17/07/2025
Gerçekçi yaklaşımı, yalın ve şiirsel anlatımıyla öykücülüğümüzün aşama kaydetmesinde öncü bir isim olan Sait Faik, Son Kuşlar’da bir yazarın değil, bir adalının, bir gezginin, bir içli tanığın gözünden insanı anlatır. Ama insan dediğimiz şeyin, gövdesinden çok ruhuna dokunur: bir yalnızlıktır belki bazen de bir martının çığlığı kadar keskindir. Oysa her öykü içimizde bir boşluk bırakır; bir daha dolmasın diye değil, neyin eksik olduğunu fark edelim diye.
Sait Faik’in dili, Türkçenin gündelik lekelerinden sıyrılmış bir su gibi akar: Durgun ama derin, sessiz ama ısrarcı. Son Kuşlar, yalnızca bir öykü toplamı değil, bir çağın vicdan haritasıdır; bir şehrin, bir halkın, bir akşamüstünün eşiğinde kalakalmış varlıkların kaydını tutar. Belki artık o kuşlar yok. Belki biz de öyküleri susarak okumayı çoktan unuttuk. Ama Son Kuşlar, kaybedilen bir bakışın, terk edilmiş bir vicdanın, yitip giden insanlığın ardında bıraktığı titreşimdir.
Son Kuşlar, sadece kaybolan bir dünyanın öyküsünü anlatmaz; aynı zamanda edebiyatın bu kaybı nasıl dönüştürebileceğini de gösterir.
