Thet Aung Sin.

Thet Aung Sin. Contact information, map and directions, contact form, opening hours, services, ratings, photos, videos and announcements from Thet Aung Sin., New York, NY.

ဘယ်မှာမှ မဖတ်ရသေးတဲ့ ကိုယ်တိုင်ရေး ပရလောက | ဖြစ်ရပ်မှန် | ဇာတ်လမ်း‌ကောင်းတွေကို ဖတ်ရှု နားဆင်ရတာကြိုက်တဲ့ ညီကိုများ ဒီ ‌ပေ့လ်က မိတ်ဆွေတို့အတွက်ပါ။https://youtube.com/channel/UCJxb_iXYrEhrj8dR0vNf_dg?si=OrhO-CMeK1zfkusQ

ဒီ ဇာတ်လမ်းလေး လာဖို့ရှိတယ်ဗျ။ YouTube channel မှာတော့ သွားနားထောင်လို့ရပါပီခင်ဗျာ။🥰🥰link ကိုနှိပ်ပါ�
10/15/2025

ဒီ ဇာတ်လမ်းလေး လာဖို့ရှိတယ်ဗျ။ YouTube channel မှာတော့ သွားနားထောင်လို့ရပါပီခင်ဗျာ။🥰🥰link ကိုနှိပ်ပါ�

(၃)" ပန်းချီကားထဲက မျက်လုံးများ " (စ/ဆုံး) *********ကျွန်တော့်နာမည် ရဲမင်း၊အသက် ၂၈ နှစ်။ ရန်ကုန်မြို့လယ်က ပန်းချီပြခန်းတ...
10/12/2025

(၃)" ပန်းချီကားထဲက မျက်လုံးများ " (စ/ဆုံး) *********

ကျွန်တော့်နာမည် ရဲမင်း၊အသက် ၂၈ နှစ်။ ရန်ကုန်မြို့လယ်က ပန်းချီပြခန်းတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ခေတ်ဟောင်းပန်းချီကားတွေကို စုဆောင်းရတာ ဝါသနာပါပြီးပန်းချီကားဟောင်းတွေကို ပြန်လည်ပြုပြင်တဲ့အလုပ်ကိုလည်း လုပ်ပါတယ်။ တစ်နေ့မှာတော့ ကျွန်တော်တို့ပြခန်းကို အမွေခံပစ္စည်းတစ်ခုအဖြစ်ရောက်လာတဲ့ ပန်းချီကား တစ်ချပ်ရှိပါတယ်။

ပန်းချီကားက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၁၀၀ ကျော်က ရေးဆွဲထားတဲ့ ပန်ူချီကား တစ်ချပ်ဖြစ်ပြီး ကယားပြည်နယ်က တောင်ပေါ်ရွာတစ်ရွာရဲ့ ရှုခင်းကိုရေးဆွဲထားတာပါ။ ပန်းချီကားထဲမှာတော့ သစ်တောအုပ်ကြီးနဲ့ တောင်တန်းတွေ၊ အလယ်မှာတော့ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်၊ အောက်ကရေကန်လေးတစ်ခုကိုတွေ့ရတယ်။ဒါပေမဲ့ ပန်းချီဆရာက ပုံဖော်ထားတဲ့ အရောင်တွေက မှိုင်းညို့နေပြီး ကြည့်ရတာ တစ်မျိုးကြီး ခံစားရတယ်။ အထူးသဖြင့် ရေကန်ထဲမှာ ရေးဆွဲခားတဲ့ အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦးရဲ့ ပုံရိပ်ကတော့ ကျွန်တော့်ကို မျက်စိကျနေသလိုပါပဲ။

ပန်းချီကားကို ကျွန်တော် အိမ်ကိုယူလာခဲ့ပြီး ကျွန်‌ေတာ့် အိပ်ခန်းထဲမှာ ချိတ်ထားလိုက်တယ်။ ညရောက်တော့ ကျွန်တော် အိပ်မပျော်ဘူး။ ဘာရယ်မဟုတ် ပန်းချီကားကို ကြည့်နေမိတယ်။ရေကန်ထဲက အမျိုးသမီးပုံရိပ်ကို ကြည့်နေရင်းနဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်နေသလိုမျိုးခံစားရတယ်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ထင်တာဖြစ်မယ်ဆိုပြီး မျက်လုံးကို ပွတ်ပီး ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှမထူးခြားဘူး။

နောက်နေ့မနက် ကျောင်းကိုသွားတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ပန်းချီကားထဲက အမျိုးသမီးရဲ့ ပုံရိပ်ကို စွဲနေခဲ့တယ်။ ညဘက်ရောက်တော့ ကျွန်တော် ပိုပြီးထူးဆန်းတာတွေ စကြုံရတော့တာပါပဲ။ ညသန်းခေါင်ကျော်လောက်မှာ ကျွန်တော်အိပ်နေတုန်း ရေကန်ထဲက ရေလှုပ်ရှားသံလိုအသံကို အတိုင်းသားကြားလိုက်ရတယ်။ အသံက ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းထဲကနေ ထွက်လာနေတာပါ။ ကျွန်တော်လည်းမျက်လုံးဖွင့်ပြီး နားထောင်ကြည့်တော့ အသံက ပိုပြီးကျယ်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ ထပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှမရှိဘူး။

ဒါပေမဲ့ ပန်းချီကားထဲက ရေကန်ထဲမှာ ရေလှိုင်းလုံးတွေ ထနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် တုန်လှုပ်‌ခြောက်ခြားသွားတယ်။ ပန်းချီကားထဲက ရေတွေဟာ ဘယ်လိုလုပ် လှုပ်ရှားနေတာလဲ။ ကျွန်တော် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မယုံနိုင်တော့ဘဲ ပန်းချီကားကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။

နောက်တစ်ညမှာတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ကြောက်စိတ်တွေ ၀င်လာပြီး အိပ်ခန်းထဲက ပန်းချီကားကို မကြည့်ရဲ‌‌ေတာ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ညဘက်ရောက်တိုင်း ရေလှုပ်သံတွေ၊ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရေချိုးနေသလိုမျိုးအသံတွေကို ကျွန်တော့်နားထဲမှာ ကြားနေရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေကျရင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ကျွန်တော့ကို လှမ်းခေါ်နေသလိုမျိုး အသံတွေကိုပါ ကြားလာရတယ်။

ကျွန်တော်လည်း မခံနိုင်တော့ဘဲ အဲ့ဒီပန်းချီကားကို ရောင်းပစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ပန်းချီကားကို ပြခန်းဆီပြန်ယူသွားမယ်လုပ်တော့ အံ့ဩစရာကောင်းတာက ကားပေါ်ရောက်တိုင်း ပန်းချီကားက မရှိတော့ဘဲ အိပ်ခန်းဆီ ပြန်ရောက်ရောက်နေတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ ကြိုးစားကြိုးစား အိမ်ထဲကနေ လုံး၀ထုတ်လို့မရတော့ဘူး။

နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော် စိတ်ဓာတ်ကျပြီး အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ ထိုင်နေမိတယ်။ ညဘက်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရေလှုပ်သံတွေ၊ အမျိုးသမီးရဲ့အသံတွေ ကြားလာရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ခါမှာတော့ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းခေါ်တဲ့ အသံက ပိုပြီးရှင်းလင်းလာတယ်။

" လာပါ... ကျွန်မဆီလာပါ...မင်းရဲ့အနားမှာ ကျွန်မ အမြဲရှိနေပါတယ်"

ကျွန်တော် ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ မျက်လူံကို မှိတ်ထားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပါးပြင်‌ပေါ်ကို ရေစက်တွေကျလာသလိုမျိုး ခံစားရတယ်။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပန်းချီကားထဲမှာရှိတဲ့ ရေကန်ထဲက ရေတွေဟာကျွန်တော့်ဆီကို စီးဆင်းလာနေတယ်။ ပြီးတော့ ပန်းချီကားထဲက အမျိုးသမီးလည်း ကျွန်တော့်ဘက်ကို တဖြည်းဖြည်း တိုးလာနေတယ်။

သူမရဲ့မျက်လုံးတွေက ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်နေပြီး သူမရဲ့ လက်ချောင်းတွေကတော့ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းဆွဲနေတယ်။ကျွန်တော်လည်း ကြောက်လန့်တကြားနဲ့အိပ်ခန်းထဲကနေ အော်ဟစ်ပြီး ထွက်ပြေးလာခဲ့တယ်။

