Gazeta Dielli - Faqja Zyrtare

Gazeta Dielli - Faqja Zyrtare Gazeta Dielli, organ zyrtar i Vatrës, nisi botimin në SHBA më 15 Shkurt 1909.

20 vjetori i themelimit të Fondacionit "Dom Simon Filipaj" bashkoi 40 mijë usd për vendlindjen Tom Shkreli*Në emrin e ud...
10/22/2025

20 vjetori i themelimit të Fondacionit "Dom Simon Filipaj" bashkoi 40 mijë usd për vendlindjen

Tom Shkreli*

Në emrin e udhëheqësisë, në emrin e nevojtarëve tanë në vendlindje, në emrin e studentëve, në emrin tim po edhe jam i sigurtë që flas edhe në emrin tuaj, Ju dëshiroi secilit prej jush mireseardhëje, mire se u bashkuam edhe një herë me qëllim që të kujtojmë më nevojtarët tanë në vendlindje, poashtu të avancojmë kauzen e shejtë të Fondacionit. Vellazër e motra, sonte festojme 20 vjetorin e formimit të Fondacionit Dom Simon Filipaj e para organizatë në Diasporë me karakter humanitar, me të vërtetë një sukses i dukshem i juaji që asnjëherë nuk hezituat të merrni pjesë që të ndihmoni vëllezrit e motrat tona me nevojë në vendlindjen tonë. Shumë prej jush keni marrë pjesë në cdo darkë dhe aktivitet të Fondacionit pa mungesë dhe kam deshirë që të falenderoi disa pjesemarrës që nuk kursyen as kohen as mjetet e tyre për keto 20 vitet e fundit vetëm e vetëm që kjo organizatë të arrijë suksesin e duhur, duke ju falenderuar ju vellazër e motra suksesi i Fondacionit Dom Simon Filipaj eshte i dukeshem.

Njëherit dua të falenderoi udhëheqësit e Fondacionit: Shefki Sefen, Palë Çotaj, Isa Adaj, Zef Gjokaj dhe Nikollë Gazivoda, puna e ketyre burrave duhet të apluaudohet, une e kam pa për së afermi “koprracinë”-horrjatëdhekun e tyre, për cdo cent tuajin kurë ishte pyetja për shpërndarjen e fondeve, vetëm e vetëm që cdo lek të shkoi atje ku paraqitej nevoja më së shumti dhe mos të keqpërdoret asnjë cent i Juaji, por e kam pa prej së afërmi edhe zemërbardhësine e tyre për çfardo që paraqitej nevoja, une përulem përpara këtyre burrave dhe jam krenar që më sollën për të tretën herë e të punojmë së bashku për të miren e vendlindjes tonë e sidomos Ulqinit. Poashtu dua të falenderoi edhe dy kryetarët e më parëshem të Fondacionit për punën e tyre, zotri Nail llolla dhe Simon Nrekaj. Falenderime të vecanta meritojnë dy anetarë të udhëheqësisë të Fondacionit Dom Simon Filipaj që nuk jetojnë më, të ndjerët Gjon Zadrima dhe Fran Curaj, mungesën e tyre e niejmë edhe sot sepse ata të dy ishin një forcë jo vetëm financiare por edhe morale për të gjith neve e sidomos neve që u mundonim që cdo gjë ta bejem sa më mirë e sa më drejtë, ata pushofshin në paqë e Fondacioni ynë do i kujtoië me nderimet dhe rrespektet më të larta derisa të ekzistoi.

Gjatë ketyre 20 vitesh të gjith ju meritoni nderimet, falenderimet e mirënjohet tona që me kontributet dhe pjesemarrjen tuaj në aktivitetet e Fondacionit, secili prej jush është kontribuas i suksesit kaq të madh të Fondacionit Dom Simon Filipaj.

S’pari dua te falenderoi famullitarin e kishës tonë Zoja e Shkodrës, Don Pjeter Popaj për ndihmen dhe kontributin e tij, pa ndihmen e Don Pjetrit nuk e besoi që do kishim arritur suksesin qe kemi arritur gjatë këtyre viteve, falemnderit Don Pjeter, Krishti të rritët pushtetin.

