13/06/2024
Сагҷакишҳои “мияв-лаб”-ҳои он сӯи Омӯ
Вокуниш. Баъди иддаои ба ном мавлавиҳои ба исму насабҳои Аҳмад Фирӯзи Аҳмадӣ ва Абдуқодири Ҳомӣ, ки гӯё зодагони Ҷумҳурии исломии Афғонистон бошанд, садҳо нафар мардуми худогоҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон ва тоҷикони ҷаҳон бо далелу аркоми бебаҳс алайҳи даъвоҳои подарҳавои ин бозичаҳои Ғарб вокунишҳо нишон дода истодаанд. Албатта, мавқеъгириҳои ҷадиди фарзандони ғаюри Тоҷикистон дар ҷавоб ба гуфтаҳои мавлавиҳо аввалу охир набуда, балки дар арсаи муқовиматҳои идеологӣ мардуми Тоҷикистон на камтар аз дилхоҳ кишвари қудратманди ҷаҳон хоҳад буд.
Аммо сабаби иншои ин матлаб дар ҷавоби бадгӯиҳо бо забони тоҷикӣ сухан гуфтани онҳо аст, ки агар забони модариашон бошаду аз нақшаҳои оянда хоҷагони хориҷиашон огоҳӣ надошта бошанд, посухи моро бишнаванд.
Нахуст меросбарони забони ноби тоҷикӣ таҳқиру дигар алфози қабеҳро дар суҳбату маҳфилҳои оммавӣ истифода намебаранд, ки шумо дар сурат исломиву аммо сирататонро сатҳи гуфторатон шаҳодат бидиҳад. Ҳамин забоне, ки ҳар дуи шумо бечораҳо таҳқирномаи хоҷагонатонро расонаӣ кардаед, забони ноби мардуми тамаддунофарест, танҳо дар аҳди Истиқлоли Тоҷикистон пуштибони худро ёфт. Вагарна шумову бисту як пушти гузаштаатон забони модарӣ куҷо, сарзаминҳои аҷдодони худро ва ҳама таъриху фарҳанг ва асолати милливу арзишҳои диниро аз даст додаед. Чаро бисту як пушт гуфтам, ки бисту дувумин пушти мардумоне, ки шумо аз сарзаминҳои аҷдодии онҳо овоз баровардаед, ҳанӯз аз нимаи дуввуми асри ХV на танҳо хоку қаламрави меҳанро ба истилогарони инглис фурўхтаанд, балки ба як ишораи Лорду шоҳони дуруғини ғарбӣ исми зебои Хуросонро ба Афғонистон (ҷангистон иваз карда, аз ин шайтанати Ғарб ифтихор ҳам доштанд). Оре, як тамасхури хоҷагони Аврупоии сарзаминҳои Афғонистон, ки: “Барои Ҳинди бузург аз Бритониё будан Хуросон бояд ҷангистон гардад”, лабайгӯяконе ба монанди шумо беш аз 500 сол мешавад чун бозичаи ифлосшуда василаи ҷангу фитнаву ғаддориҳо дар Афғонистонанд.
Ҳол он ки сатри исломиро аз сарулибоси фарҳанги бегона фарқ намекунеду ҷиҳод ба нафсро ба мазмуни одамкушӣ мефаҳмед, вокуниши моро бишнавед: “Кал табиб шуда бошад, сари худро табобат кунад”. Он чодаре, ки бо ном сатру дар зераш “театри бачабозӣ”-ро ривоҷ додаед, бо шумо монад.
Имрўз модари тоҷик сатру фарҳанги миллии либоспӯшии худро дорад, ки ҷавобгӯи меъёрҳои дини мубини ислом аст. Таърихшиносон медонанд, ки амалҳои зиште дар мисоли бачабозӣ аз аҳли хуросони қадим набуд, вале дар шумо роиҷ аст, ки вобаста ба ин мавзуъ сухан намекушоед. Ин ҳам аз бехабариву бефараҳии мисли шумо забондарозони баҳсҳои исломист, ки бадтарин амалу кирдорҳои мухолифи арзишҳои башариро аз номи дини мубини ислом анҷом медиҳед. Агар намедонед, пас бидонед, ки пушти он унвонҳои дар таълимгоҳҳои террористиву экстремистӣ гирифтаатон нақши бозидаатон меистад, ки дар фазои маҷозиву муборизаҳои идеологӣ чӣ масъулияти зиштеро ба уҳда гирифтаед.
Албатта, ба шумо бечораҳои асолатбохта, ки саводи диниро аз забони якдигар ёд гирифтаед, шарҳу тавзеҳ додани масоили динӣ ба маънии вақтро аз даст додан аст. Вале барои хоҷагони шумо ин паёми тоҷикони Тоҷикистони соҳибистиқлол ҳушдор бошад, ки мо фирефтаи суханҳои бепояи шумо нахоҳем гардид.
