28/09/2025
“อ้อมกอดที่ปลอบประโลม”
ในหมู่บ้านอันเงียบสงบ มีเด็กสาวคนหนึ่งชื่อว่า นิสา เธอเป็นคนอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความเมตตา แม้ชีวิตจะเรียบง่าย แต่หัวใจของเธอก็ยังมีที่ว่างสำหรับแบ่งปันความรัก ไม่เพียงแต่กับผู้คน หากยังรวมถึงสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่มักถูกมองข้าม
บ่ายวันหนึ่ง เมื่อแสงอาทิตย์เริ่มลาลับหลังพุ่มไม้ นิสานั่งอยู่หน้าบ้านของตน บนตักของเธอมีเจ้าเหมียวสีเทานอนหลับตาพริ้ม แมวตัวนั้นที่เธอตั้งชื่อว่า “เบล่าง” ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพียงแมวจรบนถนน ร่างกายซูบผอม ขนพันกันยุ่ง และมักถูกพบในสภาพหิวโซ แต่ตั้งแต่วันที่นิสานำเศษอาหารไปวางไว้ที่มุมบ้าน เบล่างก็ไม่เคยจากไปไหนอีกเลย
วันเวลาผ่านไป ความผูกพันระหว่างนิสาและเบล่างก็แน่นแฟ้นขึ้น มันไม่ได้เป็นเพียงสัตว์เลี้ยง แต่กลายเป็นสหายที่คอยอยู่เคียงข้าง ไม่ว่านิสาจะเหน็ดเหนื่อยจากงาน เบล่างก็นั่งเงียบอยู่ใกล้ ๆ และเมื่อความเศร้าเข้ามา มันก็จะขยับเข้าหา เหมือนรับรู้ถึงหัวใจของเจ้านาย
เย็นวันนั้น สายลมอ่อนพัดพาความสงบมา นิสาลูบศีรษะของเบล่างที่กำลังหลับบนตักอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า เธอรู้สึกซาบซึ้ง เพราะจากแมวจรตัวเล็กที่เคยไร้ที่พึ่ง บัดนี้ได้กลายมาเป็นเพื่อนแท้ ที่มอบความอบอุ่นในยามเงียบเหงา
และเบล่างเอง ก็ราวกับเอ่ยถ้อยคำผ่านเสียงครางแผ่วเบา:
“ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเธอ ขอบคุณที่ยอมรับฉัน”
นั่นคือช่วงเวลาธรรมดา ทว่าล้ำค่า — อ้อมกอดอบอุ่นระหว่างมนุษย์กับแมว ที่ต่างเยียวยาซึ่งกันและกันด้วยความรักแท้จริง.
