่านโดยรวมแล้วเป็นใบที่แสดงถึงความโชคดีมาก ประเด็นสำคัญของใบนี้บอกว่า “เรื่องร้ายจะกลายเป็นดี เหมือนต้นไม้กลางความแห้งแล้งที่เจอฝน จึงทำให้เติบโตได้อีกครั้ง”

แน่นอนว่าเราเลือกที่จะเก็บใบนี้ใส่กระเป๋าไว้ และไม่เอามันออกมาอีกเลย เนื่องจากในใจลึกๆ แอบกังวลว่าถ้าเอาไปทิ้งอาจจะไม่โชคดีต่อแล้วก็ได้

สิ่งของต่อมาคือกระดาษที่ฉีกมาจากสมุดโน้ต ซึ่งสมุดเล่มนี้ถูกใช้มาตั้งแต่ติวเข้ามหาวิทยาลัยในช่วงมัธยม ขึ้นมหาวิทยาลัยก็ยังใช้บ้างไม่ใช่บ้าง จนมาถึงวัยทำงานสมุดเล่มนี้ก็ยังมีหน้าเปล่าเหลือให้ได้ใช้

สุดท้ายคือลิปสติกที่ใกล้จะหมดอายุ และตัวเนื้อลิปสติกก็เหลือน้อยมากๆ จนแทบจะใช้ไม่ได้แล้วด้วย ลิปสติกแท่งนี้เป็นเนื้อทินต์ สีแดงอมชมพูอ่อนๆ มันเป็นของชิ้นสุดท้ายที่ซื้อมาจากการเดินทางไปต่างประเทศคนเดียวครั้งแรกในชีวิต จำได้ว่าวันนั้นคือไฟลท์บินกลับบ้าน และเราใช้เงินที่พอเหลืออยู่เอาซื้อลิปสติกแท่งนี้

เมื่อได้วัตถุดิบแล้ว สิ่งต่อไปที่ต้องทำคือสร้างงานศิลปะ ภายในห้องที่จัดกิจกรรมเราจะเห็นอุปกรณ์ตกแต่ง กระดาษ เชือก สีเทียน และของสีสันสดใสอีกมากมายวางอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง ฟีฟ่าแนะนำอุปกรณ์ต่างๆ และบอกกับผู้เข้าร่วมทุกคนว่าให้ใช้ความสร้างสรรค์และสร้างอิสระกับตัวเองเต็มที่

หลังจากตกตะกอนกับงานของตัวเองเสร็จ 2 คำที่แล่นเข้ามาในหัวระหว่างทำคือคำว่า ‘ปล่อยวาง’ และ ‘เติบโต’

สิ่งสำคัญที่เห็นคือการเติบโตผ่านการสู้ด้วยตัวเอง ซึ่งก็มาจากกระดาษโน้ตที่ตั้งใจจดตอนเรียนและทำงาน ทั้งหมดนี้ก็เพื่ออนาคตที่ดี นอกจากพึ่งตัวเองแล้วที่สำคัญคือการพึ่งดวง ก็คือกระดาษเซียมซีที่เคยเอาไว้เป็นที่พึ่งทางใจ ถ้าสู้ด้วยตัวเองแล้วมันไม่ไหว ดวงก็ต้องมาช่วยเราบ้างในบางที

ไม่น่าเชื่อสิ่งที่เคยดูเหมือนเป็นขยะในกระเป๋า เมื่อถูกประกอบร่างมาอยู่ในผลงานศิลปะชิ้นเดียวกัน มันคือภาพรวมของประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิต ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ทุกอย่างคือความทรงจำที่สร้างตัวตนของเราในทุกวันนี้ทั้งนั้น