Барои ҳар фарди ин сарзаминҳои муқаддас кифоя аст, ки бо мутолиаи саҳифаҳои аввали асари Пешвои муаззами миллат муњтарам Эмомалї Рањмон бо номи “Забони миллат- ҳастии миллат” ба дарки ин нукта сарфаҳм бираванд, ки чӣ гуна бехабарӣ аз асли ислому арзишҳои худӣ боиси аз даст рафтани сарзаминҳои аҷдодиву куштору қатли сартосарии мардумони он гардидааст.
Ба маълумоти шумо мерасонем, ки бо шарофати Истиқлолият ва зимоми давлатдориро ба даст гирифтани фарзанди фарзонаи миллати тоҷик муњтарам Эмомалї Рањмон на танҳо сарзамини Тоҷикистон ва амнияти мардумонаш, балки акнун забони дарӣ-тоҷикӣ ва арзишҳои милливу фарҳангии меросбарони Фирдавсиву Сино, Хаёму Саъдиву Ҳофиз ва даҳҳо дигар абармардони ин миллат пуштибони худро пайдо кардааст.
Аз ин рў, агар афғонистонии баору номус мебуд, саллаи худро ба замин мегузошту сари бесоҳибу дар ҳодисаҳои ватанфурӯши даккахӯрдаи худро болои ду зону гузошта, кӯшиши андешидан мекард, ки чӣ иштибоҳе аз ӯву гузаштагонаш сар зад, ки аҷнабиён дину оини ӯро барбод додаву сарвату ганҷинаҳояшонро ба тороҷ бурдаанд.
Эй онҳое, ки бо номи ҳомиву аҳмадҳои дини мубини ислом садо баланд мекунед, агар ба гуфтаҳои мо шакк дошта бошед, аввал ба таъриху намодҳои миллии мардумони Машриқзамин дида андӯхта, пас он ба сарватҳои дар осорхонаи кишварҳои аврупову тоҷу тахти шоҳзодаҳои онҳо бингаред, ки арзишҳои гузаштагони моро аз куҷо то ба куҷо рабурдаанд.
Агар ин фаҳму фаросатро надоред, лоаққал аз хонаҳои худ сар карда, зери ба номи сатри исломиро тоза кунед, ки андар зери чодарҳои шумо зинову зиштиҳои олам пинњон аст. Чун аз ҳадису Оятҳои Қуръони Карим ҳарф мезанед, ин ҳам баргирифта аз Оятҳои карима аст, ки “Рӯзи ҳисоб пӯшидаҳо кушода шаванд”.
Аммо то замоне, ки парда барафтад, агар нафаре худро ҳомии дини мубини ислом мешуморад ва пайравӣ аз Имоми Аъзам дорад, бояд бидонад, ки дар рӯзҳои аввали ба Кашмир ворид шудани Имом Абӯҳанифа 500 нафар кашмириён дини мубини исломро қабул карда буданд. Ҳол он ки Имоми Аъзам дар ин муддати гашту гузор дар Кашмир ҳарфе ба забон наоварда буд, аммо аҳли он сарзамин мафтуни амалу рафтори ӯ шуда буданд.
Шояд нависандаи рус Лев Толстой ҳам ишора ба ҳамин достони Имоми Аъзам гуфта буд, ки; “ Ба мо дар бораи дин зиёд нагӯед, аммо гузоред, ки динро дар амалҳои шумо дида бошем”.
Пас, эй аккосони фитнаҳои шайтанатӣ!
Ин миллат, ки дар саргаҳи даврони Истиқлоли давлатии Меҳани худ мувоҷеҳи шикасту анқариб заволу нестӣ гардида буд, дигар фирефтаи сухани мисли шумо бардаҳои асолатбохтае нахоҳад гардид, ки аз даму нафасатон буйи борут меояд. Пирону бузургворони ин қаламрави поягузорони ваҳдату сулҳофарин даст ба дуо фарзандони худро дар руҳияи ватандӯстиву ифтихор аз ҳуввияти миллӣ тарбияву ба воя расонида истодаанд, то нагузоранд, ки таърих такрор ёфта, аҷнабиён бо хиёнату худфурўшии ғаддороне мисли шумо боз пойи касрат ба сарзаминҳои муқаддас гузошта, оянда кананду сӯзанду кушанду баранду раванд.....
Гулмуродзода Қумриниссо - муовини раиси Кумитаи иҷроияи ҲХДТ дар вилояти Хатлон
