เว็บไซต์คืออะไร?

หยางหยาง หมาดื้อ

หน้าหลัก
ประเทศไทย
Phanom Phrai
หยางหยาง หมาดื้อ

หยางหยาง หมาดื้อ
เกิด พุธ 7 สิงหาคม 2567 💚

22/07/2025

จงแกล้งโง่เมื่ออยู่กับคนฉลาด
จงสงบปากเมื่ออยู่กับคนอวดดี 🤍🌻

22 กรกฎาคม 2568
ทานยาป้องกันเห็บหมัด

#หยางหยางหมาดื้อ #หยางหยาง

22/07/2025

แม่ทัพภาคที่2 เตรียมเอาจริง พร้อมปิดปราสาทตาเมือน 7วัน หากเขมร ส่งคนป่วนไม่เลิก

21/07/2025

หยางหยาง พอจะเป็นนายแบบได้ไหมคับ
ฝากเอ็นดูหยางหยาง หน่อยนะคับ แม่ๆ 🙏🏻😍🥰

12/07/2025

รุ่นนี้หูตึงมากค่ะ ตัวไม่ขยับ ขยับแต่ลูกตาค่ะ 😂

#หยางหยาง #หยางหยางหมาดื้อ

10/07/2025

รอเจอจุ๊ม เจได ใจดี 🤍🤎

27/06/2025

หยางหยาง กับเพื่อนของเขา #หยางหยาง #โกลเด้นหนุ่ม #โกลเด้น

06/05/2025

อังคาร 6 พ.ค.2568 รับยาทาน เน็กการ์ดสเปคตร้า

#เน็กการ์ดสเปคตร้า #โกลเด้น #หยางหยาง

28/04/2025

“ไอ้หลง กูขอโทษ”

ไอ้หลง...หมาผู้ซื่อสัตย์

วันฝนพรำเมื่อสิบกว่าปีก่อน ชายหนุ่มคนหนึ่งเก็บลูกหมาตัวผอมโซ เปียกฝน และกำลังสั่นระริกจากข้างกองขยะมาเลี้ยง ด้วยความสงสาร เขาให้ชื่อมันว่า “ไอ้หลง” เพราะเจอในตอนที่มันหลงทาง — ไม่มีใคร ไม่มีบ้าน ไม่มีแม้แต่อาหารในท้อง

“เอ็งมาอยู่กับข้าเถอะ...ข้าสัญญาจะไม่ทิ้งเอ็ง” เขาพูดกับลูกหมาตัวนั้นในวันแรก

จากวันนั้น “ไอ้หลง” ก็กลายเป็นมากกว่าสัตว์เลี้ยง มันเป็นเพื่อน เป็นกำลังใจ เป็นความอบอุ่นในวันที่ชายหนุ่มล้มลุกคลุกคลานกับชีวิต ผ่านวันเวลาที่เขาไม่มีใคร ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ไอ้หลงก็ยังนอนเฝ้าอยู่ข้างๆ

หลายปีผ่านไป...ชีวิตของชายหนุ่มก็ดีขึ้น เขาได้งานประจำ มีบ้านหลังเล็ก มีภรรยา และลูกน้อยตัวจิ๋วคนหนึ่ง ไอ้หลงก็ยังอยู่ ไม่เคยจากไปไหน ถึงแม้จะเริ่มแก่ อุ้งเท้าสั่น หูเริ่มไม่ได้ยิน แต่ก็ยังนอนอยู่มุมบ้าน เฝ้าดูแลครอบครัวเหมือนเคย

จนกระทั่ง…วันนั้น

เสียงกรีดร้องของลูกน้อยดังขึ้นจากในบ้านตอนกลางวันแสก ๆ เขาซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน สะดุ้งเฮือก วิ่งเข้ามาทันที

สายตาเขาเห็นลูกน้อยนอนอยู่ในเปล มีรอยเลือดแดงเปรอะเปื้อนผ้าอ้อม ข้างเปลนั้น “ไอ้หลง” หมอบอยู่เงียบๆ จ้องหน้าเขาอย่างเศร้า เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่สามารถพูดได้

สายตาของพ่อคนหนึ่งมันเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ…และความโมโห

“มึงกัดลูกกูเหรอ ไอ้หลง!?”

เขาไม่รออะไร คว้าไม้กวาดที่อยู่ใกล้มือ ฟาดลงไปบนตัวไอ้หลงเต็มแรง

ฟาดแล้วฟาดอีก…ไอ้หลงไม่ร้อง ไม่ขู่ ไม่หนี

มันแค่เงยหน้าขึ้นมามองเขา ดวงตานั้นไม่ใช่ความกลัว แต่เต็มไปด้วยความเศร้าและความเข้าใจ น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงจากดวงตาแก่ๆ คู่นั้น...ก่อนที่ร่างของมันจะทรุดแน่นิ่ง

ชายหนุ่มหอบหายใจ น้ำตากำลังคลอ พอหันกลับไปดูเปลของลูกน้อยอีกครั้ง ก็ต้องผงะ

“งู...!”
งูเห่าขนาดใหญ่ ตัวม้วนงอแน่นิ่งอยู่ข้างเปล หัวมันถูกกัดจนเลือดทะลัก
ลูกน้อยยิ้มแป้น ไม่มีรอยแผลใดๆบนร่าง

และเขาก็เข้าใจในวินาทีนั้น...

ไอ้หลง...กัดงูเพื่อปกป้องลูกของเขา
เลือดที่เปื้อนผ้าอ้อมนั่นไม่ใช่เลือดของลูก แต่เป็นของงู...และของมันเอง

มือที่เปื้อนเลือดของเขาสั่นเทา
ไม้กวาดหล่นจากมือ
เขาทรุดตัวลงข้างร่างของไอ้หลง
สะอื้นเหมือนคนสิ้นใจ...

“กูขอโทษ...ไอ้หลง ขอโทษ...”
เสียงสะอื้นของเขาเต็มบ้าน
ในใจเขาว่างเปล่า...และเจ็บปวดกว่าครั้งไหนๆ

หลังวันนั้น เขาฝังร่างของไอ้หลงไว้ใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน พร้อมเขียนป้ายไม้ไว้ว่า

“ที่นี่พักผ่อนร่างของผู้กล้า...หมาผู้ภักดี ไอ้หลง
เจ้าคือครอบครัว และฮีโร่ของลูกกู
ขอโทษ...ที่กูไม่เชื่อใจมึงเลยในวินาทีสุดท้าย”

ทุกเย็น เขาจะอุ้มลูกชายออกมานั่งใต้ต้นมะม่วง และสอนลูกว่า

“ลูก...จำไว้นะ บางครั้งคนเราก็ผิดพลาดด้วยความไม่รู้ แต่ความรักที่แท้จริง มันจะยังคงอยู่ แม้สิ้นลมหายใจไปแล้ว…”

---
"เรื่องโดย คนเลาะฟ้า"
......