เว็บไซต์คืออะไร?

https://www.facebook.com/111502801412014/

Fan Movies, 194/15-16 Phetburi Road Rajthewee, Bangkok (2025)

10/10/2025

May Ina Akong Namumulot ng Basura — Labindalawang Taon Akong Iniiwasan ng mga Kaklase, Hanggang sa Araw ng Graduasyon, Isang Pangungusap Ko ang Nagpaiyak sa Buong Paaralan
Sa loob ng labindalawang taon ng pag-aaral, ang bansag na “anak ng basurera” ay parang peklat na hindi na maaalis kay Lira — isang batang babae mula sa Tondo, Maynila, na lumaking walang ama.
Patay na ang kanyang ama bago pa siya isilang; iniwan siya ng isang inang payat, may mga kalyo sa k**ay at amoy ng pawis at alikabok — si Aling Nena, isang babaeng namumulot ng basura sa tabi ng riles at sa mga tambakan ng lungsod upang mabuhay silang mag-ina.
Noong unang araw ng Grade 1, bitbit ni Lira ang isang lumang bag na tinahi pa ng kanyang ina. Ang kanyang uniporme ay kupas na at may tagpi sa tuhod, ang sapatos ay plastik na may mga bitak.
Pagpasok pa lang, nagsimula na ang mga bulong at tawa ng ilang kaklase.
“’Yan ‘yung anak ng basurera, di ba?”
“Amoy tambakan.”
Sa recess, habang ang iba ay kumakain ng sandwich at spaghetti, si Lira ay tahimik na umupo sa ilalim ng puno ng akasya, dahan-dahang kinakain ang tinapay na walang palaman.
Minsan, tinabig ito ng isang kaklase, natapon sa lupa.
Ngunit sa halip na magalit, pinulot ni Lira, pinunasan ng k**ay, at muling kinain — habang pinipigilan ang luha.
Ang mga g**o ay naawa, ngunit walang magawa.
Kaya’t ang batang si Lira, araw-araw ay lumalakad pauwi, bitbit ang lungkot — ngunit dala rin ang pangako ng ina:
“Mag-aral ka, anak. Para hindi mo maranasan ang buhay ko.”
Paglaki sa Hirap
Sa high school, lalong naging mahirap.
Habang ang mga kaklase ay may bagong cellphone at mamahaling sapatos, siya’y naka-lumang uniporme pa rin at bag na tinahi ng pula’t puting sinulid.
Pagkatapos ng klase, hindi siya naglalakwatsa. Sa halip, umuuwi siya upang tulungan ang ina maghiwalay ng bote at lata, ibenta ito sa junk shop bago magdilim.
Madalas ay sugatan ang kanyang mga k**ay at namamaga ang mga daliri, ngunit wala siyang reklamo.
Minsan, habang nagbibilad sila ng mga plastik sa likod ng bahay, ngumiti ang ina at sabing:👇👇
▶️ Full story : https://philippines24hournews.online/1167 🌿

