09/27/2025
◾ გელა სეხნიაშვილი -დიპლომატი, წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტის, ოპერაციების ხელმძღვანელი, ბრაზილიაში, არგენტინაში, ურუგვაიში, ჩილესა და პარაგვაიში
ჩემი პროფესიული ტრაექტორია ჰუმანიტარულ და დიპლომატიურ დარგებს შორის განვითარდა და საბოლოოდ მათ კვეთაზე აღმოვჩნდი. როდესაც საფრანგეთში წავედი სასწავლებლად, 2000 წელს, უკვე გადაწყვეტილი მქონდა, გამომეყენებინა ეს საერთაშორისო აკადემიური ეტაპი ტრამპლინად ლათინური ამერიკის მიმართულებით, რისთვისაც იმ დროს საქართველოში პერსპექტივები არ არსებობდა. სასწავლო ციკლების არჩევანიც ისე გავაკეთე, რომ ლათინურ ამერიკაში, ჰუმანიტარულ და განვითარების პროგრამებზე მომუშავე ორგანიზაციების ორბიტაში მოვხვედრილიყავი.
პარიზის პოლიტიკურ სწავლებათა ინსტიტუტის პოლიტიკურ და სოციალურ სწავლებათა საერთაშორისო დიპლომის შემდეგ, ლათინური ამერიკის ინსტიტუტში ვისწავლე და ჰუმანიტარული პროგრამების მართვის მაგისტრით დავასრულე, რამაც შესაძლებლობა მომცა ჯერ სტაჟიორად მემუშავა ბრაზილიასთან თანამშრომლობის პროგრამებზე, შემდეგ კი მსოფლიოს ექიმების მისიის ხელმძღვანელად წავსულიყავი პირველ მისიაში ბრაზილიაში. ამას მოჰყვა გვატემალა და, ცოტა მოულოდნელად, სირია. ახლო აღმოსავლეთი ჩემს საწყის გეგმებში არ შედიოდა, მაგრამ გამოვიყენე შესაძლებლობა და ალეპოში პოსტის შეთავაზება მივიღე, სადაც სამი წელი გავატარე, ძალიან საინტერესო კონტექსტში.
ამასობაში, ქართული დიპლომატია გააქტიურდა ლათინური ამერიკის მიმართულებით. გაიხსნა პირველი საელჩოები, შედგა მაღალი დონის ვიზიტები. საჭირო გახდა გრძელვადიანი სტრატეგიის ქონა ამ რეგიონში. სწორედ ამან განაპირობა ჩემი ინტერესი: ძალიან მინდოდა ჩემი თეორიული და პრაქტიკული ცოდნა ამ რეგიონისა ქართული დიპლომატიის სამსახურში გამომეყენებინა. მეორე მხრივ, საქართველოს საგარეო საქმეთა სამინისტროსაც სჭირდებოდა რესურსი, რომელსაც ექნებოდა ამ მისთვის ახალი რეგიონის ცოდნა. სწორედ ასე მოხდა ჩვენი ინტერესების თანხვედრა და აღმოვჩნდი საგარეო საქმეთა სამინისტროში ამერიკის დეპარტამენტში, ხოლო შემდეგ, ელჩად ბუენოს აირესში, 6 ქვეყანაში აკრედიტაციით.
6 წლის შემდეგ, სხვადასხვა მიზეზების გამო, მივიღე გადაწყვეტილება დავბრუნებულიყავი ჰუმანიტარულ ორგანიზაციებში, დავეთხოვე საგარეო საქმეთა სამინისტროს და დავიწყე მუშაობა წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტში, ჟენევაში, ამერიკის მიმართულებით დიპლომატიურ მრჩევლად, ჰუმანიტარული დიპლომატიის დეპარტამენტში, რაც საინტერესო ნაზავი იყო ჩემი ჰუმანიტარული და სახელმწიფო დიპლომატიური გამოცდილებების. ორგანიზაციის შტაბბინაში ხუთ წელზე მეტი დავყავი და შემდეგ, ორი წელი ჰონდურასში, მისიის ხელმძღვანელად.
ამჟამად კი, ბრაზილიაში, ოპერაციების ხელმძღვანელის პოსტზე დავიწყე მუშაობა, რეგიონულ დელეგაციაში, რომელიც, ბრაზილიის გარდა, არგენტინას, ურუგვაის, ჩილეს და პარაგვაის ფარავს.
წითელი ჯვრის ორგანიზაციების ოჯახში სამი ტიპის ორგანიზაცია გვეხვდება: ეროვნული საზოგადოებები, ანუ 191 ქვეყნის წითელი ჯვრის და ნახევარმთვარის საზოგადოება, როგორც დამოუკიდებელი ორგანიზაცია; წითელი ჯვრის და ნახევარმთვარის საერთაშორისო ფედერაცია, რომელიც ეროვნული საზოგადოების კოორდინატორი ორგანოა; და წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტი, საიდანაც დაიწყო წითელი ჯვრის მოძრაობა, მისი დამაარსებლის, ანრი დუნანის მიერ მეცხრამეტე საუკუნის მეორე ნახევრიდან. დღეს წითელი ჯვრის ამ სხვადასხვა კომპონენტების კომპეტენციის არეალი განსაზღვრულია სხვადასხვა ნორმატიული აქტებით, რომელთაგანაც ბოლო სევილიის მეორე შეთანხმებაა.
