06/11/2025
เราทุกคนมีเรื่องที่เปราะบาง
และมีแค่ใครบางคนเท่านั้นที่เข้าใจ
บางความรู้สึก
เราไม่อยากเล่าให้ทุกคนฟังหรอก
ไม่ใช่เพราะมันไม่สำคัญ
แต่เพราะมันเป็นพื้นที่
ที่เราเองยังเดินด้วยความระแวง
เหมือนจับแก้วบาง ๆ ในมือ
กลัวเผลอบีบแรงไป แล้วมันแตกคามือ
ความเปราะบางของคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน
บางคนเปราะกับเรื่องครอบครัว
บางคนเปราะกับความสัมพันธ์
บางคนเปราะกับการไม่มั่นใจในตัวเอง
บางคนเปราะกับอดีตที่ยังค้างอยู่ในลมหายใจ
มันไม่ใช่ความอ่อนแอ
มันคือบางมุมที่เรากอดตัวเองไว้แน่น
เพราะรู้ดีว่าถ้าใครเข้ามาผิดจังหวะ
หัวใจอาจถลอกได้ง่ายกว่าที่คิด
แล้วโลกก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ
ไม่ใช่ทุกคนจะเข้าใจ
ไม่ใช่ทุกคนจะรับฟังโดยไม่ตัดสิน
บางคนจะบอกว่า “ก็แค่คิดมากไปเอง”
ทั้งที่สำหรับเรา มันไม่ใช่ “แค่”
เวลาพบใครสักคน
ที่ฟังโดยไม่เร่งให้แข็งแรง
ที่ไม่บังคับให้เรายิ้มทั้งที่ยังไม่ไหว
ที่ยอมรับมุมอ่อนได้
โดยไม่ตั้งคำถามเกินจำเป็น
ถือว่าโชคดีแล้ว
เราไม่ได้ต้องการคนจำนวนมาก
เราแค่ต้องการคนที่มองเห็น
แม้ในมุมที่เราไม่อยากให้โลกเห็นนัก
ความเปราะบางไม่ได้ทำให้เราแย่ลง
มันทำให้เราเป็นมนุษย์
และการมีคนที่เข้าใจมัน
ทำให้เรากล้าหายใจในโลกนี้มากขึ้นอีกนิดหนึ่ง
ค่อย ๆ ไป
เรียนรู้ตัวเอง
และเก็บรักษาคนที่เข้าใจไว้ให้ดี
เพราะในวันที่เราไม่เข้มแข็ง
คนพวกนั้นคือบ้านของหัวใจจริง ๆ