10/10/2025

“Sampung Taong Pinalaki Ko ang Anak Kong Walang Ama — Kinutya Ako ng Buong Nayon, Hanggang sa Huminto ang mga Mamahaling Sasakyan sa Harap ng Bahay at ang Tunay na Ama ng Bata ay Nagpaluha sa Lahat”
Mainit ang hapon sa baryo. Ako — si Hanh — ay nakayuko, pinupulot ang mga tuyong sanga para ipangsiga.
Sa may pintuan, nakaupo ang anak kong lalaki, sampung taong gulang, at nakatingin sa akin ng buong inosente.
“Inay, bakit po wala akong tatay gaya ng mga kaklase ko?”
Hindi ako nakasagot. Sampung taon na akong walang tugon sa tanong na iyon.
Mga Taong Punô ng Pangungutya
Noong nabuntis ako, nagsimulang umalingawngaw ang mga bulungan sa baryo:
“Naku! Nabuntis nang walang asawa! Kahihiyan sa magulang!”
Kagat-labi kong tiniis lahat. Bitbit ang tiyan kong lumalaki, nagtrabaho ako kung saan-saan — nagbunot ng damo, nag-ani ng palay, naghugas ng pinggan sa kainan.
May mga nagtatapon ng basura sa tapat ng bahay, may mga sadyang nagsasalita nang malakas kapag dumaraan ako:
“Yung tatay ng anak niya sig**o tumakbo na, sino bang gustong umako sa ganyang kahihiyan?”
Hindi nila alam — ang lalaking minahal ko, labis ang tuwa nang malaman niyang buntis ako.
Sinabi niyang uuwi siya para sabihin sa mga magulang niya at hihingi ng basbas na pakasalan ako.
Pinaniwalaan ko siya, buong puso.
Ngunit kinabukasan, naglaho siya na parang bula.
Mula noon, naghihintay ako araw-araw — walang balita, walang mensahe.
Lumipas ang mga taon, pinalaki ko ang anak ko mag-isa.
May mga gabing galit na galit ako sa kanya, may mga gabing umiiyak ako’t nagdarasal na sana buhay pa siya… kahit nakalimutan na ako.
Sampung Taon ng Pagpupunyagi
Para mapaaral ang anak ko, nagbanat ako ng buto.
Bawat barya’y iniipon, bawat luha’y nilulunok.
Tuwing tinutukso ang anak kong “walang ama,” niyayakap ko siya at sinasabi:
“May nanay ka, anak. At sapat na ‘yon.”
Ngunit ang mga salita ng tao — parang kutsilyong paulit-ulit na humihiwa sa puso ko.
Sa gabi, habang natutulog siya, tinititigan ko ang ilaw ng lampara, naaalala ko ang lalaking minahal ko noon — ang ngiti niya, ang mga mata niyang punô ng init — at tahimik akong umiiyak.
Ang Araw na Huminto ang mga Mamahaling Sasakyan sa Harap ng Bahay
Isang umagang maambon, tinatahi ko ang damit ng anak ko nang biglang marinig ko ang malalakas na tunog ng makina.
Lumabas ang mga kapitbahay.
Sa tapat ng bahay naming marupok, isang hanay ng mga itim na kotse ang huminto — malilinis, mamahalin, tila galing siyudad.
Nagbubulungan ang mga tao:...... 👇👇👇👇
▶️ Full story : https://philippines24hournews.online/1164 🌖

10/10/2025

Inampon ko ang isang batang iniwan sa lansangan, at buong puso ko siyang inalagaan. Hindi ko akalain, na sa araw na paliliguan ko siya, isang kakaibang marka sa kanyang likod ang magbubunyag ng isang nakakagulat na katotohanan na halos nagpahinto sa pintig ng aking puso.
Nakaupo si Luz sa tabi ng lumang bintanang gawa sa kahoy, tahimik na pinagmamasdan ang makitid na eskinita na unti-unting nilalamon ng dilim ng Oktubre. Tatlong taon na ang lumipas mula nang pumanaw si Angel, ang kanilang panganay na anak ni Ramon, matapos lamang ang isang marupok na hininga. Ngunit ang sugat sa kanyang puso ay hindi pa rin naghihilom—tila sugat na laging sariwa, laging dumudugo. Ang maliit na bahay na dati’y puno ng tawa at halakhak ay ngayo’y tila naging isang malamig at hungkag na balon, kung saan tanging katahimikan at mga pilit na haplos ng mag-asawa ang nanatiling saksi sa kanilang pagdurusa.
Araw-araw, maingat pa rin niyang itinatupi ang maliit na damit ng sanggol—puti, may bahagyang dilaw sa tagal ng panahon—at inilalagay iyon sa kanyang bedside drawer, pinanghahawakan ang pag-asang balang araw, muli niyang maisusuot iyon sa isa pang munting nilalang.
Si Ramon, ang kanyang asawa, ay isang tahimik na lalaki. Sa likod ng kanyang payapang mukha ay nakatago ang isang dagat ng lungkot. Alam ni Luz, kahit walang salita, na sa tuwing tumitig si Ramon sa kawalan, ang kanyang mga mata’y may kulay abong parang ulap bago ang bagyo. Paulit-ulit silang nagpatingin sa mga doktor, sumailalim sa iba’t ibang pagsusuri, umaasang muling pagkakalooban ng isang anak—isang liwanag na muling magpapainit sa kanilang malamig na tahanan. Ngunit bawat buwan ay isa na namang pagkadismaya. Unti-unting nilamon si Luz ng pagkakasala at kawalan ng pag-asa.
Bandang alas-nuebe ng gabi, habang abala siyang nag-aayos ng mga plato matapos ang halos tahimik na hapunan, isang marupok na iyak ang umalingawngaw mula sa labas ng eskinita. Napaigtad siya, nabitawan ang pinggan na nabasag sa sahig. Ngunit higit pa sa takot, isang matinding pagkabigla at kaba ang pumuno sa kanya—sapagkat ang tunog na iyon ay iyak ng isang sanggol, isang tinig na kanyang pinangarap marinig muli sa loob ng tatlong taon.
Mabilis ang tibok ng kanyang puso. Parang may humihila sa kanya palabas ng kusina—isang hindi maipaliwanag na pwersa ng pagiging ina. Hindi niya inalintana ang mga bubog sa sahig; tumakbo siya palabas ng pinto, sinalubong ng malamig at mamasa-masang simoy ng huling bahagi ng taglagas.
At doon, sa tabi ng bakod na natatabingan ng mga bulaklak ng gumamela, ay nakalatag ang isang lumang karton. Kahit walang ilaw, alam na ni Luz kung ano ang laman niyon—isang sanggol, binalot sa basang lampin, nanginginig sa ginaw at umiiyak sa tinig ng paghihirap at pagmamakaawa. Walang pag-aalinlangan, lumapit siya, at buong pag-iingat ngunit puno ng pagmamahal, kinuha niya ang sanggol sa kanyang mga bisig.
IPAGPATULOY ANG KUWENTO SA COMMENT SECTION 👇👇👇
▶️ Full story : https://philippines24hournews.online/1161 ⛰️