နောက်နေ့မနက် အိပ်ရာနိုးလာတော့ အိမ်ကို ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းရောက်နေတယ်။သူက ကျွန်တော့်ကို တွေ့တော့မျက်နှာပျက်သွားတယ်။

"ရဲမင်း...မင်းဘာဖြစ်တာလဲ။မင်းမျက်နှာကဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ဖြူဖျော့နေတာလဲ"

ကျွန်‌တော်လည်း အဖြစ်အပျက်အားလုံးကိုသူငယ်ချင်းအား ပြောပြလိုက်တယ်။ သူငယ်ချင်းက ကျွန်တော့် စကားကိုမယုံဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သူလည်းတစ်ခုခုတော့မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတာသိသွားတယ်။

သူငယ်ချင်းက "မင်း...ပန်းချီကားကိုဘယ်ကနေရတာလဲ။အဲဒီပန်းချီကားက အစောင့်ရှိတဲ့ပန်းချီကားဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ပြောတယ်။

ကျနော်လည်း သူငယ်ချင်းရဲ့ စကားကိုနားထောင်ပြီးပန်းချီကားကိုဘယ်ကနေရလဲဆိုတာ ပြခန်းကိုမေးကြည့်တော့ ပြခန်းမန်နေဂျာက "အဲ့ဒီပန်းချီကားကိုကယားပြည်နယ်က ရွာတစ်ရွာကနေ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာကတည်းကရခဲ့တာ။ အဲ့ဒီပန်းချီကားကိုလက်ခံရရှိတဲ့နေ့ကစပြီးတော့ပြန်ခန်းထဲမှာထူးဆန်းတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေကိုကြံုနေရတယ် " လို့ပြောတယ်။

ကျတော်လည်း ပန်းချီကားထဲမှာ တစ်ခုခုတော့ရှိနေမှန်းသေချာသွားတယ်။ ဒါနဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့အတူတူပဲပန်းချီကားကို မီးရှို့ပျက်စီးပစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

ပန်းချီကားကို မီးရှို့လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ပန်းချီကားထဲက အမျိုးသမီးရဲ့ပုံရိပ်က မီး‌ တောက်တွေကြားထဲကနေ ထွက်လာပြီးတော့ ကျွန်‌တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို‌ ဒေါသတကြီးနဲ့ ကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူမရဲ့အသံကလည်း "မင်းတို့အားလုံးကို ငါလက်စားချေမယ်" လို့ ဟိန်းဟောက်နေခဲ့တယ်။

ပန်းချီကားက ပြာကျသွားပြီးနောက်မှာတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံးလန့်ပြီး မေ့လဲသွားခဲ့တယ်။ နိုးလာတော့ အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်က အိပ်မက်တစ်ခုလိုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ကျနော်လက်မောင်းပေါ်က မီးလောင် ဒဏ်ရာကတော့ အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်တွေဟာ အိပ်မက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာကိုသက်သေပြနေခဲ့တယ်။

ပန်းချီကားထဲက အမျိုးသမီးရဲ့မျက်လုံးတွေဟာ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ တစ်သက်လုံး စွဲနေခဲ့ပါတော့တယ်။

( ရေးသားတင်ဆက်သူ....သက်အောင်စင်)

( မူရင်းတင်တဲ့ ပေ့လ်အထိလာပီး follow ပေးကြတဲ့ သူတွေအားလုံးကို ကျေးဇူးအထူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ..🇲🇲🇲🇲🙏🙏

နေ့စဉ် ဖြစ်ရပ်မှန်ကို ဖတ်ရှုရမှာပါ။

ပေ့လ်ကို follow မလုပ်ရသေးတဲ့သူတွေလည်း လာပီး follow လေးနဲ့ လာအားပေးကြပါအုံးဗျာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် 🙏🙏🙏🇲🇲🇲🇲🇲🇲 )
#ပရလော #ဖြစ်ရပ်မှန် #ဝတ္ထုတို .

(၂)"နောက်ဆုံးခရီးသည်" (စ/ဆုံး)*******မိုးချုပ်စပြုနေပြီ။​ ရန်ကုန်-မန္တလေး အမြန်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ" အောင်မင်္ဂလာ " ခရီးသည်တ...
10/10/2025

(၂)"နောက်ဆုံးခရီးသည်" (စ/ဆုံး)*******

မိုးချုပ်စပြုနေပြီ။​ ရန်ကုန်-မန္တလေး အမြန်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ" အောင်မင်္ဂလာ " ခရီးသည်တင် Express ကားကြီးတစ်စီးက တဟုန်ထိုးမောင်းနှင်နေတယ်။ ကားပေါ်မှာခရီးသည်အပြည့်နီးပါးပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုစိုးကြီးရဲ့တပည့် ယာဉ်နောက်လိုက် မောင်ပေါက်စ ။ အသက် ၁၉ နှစ်သာရှိသေးသော်လည်း ဒီကားလောကထဲရောက်နေသည်မှာ သုံးနှစ်နီးပါးရှိနေပြီ။

ည ၉ နာရီခန့် ၁၁၅ မိုင်ရှိတဲ့" အင်းလျားကန်" စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုမှာ ခေတ္တရပ်နားပြီး ခရီးသည်များညစာစားကြတယ်။​ ကျွန်တော်နဲ့ ကိုစိုးကြီးလည်း ထမင်းကြော်တစ်ပွဲဆီစားပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်ခဲ့ကြတယ်။

"ဟေ့ကောင် ပေါက်စ၊ ခရီးသည်စစ်ဦး"

​"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ"

ကျွန်တော်လည်း လက်မှတ်စာရင်းစာအုပ်ကိုင်ကာ တစ်ယောက်ချင်း လိုက်စစ်တယ်။​အားလုံးကစုံတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကားရဲ့နောက်ဆုံးတန်း၊ ထောင့်ဆုံးခုံမှာ ခရီးသည်တစ်ယောက်တိုးလာတာကိုကျွန်တော် သတိထားမိလိုက်တယ်။ အသက် ၅၀ အရွယ် ၊ ပိန်ပိန်ရှည်ရှည်နဲ့ မျက်နှာက ဖြူဖျော့နေပြီးတော့ မျက်လုံးများက ချိုင့်ဝင်နေတယ်။ သူဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီလက်ရှည်နဲ့ ပုဆိုးကလည်းဖြူစွတ်နေတယ်။

"ဦးလေး၊ လက်မှတ် ပြပါခင်ဗျာ"။​

သူက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။​ သူ့အကြည့်က ရေခဲတုံးလိုပဲ အေးစက်စက်အကြည့်နဲ့ဆိုတော့ ကျွန်တော့် ကျောထဲ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားခဲ့တယ်။

"ဦးလေး၊ လက်မှတ် ဝယ်ထားရဲ့လား"

သူ ခေါင်းတစ်ချက် ငြိမ့်ပြတယ်။​ ပြီးတော့ သူ့အင်္ကျီအိတ်ထဲက ခေါက်ထားတဲ့ ငွေစက္ကူ အဟောင်းလေးတစ်ရွက်ကို ထုတ်လာပေးတယ်။ ကျွန်တော် ယူကြည့်လိုက်တော့ တစ်ထောင်တန် အဟောင်းလေး တစ်ရွက်ပါ။

"ဦးလေး၊ ဒါက လက်မှတ်မဟုတ်ဘူးလေ။ဘယ်မှာဝယ်ထားတာလဲ" လို့မေးတော့...

