เว็บไซต์คืออะไร?

https://www.facebook.com/402868650274868/

Molar Online

ข้อมูลการติดต่อ, แผนที่และเส้นทาง,แบบฟอร์มการติดต่อ,เวลาเปิดและปิด, การบริการ,การให้คะแนนความพอใจในการบริการ,รูปภาพทั้งหมด,วิดีโอทั้งหมดและข่าวสารจาก Molar Online, บริษัทด้านสื่อ/ข่าวสาร, Bangkok.

ทำความเข้าใจกันหน่อย

ก่อนอื่นผมต้องบอกคุณๆที่เข้ามาเป็นเพื่อนในเพจ MOLAR CAFÉ ถึงแม้ว่าเราจะเป็นกลุ่มเล็กๆ แต่ผมก็ต้องบอกว่าสามารถจำแนกที่มาของแต่ละท่าน ได้หลักๆ 3 กลุ่ม

๑.กลุ่มที่เป็นลูกค้าร้าน MOLAR CAFÉ เข้ามาซื้ออาหาร ขนม นมเนยโดยตรง เพื่อจะดูว่ามีเมนูอะไรพิเศษ หรือ มีโปรโมชั่นอะไรใหม่ๆ

๒. กลุ่มที่เป็นเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ของผมโดยส่วนตัวโดยการเชื้อเชิญให้เข้าร่วมเพื่อว่าจะเป็นช่องทางในการพบ

ปะพูดคุยกัน แวะมาหากันที่ร้าน MO:AR CAFÉ

๓. กลุ่มสุดท้าย จะเป็นคุณๆ ที่เป็นแฟนรายการคุยได้คุยได้ talk news and music ถึงแม้ว่าจะเข้ามาเป็นเพื่อนในกลุ่มแบบที่ผมเชื้อเชิญเผื่อว่าจะเข้ามาอ่านความคิดความเห็นผมหรือ บทความที่ผมเขียนใน คอลัมที่คุณๆ อ่านกันอยู่ก็คือ เขียนให้อ่านเล่าให้ฟัง ซึ่งตอนนี้ก็ตอนที่ 13 แล้ว เพราะผมดำริว่าจะเขียนอะไรให้อ่าน และมีคุณๆ ส่วนหนึ่งอยากให้เขียน ผมก็เลยเขียน มีข้อมูลบ้างมีความคิดความเห็นบ้างตามสมควร

และแน่นอนๆ คุณๆทั้ง 3 กลุ่มอาจจะรู้จักผมและเปลี่ยนผ่านผันแปรเป็นทั้งเพื่อน แฟนรายการ หรือ ลูกค้า ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ เพราะตอนนี้คุณๆที่เข้ามาที่ร้านส่วนใหญ่ก็เป็นเหมือนญาติกันไปแล้ว และยินดีที่จะผันแปรเป็นกัลยาณมิตรกันในอนาคต

ที่ผมพูดอย่างนี้ ผมต้องการจะสื่อสารช่องทาง ที่ผมเขียนให้อ่านเล่าให้ฟัง บางครั้งคุณๆ อาจจะอยากแสดงความคิดความเห็น บางครั้งอยากจะสอบถาม ซึ่งหากไม่มีอะไรที่เหลือบ่ากว่าแรง ผมก็ยินดี

แต่

ผมขออนุญาตบอกถึงกฎกติกามารยาทของการเข้ามาอยู่ร่วมกัน และยิ่งเป็นเพจของร้าน MOLAR CAFÉ ซึ่งเนื้อแท้ต้องการจะเป็นช่องทางในการประชาสัมพันธ์ ผลิตผล ผลิตภัณฑ์ต่างๆ ของร้านแล้ว ผมเชื่อว่าคุณๆก็คงอยากรู้อยากทราบบ้างว่าที่ร้านจะมีอะไรขาย จะมีโอกาสเข้ามาสัมผัสที่ร้าน และบางท่านที่เป็นแฟนรายการก็ยังเอื้อเฟื้อขนาดเอาของ เอาขนมมาให้ ซึ่งก็ต้องขอบคุณทุกคนด้วยใจจริง