Falenderimet tona meritojnë:

Ana Zagreda, asnjëhere nuk mungoi as ajo e as kontributi i saj por shumicën e kohës solli me vedin edhe kontribus të tjerë, falemdnerit Ana,

Cafo Boga, ka munguar nganjëherë por kontributi ti ka ardhë pa mungesë, bile nganjëherë dyfishonte kntributet vetëm e vetëm që të shofi Fondacionin të arrisë qëllimet e caktuara,

Luigj Shkreli, poashtu meriton mirnjohjen tonë edhe ky me contribute të majme e kemi pase pran vehtes çdohrë,
Valdet Çobaj, falenderohet dhe rrespektohet çdoherë për kontributet e tia ndaj Fondacionit,

Mark Gjonaj u gjetë pranë nesh gjatë kësajë periudhe të sukseshme poashtu meriton falenderimet e krejt komunitetit tone shqipëtar për punën që bënë për kombin tonë

Një ndër kontribuesit më të dadhuar dhe konstant që meriton falenderimet e veçanta është zotri Nikollë Junçaj,burrë e mësues i Malësisë, anëtarë i UÇK’s, njeri me vlera të lakmishme kombëtare, asnjëherë nuk ka munguar e sonte merr pjesë me të zgjedhuren e tij, mirë se na erdhe zonja Juncaj, prania e juaj na nderon, mburremi që kemi një njeri si bashkeshortin tuaj në praninë tonë, falemnderit,

Zef Gjokaj, përpara se me u formua Fondacioni Dom Simon Filipaj, punuam s’bashku të formojmë një organizatë me karakter humanitar dhe asnjëherë nuk u lodh por mbeti shembull se si punohet dhe si respektohet kombi, vendlindja dhe nevojtarët tanë, falemnderit Zef

Veçanarisht dua tefalenderoi grupin muzikorë Ceka që falas vite me rradhë na argetuan dhe ndihmuan që fondacioni të arrijë suksesin më të lartë, ata jo vetëm qe kontribuan falas me muzikë por Hajro Ceka dhe Vebi Spahiu çdo herë kanë dhanë edhe kontribut financiar, shum falemnderit dhe u këndoftë zemra

Mos të harroi zonjat e nderuara që na pregatiten ushqime të ndryshme dhe na e shtruan këtë sofër të madhe jubilare, falemnderit zonja.

Caktuam Fran Cotaj që t’na flasin për arritjet e Fondacionit Dom Simon Filipaj pra e kemi zgjedhë shpijak të Fondacionit, të na udhëheqi këtë darkë jubilare, Frani nuk u zgjodh vetëm ashtu rastsisht sa të plotësoi një vend dhe të bëjë një punë por u caktua si një ndër intelektualët e aktivistët tonë më të dadhuar jo vetëm i Fondacionit Dom Simon Filipaj por edhe për punën e mirë qe bëri ketu në organizimin e shum aktiviteteve pranë kishës tonë Zoja e Shkodrës me karakter jo vetëm kishtar por edhe kombëtar, Frani u caktua se ai ishte iniciator që në Shën Gjergj të ndërtohet shtëpia mortore (funerali) e në fund shpenzimet e mëdhaja i nxorri nga xhepi i vet dhe i vëllezërve të vrt, Frani u zgjodh se mori iniciativen që të zbukuroi edhe qendrën e Shën Gjergjit fshatit ku lindi dhe u rrit, u zgjodh edhe si perfaqesus i të gjith vëllezërve vet – djemëve të Shtjefen Gjergjit Çotaj nga fshati Shën Gjergj (Palës, Vjekos e Martinit) kontributet e këtyre vellazërve për Fondacionin tonë shkojnë në dhjetra mija dollarsh, pra Frani dhe vëllezrit e tij meritojnë nderimet e rrespektin më të lartë për punën e tyre. Shumica prej nesh jemi dëshmitareë të punës së mirë kombëtare dhe fetare të të nderuarit Fran Shtjefen Cotaj jo vetem per Fondacionin tonë por në shum e shum raste të tjera ashtu si e kerkonte nevoja. Falemnderit Fran. Paçi e dhashi çdoherë e hisja e juaj u shtoftë ashtu si është deshira e juaj.