သူက ကားအပြင်ဘက်ကို လက်ညိုးထိုးပြတယ်။​ အဲ့နေရာမှာ ဘာမှမရှိဘူး။ မှောင်မည်းနေတဲ့ သစ်အုပ်ကြီးပဲရှိတယ်။ ကျွန်‌တော့် စိတ်ထဲမှာထူးဆန်းနေသော်လည်း လူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေတဲ့အတွက် ကိုစိုးကြီးကိုပဲ သွားပြောပြလိုက်တယ်။

"ဆရာ နောက်ဆုံးခုံမှာ လူတစ်ယောက်ပိုနေတယ်။လက်မှတ်လည်းမရှိဘူး"

ကိုစိုးကြီးက ကား‌နောက်ကြည့်မှန်ကနေ တစ်ဆင့်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး "အေး ထားလိုက်ကွာ။ လမ်းကြုံလိုက်ချင်တဲ့လူ နေမှာပေါ့။ ပိုက်ဆံပဲယူထားလိုက်" လို့ပြောတယ်။

ကျွန်တော်လည်း အဲ့ဒီလူကြီးဆီ ပြန်သွားပြီး "ဦးလေး၊ ဘယ်မှာဆင်းမှာလဲ" လို့မေးတော့ သူက " ရှေ့နားက သုသာန်မှာဆင်းမယ်" လို့ တိုးတိုး‌လေးပြန်‌ဖြေတယ်။ ​သူ့အသံက လေထဲမှာတိုး၀င် ပျောက်ကွယ်သွားသလိုမျိုးပါ။ ကျွန်တော် ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေ ထသွားခဲ့တယ်။ သုသာန်ဆိုတာ ဒီလမ်းပေါ်မှာမရှိဘူး‌လေဗျာ။

ကျွန်တော်လည်း ထိုင်ခုံအလွတ်တစ်ခုံ ပေါ်မှာ၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး​ သူ့ကို မသိမသာအကဲခတ်နေမိတယ်။ သူကတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ဘက်ကိုပဲငေးကြည့်နေတယ်။ ကားက မိုင်တိုင် ၂၀၀ နားကို ရောက်လာ‌နေပီ။ ပတ်၀တ်ကျင်တစ်ခုလုံးလည်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေပြီး ကားမောင်းသံကလွဲလို့ ဘာသံမှ မကြားရဘူး။

​ရုတ်တရက်...

"ရပ်...ရပ်ပေးပါ... ဒီမှာဆင်းမယ်"​

အဲ့ဒီလူကြီးရဲ့အသံ။ သူ့အသံက စောစောကနဲ့မတူဘဲ စူးရှနေတယ်။ ကိုစိုးကြီးလည်းလန့်ပြီး ကားကိုဘရိတ်အုပ်လိုက်တယ်။​

"ဒီနေရာကြီးမှာ ဘယ်သွားမလို့လဲဗျ​"

ကား စပယ်ယာ ကိုတိုးနိုင်ကမေးလိုက်တယ်။​ ဒီနေရာက တောအလယ်ခေါင်လိုဖြစ်နေပီး ဘာမှမရှိဘူး။

"ငါ့အိမ်...ငါ့အိမ် ဒီမှာ ​"

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ အဲ့ဒီလူကြီးက ကားတံခါးရှိတဲ့နေရာကို လျှောက်သွားခဲ့တယ်​။ သူလမ်းလျှောက်တဲ့ပုံစံက ခြေထောက်ကို ဒရွတ်တိုက်ဆွဲပြီးလျှောက်နေသလိုပဲ။ ကားတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တာနဲ့ သူက အမှောင်ထုထဲကို ဆင်းသွားခဲ့တယ်။

သူဆင်းသွားတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ကားထဲမှာ အလွန်ဆိုးဝါးတဲ့ ပုပ်အဲ့အဲ့အနံကြီးတစ်ခုက လွှမ်းခြုံသွားခဲ့တယ်။​ ခရီးသည်တွေလည်း မခံနိုင်တော့ နှာခေါင်းပိတ်ကြကုန်ပီ။

"ဘာနံ့ကြီးလဲကွာ၊ မူးလိုက်တာ​"

ကိုစိုးကြီးလည်း ညည်းညူရင်း ကားကိုပြန်မောင်းထွက်ခဲ့တယ်။​ ကျွန်တော်ကတော့ သူဆင်းသွားရာအမှောင်ထုထဲကို လှမ်းကြည့်နေမိတယ်။ ကြည့်နေရင်းမှာပဲ ကျွန်တော့် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားခဲ့တယ်။

အမှောင်ထဲက အဲ့ဒီလူကြီးရဲ့ပုံရိပ်ဟာ တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားတာမဟုတ်ဘဲနဲ့၊ မြေကြီးထဲကိုတဖြည်းဖြည်း နစ်ဝင်သွားနေတယ်။​ သူ့မျက်လုံးတွေဟာ အေးစက်စက်၊ အညှိုးကြီးစွာနဲ့ နောက်ဆုံးအချိန်ထိ ကားရှိရာကိုပဲစိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။

နောက်နေ့မနက် မန္တလေးရောက်တော့ ဒီအဖြစ်အပျက်ကို ဂိတ်မှူးအား ပြောပြဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဂိတ်မှူး ဦးကျော်က မျက်နှာပျက်သွားပြီး​...

"လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်က အဲ့ဒီ မိုင်တိုင် ၂၀၀ နားမှာ လူတစ်ယောက်ကားတိုက်ခံရပြီး ပွဲချင်းပြီးသေသွားတယ်။​ အလောင်းကို ဘယ်သူမှလာမထုတ်တော့ အနီးနားက သုသာန်မှာပဲ မြှုပ်လိုက်ရတယ်။ မင်းတို့တွေ့ခဲ့တာ သူပဲဖြစ်မယ်" လို့ဆိုတယ်။

အဲ့ဒီစကားကိုကြားပြီး ကျွန်တော်နဲ့ ကိုစိုးကြီးတို့လည်းအတော်လေး တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားခဲ့ရတယ်။အဲ့ဒီနေ့ကစလို့ ညဘက်ကားမောင်းရမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ ရင်ထဲမှာ ထိတ်လန့်မှုတွေက အမြဲစွဲကျန်နေတော့တယ်။ အမြန်လမ်းမကြီးရဲ့ အမှောင်ထုထဲမှာ နောက်ဆုံးခရီးသည်တစ်ယောက်အဖြစ် သူ အမြဲလိုက်ပါနေမလားဟု တွေးမိတိုင်း ကြက်သီးမွှေးညှင်းများ ထောင်ထလာစမြဲပါ...... ။

( ရေးသားတင်ဆက်သူ....သက်အောင်စင်)

( မူရင်းတင်တဲ့ ပေ့လ်အထိလာပီး follow ပေးကြတဲ့ သူတွေအားလုံးကို ကျေးဇူးအထူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ..🇲🇲🇲🇲🙏🙏

နေ့စဉ် ဖြစ်ရပ်မှန်ကို ဖတ်ရှုရမှာပါ။

ပေ့လ်ကို follow မလုပ်ရသေးတဲ့သူတွေလည်း လာပီး follow လေးနဲ့ လာအားပေးကြပါအုံးဗျာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် 🙏🙏🙏🇲🇲🇲🇲🇲🇲 )

#ပရလောက #ဖြစ်ရပ်မှန် #ဝတ္ထုတို ုံပြင်ကမ္ဘာ #ပုံပြင် ုံပြင် #ဖြစ်ရပ်မှန် #ပရလော #ဖြစ်ရပ်မှန် #ဝတ္ထုတို .

10/10/2025

"ပျောက်ဆုံးသွားသော ဖိနပ် " (စ/ဆုံး)*******

#ဖြစ်ရပ်မှန် #ပရလောက

(၁)" ပျောက်ဆုံးသွားတော့ဖိနပ် " (စ/ဆုံး) *******ကျွန်တော့်နာမည် အောင်ကျော်။ မြို့ကြီးပြကြီးကနေအဝေးတစ်နေရာမှာရှိတဲ့ နယ်မြိ...
10/09/2025

(၁)" ပျောက်ဆုံးသွားတော့ဖိနပ် " (စ/ဆုံး) *******

ကျွန်တော့်နာမည် အောင်ကျော်။ မြို့ကြီးပြကြီးကနေအဝေးတစ်နေရာမှာရှိတဲ့ နယ်မြို့လေးတစ်မြို့ရဲ့ အထက်ကျောင်းတစ်ကျောင်းမှာ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးတစ်ယောက်ပါ။ ဒီမြို့လေးကတိတ်ဆိတ်အေးချမ်းပြီးသာယာပေမယ့် ကျွန်‌တော့်စိတ်ထဲမှာတော့ တစ်မျိုးကြီးခံစားရတယ်။ အထူးသဖြင့် ကျွန်တော်နေထိုင်ရာကျောင်းဝင်းထဲက ဆရာအိမ်ဟောင်းကြီးဟာ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက်တွေပေးစမြဲပါ။