ผมเป็นตรงๆ และทำอะไรตรงไปตรงมา แต่ที่อยากจะบอกกล่าวก็คือ ผมขอใช้ช่องทางนี้ เป็นเรื่องที่ผมเขียนให้อ่านเล่าให้ฟัง เพียงเท่านั้น

ถามได้ตอบได้ กรุณาใช้ข้อความที่สร้างสรรค์ ไม่หยาบคาย ไม่นัวเนีย 555 สไตล์อ.วีระ และหากจะแสดงความคิดเห็น ผมไม่ให้คุณๆแสดงความเห็นเกี่ยวกับการเมือง ไม่กล่าวถึงเรื่องที่ไม่ควร ชอบไม่ชอบมาตรการของรัฐผมขออนุญาติวิจารณ์ในพื้นที่นี้เพียงคนเดียว เพราะส่วนใหญ่เรื่องที่ผมเขียนส่วนใหญ่ก็เป็นการให้ข้อมูล เพื่อประกอบการตัดสินใจเท่านั้น

เป็นว่า เข้าใจตรงกันนะครับ

เพราะท้ายที่สุดหากคุณๆ ไม่เคารพกฎกติกา มันก็จะทำให้เราอยู่รวมกันไม่ได้ ไม่สงบ

แต่อย่างนี้ที่บอกกล่าว ก็เพื่อจะได้ทำความเข้าใจร่วมกัน

ขอบคุณทุกท่านที่เข้าใจ จากใจจริง

09/10/2025

จาก สถานีรถไฟตะพานหิน ถนนสาย 113 หน้ารพ.สมเด็จพระยุพราช ตะพานหิน ...

08/10/2025

EP47

ปีนี้ซาโตริ 2 เรื่อง

ผมเล่าให้ฟังแบบพอเป็นไอเดียแบบนี้ครับ

ที่ผมบอกว่าซาโตริ 2 เรื่อง ง่ายๆ ก็เข้าใจชีวิตและการอยู่ร่วมกันบริหารความสัมพันธ์กับคนใกล้ชิดง่ายๆ 2 เรื่องครับ

เรื่องที่เล่าอาจไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่ก็เป็นเรื่องที่ผมค้างคาใจ และไม่ขัดขืนพยายามไม่เข้าใจ และดื้อ ไม่ต้องการทำตามแบบพวกกบฏนั่นแหละครับ และแต่เรื่องก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการทำให้ความสัมพันธ์กับคนใกล้ชิด เป็นไปอย่างราบรื่น ผมเดาว่า คุณๆที่อ่านอยู่ ถ้าอ่านจบแล้วหรือฟังจบแล้วอาจจะบอกว่าเรื่องเล็กแค่นิดเดียวคุณณัฐพงษ์ คิดไม่ออกเหรอ

ก็คงเป็นจริงอย่างนั้นครับ

เรื่องแรก ผมเล่าให้ฟังแบบนี้ครับ (ตอนแรกก็ว่าจะเล่าให้ฟังในรายการแต่เวลาไม่อำนวยเลยยังไม่ได้เล่า เอาเป็นว่าหากมีเวลาอาจจะคุยอะไรเพิ่มเติมให้) ผมเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูป แบบว่า อย่างมายุ่ง ถ้าอยากถ่ายก็จะถ่ายเอง ไม่ต้องให้ใครมาคอยบอกโน้นบอกนี่ แบบอารมณ์ศิลปินประมาณนั้น แต่ถ้าอยากถ่ายขึ้นมาไม่ต้องกลัวครับ หยิบมือถือ เปิดกล้อง ถ่ายเองเลย