มากกว่าค้นเจอของในกระเป๋า คือการค้นไปเจอตัวเราในอดีตที่ถูกลืม

หวังว่าเมื่ออ่านบทความชิ้นนี้จบ จะมีคนหันไปมองกระเป๋าใบเดิมที่พกเป็นประจำ ลงค้นๆ คุ้ยๆ ดูบ้าง เผื่อว่าความทรงจำจากสิ่งของบางอย่างจะทำให้ค้นพบคำตอบของตัวเองในปัจจุบัน

อ่าน ค้นกระเป๋ามาเจอตัวเราเอง : รู้จักพลังของ 'Found Object' ของจิปาถะในกระเป๋าที่พาเราไปทบทวนตัวเอง http://bit.ly/45GGFw4

เรื่อง : ณัฐริฎา ศิริสอน
ภาพ : Studio Persona
ภาพประกอบ : บัว คำดี

#เวิร์กชอป

27/08/2025

เมื่อพูดถึงความคิดสร้างสรรค์ คนมักจะนึกถึงงานศิลปะที่ถูกจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์ หรือรูปจากนิทรรศการสวยๆ และมีความหมายสุดลึกซึ้งจากโซเชียลมีเดีย แต่รู้ไหมว่า จริงๆ แล้วแค่เราสังเกตรอบตัวเวลาเดินทางอยู่ในเมือง เราก็สามารถเจอความคิดสร้างสรรค์แบบเจ๋งๆ ได้ทุกเมื่อ

และมักจะมาในรูปแบบของการแก้ปัญหา ‘สไตล์บ้านๆ’

“ถ้าเริ่มสังเกตของรอบตัว เราเชื่อว่าความคิดสร้างสรรค์ไม่ได้ไกลตัวขนาดนั้น” น้อยหน่าตอบคำถามว่าใจความสำคัญของเวิร์กช็อปในครั้งนี้คืออะไร

‘น้อยหน่า–รมย์รวินท์ พิพัฒน์นัดดา’ นักออกแบบผู้สำรวจเมืองผ่านของจุกจิกริมทาง และผู้สร้างสรรค์ 10101 คือ ผู้ดำเนินเวิร์กช็อป ‘10101- 101 pieces of 1 city (Bangkok Edition)’ ในกิจกรรม Creative Being โดย Studio Persona

น้อยหน่าเล่าให้ฟังว่า เวิร์กช็อปในครั้งนี้ตั้งต้นมาจากธีสิสที่ทำให้นึกถึงการแก้ไขปัญหาแบบบ้านๆ ของผู้คนบนท้องถนน ที่ทำให้วัตถุอุปกรณ์บางอย่างเกิดฟังก์ชันใหม่ในการใช้สอย เป็นการใช้ความคิดสร้างสรรค์ที่เราอาจมองข้ามไปในยุคที่ผู้คนส่วนใหญ่ให้ความสนใจกับความคิดสร้างสรรค์ในโทรศัพท์มือถือมากกว่าสิ่งรอบตัว

1 ในสิ่งประดิษฐ์สุดเจ๋งสำหรับน้อยหน่า คือ พวงใส่เครื่องปรุงของร้านก๋วยเตี๋ยวที่ใช้ขวดซอสเย็นตาโฟมาครอบแทนฝาเหล็ก เพื่อแก้ปัญหาลูกค้าไม่ปิดฝาเครื่องปรุง เพราะหยิบจับไม่ถนัดมือ

นอกจากพวงใส่เครื่องปรุง ยังมีอีกหลายสิ่งประดิษฐ์ที่สร้างขึ้นมาเพื่อแก้ปัญหาแบบง่ายๆ เพราะฉะนั้น หากเราสังเกตรอบตัวให้มากขึ้น เราก็จะเจอการแก้ปัญหาแบบบ้านๆ ด้วยความคิดสร้างสรรค์ ที่สร้างไอเดียให้เราไปต่อยอดในการแก้ปัญหาได้อีกไม่น้อย