ဒီအိမ်ကြီးကို ကျွန်တော် ပြောင်းလာပြီးမကြာခင်မှာပဲထူးဆန်းတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေ စကြုံရတော့တာပါပဲ​။ ကျွန်တော့်ဖိနပ်တွေအမြဲပျောက်နေတတ်တယ်။ အစကတော့ကျွန်တော်ပဲ မေ့မေ့လျော့လျော့နဲ့ ဘယ်နားထားမိမှန်းမသိတာလို့ထင်နေခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ခဏခဏဖြစ်လာတော့တစ်ခုခုတော့မဟုတ်တော့ဘူးလို့သံသယဝင်လာမိတယ်။

တစ်ခါကဆို ကျွန်တော်စီးနေကျရုံးတက်ဖိနပ်တစ်ရန်လုံးပျောက်သွားလို့ကျောင်းကို ဖိနပ်မပါဘဲသွားရတဲ့အထိပါပဲ။​ အိမ်မှာဘယ်လောက်ပဲရှာရှာမတွေ့ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ကားထဲမှာချန်ထားမိတာဖြစ်မယ်ဆိုပြီးတော့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဖြေသိမ့်ခဲ့တယ်။

နောက်နေ့မနက်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့အားကစားဖိနပ်တစ်ရန်လုံးပျောက်သွားတယ်​။ အဲ့ဒီဖိနပ်ကကျွန်တော်အသစ်ဝယ်ထားတာဆိုတော့ ပိုပြီးနှမြောမိတယ်။ အိမ်ထဲက ဘယ်နေရာမှာမှမရှိဘူး။ တံခါးတွေ၊ပြတင်းပေါက်တွေလည်းအားလုံး လုံခြုံစွာပိတ်ထားရဲ့သားနဲ့ဘယ်သူကများ ကျွန်တော့်ရဲ့ဖိနပ်တွေကိုလာယူနေတာလဲဆိုတာကတော့ကျွန်တော်နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။

တစ်နေ့ ညဘက်မှာ ကျွန်တော်အိပ်မပျော်ဘူး။​ ဘာရယ်မဟုတ် အိပ်ခန်းပြတင်းပေါက်ကနေပြီးတော့အပြင်ဘက်ကိုငေးကြည့်နေမိတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲကျွန်တော့်ရဲ့အားကစားဖိနပ်တစ်ဖက်ကအလိုလိုလျှောက်သွားနေတာကို လှစ်ခနဲတွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် မျက်လုံးပွတ်ပြီး ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှမရှိတော့ဘူး။ ဒါဟာ ကျွန်တော် အမြင်မှားတာဖြစ်မယ်လို့ပဲတွေးလိုက်မိတယ်။

ဒါပေမဲ့ နောက်နေ့မနက် အိပ်ရာကနိုးလာတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖိနပ်ပျောက်ကိစ္စကိုပိုပြီးသေချာသွားစေမယ့်အရာတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရတယ်​။ ကျွန်တော့်ရဲ့အားကစားဖိနပ်တစ်ဖက်က အိမ်ရှေ့လှေကားထိပ်မှာ အစုတ်အပြတ်ဖြစ်နေတဲ့ ပုံစံမျိုးနဲ့ ပြန်ရောက်နေတယ်။ ဖိနပ်မှာ မြေကြီးတွေ၊ မြက်စိမ်းတွေ ကပ်နေပြီး ကြိုးတွေကလည်း ပြေလျော့နေတယ်။ အံ့သြစရာကောင်းတာက ဖိနပ်ရဲ့အောက်ခြေမှာ သွေးစွန်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ ထိုဖိနပ်ကိုကောက်ယူပြီးတော့အမှိုက်ပုံးထဲကိုပစ်ထည့်လိုက်တယ်။

ဒီအဖြစ်အပျက်တွေဖြစ်ပြီးတော့နောက်ပိုင်း ကျွန်တော် စိတ်ထဲမှာ မတင်မကျတွေဖြစ်လာတယ်။​ ကျောင်းက သက်တမ်းရင့် ဆရာတစ်ဦးကို ဒီအိမ်အကြောင်းမေးကြည့်တော့ ဆရာက မျက်နှာပျက်သွားပြီး...

​"ဆရာကြီး...ဒီအိမ်က ရှေးတုန်းက ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးတစ်ယောက်နေခဲ့တာ။ သူ့မိသားစုက တော်တော်ကို ဆင်းရဲတယ်။ သူက ကျောင်းအုပ်ကြီးဖြစ်ပေမဲ့ ဖိနပ်ကောင်းကောင်းတစ်ရန်တောင် မပိုင်ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့မိန်းမက ရန်ကုန်ကိုသွားပြီး သူ့အတွက် ဖိနပ်အသစ်တစ်ရန်ဝယ်လာပေးတယ်။ အဲ့ဒီဖိနပ်ကို စီးပြီး လာတဲ့နေ့မှာပဲ သူ ကားတိုက်ခံရပြီးဆုံးသွားတာ။ သူ့ရဲ့ဖိနပ်တစ်ဖက်က အဲ့ဒီ နေရာမှာပဲ ကျန်ခဲ့တယ်လို့ပြောတာပဲ။ ကျန်တစ်ဖက်ကိုတော့ သူ့မိန်းမက အမှတ်တရ သိမ်းထားတယ်လို့ပြောတယ်"။

ဆရာရဲ့စကားကိုကြားပြီး ကျွန်တော် တုန်လှုပ်‌ေခြာက်ခြားသွားတယ်။​ ကျွန်တော့်ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ ဖိနပ်တွေနဲ့ ဒီအိမ်ဟောင်းကြီးရဲ့ဆရာဟောင်းကြီးဟာတစ်ခုခုတော့တိုက်ဆိုင်နေမှန်းသေချာနေလေပြီ။

အဲ့ဒီညမှာ ကျွန်တော်အိမ်မပြန်ရဲတော့ဘူး။​ ကျောင်းက ဘော်ဒါဆောင်မှာပဲ ကျောင်းသားတွေနဲ့ ညအိပ်လိုက်တယ်။ မနက်ရောက်တော့ အိမ်ကိုပြန်လာပြီး ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးဟောင်းရဲ့ အမှတ်တရဖိနပ်တစ်ဖက်ကို ဘယ်နေရာမှာထားခဲ့လဲဆိုတာ အိမ်ဟောင်းကြီးပတ်ပတ်လည်မှာ လိုက်ရှာကြည့်တော့ ခြံအပြင်နားမှာရှိတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရဲ့အောက်‌ခြေမှာ ရှေးဟောင်းဖိနပ်တစ်ဖက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဖိနပ်မှာ‌ သွေးတွေ ေခြာက်ကပ်နေပြီး ဖိနပ်ရဲ့ပုံစံက ကျွန်တော့်ရဲ့ ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ဖိနပ်တွေရဲ့ ပုံစံနဲ့အတော်လေး ဆင်တူနေတယ်။

ကျွန်တော်လည်း အဲဒီဖိနပ်ကိုယူပြီး ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးဟောင်းရဲ့ မိန်းမဆီကိုသွားပို့ပေးလိုက်တယ်။​ အ‌‌ဒေါ်ကြီးက ဖိနပ်ကိုမြင်တော့ "ဒါ ငါယောက်ျားရဲ့ဖိနပ်... ဒီဖိနပ်တစ်ဖက်ကို ငါဘယ်လောက်ရှာရှာ မတွေ့ဘူး။ အခုမှ ပြန်တွေ့ရတာငါဝမ်းသာလိုက်တာ" လို့ ပြောရင်းငိုနေလေတယ်။

ကျွန်တော်လည်း အဖြစ်အပျက်အားလုံးကို အဒေါ်ကြီးအား ပြောပြလိုက်တော့ အဒေါ်ကြီးက "သူ့ဝိညာဥ်က အဲ့ဒီဖိနပ်ကိုအရမ်း စွဲလမ်းနေတာ။ အဲ့ဒီဖိနပ်တစ်ဖက်ကိုမတွေ့တော့ သူစိတ်မချမ်းသာဘဲ သူများဖိနပ်တွေကိုလိုက်ယူနေတာဖြစ်လိမ့်မယ်" လို့ဆိုတယ်။