ถามว่าทำไมเป็นคนแบบนั้น ผมคิดว่างานการที่เคยทำมา มันต้องถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอ ตลอดต้องอยู่กับกล้อง อยู่ในสตู เป็น 10 ปี เกือบทุกวัน เห็นเพื่อนเป็นกล้องก็ว่าได้ เวลาคุยก็ต้องคุยก้บกล้องอะไรประมาณนี้ เลยไม่ค่อยเห็นความสำคัญเท่าไร (เอาจริงๆ จนถึงตอนนี้ ด้วยความไม่ค่อยถ่ายรูป และการงานที่ทำตั้งแต่ปี 47 ในวงการทีวี คิดเสมอว่าถ้าอยากเห็นรูปตัวเองตอนอ่านข่าว จัดรายการ ก็คงไปของฟุตภาพของสถานีได้ แต่เมื่อเวลาล่วงเลยมาขนาดนี้ ไม่แทบจะไม่มีรูปภาพกับเพื่อนฝูงที่ทำงานด้วยกันเลย แถมถึงเวลาต้องใช้รูปภาพ ผมก็ไม่เคยไปขอภาพจากห้องสมุดภาพของสถานีแม้แต่ครั้งเดียว )

ที่ไหนได้จนถึงตอนนี้ต้องบอกว่า สำคัญครับ ด้วยอยากเห็นความทรงจำ แต่ก็นั่นแหละด้วยความดื้อความรั้น อารมณ์ศิลปิน ก็ยังไม่ชอบถ่ายรูปอยู่ดี

วันดีคืนดีครับ ด้วยความที่คนรอบข้างผมหลายคนชอบถ่ายรูป แล้วก็จะเรียกให้ไปถ่ายรูปด้วย และผมก็ปฏิเสธแล้วปฎิเสธอีก หนึ่งครั้งก็แล้ว เรียกครั้งที่สองก็แล้ว เรียกครั้งที่สามก็แล้ว เลยทำให้หลายครั้งอารมณ์หรือการบริหารความสัมพันธ์ มันไม่ค่อยราบรื่นเท่าที่ควร ขุ่นใจเล็กๆ ว่าทำไมต้องบังคับให้ต้องทำอะไรที่เราไม่ชอบ

จนวันหนึ่งหลานสาวผม บอกผมว่า ถ้าเป็นหนูนะใครเรียกให้ทำอะไรหนูจะรีบทำให้เลย เพราะเค้าจะได้เรียกทีเดียว หนูจะชอบไม่ชอบไม่เป็นไร ทำเสร็จแล้วก็จบ

เฮ้ย ผมอุทานในใจ อะไรว่ะเรื่องแค่นี้ เกิดมาจะ 50 อยู่แล้วทำไมถึงคิดไม่ได้

หลังจากนั้น ใครเรียกทำอะไร ผมถ้าไม่ติดอะไรจริงๆจังๆ จะทำเลย โดยเฉพาะถ่ายรูป ไม่งั้นก็ต้องเรียกครั้งที่สอง สาม สี่ ทำทีเดียวอย่างที่หลานบอกให้ฟัง ก็จบ

ซาโตริไปหนึ่งเรื่อง

เรื่องที่สอง อันนี้เพิ่งเกิดกับตัวเอง แล้วก็เพิ่งเข้าใจเหตุและผล จริงๆ

คุณๆเคยสงสัยไหมครับว่า ทำไมผู้สูงอายุ หรือ ใครที่เรารู้จักหลายต่อหลายคน ชอบส่งข้อความมาให้โดยที่ข้อความเหล่านั้นเป็นข้อความที่ไม่น่าสนใจ หรือบ้างคนอาจจะบอกหนักเลยว่า เป็นข้อความขยะ หรือ เป็นข้อมูลขยะ โดยเฉพาะ