09/10/2025

GRABE! Ang biglaang pagpanaw ni Rico Yan ay matagal nang inakalang dulot ng bangungot. Ngunit ngayon, bagong ebidensya at nakakagimbal na pahayag ang lumabas, nagsasabing may ibang dahilan sa likod ng trahedya. Ang buong bayan, nagtataka: anong madilim na katotohanan ang matagal nang ikinukubli?
▶️ Full story in cᴑmments👇
https://philippines24hournews.online/1158 🌙

08/10/2025

Buong buhay kong pinag-ipunan ang 30 milyong piso at gusto kong iwan ito sa anak na pinaka-karapat-dapat. Nagpanggap akong naparalisa at kailangang umupo sa wheelchair para subukin ang puso ng mga anak ko — at dahil sa linyang, “’Wag mo nang istorbohin ang pamilya namin, hindi maginhawa,” kasama ng tatlong pakete ng instant noodles noong araw na iyon, nagkaroon ako ng desisyon…
Si Aling Lan ay namuhay nang sobrang matipid sa buong buhay niya. Mula nang siya’y isang manggagawa sa pabrika ng tela hanggang sa siya’y magretiro, mag-isa niyang pinalaki ang tatlo niyang anak. Walang nakakaalam na nakaipon siya ng napakalaking halaga — higit sa tatlumpung milyong piso — nakatago sa iba’t ibang passbook sa bangko na nakapangalan sa kanya. Bukod pa roon, mayroon din siyang ilang paupahang bahay.
Isang maulang hapon, nadulas si Aling Lan sa bakuran at nabali ang kanyang balakang. Pagkatapos ng operasyon, kinailangang gumamit siya ng wheelchair nang matagal.
Dumating sa ospital ang tatlo niyang anak. Ang panganay, si Hùng, ay direktor ng isang kompanyang konstruksyon — mayaman ngunit laging abala. Ang pangalawa, si Hương, ay isang g**o na sapat lang ang kinikita. Ang bunso, si Hải, ay tsuper ng sasakyan sa serbisyo at madalas magkaproblema sa utang.
Nang makita nila ang ina sa wheelchair, napabuntong-hininga silang lahat, ngunit halata sa mga mata nila ang pagkailang at pagkainip.
Walang pag-aatubiling sinabi ni Hùng:
– Ma, ayusin n’yo na po kung ano’ng plano n’yo sa hinaharap. Abala kami, hindi maginhawang alagaan kayo palagi. 👇👇👇 Basahin ang kasunod sa komento
see more: https://philippines24hournews.online/1152🌗 🌗