อ่าน ฝาเครื่องปรุงจากขวดซอสเย็นตาโฟ แม้ดูธรรมดา แต่แก้ปัญหาในร้านก๋วยเตี๋ยวได้ 100% : ความคิดสร้างสรรค์แบบบ้านๆ จาก 101 pieces of 1 city (Bangkok Edition) https://mutualfinding.co/101-pieces-of-1-city-workshop/

เรื่อง : ธันยพร เกษรสิทธิ์
ภาพ : Studio Persona, nnnoynar
ภาพประกอบ : ภัทราภรณ์ สงสาร
#10101 #ความคิดสร้างสรรค์

26/08/2025

‘มุ้ย’ แม่ของเต๋าเป็นนักจิตบำบัดให้กับนักกิจกรรมที่ขับเคลื่อนประเด็นสังคม นอกจากนี้เธอยังทำงานในองค์กรที่เกี่ยวกับการเรียกร้องสิทธิให้กลุ่มคนที่มีความหลากหลายทางเพศมาเป็นเวลายาวนาน เต๋าเล่าว่าเขาเองก็ไปเข้าร่วมกิจกรรมกับกลุ่ม LGBTIQNA+ ค่อนข้างบ่อยเพราะแม่พาไป

นอกจากจะทำให้รู้จักคนมากขึ้น เต๋าบอกว่าการเข้าร่วมกิจกรรมแบบนี้ทำให้เต๋าเห็นความสำคัญของ ‘ความเห็นอกเห็นใจ’ เพราะกลุ่มคนที่มีความหลากหลายทางเพศมักโดนอคติ การตีตราจากสังคม การขับเคลื่อนส่วนใหญ่จึงพยายามลดอคติและขจัดการเลือกปฏิบัติ ซึ่งเต๋าเองก็ซึมซับมาจากการเข้าร่วมกิจกรรมกับแม่

ความเข้าใจนี้ถูกปรับมาใช้ในชีวิตจริง ท่ามกลางสังคมที่ยังมีอคติต่อ LGBTIQNA+ เต๋าบอกว่ารู้สึกเฉยๆ ที่แม่มีแฟนเป็นผู้หญิง ในมุมมองของเต๋ามันไม่ใช่เรื่องพิเศษที่ทุกคนต้องมองว่าเต๋าแปลกกว่าคนอื่น นี่คือเรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่ง

“เราไม่ค่อยซีเรียสเรื่องแม่จะคบใคร ไม่ค่อยได้ถามเลย อย่างน้อยบอกให้เรารู้ เราจะได้ทำตัวถูก”

เต๋าเล่าว่าแม่มีแฟนเป็นผู้หญิงมาเรื่อยๆ ซึ่งตนก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ดีซะอีกว่าเต๋าก็จะมีเพื่อนเพิ่มขึ้น แถมได้เข้าใจผู้หญิงมากขึ้นนอกเหนือจากแม่ เนื่องจากเต๋าเองก็มักจะมีเพื่อนผู้ชาย ซึ่งคนรอบตัวของเต๋าเองก็รู้ว่าแม่มีแฟนเป็นผู้หญิงแต่ก็ไม่ได้ตั้งคำถามอะไร

“แม่เราเขาก็สอนได้ทุกอย่างเลยนะ เหมือนมีหลายเพศ (หัวเราะ)”

ตั้งแต่จำความได้เต๋าก็อยู่กับแม่มาตลอด ทุกอย่างที่เขาเรียนรู้จึงมาจากแม่ทั้งนั้น ตั้งแต่ความสนใจด้านศิลปะ การเต้น การร้อยลูกปัด ก็ได้มาจากแม่ แต่ในขณะเดียวกันเรื่องผู้ชายๆ อย่างกีฬาฟุตบอล ตะกร้อ แม่ก็สอนได้