အ‌ေဒါ်ကြီးက ကျန်တစ်ဖက်ကို သိမ်းထားတဲ့ဖိနပ်နဲ့ ပြန်ပေါင်းစပ်ပြီးတော့ ဘုရားစင်ရှေ့မှာထားပြီးအမျှအတန်းပေးဝေခဲ့ပါတယ်။​ အဲ့ဒီနေ့ကစပြီးတော့ ကျွန်တော့် ဖိနပ်တွေလည်းထပ်မ‌ေပျာက်တော့သလို အိမ်ထဲမှာလည်း ထူးဆန်းတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေကို လုံးဝမကြုံရတော့ပါဘူး။

ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ ဖိနပ်တစ်ရန်အတွက် အစွဲအလမ်းကြီးခဲ့တဲ့ ဝိညာဉ်တစ်ပါးရဲ့ မကျေနပ်မှုဟာ ကျွန်တော့် ဘဝမှာ ဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်တဲ့ ထိတ်လန့်စရာ အမှတ်တရတစ်ခုအဖြစ် ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတော့တယ်..........။​

( ရေးသားတင်ဆက်သူ....သက်အောင်စင်)

( မူရင်းတင်တဲ့ ပေ့လ်အထိလာပီး follow ပေးကြတဲ့ သူတွေအားလုံးကို ကျေးဇူးအထူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ..🇲🇲🇲🇲🙏🙏

နေ့စဉ် ဖြစ်ရပ်မှန်ကို ဖတ်ရှုရမှာပါ။

ပေ့လ်ကို follow မလုပ်ရသေးတဲ့သူတွေလည်း လာပီး follow လေးနဲ့ လာအားပေးကြပါအုံးဗျာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် 🙏🙏🙏🇲🇲🇲🇲🇲🇲 )
#ပရလော #ဖြစ်ရပ်မှန် #ဝတ္ထုတို .

"လမ်းဘေးက ခေါက်ဆွဲဆိုင်"**********​ဒီအဖြစ်အပျက်က ကျွန်တော့်အဖေရဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ကုန်ကားမောင်းတဲ့ ဦးလေးကြီးတစ်ယေ...
10/07/2025

"လမ်းဘေးက ခေါက်ဆွဲဆိုင်"**********

​ဒီအဖြစ်အပျက်က ကျွန်တော့်အဖေရဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ကုန်ကားမောင်းတဲ့ ဦးလေးကြီးတစ်ယောက် ကိုယ်တိုင်ကြုံခဲ့ရတာလို့ သူက ပြောပြခဲ့တာပါ။

​ဦးအောင်နိုင်က ကုန်ကားမောင်းတဲ့သူဆိုတော့ မြို့တစ်မြို့ကနေ တစ်မြို့ကို ညဘက်တွေမှာ ခရီးဆန့်ရတာက သူ့အတွက် အထူးအဆန်းမဟုတ်တော့ဘူး။ အဲ့ဒီညကတော့ သူ ပဲခူးကနေ ရန်ကုန်ကို ကုန်တွေပို့ပြီးအပြန်လမ်းမှာပါ။ အချိန်က ည ၁ နာရီလောက်ရှိနေပြီ။ လမ်းတစ်လျှောက်လုံးမှာလည်း သူ့ကားတစ်စီးကလွဲပြီး တခြားကားတစ်စီးမှမရှိဘဲ တိတ်ဆိတ်နေပါတယ်။

​ခရီးပန်းလာတာနဲ့အမျှ သူ ဗိုက်လည်းဆာ၊ အိပ်လည်းငိုက်လာတယ်။ ဒါနဲ့ လမ်းဘေးမှာ ခဏရပ်နားလို့ရမယ့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖြစ်ဖြစ်၊ စားသောက်ဆိုင်ဖြစ်ဖြစ် တွေ့လိုတွေ့ငြား မျှော်ကြည့်ရင်းမောင်းလာခဲ့တယ်။ မိုင်တိုင်တစ်ခုအရောက်မှာတော့ လမ်းရဲ့ညာဘက်ခြမ်း၊ ညောင်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရဲ့အောက်မှာ မီးရောင်ဖျော့ဖျော့လေးနဲ့ ခေါက်ဆွဲဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။

​ဒီလိုအချိန်ကြီး၊ ဒီလိုနေရာမှာ ဆိုင်ဖွင့်တာထူးဆန်းပေမဲ့ ဗိုက်ဆာနေတဲ့စိတ်က အနိုင်ယူသွားတော့ သူလည်း ကားကိုလမ်းဘေးချပြီး ဆိုင်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။

​ဆိုင်က သာမန်ထိုးဘီးဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်ပါပဲ။ အသက် ၆၀ ကျော်အရွယ် အဘိုးကြီးတစ်ယောက်က ခေါက်ဆွဲပြုတ်နေပြီး သူ့အရွယ်လောက်ရှိတဲ့ အဘွားကြီးတစ်ယောက်ကတော့ ထိုင်ခုံမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေတယ်။ ဆိုင်ထဲမှာ တခြားဖောက်သည်တစ်ယောက်မှမရှိဘူး။

​"အဘ၊ ခေါက်ဆွဲပြုတ်တစ်ပွဲလောက်ဗျာ"

​ဦးအောင်နိုင်ကပြောလိုက်တော့ ခေါက်ဆွဲပြုတ်နေတဲ့အဘိုးကြီးက သူ့ကိုတစ်ချက်မော့ကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ သူ့မျက်နှာက ဖြူဖျော့နေပြီး ဘာခံစားချက်မှမရှိဘူး။ အဘွားကြီးကတော့ သူ့ကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး စကားတစ်ခွန်းမှမပြောကြဘူး။

​ခဏကြာတော့ အဘိုးကြီးက ခေါက်ဆွဲပန်းကန်ကို သူ့ရှေ့လာချပေးတယ်။ ခေါက်ဆွဲနံ့က မွှေးကြိုင်နေပြီး အရမ်းစားချင်စရာကောင်းနေတာနဲ့ သူလည်း အားရပါးရစားလိုက်တယ်။ ခေါက်ဆွဲအရသာက သူတစ်သက်မှာစားเคยတဲ့ ခေါက်ဆွဲတွေထဲမှာ အကောင်းဆုံးလို့တောင်ထင်ရတယ်။

​သူစားပြီးလို့ ပိုက်ဆံရှင်းဖို့ ပိုက်ဆံအိတ်ကိုနှိုက်လိုက်တော့ အဘွားကြီးက လက်ကာပြတယ်။ ပြီးတော့ ဘာမှမပြောဘဲ ခေါင်းပဲခါပြတယ်။ ပိုက်ဆံမယူဘူးဆိုတဲ့သဘော။ ဦးအောင်နိုင်လည်း ထူးဆန်းတယ်လို့တွေးလိုက်ပေမဲ့ ပိုက်ဆံမပေးရတော့ အပျော်ကြီးပျော်ပြီး ကျေးဇူးတင်စကားပြောကာ ကားပေါ်ပြန်တက်ပြီး ခရီးဆက်ခဲ့တယ်။

​ကားမောင်းထွက်လာပြီး မကြာခင်မှာပဲ သူ စောစောကဆိုင်ကို မှန်ထဲကနေ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

​ဒါပေမဲ့... ဘာဆိုင်မှမရှိတော့ဘူး။ စောစောက သူထိုင်စားခဲ့တဲ့ ညောင်ပင်ကြီးအောက်မှာ အမှောင်ထုကလွဲပြီး ဘာမှမရှိတော့ပါဘူး။ သူ ကြက်သီးတွေထသွားပြီး ကားကိုအရှိန်ကုန်မောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ သူအိပ်ငိုက်ပြီး အမြင်မှားတာဖြစ်မယ်လို့ပဲ ဖြေတွေးလိုက်တယ်။

​နောက်နေ့မနက် ကားသမားအချင်းချင်း ဒီအကြောင်းပြန်ပြောပြတော့ သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က မျက်နှာပျက်သွားပြီး...

