02/09/2025
Karabağlar Kent Konseyi Kadın Meclisimizin 1 Eylül Dünya Barış Günü kapsamında basın açıklamasını gerçekleştirdik.
Dünya Barış Günü’nde savaşın kirli yüzünün yol açtığı kayıplara tanık oluyoruz. Geçtiğimiz yüzyılın dünyayı ve kaynaklarını yeniden ve yeniden paylaşma amacıyla milyonlarca insanı kırıp geçirdiği “savaş” olgusunun bu yüzyılda da devam ettiğini her gün canlı yayınlarda izliyoruz.
20. Yy’da iki büyük paylaşım savaşının ardından uzayıp giden ve dünya geneline yayılan düşük yoğunluklu savaşlar en çok çocukları ve kadınları etkilemişken bugün yanı başımızda çoktan bir soykırım niteliğini almış olan Gazze saldırıları kadınları, çocukları, hastaneleri, camileri, gazetecileri, hedef ayırmaksızın ya da özellikle hedef alarak sürüyor. Gazze’de evinden, yerinden edilmemiş ve defalarca oradan oraya taşınmak zorunda kalmamış tek bir insan yokken, saldırılarda öldürülenlerin sayısı 63 bini geçmişken bunların yarısının, bazı kaynaklara göre % 70’inin kadın ve çocuklar olduğu biliniyor.
Yalnızca saldırılarda değil, saldırganın her türlü insani yardımı engelleme girişimleriyle açlıktan ölen insanların sayısı 300’ü geçmiş durumdadır. Bunların da yüzden fazlası çocuktur. (Tespit edilen kesin sayılar internette bulunabilir. Savaşta sayıların kesinliğinden söz edebilir miyiz ki?) Kadınlarsa kıt beslenme olanakları içinde önce çocuklarını beslemeye çalıştıklarından, kendi bedensel sağlıkları için gerekli hijyen koşullarına erişemediklerinden, ailelerini bir arada tutmaya çalışarak kayıplarını en aza indirmeye çalıştıklarından çok daha kırılgan hale gelip hayatlarını kaybetmektedir. Birleşmiş Milletler Kadın Birimi, Ekim 2023’ten bu yana Gazze’de 28 binden fazla kadın ve kız çocuğunun öldürüldüğünü bildiriyor. Temiz suya bile erişemeyen, bombalanan hastanelerden sağlık hizmeti alamayan, yıkıntıların içinde, sağlıksız koşullarda doğum yapmak zorunda kalan kadınların ve o koşullarda doğan bebeklerin sağlığından ya da güvenliğinden söz edilemez. Kaldı ki yaşananlar gösteriyor ki bu soykırım özellikle kadınlara yönelik şiddetin her türlüsü ile de hayata geçiriliyor. Saldıran taraf Gazze şeridinin boşaltılması dayatmasını yaparken bölgedeki gözlemciler bu koşullarda tahliyenin bile mümkün olmadığını, çünkü bunun için bile güvenliğin söz konusu olmadığını bildiriyorlar. Tahliye koşullarının bile sağlanamayacağı ölçüde saldırıların açıklaması olabilir mi? Varsa nedir?
Silahların gölgesinde barış olmayacağını biliyoruz. Savaş Gazze’deki ya da burada anmasak da gözümüzün önünde sürdüğünü bildiğimiz Ukrayna’daki gibi devletler arası, uluslararası olmasa da gündelik hayatımızda sürüp gidiyor. Daha iki gün önce bir çiftin en mutlu olması gereken günde, düğünlerinde etrafa açılan ateş sonucu bir kişinin öldüğünü sosyal medyadan öğrendik, hatta izledik. Yine birkaç gün önce öğrencilerin bile kendi okullarına girmeye zorlandıkları Boğaziçi Üniversitesi kampüsünde on beş yaşında bir kız çocuğunun suç dosyası kabarık biri tarafından öldürülmesi haberini izledik. Bombardımanların aldığı canlar yetmezmiş gibi bireysel silahlanmanın alıp başını gitmesi, bütün dünyada silahlanmanın giderek artması, ülkemizde her gün işlenen bir sürü cinayet barışı nasıl tanımladığımız, barış içinde yaşamaktan neyi kastettiğimizi yeniden sorgulamak, yanıtlarımızı yüksek sesle söylemek konusunda bizi görevli kılıyor. Eğlenmek ve kutlama yapmak için ateşli silah kullanılması kültürel özelliğimiz olarak açıklanamayacağı gibi bu eylemler sırasında hayatını kaybedenlerin neden öldüklerinin de bir açıklaması olamaz. Öğretim üyelerinin bile yeri geldiğinde kendi kurumlarına alınmadığını bildiğimiz bir kampüste elinde silahla birinin böyle bir cinayeti nasıl işleyebildiğinin akla ve vicdana uygun bir açıklaması olamaz.
Kadına yönelik şiddette sıkça kullanılan ve kadınların yaşamını sonlandıran silah gerçeğini görmezden gelemeyiz. Ülkemizdeki ruhsatsız silah sayısını bile bilemezken kimden kimi koruyacağımız sorusu havada kalmaktadır. İnternetten elbise alışverişi yapar gibi silah satın alınabilen bir dünyada hiç kimsenin can güvenliği yoktur. Buna karşılık devletin ve yasaların koruması gereken canımızı korumak için hepimizin silahlanması gerektiğini savunanlar, hatta ülke savunmasında bile bireysel silahlanmanın önemini vurgulayanlar sadece kadına yönelik şiddet vakalarında olayların yarısından fazlasında ateşli silah kullanıldığını göz önünde bulundurmalı, bu olaylarda faillerin kime karşı silahla kendini korumaya çalıştığını açıklamalıdır.
Barış aile içinde ya da günlük hayattaki tüm ilişkilerimizde olmazsa olmaz gerekliliğimizdir. “Yurtta sulh, cihanda sulh” diyen bir önderin, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün bize yaşattığı ve bağımsızlığımıza giden yolu açan büyük 30 Ağustos zaferimizin hemen ertesinde konuyu yine onun sözüyle bağlayalım: “Harp zorunlu ve hayati olmalıdır. Ulus yaşamı tehlikeye düşmedikçe harp bir cinayettir.”
Cinayetlere ve savaşlara karşı BARIŞ dileğimizi hep bir ağızdan haykıralım ve barıştan ne anladığımızı şair Yannis Ritsos’un dizeleriyle anlatalım:
Çocuğun gördüğü düştür barış.
Ananın gördüğü düştür barış.
Ağaçlar altında söylenen sevda sözleridir barış.
Akşam alacasında, gözlerinde ferah bir gülümseyişle döner ya baba
elinde yemiş dolu bir sepet;
ve serinlesin diye su, pencere önüne konmuş toprak testi gibi
ter damlalarıyla alnında...
barış budur işte.
