25/08/2025
หลังจากออกไปเรียนไปทำงานอยู่ไกลบ้านถึง 10 ปี อยู่ดีๆ วันนี้ก็นั่งคิดว่า “ถึงเวลาหลบมาอยู่บ้านแล้วยัง?” ..
*โพสต์นี้อ่านเป็นภาษาใต้*
ผมเชื่อว่า 8 ใน 10 คน ที่ไปทำงานอยู่ที่ไกลๆ มักจะมีเป้าหมายว่าวันใดวันนึงก็อยากจะกลับมาอยู่บ้าน อยู่แค่พ่อแค่แม่ อยู่แค่ทรัพย์สมบัติพัสถานที่ครอบครัวสมสร้างไว้ให้แต่เก่าก่อน
กอปรมีกิจการเล็ก/ใหญ่เพื่อให้ได้เป็นนายตัวเอง ถ้าหวังน้อยก็ขอแค่ให้พอมีกำไรเลี้ยงชีพ ถ้าหวังเติบก็อยากร่ำรวยเป็นกอบเป็นกำเลี้ยงดูได้ทั้งบ้าน
เช้านี้นั่งตรึกตรองความคิดนี้จนอยู่ไม่สุข เลยลุกไปเหวน(ศัพท์ภูเก็ต: ขี่รถตระเวน)แถวในหลาดสตูล เพื่อสำรวจดูเมือง ดูผู้คน ดูทำเล ดูบรรยากาศ เผื่อได้ไอเดียให้กลับมาลงทุนทำไอไหรสักอย่าง
เหวนอยู่งายเติบๆ ก็พบว่า ’ด้วยความสามารถของผม‘ คงยังไม่พร้อมลงทุนไอไหรที่นี่ได้ .. ในช่วงนี้หรือเร็วๆ นี้
ตัวผมเองก็ไม่มีความรู้ด้านเศรษฐศาสตร์ เลยไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไม จะใช้แค่ความรู้สึก ก็ดูจะผิวเผินและไม่เป็นธรรมกับคนที่เขาอาจจะรู้สึกชอบกับบรรยากาศเมืองแบบนี้ (ตัวผมใช้แค่สายตากับความรู้สึก 100%)
ส่วนตัวเอง ทั้งเจ็บใจและน่าเสียดาย ที่ไม่เก่งพอจะกลับมาลงหลักปักฐานที่บ้านเกิดได้
ถึงอยากจะโทษเศรษฐกิจ.. แต่ปัญหาอาจจะอยู่ที่ตัวผม/วิธีคิดของผมก็เป็นไปได้เหมือนกัน
ไม่พรื้อๆ (บอกตัวเอง) เดี๋ยวพร้อมตอใดค่อยว่ากันใหม่หล่าวกะได้ หลบไปสมเบี้ยสมประสบการณ์ที่เมืองหลวงให้ชับๆ ก่อนก็แล้วกัน 😄