​"အောင်နိုင်... မင်းပြောတဲ့ ညောင်ပင်ကြီးအောက်က ခေါက်ဆွဲဆိုင်ဆိုတာ... လွန်ခဲ့တဲ့ ၅ နှစ်လောက်ကတည်းက မရှိတော့ဘူးကွ" လို့ပြောတယ်။

​ဦးအောင်နိုင်လည်း အံ့ဩပြီး "ဘာဆိုင်လို့လဲကွ" လို့ပြန်မေးလိုက်တယ်။

​သူ့သူငယ်ချင်းက "အဲ့ဒီဆိုင်က အဘိုးကြီးနဲ့အဘွားကြီးနှစ်ယောက်ဖွင့်တာ။ တစ်ညမှာ သူတို့ဆိုင်သိမ်းပြီး လမ်းကူးအሻမှာ ကုန်ကားတစ်စီးက အရှိန်လွန်ပြီးဝင်တိုက်သွားတာ နှစ်ယောက်လုံး ပွဲချင်းပြီးပဲ။ အဲ့ဒီညကစပြီး ညဘက်ခရီးသွားတဲ့ကားသမားတချို့ မင်းလိုပဲ သူတို့ခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာ ဝင်စားဖူးကြတယ်လို့ ကြားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီဆိုင်မှာဝင်စားပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ အဲ့ဒီလူတွေ အကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့ သေကုန်ကြတယ်လို့လည်း လူတွေကပြောကြတယ်ကွ..."

​သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့စကားအဆုံးမှာ ဦးအောင်နိုင်တစ်ယောက် မျက်နှာတစ်ခုလုံးပြာကျသွားပြီး သူစားခဲ့တဲ့ခေါက်ဆွဲအရသာကို ပြန်‌ေတွးမိတိုင်း အသည်းခိုက်အောင် ကြောက်လန့်သွားခဲ့ရပါတယ်။

​ကံကောင်းစွာနဲ့ ဦးအောင်နိုင်ကတော့ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီညကစပြီး သူ ဘယ်တော့မှ ညဘက်တစ်ယောက်တည်း ခရီးမသွားရဲတော့ဘူးလို့ ဆိုပါတယ်။ လမ်းဘေးက အထီးကျန်ညောင်ပင်ကြီးအောက်မှာတော့ ခရီးသွားတွေကို စောင့်မျှော်နေတဲ့ ခေါက်ဆွဲဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်က အခုထိ ရှိနေသေးမလားဆိုတာ ဘယ်သူမှ မပြောနိုင်ခဲ့ကြပါဘူး........။

( မူရင်းတင်တဲ့ပေလ့်အထိလာပီး follow ပေးကြတဲ့သူ‌တွေအားလုံးကိုကျေးဇူးအထူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ။🥰🥰🇲🇲🇲🇲🙏🙏🙏

နေ့စဉ်ဖြစ်ရပ်မှန်ကိုဖတ်ရှုရမှာပါ။

ပေ့လ်ကို follow မလုပ်ရသေးတဲ့လူတွေလည်း လာပီး follow လေးနဲ့လာအားပေးကြပါအုံးဗျာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။🙏🙏🙏🇲🇲🇲🇲🇲🇲)

ဒီဇာတ်လမ်းလေးထပ်လာမယ်ဗျာ
10/05/2025

ဒီဇာတ်လမ်းလေးထပ်လာမယ်ဗျာ

"နောက်ဆုံးခရီးသည်" (စ/ဆုံး)​မိုးချုပ်စပြုနေပြီ။ ရန်ကုန်-မန္တလေး အမြန်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ "အောင်မင်္ဂလာ" ခရီးသည်တင် Express ...
09/26/2025

"နောက်ဆုံးခရီးသည်" (စ/ဆုံး)

​မိုးချုပ်စပြုနေပြီ။ ရန်ကုန်-မန္တလေး အမြန်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ "အောင်မင်္ဂလာ" ခရီးသည်တင် Express ကားကြီးတစ်စီးက တဟုန်ထိုးမောင်းနှင်နေတယ်။ ကားပေါ်မှာခရီးသည် အပြည့်နီးပါးပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ယာဉ်မောင်း ကိုစိုးကြီး၏ ယာဉ်နောက်လိုက် ကိုပေါက်စ။ အသက် ၁၉ နှစ်သာရှိသေးသော်လည်း ဒီကားလောကထဲရောက်နေသည်မှာ သုံးနှစ်နီးပါးရှိပြီ။

​ည ၉ နာရီခန့်တွင် ၁၁၅ မိုင်ရှိ "အင်းလျားကန်" စားသောက်ဆိုင်တွင် ခေတ္တရပ်နားပြီး ခရီးသည်များ ညစာစားကြသည်။ ကျွန်တော်နှင့် ကိုစိုးကြီးလည်း ထမင်းကြော်တစ်ပွဲစီစားပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်ခဲ့ကြတယ်။

​"ဟေ့ကောင် ပေါက်စ၊ ခရီးသည်စစ်ဦး"

​"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ"

​ကျွန်တော်လည်း လက်မှတ်စာရင်းစာအုပ်ကိုင်ကာ တစ်ယောက်ချင်းလိုက်စစ်တယ်။ အားလုံးစုံသည်။ သို့သော် ကား၏နောက်ဆုံးတန်း၊ ထောင့်ဆုံးခုံတွင် ခရီးသည်တစ်ယောက် တိုးလာသည်ကို ကျွန်တော် သတိထားမိလိုက်သည်။ အသက် ၅၀ အရွယ်ခန့်၊ ပိန်ပိန်ရှည်ရှည်၊ မျက်နှာကျပုံ၊ မျက်လုံးများက ချိုင့်ဝင်နေပြီး ဖြူဖျော့နေသည်။ သူဝတ်ထားသော အင်္ကျီလက်ရှည်နှင့် ပုဆိုးမှာလည်း ဖြူစွတ်နေသည်။

​"ဦးလေး၊ လက်မှတ်ပြပါခင်ဗျာ"

​သူက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်က ရေခဲတမျှအေးစက်လှသည်။ ကျွန်တော့်ကျောထဲ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။

​"ဦးလေး၊ လက်မှတ်ဝယ်ထားရဲ့လား"

​သူ ခေါင်းတစ်ချက် ငြိမ့်ပြတယ်။ ပြီးနောက် သူ့အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ ခေါက်ထားသော ငွေစက္ကူအဟောင်းလေးတစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော် ယူကြည့်လိုက်တော့ တစ်ထောင်တန်အဟောင်းလေးတစ်ရွက်။

​"ဦးလေး၊ ဒါက လက်မှတ်မဟုတ်ဘူးလေ။ ဘယ်မှာဝယ်ထားတာလဲ"

​သူက ကားအပြင်ဘက်သို့ လက်ညှိုးထိုးပြသည်။ ထိုနေရာတွင် ဘာမှမရှိ။ မှောင်မည်းနေသော တောအုပ်ကြီးသာရှိသည်။ ကျွန်တော် စိတ်ထဲထူးဆန်းသွားသော်လည်း လူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေသဖြင့် ကိုစိုးကြီးကို သွားပြောပြလိုက်ပါတယ်။

​"ဆရာ၊ နောက်ဆုံးမှာ လူတစ်ယောက်ပိုနေတယ်။ လက်မှတ်ก็မရှိဘူး"

​ကိုစိုးကြီးက ကားနောက်ကြည့်မှန်မှတစ်ဆင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး "အေး ထားလိုက်ကွာ။ လမ်းကြုံလိုက်ချင်တဲ့သူ နေမှာပေါ့။ ပိုက်ဆံပဲယူထားလိုက်" ဟုဆိုသည်။

​ကျွန်တော်လည်း ထိုလူကြီးထံပြန်သွားပြီး "ဦးလေး၊ ဘယ်မှာဆင်းမှာလဲ" ဟုမေးတော့ သူက "ရှေ့နားက သုသာန်မှာ" ဟု တိုးတိုးလေးပြန်ဖြေတယ်။ သူ့အသံက လေထဲမှာ တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားသလိုမျိုးပါ။ ကျွန်တော် ကြက်သီးတွေထသွားခဲ့တယ်။ သုသာန်ဆိုတာက ဒီလမ်းပေါ်မှာမရှိ။

​ကျွန်တော်လည်း ထိုင်ခုံလွတ်တစ်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်ရင်း သူ့ကို မသိမသာအကဲခတ်နေမိသည်။ သူကတော့ ပြတင်းပေါက်မှ အပြင်ဘက်ကိုသာ ငေးကြည့်နေသည်။ ကားက မိုင်တိုင် ၂၀၀ ကျော်ကို ရောက်လာသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေပြီး ကားမောင်းသံမှလွဲ၍ ဘာသံမှမကြားရ။

​ရုတ်တရက်...

