20/07/2025
Uzun zamandır sohbet etmiyoruz sizinle.😊Arayı açtık biraz, ama bazı yollarda denk düşüyoruz.Mesafesiz sarılıyoruz birbirimize, evimin insanı gibi koklayıp, tembihler verdiğiniz bile oluyor…
Ne güzel şey sevilmek.
Ne güzel şey verdiğin emeğin karşılığını sevgi dilinde görmek.
Nasılsınız, iyisiniz inşallah? Ama gerçekten iyi…
Beni soracak olursanız, yorgunum biraz. Ama yorgunum dedikçe daha da yoluyor insan. Hastayım dedikçe geçmeyen ağrılar gibi.😊
Annem: tansiyon, şeker hastalıklarından bahsederken;
Biraz da iyiyim de anne, sürekli şuram ağriii buram acii dersen olumsuzluğu kendine çekmiş olursun diyen ben genlerimi annemden aldığımı unutuyorum çoğu zaman.😊Bu durumdan şikayetçi değilim lakin; her şeyi kafaya takma huyu başladı bende.
Eskiden empatinin anlamını bilir ama pek uygulamazdım, şimdilerde yaşamak bile yetmiyor gibi hissettiriyor.
Empatiyi yaşamak…
Gözümün önünde iki yaşlı büyüğün gittikçe yüzüne düşen kırışıklıklarını görmek, ağrıyan dizini, bir hafta ayrı kalınca telefonda çocuklaşan sesini…
Biten ilaçlar, pazar gezileri, esnaf sohbetleri, beni çekme ha herifim baaa gıziii sözlerini, bazen de aynı kareye gülen pozlar vermeyi..
Bir zamanlar mavi leğen içinde, gürül gürül yanan soba önünde, hacı şakir sabununu gözleri ovuştura ovuştura banyo yaptıran ellerin, artık kendine yetemediğini görmek. Saçlarımı örüp, okula yollayan annenin, elime diken başta içi yanan babanın tırnaklarını kesecek göz feri kalmamasını hissetmek.
Ve oturmak dizlerinin önüne, kanatmadan kesip, sevmek…
İnsan büyüdükçe anlıyor büyüklerinin yaşadıklarını.
İyi bir evlat olmanın hakkını vermek değil mesele biliyorum artık.
Onca yürüdüğüm yol, anı, insanlar, emeklerim…
Ne içindi?
Yaralarımı saran neydi?
Bana bir ben daha katan?
Ufkumda yeni umutlara yer açan kimdi?
Hep başkalarından istediğim duayı artık kendime ediyor oluşum beni kurtardı.
Allah razı olsun cümlesi kaç tümsekten atlattı beni Kimbilir? Kaç kez yolumdaki taşları eledi?
Kötüleri temizledi etrafımdan.
Sadeleştim, iyileştim, daha net görmeye başladım her şeyi.
En çok da kendi içimi.
Bu bir yüksekten bakış değişimi değildi elbette.
Ben severim, büyük eli öpmeyi, olduğum yerin şekline göre yaşamayı, hayata ne olursa olsun tutunmayı, öfkenin ardındaki sakinliği, mücadeleyi, ama düzgünce…
Yürüdüğüm yol bana öğretti ki; yorulacaksın!
Yanacaksın hatta ama yandım demeyeceksin.
İyi şeyler de olacak hayatında, böbürlenmeyeceksin!
Düştüğünde en yakınından vurulacaksın, kızmayacaksın!
Bu bir sınav deyip yeniden kalkacaksın!
Öyle kolay da olmayacak bu, bileceksin!
Bugün elinde ekmeğin olmasa; milletten üst üste iki kere ekmek isteyemezsin!
El bir verir, ikinciye seni ben doyurdum der. El bu…
Hiçbir şey sende olduğu gibi kıymetli olmaz.
İhtişamı öğrendim bu yolda.
İlgiyi, iki dakika arkamı dönünce burun kıvıranları da.😊Kapının önünden ineği ile geçen komşuların, bizi çekme, bak ineğimin zil sesi çıktı, senden para alırım haaa zorbalıklarını da. 😊
Önceden üzüldüğüm her şeyin, zamanla bana kattığı tecrüler olduğunu öğrenince, tepkilerim daha sakin olmaya başladı.
Bundan on yıl önce makyaj yapmadan bakkala gitmeyen ben, artık temiz koksam yeter demeye başladım.😊Kıyafetimi insanlar için değil, içinde kendim rahat hissetmeye başlayınca değişti tüm mesele.
Her şeye yetmeye çalışma duygumu törpüleyemedim bir tek.
Ben yaptıkça da üzerime sorumluluk olarak kalan yükler oldu zamanla.
Bin kere yapıp bir kere yapmayınca senden kötüsü olmuyormuş bunu da yaşadım.😊
Annem; her şeyi bil ama bazen de yapma derdi.
Bildiğini bilince insanlar işten kurtulamazsın misali.😊
Ömrümün 34. senesinde gelen aydınlanmalar değil bunlar. Çok erken farkettim bazı şeyleri, ama yaşadıkça daha da bir oturuyor aklın, fikrin…
Buraya kadar okudun mu?
Amaan ne kadar uzun yazı bu deyip atladın mı yoksa?😊Dur dur hemen gitme, dertleşiyoruz şurda.
