25/07/2025
Denize bir yüz bırakan yazar varsa, o Sait Faik’tir. Onun kaleminden dökülen her cümle, yeryüzünde daha fazla insanlık mümkünmüş gibi kokar. Sait Faik’in hikâyelerinde yalnızlık bir sandal gibi salınır, bir mendil gibi uçuşur, bir çocuk gibi ağlar. Adalar’ın sessiz taşlarını, kahvehanelerde unutulmuş bakışları, balıkçıların parmak uçlarına sinmiş tuzu anlatır çoğunlukla ama aslında hep aynı şeyi anlatır: insanı.
Elinizdeki kitap, o sonsuz hikâye denizinin kıyısına dizilmiş taşlar gibi; kimi keskin, kimi yuvarlak ama her biri benzersiz. Stelyanos Hrisopulos Gemisi’nde çocuklukla hüznün; Zemberek’te zamanla yabancılaşmanın; Sinağrit Baba’da varoluşla muammanın; Bir Kaya Parçası Gibi’de varlıkla yokluk arasında kalmışlığın izleri var.
Sait Faik’i yalnızca bir öykücü olarak değil, bir yeryüzü şairi olarak okumanın vaktidir. Çünkü o, Türkçenin gözeneklerinden denizi, dostluğu, yoksulluğu ve bir lokma ekmeği geçirebilen ender yazarlardandır.
Seçme Hikâyeler, bir hatırlatma değil yalnızca: Bir yokluğun nasıl çoğaltıldığını ve insan olmanın her daim nasıl bir duygu olduğunu anlatan, sesini duyurmak isteyen bir iç konuşma. Bir anlatıcıdan daha fazlasıdır Sait Faik; yaşadığımızı unuttuğumuz anda gelip bizi uyandıran bir tanıktır. Yeter ki bir hikâyeye inanalım, diyor. Bir hayat kurtarılabilir…