​"ရပ်... ရပ်ပေးပါ... ဒီမှာပဲဆင်းမယ်"

​ထိုလူကြီး၏ အသံဖြစ်သည်။ သူ့အသံက စောစောကနှင့်မတူဘဲ စူးရှနေသည်။ ကိုစိုးကြီးလည်း လန့်ပြီး ကားကိုဘရိတ်အုပ်လိုက်သည်။

​"ဒီနေရာကြီးမှာ ဘယ်သွားမလို့လဲဗျ"

​ကားစပယ်ယာ ကိုတိုးနိုင်က မေးလိုက်သည်။ ထိုနေရာက တောအလယ်ခေါင်လိုဖြစ်နေပြီး ဘာမှမရှိ။

​"ငါ့အိမ်... ငါ့အိမ် ဒီမှာ"

​ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထိုလူကြီးက ကားတံခါးဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။ သူလမ်းလျှောက်ပုံက ခြေထောက်ကို ဒရွတ်တိုက်ဆွဲပြီး လျှောက်နေသလိုပင်။ ကားတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်နှင့် သူက အမှောင်ထုထဲသို့ ဆင်းသွားသည်။

​သူဆင်းသွားသည်နှင့် ကားထဲတွင် အလွန်ဆိုးရွားသော ပုပ်အဲ့အဲ့အနံ့ကြီးတစ်ခုက လွှမ်းခြုံသွားသည်။ ခရီးသည်တချို့ နှာခေါင်းပိတ်ကြသည်။

​"ဘာနံ့ကြီးလဲကွာ၊ မူးလိုက်တာ"

​ကိုစိုးကြီးက ညည်းညူရင်း ကားကိုပြန်မောင်းထွက်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်ကတော့ သူဆင်းသွားရာ အမှောင်ထုထဲသို့ လှမ်းကြည့်မိသည်။ ထိုအခါ... ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားသည်။

​အမှောင်ထဲတွင် ထိုလူကြီး၏ ပုံရိပ်က တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်မဟုတ်ဘဲ၊ မြေကြီးထဲသို့ တဖြည်းဖြည်း နစ်ဝင်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက နောက်ဆုံးအချိန်ထိ ကားရှိရာသို့ စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ အေးစက်စက်၊ အညှိုးကြီးစွာဖြင့်...

​နောက်နေ့မနက် မန္တလေးရောက်တော့ ဒီအဖြစ်အပျက်ကို ဂိတ်မှူးအားပြောပြဖြစ်ကြသည်။ ဂိတ်မှူးဦးကျော်က မျက်နှာပျက်သွားပြီး...

​"လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်က အဲ့ဒီ မိုင်တိုင် ၂၀၀ နားမှာ လူတစ်ယောက် ကားတိုက်ခံရပြီး ပွဲချင်းပြီးသေသွားတယ်။ အလောင်းကို ဘယ်သူမှလာမထုတ်လို့ အနီးအနားက သုသာန်မှာပဲ မြှုပ်လိုက်ရတယ်။ မင်းတို့တွေ့ခဲ့တာ သူပဲဖြစ်မယ်"

​ထိုစကားကိုကြားပြီး ကျွန်တော်နှင့် ကိုစိုးကြီးတို့မှာ အတော်လေး တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားခဲ့ရသည်။ ထိုနေ့မှစ၍ ညခင်းကားမောင်းရမည်ဆိုလျှင် ကျွန်တော်တို့ ရင်ထဲတွင် ထိတ်လန့်မှုက အမြဲစွဲကျန်နေတော့သည်။ အမြန်လမ်းမကြီး၏ အမှောင်ထုထဲတွင် နောက်ဆုံးခရီးသည်တစ်ယောက်အဖြစ် သူ အမြဲလိုက်ပါနေမည်လားဟု တွေးမိတိုင်း ကြက်သီးမွှေးညှင်းများ ထောင်ထလာရစမြဲပင်.......။

( မူရင်းတင်တဲ့ပေလ့်အထိလာပီး follow ပေးကြတဲ့သူ‌တွေအားလုံးကိုကျေးဇူးအထူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ။🥰🥰🇲🇲🇲🇲🙏🙏🙏

နေ့စဉ်ဖြစ်ရပ်မှန်ကိုဖတ်ရှုရမှာပါ။

ပေ့လ်ကို follow မလုပ်ရသေးတဲ့လူတွေလည်း လာပီး follow လေးနဲ့လာအားပေးကြပါအုံးဗျာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။🙏🙏🙏🇲🇲🇲🇲🇲🇲)

စာရေးသူ - သက်အောင်စင် #ပုံပြင် ုံပြင်ကမ္ဘာ ုံပြင် #ပရလောက #ဖြစ်ရပ်မှန်

"အစိမ်းရောင်ခြံကြီးထဲက ပန်းကလေးတစ်ပွင့်" (စ/ဆုံး)​သမီးနာမည်က မေသက်ဦးပါ၊ သမီးတို့က မော်လမြိုင်ကျွန်းနားက ရွာလေးတစ်ရွာမှာန...
09/25/2025

"အစိမ်းရောင်ခြံကြီးထဲက ပန်းကလေးတစ်ပွင့်" (စ/ဆုံး)

​သမီးနာမည်က မေသက်ဦးပါ၊ သမီးတို့က မော်လမြိုင်ကျွန်းနားက ရွာလေးတစ်ရွာမှာနေပါတယ်၊ အဖေနဲ့အမေကတော့ ဓနိတောပိုင်ပြီး ဓနိမိုး၊ ဓနိသကြားလုပ်တဲ့ တောင်သူတွေပါ၊

​သမီးတို့မှာ မောင်နှမ ၃ ယောက်ရှိပါတယ်၊ အစ်ကိုကြီးကတော့ အသက် ၂၂ နှစ်၊ ၈ တန်းနဲ့ကျောင်းထွက်ပြီး သင်္ဘောလိုက်ပါတယ်၊ သမီးက အလတ်မပါ၊ ၉ တန်းအောင်ပြီး ၁၀ တန်းမှာ စာမေးပွဲကျလို့ ကျောင်းဆက်မတက်တော့ပါဘူး၊

​မောင်လေးကတော့ အခုမှ ၇ တန်းတက်တုန်းပါ၊ သူကတော့ စာတော်လို့ အဖေတို့က မျှော်လင့်ချက်ထားရတဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သားရတနာပေါ့၊

​သမီးက အခုဆို အသက် ၁၉ နှစ်ပြည့်ပါပြီ၊ ဒါပေမဲ့ အမေက ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်သေးသေးသွယ်သွယ်မို့ သမီးက အမေ့အမွေကိုဆက်ခံထားသလို သေးသေးကွေးကွေးလေးပါ၊ ဒါကြောင့် အသက် ၁၉ နှစ်လို့ပြောရင် ဘယ်သူမှမယုံကြဘဲ ၁၅ နှစ်လောက်ပဲ ထင်ကြပါတယ်၊

​ငယ်ငယ်ကတည်းက ဓနိတောထဲလည်း သိပ်မဆင်းဖူးတော့ အလုပ်ကြမ်းလည်း မလုပ်နိုင်ပါဘူး၊ ကျောင်းထွက်ပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း အိမ်မှာပဲ အမေ့ကို ဟိုကူဒီကူလုပ်ရင်း အချိန်ဖြုန်းနေခဲ့တာပါ၊

​တစ်နေ့မှာတော့ ရွာကို ရန်ကုန်က အလုပ်သမားရှာတဲ့ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာပြီး၊ သမီးကို ရန်ကုန်က ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် သူဌေးအိမ်မှာ အိမ်အကူလုပ်ဖို့ လာခေါ်ပါတယ်၊

