18/10/2025
🐾เจ้า "เบิกบาน"…
หัวใจที่กลับมากอดกัน
ได้อีกครั้ง^_^
บ้านไม้เก่าท่ามกลางต้นไม้ใหญ่คือพยานแห่งกาลเวลา
เสียงลมพัดเบา ๆ พาเอาความทรงจำของความรักและการรอคอยกลับมา อีกครั้ง
เธอนั่งลงบนพื้นปูนอันคุ้นเคย
มองสุนัขตัวหนึ่งที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเล็ก เจ้า “เบิกบาน”
เขาเคยเป็นเจ้าหมา
ที่ร่าเริง ร่าเริงสมชื่อ
เคยเป็นแม่หมาที่อ่อนโยน
แต่โลกได้พรากลูกน้อยทั้งสิบเอ็ดตัวจากอกเขาไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
จากนั้นไม่นานเขาก็ถูกวางยาสลบ เพื่อนำไปทำหมัน
และในวันนั้น...หญิงคนที่เขารักที่สุดต้องจากไปดูแลพ่อผู้ป่วยติดเตียง
เธอฝากเบิกบานไว้ให้คนอื่นดูแล ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
ไม่รู้เลยว่า สำหรับเบิกบาน
วันนั้นคือวันที่โลกทั้งใบของเขาพังทลาย
เขาจำได้ถึงกลิ่นยา เสียงเครื่องมือ และความมืดขณะหมดสติ
เมื่อฟื้นขึ้นมา ไม่มีเธออยู่ข้าง ๆ
วันนั้นคือวันที่ “หัวใจของเบิกบาน” ปิดประตูลงโดยไม่รู้ตัว
จากหมาที่เคยยิ้มและซุกกายให้กอด กลับกลายเป็นหมาขี้กลัว
ขี้ระแวง
แม้กับเธอ ผู้เป็นเจ้าของ ผู้ที่รักเขามากที่สุด
เธอไม่รู้เลยว่า “การวางยาสลบ” วันนั้น
จะกลายเป็น รอยแผลแห่งความกลัวในใจเบิกบานตลอดหลายๆปี
เธอไม่ได้จากเพราะไม่รัก
แต่จากไปเพื่อทำ
“ภารกิจอันศักดิ์สิทธิ์”
กลับไปดูแลพ่อผู้ป่วยติดเตียง และเฝ้าแม่ผู้ชรา
เธอเลือกทำหน้าที่ของลูก ด้วยหัวใจที่ยังห่วงลูกหมาที่เธอรัก
ในขณะที่เธออยู่ไกล...
เบิกบานอยู่กับความทรงจำ
ลูกทั้งสิบเอ็ดที่ไม่กลับมา
กลิ่นยาสลบที่พรากสติ และการตื่นขึ้นโดยไร้เธออยู่ข้าง ๆ
เขาจำทุกอย่างได้หมด...
และนับแต่นั้นมา เขาไม่กล้าให้ใครแตะเนื้อต้องตัวอีกเลย
แม้กระทั่งเธอ ผู้ที่รักเขาที่สุด
เวลาผ่านไปหกปี...เจ็ดปี...
ทุกครั้งที่เธอกลับบ้าน เขายังคงส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ
แต่แววตานั้นยังแฝงด้วยความระวัง
เขาเฝ้ามองจากระยะที่พอใจ
แต่ไม่เคยให้ใครแตะต้องตัวเขาเลยตลอดหลายปี
จนกระทั่งวันนี้...
เสียงลมหายใจเบา ๆ ในยามเช้า เสียงใบไม้ไหว เสียงจักจั่นร้องแผ่วไกล...
"เบิกบาน” ยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขายังมีแววระวัง
แต่ลึกลงไป...ข้างในนั้น คือความคิดถึงที่ก้องอยู่ในหัวใจทั้งคู่
“ข้าไม่โกรธเจ้าหรอก...แค่ข้ายังกลัว”
เสียงของเบิกบานกระซิบในภาษาที่หัวใจฟังออก
“ข้ารักเจ้าเสมอ...และข้าจะอยู่ตรงนี้ รอจนกว่าเจ้าจะเชื่อว่าความรักปลอดภัยแล้ว”
เธอตอบกลับในความเงียบที่อ่อนโยนที่สุด
และในวินาทีนั้น
หัวใจของทั้งสองก็สั่นสะเทือน
เธอค่อย ๆ เอื้อมมือออกไป...
เขาไม่หนีอีกต่อไป
เขาเลือกจะไว้ใจ
เขายอมให้เธอกอด
น้ำตาเธอไหลไม่หยุดในอ้อมแขนนั้น
หัวใจสองดวงที่เคยแยกจากกันด้วยความกลัว
ได้กลับมาสัมผัสกันอีกครั้งด้วยความไว้วางใจ
ในอ้อมกอดนั้นไม่มีคำพูด
มีเพียงพลังของ “รักบริสุทธิ์” ที่แผ่วเบาแต่ชัดเจน
รักที่อดทน รอคอย และไม่เคยหมดศรัทธา
เธอกอดเขาไว้แน่น
น้ำตาแห่งความปีติไหลลงบนขนของเขา
หัวใจสองดวงเต้นประสานกันในจังหวะเดียวกัน
เสียงหัวใจของหมา และเสียงหัวใจของมนุษย์ กลายเป็นเสียงเดียวของ “ความรักที่หวนคืน”
เขาไม่หนีอีกต่อไป
เขายอมให้เธอกอด
อ้อมแขนที่รอคอยกันมาหลายปีเต็มไปด้วยน้ำตา
น้ำตาแห่งความเข้าใจ — ไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ
เพราะในความเงียบนั้น หัวใจทั้งสองสื่อสารกันได้
“ข้าขอโทษที่จากไปในวันนั้น...
ขอบคุณที่รอข้ากลับมา
และขอบคุณที่ยังรักข้าเสมอ”
เบิกบานเงยหน้าขึ้นมามอง
ดวงตาเปล่งประกาย
เหมือนจะตอบว่า...
“ข้าให้อภัยเจ้าแล้ว...เพราะข้ารู้ว่าเจ้าไม่เคยทิ้งข้าเลย”
“ข้ารู้แล้ว...ความรักไม่เคยจากไปไหน
มันแค่รอวันที่เราจะกล้ารับมันอีกครั้ง”
เสียงสะท้อนจาก"เบิกบาน"
“ข้าขอบคุณหัวใจของเบิกบาน
ที่สอนให้ข้ารู้ว่า ความรักแท้ไม่ต้องเร่งเร้า
มันเพียงรอเวลาที่หัวใจจะพร้อมเปิดรับอีกครั้ง
ข้าขอบคุณชีวิตที่ยังเชื่อในปาฏิหาริย์ของการให้อภัย
และข้าขอบคุณโลกใบนี้…
ที่ยังมีวันแบบวันนี้ให้เราได้กอดกันอีกครั้ง”
(กอดเบิกบานได้ครั้งแรก
17/10/68 ตอนเวลาสามทุ่มกว่า)
#เบิกบาน #ปาฏิหาริย์ของหัวใจ #ครูแหม่มชาวแสง18”