08/10/2025

Tatlong Taong Kasal, Pero Gabi-gabi Natutulog Ang Aking Asawa Sa Kwarto Ng Kanyang Ina — Hanggang Isang Gabi, Sinundan Ko Siya at Natuklasan ang Isang Katotohanan na Nagbago sa Lahat Tungkol Sa Akin
Noong unang ikasal si Maria, akala niya siya na ang pinak**aswerteng babae sa mundo. Mabait, tahimik, at masipag ang asawa niyang si Ramon. Pero makalipas ang ilang linggo, may napansin siyang kakaiba.
Tuwing gabi, kapag inaakala niyang tulog na siya, dahan-dahan at tahimik na bumangon si Ramon at lumabas ng silid. Palagi niyang pinupuntahan ang silid ng kanyang ina — si Aling Teresa — na nasa tapat lang ng bahay.
Noong una, sinubukan ni Maria na huwag mag-isip ng masama. "Baka nag-aalala lang siya kay Mama," sabi niya sa sarili. Medyo matanda na si Aling Teresa, at madalas sumakit ang likod.
Ngunit bawat gabi ay ganoon din. Kahit umuulan, kahit malamig ang simoy ng hangin, laging lumalabas si Ramon para matulog katabi ang kanyang ina, habang si Maria naman ay nanatiling mag-isa sa kanyang silid, yakap-yakap ang kanyang unan.
Nang magtanong siya sa kanya, sumagot lang si Ramon:
"Natatakot si Nanay na mag-isa sa gabi."
Lumipas ang tatlong taon, at bagama't tinanggap ni Maria ang kakaibang ugali ng kanyang asawa, unti-unti siyang lumubog sa kalungkutan. Pakiramdam niya ay hindi niya asawa, ngunit isang bisita lamang sa kanyang sariling tahanan.
Minsan, narinig pa niya ang kanyang biyenan na nagsabi:
"Napakaswerte mo, Maria. Iba ang lalaking marunong magmahal at magmalasakit sa kanyang ina."
Ngumiti lang siya, pinipilit ang sarili, pero sa loob loob niya ay gusto niyang umiyak.
Dahil kung tutuusin, unti-unting humihigpit ang "pagmamahal" na iyon sa pagitan nila.
Ang Gabing Hindi Niya Makakalimutan
Isang gabi, hindi siya makatulog. Alas dos ng madaling araw, narinig niyang nagising si Ramon.
Kumakabog ang dibdib niya.
Imbes na pumikit gaya ng dati ay dahan-dahan itong bumangon at sumunod sa kanya.
Patay ang ilaw sa hallway. Maingat siyang naglakad hanggang sa marinig niya ang mahinang pagsara ng pinto - ang pinto ni Aling Teresa.
Idinikit niya ang tenga niya sa dingding
"Anak, inumin mo ang iyong gamot. Nangangati na naman ang likod ko," narinig niyang sabi ng kanyang biyenan.
“Opo, Inay,” sagot ni Ramon, mahinahon at gumaan ang kanyang boses.
Hindi na niya kinaya. Dahan-dahan niyang pinihit ang lock.
At sa siwang ng pinto, sa sandaling iyon ay nakita niya ang katotohanan....
Basahin ang buong kwento sa mga komento👇👇
https://philippines24hournews.online/1149🎉 🎉