​နေ၊ စား၊ ငြိမ်း လစာက တစ်သိန်းခွဲရမယ်၊ အပိုဆုကြေးလည်းရဦးမယ်ဆိုတော့ အမေက သမီးကို အဲဒီအဒေါ်ကြီးနဲ့ ထည့်လိုက်ပါတယ်၊ အင်းလျားလမ်းက အိမ်ကြီးက ခြံဝန်းကလည်းကျယ်၊ ပန်းပင်တွေကလည်း စိမ်းစိုနေတာနဲ့ နတ်သမီးပုံပြင်ထဲ ရောက်သွားသလိုပါပဲ၊ အဲဒီတုန်းက သမီးအသက်က ၁၇ နှစ်ကျော်ကျော်လေးပဲ ရှိပါသေးတယ်၊

​အဲဒီအိမ်မှာက ထမင်းဟင်းချက်ဖို့အတွက် အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက် သပ်သပ်ရှိပါတယ်၊ သမီးလုပ်ရတာက အိမ်သန့်ရှင်းရေး၊ အိမ်ရှင်လင်မယားရဲ့ အဝတ်အစားတွေလျှော်၊ မီးပူတိုက်၊ ပြီးတော့ သူတို့ရဲ့ခွေးလေးကို ထမင်းကျွေး၊ ရေချိုးပေးရတာလောက်ပါပဲ၊

​သမီးက ထမင်းချက်တဲ့ အဒေါ်ကြီးဒေါ်သင်းနဲ့ တစ်ခန်းတည်းအိပ်ရပါတယ်၊ အိပ်ခန်းထဲမှာ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာ အစုံအလင်နဲ့ ညဆိုလည်း အဲကွန်းအေးအေးလေးနဲ့ အိပ်ရတာက အိမ်မက်လိုပါပဲ၊ အစားအသောက်ဆိုလည်း နေ့တိုင်းလိုလို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်စားရတယ်၊ အိမ်ရှင် မမချိုက သဘောကောင်းတော့ အဝတ်အစားအသစ်တွေလည်း မကြာခဏ ဝယ်ပေးပါတယ်၊

​အမေကတော့ နှစ်လတစ်ခါလောက် သမီးလစာကို လာယူရင်းနဲ့ မျက်နှာလေးလာပြတတ်ပါတယ်၊ သမီးက အဲဒီအိမ်မှာ သက်တောင့်သက်သာနဲ့ နေရတော့ ပျော်နေခဲ့ပါတယ်၊ ဒီလိုနဲ့ တစ်နှစ်ခွဲလောက်အကြာမှာ အမေက အိမ်မှာအဖော်မရှိလို့ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ သမီးကို ရွာပြန်လိုက်ခဲ့ဖို့ လာခေါ်ပါတယ်၊ တကယ်တော့ အမေက သမီးကို အိမ်ထောင်ချပေးချင်လို့ ပြန်ခေါ်မှန်းသိပေမယ့် မငြင်းရက်ခဲ့ပါဘူး၊

​ဒီလိုနဲ့ သမီးရွာကိုပြန်ရောက်သွားရော၊ ရွာမှာက မီးမှန်မှန်မလာ၊ ညဆို ခြင်ကိုက်၊ နေ့ခင်းဆို ယင်အုံ၊ ဟင်းဆိုလည်း ငါးပိရည်နဲ့ တို့စရာက အကောင်းဆုံးဖြစ်နေတော့ ရန်ကုန်မှာနေလာတဲ့သမီးအတွက် အတော်လေး အဆင်မပြေဖြစ်ရပါတယ်၊

​ဒါနဲ့ တစ်လလောက်အကြာမှာ အစ်ကို့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူ့အစ်မအိမ်မှာ ကလေးထိန်းဖို့နဲ့ အိမ်အကူလုပ်ဖို့ လူလိုနေတယ်လို့ပြောလာတော့ အမေက သမီးကို ရန်ကုန်ပြန်တက်ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်ပါတယ်၊ (လစာကလည်း နှစ်သိန်းအထိရမှာကိုး)

​သမီးအခုရောက်နေတဲ့အိမ်က ရွှေတောင်ကြားထဲက နှစ်ထပ်တိုက်ကြီးပါ၊ အိမ်မှာက ကိုကိုစည်သူ၊ မမအေး၊ သူတို့ရဲ့ ၅ နှစ်အရွယ် သမီးလေးရယ်၊ ပြီးတော့ အိမ်အလုပ်တွေကူဖို့ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ပဲရှိတာပါ၊

​မမအေးက ကိုယ်ဝန်အရင့်အမာနဲ့မို့ သူ့ကိုပဲ အဓိကကူညီပေးရပါတယ်၊ ထမင်းဟင်းကိုတော့ အဒေါ်ကြီးကချက်ပြီး သမီးက အိမ်သန့်ရှင်းရေးနဲ့ ကလေးအတွက်လိုအပ်တာတွေ ပြင်ဆင်ပေးရတာပါ၊

​ကိုကိုစည်သူက အိုင်တီကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ မန်နေဂျာဆိုတော့ မနက်သွား ညစောင်းမှပြန်လာတတ်ပါတယ်၊ မမအေးကတော့ အိမ်မှာပဲ အနားယူနေသူမို့ သူ့အတွက် မုန့်လေးတွေလုပ်ပေး၊ စာအုပ်ဖတ်ပြနဲ့ အချိန်ကုန်မှန်းမသိပါဘူး၊

​သမီးက အပေါ်ထပ်က အခန်းလွတ်တစ်ခန်းမှာ တစ်ယောက်တည်းနေရပါတယ်၊ အခန်းထဲမှာ လိုအပ်တာအကုန်အစုံရှိပြီး ညအိပ်ရင်လည်း အဲကွန်းဖွင့်အိပ်ရတော့ အရမ်းကို ဇိမ်ကျနေတာပေါ့၊

​သိပ်မကြာခင်မှာပဲ မမအေးက သားလေးတစ်ယောက်မွေးပါတယ်၊ ကလေးလေးက ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးနဲ့ ချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့ သမီးဆိုတာ လက်ထဲကမချချင်အောင်ပါပဲ၊ သားလေးက သိပ်မဂျီဘဲ လိမ္မာတော့ ထိန်းရတာလည်း မပင်ပန်းပါဘူး၊ သူ့အစ်မလေးကလည်း မောင်လေးကိုသိပ်ချစ်တော့ သမီးအတွက် အဖော်ရတာပေါ့၊

​သားလေးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လသားအရွယ်ကနေ စကားပြောတတ်တဲ့အရွယ်ထိ ကြီးလာသလို၊ သမီးလည်း ဒီအိမ်မှာနေလာတာ ၃ နှစ်ကျော်ခဲ့ပါပြီ၊ ဒီကြားထဲ မမအေးက အဝတ်အစားအသစ်တွေ၊ ကိုကိုစည်သူက ဖုန်းအသစ်တွေ ဝယ်ပေးတတ်ပါတယ်၊

​ရွာကနေ ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံးနဲ့တက်လာတဲ့သမီးမှာ အခုဆို အဝတ်အစားတွေက သေတ္တာတစ်လုံးအပြည့်ဖြစ်နေပါပြီ၊ ကိုယ်ပိုင်သုံးဖို့ ပစ္စည်းပစ္စယတွေအကုန် သူတို့ကပဲ ဝယ်ပေးထားတာပါ၊ ဒီအိမ်က သမီးအတွက် ဒုတိယမိသားစုတစ်ခုလို ဖြစ်နေပါပြီ၊ ဒီအစိမ်းရောင်ခြံကြီးထဲမှာ သမီးပျော်နေပါတယ်၊ ရွာကိုလည်း လုံးဝပြန်မသွားချင်တော့ပါဘူး။

စာရေးသူ-သက်အောင်စင်

#ပုံပြင် ုံပြင်ကမ္ဘာ ုံပြင်

05/16/2025

ကလေးမွေးဖွားပြီးတာနဲ့မိဖုရားတိုင်းသေဆုံးရတဲ့တိုင်းပြည် အပိုင်း(2) ဇတ်သိမ်းပိုင်း

05/15/2025

ကလေးမွေးဖွားပြီးတာနဲ့မိဖုရားတိုင်းသေဆုံးရတဲ့တိုင်းပြည် အပိုင်း(1)

05/14/2025

ဗုဒွဓါတ်တော်တွေကို နဂါးတွေရဲ့အတရာယ်ကြားမှအသက်ပေးကာကွယ်ခဲ့တဲ့ မောင်နှမ

Address

New York, NY

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Thet Aung Sin. posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to Thet Aung Sin.:

Shortcuts

Share