Daha seni nerede bulacağım ben?
Dünyanın neresinde olursan ol, şu an bu satırları okuyorsan hala, kendinden bir şeyler bulduğun içindir.
Sende de bir ben vardır mutlaka.
Haksız mıyım?
Çabuk haklısın de.😊
Dedin mi?😊
Devam ediyorum o halde…
Sosyal medya hayatıma girdiği andan itibaren bambaşka şekillenen hayatımda yeni bir Nurşen’i keşfettim.
Sevmeyi öğrendim, ama az değil çok.
Bu çoklar canımı yaktı bazen, bazen de kullanıldım göz göre göre. Ama Allah da beni gördü.
Onlar benden aldı, Allah verdi.
Hem de öyle çok verdi ki; insanlar bunu;
Havadan gelen paranın yağdığına hiç sıkıntı çekmeden buralara geldiğime inandılar.😊
Valla bak.😊
Çuvalla para vardır sende” diyen bile oluyor bazen.
Fındık hasadı zamanı kapıya fındık toplamaya gelen bir abinin;
Sende para gapcuk gibidir, ölünce mezara değil biraz da bize ver dediğini bilirim mesela.😊
Oysa ölünce onlara kalacak tek şey bu anılarım.
Anıları ne yapsın millet, yenilmez içilmez.😊
Ben para için çalışmam başta, o an ne iş yapıyorsam iyi olsun diye çabalarım. Ekmek mi pişiriyorum iyi kızarsın.
Tarla mı kazıyorum otları iyi temizlensin, ev mi temizliyorum, güzel koksun her yer derim.
Sonrasında da gelir ne gelecekse.
Önce terlemek isterim.
Önce hissetmek, oturduğum yerden sesimi duyamazsınız benim.
Yattığım yerden de konuşmayı hiç sevmem.😊
Kendimi bildim bileli de kendime şöyle dua ederim.
Beni şımartma Allah’ım.🤲
Sen zaten yapmazsın bunu da, şeytan ves vesesini içime vermesin.
Beni gören seni böyle sevdik sakın değişme diyor mesela.
İyi anlamda değişime varım da inanın bana kötü anlamda değişimden hep uzak olmak istedim ben, oldum da.
Evden köye, köyden işime, çekimlere, aileme, kendi dünyama, kimsenin dünyasına dahil olmadan…
Bir de yorulunca durmayı öğrensem her şey daha iyi olacak.😊
Hayır demeyi biraz daha söylemeliyim mesela.
Bulaşık yıkarken kafamda laf soktuğum kimseyi hayatımda tutmamalıyım.😊Ama bazıları var ki atsan atılmaz, satsan beş para etmez.😊
Onlardan da sabrı öğrendim.
Canım yana yana, dik durmanın olgunluğunu.
Bir kadın olarak; şak şakçıların mertebesine ermek yerine, efendice kendi makamımda oturmanın edebini öğrendim.
Yarın ne olacağı belli olmaz, düşebilirim.
Yine gülenler topluluğu oluşur etrafımda bilirim.
İlk tekmeyi de şu an birlikte ekmek yediklerimden yerim onu da bilirim.
Ama daha sağlıklıyım artık.
Bakın sağlamım demiyorum. Sağlıklı bakıyorum her şeye.(arada serumluk oluyorum ama neyse😊)
Kazanmanın kolay olmadığı bir dünyada ben 5 milyonu aşkın insanın kalbinde sevgiyle yeşermeyi başardım.
Ellerimde benim de nasırlarım, yüzüme düşen çizlerimle, ardımda buraktığım milyon tane anılarımla gurur duyuyorum.
Bazen kimse demiyor bu sözleri.
Hele ki en ihtiyaç duyduğun anda…
Annem; beni düşürmek için çok çabaladığı şu dünyaya geldiğim günden beri, iyi ki bu kadar sancı çektim. İyi ki yarı yolda bırakıldım, iyi ki başarısız oldum zaman zaman, iyi ki iyinin yanında kötüyü de gördüm.
İyi ki adım Nurşen, ve iyi ki dedem ismimi koyarken, ismi gibi yolu da aydın, yüzü şen ve nurlu olsun demiş.
İyi ki düşürmemiş bana hamile olan annem.
İyi ki, komşumuzun iki katlı evin balkonundan düşüp ölmemişim.😊
İyi ki, tüm ev halkı köy sularından zehirlendiğinde annemin karnında bana bir şey olmamış, iyi ki yaz kış saatlerce yol yürüdüğüm okul yollarında donmamış çorapsız ayaklarım.
İyi ki, ele muhtaç etmemiş o yoklukta bile babam.
Ve iyi ki bugün nefes alabiliyorum.
Sesim, yüzüm, cümlelerim ulaşıyor size, dünyaya…Şimdilik bu kadar yeter, sabah terapiye devam ederiz.😊Oku oku bitmedi yahu diyenleri duyar gibiyim.
Şaka şaka, sizler benim iyikilerimsiniz.
Gidecek çok yol, öğrenecek çok şeyimiz var birlikte.
Allah nasip ederse tabi.🤲🍀
Ee o zaman görüşmek üzere, minik tavsiyem şudur sana;
Yürüdüğün yolu iyi kavra, öyle yaşa.
Bu dünyada senden bir tane daha yok unutma!❤️
Nurşen KARAYANIZ