สวัสดีวันจันทร์ สวัสดีวันอังคาร วันนี้วันพระ ธรรมทาน อะไรประมาณนี้ แม้ว่าจะมีประโยชน์หากนำไปใช้ประพฤติปฏิบัติก็ตามที

แต่ไหนเลย คนที่ไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ คนที่ไม่ค่อยยุ่งกับคนอื่น คนที่ทำงานเสร็จกลับบ้าน คนที่เพื่อนชวนไปไหนแทบจะปฏิเสธทุกครั้ง ด้วยข้อความง่ายๆ “รับทราบ” ซึ่งหมายถึงรู้แล้ว แต่จะไปไม่ไป ทำไม่ทำอีกเรื่อง

จนท้ายที่สุดก็แทบจะไม่มีใครชวนไปไหน

เรื่องของเรื่องเป็นอย่างนี้ครับ เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมตกใจและเศร้าใจกับข้อความจากเพื่อนในกลุ่ม ถึงการจากลาแบบไม่มีวันได้พบเจอกันอีก คือ พูดง่ายๆ ก็คือ เพื่อนผมเสียครับ และเป็นเพื่อนสนิทตอนสมัยเรียนขั้นปีหนึ่งที่คณะนิติศาสตร์ หลังจากนั้นผมก็แทบไม่อยู่ที่คณะไม่เข้าเรียนหนังสือ แถมเพื่อนคนที่เสีย ก็entrance ใหม่ได้คณะที่ตัวเองอยากเรียน

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความผูกพันและการคบหากันจะหมดไป ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็นัดกินข้าว อัพเดทชีวิตกันตลอด แต่ไม่สม่ำเสมอ เพียงแค่ปีละ 1 ครั้ง หรือ 2 ครั้งเท่านั้น

เพื่อให้รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ทำงานทำการเป็นอย่างไร ย้ายงานหรือเปล่า มีงานอดิเรกอะไร อยากน้อยก็จะมีอะไรคอยช่วยเหลือกัน

ครั้งสุดท้ายที่พวกเรานัดกันก็คือต้นปี 68 ครับ เดือนมกราคม ผมยังบอกอยู่เลยว่า เห็นไปดำน้ำตั้งเลยที่ เดี๋ยวเราต้องนัดกันไปดำน้ำหน่อยแล้ว หาเวลาให้ได้ (ส่วนใหญ่ก็ติดที่ตัวผมเอง ที่เมื่อทำงานแบบนี้ จะหยุดจะโดด มันไม่เหมือนก่อน เลยยังไม่ได้ทำตามที่คุยกันสักที) หลังจากนั้นก็เหมือนเดิม

ด้วยความที่เป็นผม ไม่อัพเดทอะไร ไม่ได้ถามสารทุกข์สุกดิบ อะไรเพิ่มเติม ก็คิดว่าคงเหมือนปีที่ผ่านๆมา เดี๋ยวพอใกล้ปีใหม่ หรือช่วงปลายปี เดี๋ยวค่อยนัดกินข้าวด้วยกัน เล่นกับลูกเพื่อน ถามสารทุกข์สุกดิบเหมือนเดิม

แต่ครั้งนี้ไม่เป็นไปอย่างที่คิด ผมทราบข่าวร้ายเพื่อนคนนี้เสียชีวิต หลังจากผ่านงานสีดำมาแล้ว 2-3 วัน ตกใจ ประหลาดใจ และเสียใจแบบงงๆ เพราะไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้ (แม้จะรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้) เพราะปกติมีอะไรก็จะบอกกัน อัพเดทกัน แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ครับ

แต่ผมคงไม่เล่านะครับผมทำอย่างไรต่อ งานสีดำเป็นแบบไหนอย่างไร สาเหตุหรืออะไรต่อมิอะไรเป็นอย่างไร ขอให้มันอยู่ในความเป็นส่วนตัว เล่าเฉพาะประเด็นที่ผมต้องการ ที่ผมซาโตริ