ท่ามกลางสังคมที่มีอคติต่อ LGBTIQNA+ เต๋าบอกว่ารู้สึกเฉยๆ ที่แม่มีแฟนเป็นผู้หญิง ในมุมมองของเต๋ามันไม่ใช่เรื่องพิเศษที่ทุกคนต้องมองว่าเต๋าแปลกกว่าคนอื่น นี่คือเรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่ง

เต๋าเล่าว่าแม่มีแฟนเป็นผู้หญิงมาเรื่อยๆ ซึ่งตนก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ดีซะอีกว่าเต๋าก็จะมีเพื่อนเพิ่มขึ้น แถมได้เข้าใจผู้หญิงมากขึ้นนอกเหนือจากแม่ เนื่องจากเต๋าเองก็มักจะมีเพื่อนผู้ชาย ซึ่งคนรอบตัวของเต๋าเองก็รู้ว่าแม่มีแฟนเป็นผู้หญิงแต่ก็ไม่ได้ตั้งคำถามอะไร

“ก็แล้วแต่แม่ว่าแม่อยู่กับใครแล้วมีความสุข ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ต่างมีคนที่ไม่ดีอยู่ทั้งนั้น”

เพราะที่สำคัญที่สุดไม่ใช่เรื่องที่ว่า แม่มีแฟนเป็นเพศไหน แต่สำคัญที่ว่าคนที่มีเลือกทำให้แม่มีความสุขได้หรือไม่ เต๋าจึงไม่ได้มองว่าเรื่องเพศเป็นเรื่องหลักของความรัก

อ่าน “ก็แล้วแต่แม่ว่าอยู่กับใครแล้วมีความสุข” คุยกับลูกชายและแม่หญิงรักหญิง เพราะความสุขของแม่ก็คือความสุขของครอบครัว https://section09.thaihealth.or.th/2025/08/26/lgbtq-family/

เรื่อง : ณัฐริฎา ศิริสอน
ภาพประกอบ : บัว คำดี

#หญิงรักหญิง + #ประชากรกลุ่มเฉพาะ #สำนัก9 #สสส #นับเราด้วยคน #เสียงที่คนอื่นไม่ได้ยิน #สานพลัง #สร้างนวัตกรรม #สื่อสารสุข ับเราด้วยคน #ก้าวสู่ทศวรรษที่3กับสสส

25/08/2025

บางทีการลบไม่ได้ช่วยให้ลืม เช่นเดียวกับการหลอกตัวเองว่าความเจ็บปวดเป็นเรื่องมายา

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน หนึ่งในความทุกข์ของมนุษย์ คือการสูญเสีย และความรู้สึกรัก โลภ โกรธ หลง เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นกับมนุษย์ ถ้าหากเรารู้สึกสูญเสีย เจ็บปวด ท้อแท้ หรือเปราะบางเกินจะรับไหวก็ปล่อยให้รู้สึกไปเต็มที่ ไม่ต้องหลอกตัวเองว่ายังสบายดีแล้วฝืนยืมไว้แม้ข้างในแตกสลาย

ใครที่กำลังรู้สึกสูญเสีย หนึ่งในวิธีการลืม หรือลบออกจากใจอาจจะไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด เพราะบางครั้งการจดจำตัวตนของใครสักคนไว้ ก็ช่วยลดความเจ็บปวดได้

ทุกการสูญเสียมีคุณค่าในเรื่องราวเหล่านั้นเสมอ และการเก็บความสูญเสียนั้นไว้ในใจอาจจะเป็นหนึ่งในวิธีการก้าวผ่านอย่างแท้จริง เรารู้สึกเข้าใจ ยอมรับ แล้วก็ไปต่อในวิถีชีวิตที่เราดำรงมาแล้วเราก็ดำรงต่อไป

สดุดีทุกความสูญเสีย และขอปรบมือให้กับผู้ที่ก้าวผ่านความสุญเสียนั้นได้ไม่ว่าวิธีใดก็ตาม

#เรามีพื้นที่ตรงกลางร่วมกัน🫂🤝💓