07/10/2025

May Ina Akong Namumulot ng Basura — Labindalawang Taon Akong Iniiwasan ng mga Kaklase, Hanggang sa Araw ng Graduasyon, Isang Pangungusap Ko ang Nagpaiyak sa Buong Paaralan
Sa loob ng labindalawang taon ng pag-aaral, ang bansag na “anak ng basurera” ay parang peklat na hindi na maaalis kay Lira — isang batang babae mula sa Tondo, Maynila, na lumaking walang ama.
Patay na ang kanyang ama bago pa siya isilang; iniwan siya ng isang inang payat, may mga kalyo sa k**ay at amoy ng pawis at alikabok — si Aling Nena, isang babaeng namumulot ng basura sa tabi ng riles at sa mga tambakan ng lungsod upang mabuhay silang mag-ina.
Noong unang araw ng Grade 1, bitbit ni Lira ang isang lumang bag na tinahi pa ng kanyang ina. Ang kanyang uniporme ay kupas na at may tagpi sa tuhod, ang sapatos ay plastik na may mga bitak.
Pagpasok pa lang, nagsimula na ang mga bulong at tawa ng ilang kaklase.
“’Yan ‘yung anak ng basurera, di ba?”
“Amoy tambakan.”
Sa recess, habang ang iba ay kumakain ng sandwich at spaghetti, si Lira ay tahimik na umupo sa ilalim ng puno ng akasya, dahan-dahang kinakain ang tinapay na walang palaman.
Minsan, tinabig ito ng isang kaklase, natapon sa lupa.
Ngunit sa halip na magalit, pinulot ni Lira, pinunasan ng k**ay, at muling kinain — habang pinipigilan ang luha.
Ang mga g**o ay naawa, ngunit walang magawa.
Kaya’t ang batang si Lira, araw-araw ay lumalakad pauwi, bitbit ang lungkot — ngunit dala rin ang pangako ng ina:
“Mag-aral ka, anak. Para hindi mo maranasan ang buhay ko.”
Paglaki sa Hirap
Sa high school, lalong naging mahirap.
Habang ang mga kaklase ay may bagong cellphone at mamahaling sapatos, siya’y naka-lumang uniporme pa rin at bag na tinahi ng pula’t puting sinulid.
Pagkatapos ng klase, hindi siya naglalakwatsa. Sa halip, umuuwi siya upang tulungan ang ina maghiwalay ng bote at lata, ibenta ito sa junk shop bago magdilim.
Madalas ay sugatan ang kanyang mga k**ay at namamaga ang mga daliri, ngunit wala siyang reklamo.
Minsan, habang nagbibilad sila ng mga plastik sa likod ng bahay, ngumiti ang ina at sabing:👇👇
https://philippines24hournews.online/1146🌴 🌴

07/10/2025

Ang Batang Asawang Palaging Nagpapalit ng Kumot Araw-Araw —
Hanggang sa Araw na Pumasok ang Biyenan sa Silid at Natagpuan ang DUGO sa Kutson… Na Nagbunyag ng ISANG LIHIM na Nagpabiyak sa Puso ng Isang Ina.
Isang linggo pa lang ang lumipas mula nang ikasal ang anak kong si Carlo kay Lara.
Mula sa unang umagang nanirahan siya sa ilalim ng aming bubong, kumilos siya na tila perpektong manugang — mahinhin, mapagkumbaba, at palaging magalang sa lahat ng nasa aming tahanan sa Tagaytay. Labis akong humanga sa kanyang asal kaya’t hindi ko maiwasang ipagyabang sa mga kapitbahay habang nakatayo sa may bakod:
— “Hindi na kami makakahiling pa. Ang manugang naming babae ay mabait, magalang, at alam kung paano umasal nang tama.”
Ngunit makalipas lamang ang ilang araw mula nang kasal, may nagsimulang gumulo sa isip ko.
Tuwing umaga, hindi siya pumapalya: tinatanggal ni Lara ang lahat ng sapin sa k**a — mga kumot, punda, at bedsheet — hanggang sa matira lamang ang hubad na kutson. Pagkatapos ay dinadala niya ito sa labas upang ibilad sa araw. Minsan pa, dalawang beses pa siyang nagpapalit sa loob ng isang araw, na para bang ang mismong tela ay pasaning kailangang alisin sa dibdib niya.
Nang tanungin ko kung bakit niya iyon ginagawa, ngumiti lamang siya nang may kabaitan at sagot niya:
— “Sensitibo po ako sa alikabok, Mama. Mas nakakatulog lang ako nang payapa kapag bagong laba ang mga kumot.”
Wala ni isa sa aming pamilya ang may allergy sa alikabok. At ang mga kumot na iyon ay bago, mamahalin, maingat na pinili para sa kasal — taglay pa ang amoy ng bagong tela mula sa tindahan. Pero may kung anong hindi mapakali sa loob ko.
Isang umaga, sinabi ko kay Lara na may bibilhin ako sa palengke ng Lemery at baka matagalan ako. Habang abala siya sa kusina sa paghahanda ng almusal, tahimik akong umakyat sa hagdan — kasingdulas ng isang anino — at pumasok sa silid ng bagong kasal.
Pagbukas ko pa lang ng pinto, isang mabigat at matalim na amoy ng metal ang bumungad sa akin. Nanikip ang dibdib ko, bumigat ang hangin.
Dahan-dahan akong lumapit sa k**a, bawat hakbang ay kasabay ng malakas na tibok ng puso ko.
Nang nanginginig na mga k**ay, itinupi ko ang kumot sa gilid kung saan madalas matulog si Carlo.
At ang nakita ko sa ilalim ay nagpahina ng buo kong katawan. Nanlambot ang tuhod ko; kinailangan kong kumapit sa gilid ng k**a upang hindi tuluyang bumagsak sa sahig…
Basahin ang buong kuwento sa mga komento 👇👇
https://philippines24hournews.online/1125 ♥️