มันคืออย่างนี้ครับ

จากนาทีที่ผมรู้เรื่องเพื่อนที่เสีย ผมเห็นความสำคัญของการ ส่ง poster หรือ ข้อความของหลายๆท่าน โดยเฉพาะผู้สูงอายุ สวัสดีตอนเช้า สวัสดีวันอาทิตย์ ครับ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ก็อ่านและพยายามทำความเข้าใจ แม้ว่าคนสูงอายุที่ผมเคยคุยด้วยเค้าบอกว่าที่ส่ง ไม่ใช่อะไรหรอก เพื่อจะบอกว่า เค้ายังอยู่นะ ถ้าวันไหนที่ไม่ได้ส่ง หรือ หายไปแบบหลายวัน ก็นึกได้เลยว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่นอน

เอาจริงๆ ตอนแรกบอกอย่างไรผมก็ไม่เข้าใจ

แต่สำหรับผมและเพื่อนๆ ที่ไม่ได้ค่อยอัพเดทกัน ผมคิดว่าการส่งข้อความแบบนี้ อย่างน้อยก็เป็นการบอกว่า เราเป็นปกติ (จริงหรือเปล่าอันนี้ไม่รู้) สบายดีอยู่ หรือ ยังอยู่นะ

นาทีนี้ผมตัดสินใจแล้วว่า ต่อจากนี้ผมคงมีการอัพเดทหรือส่งposter อะไรบอกเพื่อนๆ ที่เป็นกลุ่มที่สนิทของผม เพิ่มมากขึ้นกว่าแต่ก่อน

และก็คงต้องบอกให้เพื่อนผม ส่งข้อความอะไรมาด้วย หรือต้องตอบกันหน่อย

สุดท้ายที่ซาโตริก็คือ ก่อนนี้อาจจะงงๆตั้งคำถามว่าที่ทำกันแบบนั้นทำทำไม ตอนนี้ผมไม่มีคำถามนั้นแล้วครับ และไม่คิดอะไรที่ขุ่นใจ รำคาญใจ (ถ้าคุณกล้ายอมรับความจริง คุณก็จะเป็นคนที่กล้าหาญ) พวกพี่ๆส่งกันทำไม (ไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่เห็นต้องส่งเลย) กับข้อความเหล่านั้นอีกแล้วในอนาคต

เอวัง โหตุ

ปล. เรื่องเล็กๆ แบบนี้ ทำไมถึงโง่เขลาและไม่เข้าใจเลยณัฐพงษ์

07/10/2025

ตามนี้

06/10/2025

แม่น้ำน่าน ณ ตะพานหิน ล้นมาแล้วครับแบบบ

02/10/2025

Cr. ช่อง 7 สี ทีวีเพื่อคุณ

01/10/2025

เป็น 2 อย่าง ที่ถูกปาก ข้าพเจ้าเป็นอย่างยิ่ง

หมูหยอง ตะพานหิน (บ้านกุนเชียง)
ขนมเปี๊ยะ โบว์แดง (ร้านน้องเปิ้ล)

30/09/2025

ผ่านหูผ่านตา

26/09/2025

เช้าวันหยุด

23/09/2025

ใครที่ถามหา "คนไร้ราก"

ข่าวดี : เปิดจองสำหรับท่านที่ยังไม่เคยอ่าน
- หนังสือ คนไร้ราก (พิมพ์ครั้งที่ 4)
- ราคาปก 500 บาท
- จำนวน 372 หน้า
- ขนาด 8 หน้ายก
- จัดส่งวันที่ 10 ตุลาคม

*** จองได้ที่ line Id

“คนไร้ราก เป็นหนังสือเล่มเดียวที่ อ.วีระ ธีรภัทร เขียนถึงประวัติของตัวเอง เริ่มตั้งแต่ครอบครัว ชีวิตในวัยเยาว์ การศึกษา “
พลาดไม่ได้ด้วยประการทั้งปวง