30/11/2025
“ถ้ามีเพียง 1 นาที” แค่ 1 นาทีเท่านั้น ถ้าฉันมีโอกาสได้พบลูกหรือพูดคุยกับลูกที่อยู่บนดาวแมวอีกครั้ง ฉันจะ.....
มือข้างหนึ่งของฉันยื่นออกไปสัมผัสลำตัวเล็ก ๆ ที่คุ้นเคย ราวกับไม่เคยจากกันไปเลย ฉันกดปลายจมูกลงบนหัวกลม ๆ ของเธอ สูดกลิ่นขนที่ฉันเคยจำได้แม่น ไม่มีอะไรเปลี่ยน แม้จะผ่านไปนานแค่ไหน
“ลูก แม่คิดถึงหนูมากเลยนะ…” เสียงฉันสั่นเครือ มืออีกข้างลูบหลังเบา ๆ เธอขยับหัวมาซุกตรงอก เหมือนเคยตอนกลางคืนก่อนนอน
“หนูสบายดีไหม อยู่บนนั้นหนาวไหม กินเก่งไหม มีเพื่อนเล่นไหม มีใครเล่นเชือกกับหนูบ้างหรือยัง”
ฉันพูดเร็วมาก รู้ว่ามีเวลาไม่มาก รู้ว่าสิ่งที่อยากพูดมันจะล้นจนล้นไม่พอ
“แม่ขอโทษนะ ที่วันสุดท้ายนั้นแม่ยังนั่งทำงาน ไม่รู้เลยว่าเวลาของหนูกำลังหมดลง” ฉันน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว “หนูรู้ไหม แม่เปิดรูปหนูทุกวัน ยังเรียกชื่อหนูทุกเช้า และยังเผลอวางข้าวตรงมุมเดิมทุกครั้งที่กินข้าว…”
เธอยกขาหน้าแตะคางฉันเบา ๆ ก่อนจะจามใส่หน้าฉันหนึ่งที เหมือนเวลาที่เธอหมั่นไส้
ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา “เหมือนเดิมเลยนะ…ดื้อเหมือนเดิม”
เสียงนาฬิกานับถอยหลังในใจเริ่มดังขึ้น ทุกวินาทีกลายเป็นเศษความรักที่ต้องรีบห่อหุ้มไว้ให้ทัน
“จำไว้นะ ไม่ว่าอยู่ดาวไหน แม่ก็รักหนูเท่าเดิม รักที่สุด รักจนกว่าจะได้เจอกันอีก”
ฉันกอดเธอแน่นในวินาทีสุดท้าย สูดกลิ่นสุดท้าย ฟังเสียงหัวใจสุดท้าย จนเธอเริ่มเลือนหายไปจากอ้อมแขน ฉันได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตา พึมพำกับตัวเองว่า
“อย่างน้อย…แม่ก็ได้เจอลูกอีกครั้ง”
ก้มหน้าแล้วก็น้ำตาใหล .... 😭