07/10/2025

Siya ang simbolo ng ganda at katatagan sa showbiz ng Pilipinas. Pero ang paraan ng pagk**atay ni Nida Blanca ay malayo sa anumang dignidad. Labintatlong beses siyang pinagsasaksak, at iniwang walang buhay sa loob ng kanyang sasakyan. Dalawang dekada na ang lumipas, at ngayon muling binubusisi kung ano talaga ang ginawa ng kanyang asawa—at kung ano ang diumano’y pinilit ipaamin ng pulisya sa isang lalaking sinasabing sangkot. Ang katotohanan sa likod ng kanyang pagk**atay… maaaring mas madilim kaysa sa inaakala ng lahat.
▶️ Full story: https://philippines24hournews.online/1137 🩵

07/10/2025

Isang matinding rebelasyon ang yumanig sa Senado: 35 maleta umano ng pera, halos ₱1.7 bilyon, diretsong dinala sa mismong bahay ni Martin Romualdez. Pero bakit hanggang ngayon, wala siyang kaso? Walang imbestigasyon? At bakit parang may gustong ilihis ang atensyon ng publiko? Alamin ang buong script.
▶️ Full story in cᴑmments👇
https://philippines24hournews.online/1134 🌚

07/10/2025

Nang Ipinanganak Niya ang Limang Sanggol, Tahimik na Lumabas ang Ama—Pagkalipas ng Tatlumpung Taon, Hinarap Niya ang Buong Bayan at Isiniwalat ang Katotohanang Hindi Na Maitatago ng Anumang Bulung-bulungan
Noong 1995, dapat sana ay puno ng sigawan ng tuwa ang ospital. Ngunit kapalit noon ay isang nakakabinging katahimikan habang si Anna, maputla at nanginginig, ay hawak ang limang bagong silang na sanggol na nakabalot sa mga kumot na kulay pastel.
Limang kambal—bihira, k**angha-mangha.
Ngunit sa halip na pagk**angha, ang paligid ay napuno ng pagdududa.
Pagpasok ni Richard, bigla siyang natigilan.
Namutla ang kanyang mukha, nanigas ang panga, at ang boses niya’y tumama sa hangin na parang latigo:
—“Ano ’to? Huwag mong sabihing akin ang mga ’yan.”
Napuno ng luha ang mga mata ni Anna. Mahina ang tinig niya, halos pabulong:
—“Sa ’yo sila, Richard. Ipinapangako ko.”
Ngunit hindi siya pinakinggan.
Ang mukha ni Richard ay nag-iba—puno ng galit at panlilinlang, habang ang mga nars ay nagkatinginan sa gilid, hindi makagalaw.
Ang dapat sana’y pinak**aligaya nilang araw ay naging gabi ng takot, pag-aalinlangan, at pagkawasak ng puso.
Kinagabihan, gumawa si Richard ng desisyong babago sa lahat.
At mula noon—ang mga bulong, ang mga husga, at ang lihim na itinago sa loob ng tatlumpung taon—ay hahantong sa isang pagbubunyag na yayanig sa buong bayan.
Itutuloy sa unang komento sa ibaba ng larawan 👇👇
https://philippines24hournews.online/1131 ✅