კომიტეტის, ანუ ორგანიზაციის რომელშიც მე ვმუშაობ, კომპეტენციაა შეირაღებელი კონფლიქტები (საერთაშორისო და არა/საერთაშორისო) და შეიარაღებული ძალადობის მაღალი ინტენსიურობით გამოჩენილი კონტექსტები, ზოგიერთ შემთხვევაში. ყველა კონტექსტში, მიუხედავად იმისა, თუ ვის აქვს წამყვანი კომპეტენცია, წითელი ჯვრის კომპონენტი ორგანიზაციები კოორდინაციაში მოქმედებენ. გარდა ამისა, წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტი ასევე არის ჟენევის კონვენციებში კოდირებული საერთაშორისო ჰუმანიტარული სამართლის, ანუ უხეშად რომ ვთქვათ, ომის წარმოების ნორმებზე და მის სისრულეში მოყვანაზე მომუშავე ორგანიზაცია.
დღევანდელ გლობალურ კონტექსტში, სადაც საერთაშორისო ჰუმანიტარული სამართლის ნორმები ძალიან ხშირად უგულვებელყოფილია, განსაკუთრებულ მნიშვნელობას იძენს ჰუმანიტარული დიპლომატია, რომელიც შედარებით ახალი კონცეპტია, თუმცა მისი არსებობა არცთუ ახალია. საქმე ეხება იმ ფორმალურ, თუ არაფორმალურ დიპლომატიას, რომელიც ჰუმანიტარული პრინციპების სამსახურშია და არა რომელიმე კონკრეტული სახელმწიფოსი. ჰუმანიტარულ დიპლომატიას, მის გზავნილებს, ლეგიტიმურობას მატებს ორგანიზაციის ოპერაციები, მისი საქმიანობა და კრიტიკულ ზონებში ფიზიკური ყოფნა. ერთია, როცა მხოლოდ ლობინგზეა მიმართული ორგანიზაცია და მეორე, როდესაც მას ზურგს უმაგრებს ცხელ წერტილებში მუშაობის პრაქტიკა. სწორედ ამ ნაწილს ვკურირებდი, ამერიკის მიმართულებით ჟენევაში, სანამ ოპერაციებზე გადავერთე.
ჰუმანიტარული დიპლომატია, გარდა ორმხრივი ურთიერთობისა ქვეყნების მთავრობებთან, მაქსიმალურად იყენებს იმ მრავალმხრივ მექანიზმებს, რომლებიც საშუალებას იძლევა ჰუმანიტარული პრობლემატიკა საერთაშორისო პოლიტიკური ინტერესის ცენტრში მოაქციოს და ქვეყნების მხარდაჭერას მიაღწიოს.
დიპლომატისთვის მისი ქვეყნის ეროვნული ინტერესი არის მთავარი ორიენტირი. მას შეიძლება ჰქონდეს პოლიტიკური ორიენტაცია, მაგრამ ქვეყნის ინტერესი ყველაზე მაღლა უნდა დააყენოს. თუმცა, თუ დადგება კრიტიკული მომენტი, როდესაც რომელიმე მთავრობას ქვეყნის ინტერესის საწინააღმდეგოდ მიჰყავს საერთაშორისო კურსი, დიპლომატმა ამაზე რეაგირება უნდა მოახდინოს, თავისი პროფესიული სინდისის წინაშე.
ჩემი მორიდებული რჩევა ახალგაზრდა დიპლომატებისადმი იქნება ის, რომ იყვნენ იდეალების ერთგულნი და გაიღრმავონ ცოდნა, დაინტერესდნენ მსოფლიოთი იმაზე უფრო მეტად, ვიდრე მათ უფროსები სთხოვენ. დიპლომატს ზოგადი განათლება არა მხოლოდ ქვეყნის ღირსეულად წარმოსადგენად სჭირდება, არამედ კრიტიკულ მომენტში, სიტუაციის სწორი ანალიზისთვის და სწორი გადაწყვეტილების მისაღებად. ასევე ეს ცოდნა ხელს შეუწყობს გადაერთოს, თუკი ამის ინტერესი ექნება, სხვა დარგებზე, თავისი ბექგრაუნდით, როგორიც შეიძლება იყოს ჰუმანიტარული დიპლომატია, ან რაიმე სხვა ტიპის საპასუხისმგებლო პოსტი რეგიონულ ან გლობალურ ორგანიზაციაში.
დიპლომატია როგორც პროფესია და ის აკადემიური გზები, რომლებიც მისთვის ამზადებს, კარს უღებს ადამიანს მსოფლიოში და თუ ამას კარგად გამოიყენებ, ძალიან საინტერესო ცხოვრებით შეიძლება იცხოვრო, ეროვნული და უნივერსალური ფასეულობების ერთგულებით.
#სფიჩი #სპიჩი #ქართველიპროფესიონალებიუცხოეთში #განათლება #გამოცდდილება
