11/05/2025
เรื่องราว ชีวิตที่สู้กลับ
คนอื่นปกติทั่วไปเขาใช้ชีวิตแบบไหนผมไม่รู้แต่ผม"ตัวคนเดียว"
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าพ่อกับแม่ผมแยกทางกันตัวผมนั้นได้อยู่กับแม่
และตอนนั้นผมอายุ 19 ปี
แม่ผมตรวจพบว่าเป็นมะเร็งปากมดลูกจากนั้นแม่ก้อาการทรุดลงเรื่อยๆจนวันนึงแม่ผมแกคงรู้ตัวแล้วว่าอยู่ได้อีกไม่นานแต่แม่ไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยปากผมบอกเลยแม้แต่นิด แม่ผมก้เลยขอคุณหมอออกจาก รพ. (หยุดการรักษาชั่วคราว) เพื่อที่จะมาขอเมียให้ลูกชายคนเดียวของเขานั่นก้คือผม
แล้วหลังจากงานแต่งผมได้เพียง 9 วัน
ท่านก้จากผมไปแบบไม่มีวันกลับ
ความรู้ตอนนั้นคือโลกทั้งใบผมว่างเปล่าเคว้งคว้างจะเอาไงต่อไปหลังจากนี้
"แต่"
ก่อนแม่จะสิ้นใจไปมีคำพูดนึงที่ทำให้ผมยังรู้สึกว่ายังมีที่พึ่งอยู่และเสียงนั้นออกมาจากปากของป้าผมแกบอกกับแม่ของผมว่า
"หลับให้สบายนะไปแบบหมดห่วงนะไม่ต้องห่วงต้องกังวลเรื่องหลานพวกพี่ๆจะช่วยกันดูแลเองไม่ต้องห่วง"
หลังจากนั้นแม่ผมท่านก้ร้องไห้โดยใจลมหายเฮือกสุดท้ายสิ้นลมต่อหน้าผมและบรรดาญาติๆ.......
ติดตามเรื่องราวต่อไป...
ไว้ว่างๆผมจะมาเล่าต่อนะครับ
ใครอยากอ่านต่อกดไลค์เป้นกำลังใจให้ด้วยครับ..