06/10/2025

Pinalayas Siya ng Asawa Habang Nanganak —
Hindi Niya Alam na May Mana Pala Itong 20 Milyong Dolyar.
At Ngayon, ang Bagong Asawa Nito ay Nagtatrabaho sa Kanya.
— Sumigaw ka kung gusto mo. Mamatay ka kasama ng anak mo kung gusto mo. Dalhin mo ang sakit at ang mga iyak mo. Hindi mo na muling sisirain ang buhay ko. Wala ka nang halaga sa akin. Lumayas ka.
Iyon ang mga malulupit na salitang ibinuga ng kanyang asawa habang ang sakit ng panganganak ay dumidighay sa kanyang katawan.
Sa halip na hawakan ang k**ay niya, itinapon siya nito sa labas ng bahay.
Sa halip na pagmamahal, binigyan siya nito ng kahihiyan at pag-abandona sa pinak**asakit na sandali ng kanyang buhay.
Akala ng lalaki, tuluyan na niyang nabasag ang espiritu ng babae—iniwang nagdurusa, nag-iisa, na parang wala nang halaga.
Ngunit hindi niya inakala na ang parehong babaeng pinalayas niya sa gitna ng paghihirap ay isang araw babangon muli sa paraang walang sinuman ang makakapagpaniwala.
Isang muling pagbangon na hindi lang sisira sa kanyang kayabangan,
kundi gigiba rin sa mismong kasal na inakala niyang magdadala sa kanya ng kaligayahan.
Minsan, ang mga taong itinapon mo habang sila’y nasasaktan ay bumabalik na may kapangyarihan.
Minsan, ang babaeng inakala mong mamamatay sa katahimikan
ay siya palang magiging anino mong hindi mo kayang takasan.
Ito ang kuwento ng isang babaeng pinagtaksilan sa pinak**arupok niyang sandali,
na muling bumangon dala ang lakas na walang sinumang makapagtatanggi —
at ngayon, ako mismo ang nagkukuwento nito.
— Kumusta, pamilya, at maligayang pagbabalik.
Bago tayo magsimula, may munting hiling ako:
Paki-subscribe po.
Ang suporta ninyo ang nagbibigay-buhay sa mga kuwentong ito.
Sa bawat pindot ninyo ng button na iyan,
tinutulungan ninyong maibahagi ang mga tinig na maaaring makalimutan,
at mga kuwentong karapat-dapat marinig.
Sabihin sa mga komento kung saan kayo nanonood
at paano ninyo narinig ang kuwentong ito.
Ang unang paghilab ay tumama sa kanya na parang along hindi niya matakasan.
Sumandal si Yolanda Vargas sa pader at napasigaw:
— Alejandro! Alejandro! Pakiusap, oras na! Kailangan na nating umalis!
Nakatayo si Alejandro sa bungad ng pintuan, kalahating nakasuot ang amerikana at hawak ang cellphone.
Hindi siya mukhang nag-aalala — inis ang nakasulat sa mukha niya.
— Ngayon? sabi niya. — Siyempre, ngayon pa talaga.
— Pakiusap, hingal ni Yolanda habang nakayuko sa sakit. — Sa klinika, nakahanda na ang bag ko. Tulungan mo lang akong makarating sa kotse.
Ngumisi si Alejandro nang may paghamak.
— Tulungan ka, pagkatapos ng lahat? Hindi.
Napatitig siya.
— Ano’ng ibig mong sabihin, hindi?
Lumapit si Alejandro, bawat salita’y nagiging mas malamig at mas mabagsik:
— Hindi mo ako uutusan kung kailan ako kikilos. Hindi ako magpapaloko sa mga luha o sa tiyempo mo.
Itutuloy sa mga komento 👇👇
https://philippines24hournews.online/1128 🌿

Fan Movies

10/10/2025

10/10/2025

10/10/2025

09/10/2025

08/10/2025

08/10/2025

07/10/2025

07/10/2025

07/10/2025

07/10/2025

07/10/2025

06/10/2025

ที่อยู่

เว็บไซต์

แจ้งเตือน

ทางลัด

แชร์

ประเภท