Prej formimit të Fondacionit Dom Simon Filipaj e kemi praktikuar që të zgjedhim një folës nga komuniteti shqipëtar në Diasporë me merita kombetare, këti vit jubilar jemi munduar që të zgjedhim një person me të vërtetë që i plotëson të gjitha rubrikat e vlerave të një njeriu për kah intelekti dhe puna në cfardo lamije që kërkonte kombi dhe atedheu ynë. Zgjedhëm të nderuarin zotri Gjekë Gjonlekaj, që më shum se një gjysëm shekulli ia dedikoi çështjes tonë kombëtare. Gjeka është dadhuar për punën kombëtare qysh në rininë e tij, Gjeka ishte gazetar bile shum i aftë i Zërit të Amerikes, businessmen shum ë njohur ne Diasporën tonë, zëdhënës i UÇK’s gjatë luftës clirimtare të Kosovës kundër Serbisë armikut tonë shekullor, Gjeka u gjind ne cdo vend kur u vendos per fatin e kombit tonë, prej në Dejton Ohio deri në Rambuje të Francës, prej Washingtonit e deri në Hagë, prej në Prishtinë, Tiranë, Ulqin, Malësi e Çameri Shkup e Preshevë…, Gjeke Gjolekaj është një figurë e shquar kombëtare i nderuar nga presidenti ynë legjendarë Ibrahim Rugova, i rrespektuar dhe i vleresuar për shkrimet e tija nga shkrimtari ynë më i njohur Ismail Kadare, Gjekën e nderonin dhe e ndrojnë edhe sot luftarët e UÇK’s,fjalës së Gjekës ia vejnë veshin edhe krye ministrat tonë – për fat të keq kemi dy, do ishe më mirë të ishte vetëm një, nuk mund të gjindet asnjë të ashtuquajtur “liderë” shqipëtar që nuk ia ka ndëgjuar zërin dhe namin Gjekë Gjolekaj. Gjeka më së shumti flet më pendën e vet kuptohet e dirigjuar nga mendja e tij e mpreftë, prandaj dua të falenderoi Gjekën që gjeti kohe të marri pjesë në celebrimin e këti Fondacioni që mbanë emrin Dom Simon Filipaj shqipëruesit të parë të Biblës, edhe ai njeri i pendës.
*Fjala e mbajtur në ceremoninë e 20 vjetorit.

Kur drejtësia ndërkombëtare humbet kontekstinNga Evarist BeqiriGjykimi special në Hagës i Hashim Thaçit dhe drejtuesve t...
10/22/2025

Kur drejtësia ndërkombëtare humbet kontekstin

Nga Evarist Beqiri

Gjykimi special në Hagës i Hashim Thaçit dhe drejtuesve të tjerë politikë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës është jo vetëm një sfidë juridike, por edhe një betejë për narrativën morale të Luftës së Kosovës. Ai ngre pikëpyetje thelbësore mbi mënyrën se si drejtësia ndërkombëtare po e zbaton parimin e “përgjegjësisë së komandës”. Ky parim lindi në Nurenberg kundër nazistëve, në një kontekst krejt të ndryshëm historik dhe etik.

Pas Luftës së Dytë Botërore, gjyqet e Nurenbergut vendosën një standard të ri gjykimi. Komandantët nuk mund të justifikohen me faktin që thjesht “zbatuan ligjin” apo me padijen për krimet e vartësve të tyre. Ata mbajnë përgjegjësi, nëse e dinin ose duhej që ta dinin se krimet po kryheshin, dhe nuk morën masa për t’i parandaluar. Ky parim u vendos në themelet e së drejtës penale ndërkombëtare. Ai u përfshi në statutet e Tribunalit për ish-Jugosllavinë, për Ruandën dhe në Statutin e Romës të Gjykatës Penale Ndërkombëtare.

Por aplikimi i këtij standardi kërkon një element thelbësor. Ai kërkon një strukturë komandimi të qartë dhe efektive. Disiplinë dhe përgjegjësi shtetërore. Pikërisht këtu qëndron dilema në rastin Thaçi, Veseli, Krasniqi dhe Selimi.

Ekziston një dallim thelbësor mes këtij kazusi dhe atyre të Nurenbergut apo Millosheviçit. Komandantët nazist e serb, kishin një aparat shtetëror represiv të mirë organizuar. UÇK ishte një ushtri pa shtet. UÇK nuk ishte një forcë e armatosur klasike. UÇK ishte pa një strukturë të qartë hierarkike, pa një zinxhir formal komande të dokumentuar.

UÇK-ja u farkëtua në kudhrën e flakëve të luftës për liri. Ajo u ngjiz në kulmin e gjenocidit serb, me qëllimin fisnik për të mbrojtur popullatën civile shqiptare, nga masakrimi i pamëshirshëm i aparatit shtetëror serb. Ajo ishte një lëvizje guerile që veproi në kushtet e një pushtimi ushtarak. Struktura e saj ishte e fragmentuar dhe komunikimi ishte i vështirë. Prandaj, përgjegjësia e Thaçit si “komandant politik” është më shumë e natyrës simbolike sesa juridikisht e dokumentuar.

Ndërkohë, prokuroria speciale në Hagë po e trajton sikur ai të kishte pasur kontroll të plotë shtetëror. Ndërsa në realitet, UÇK ishte një organizëm luftarak i decentralizuar. Autoriteti ishte i shpërndarë dhe kishte shumë zona autonome.

Në këto rrethana, është e vështirë që të provohet se Thaçi ka pasur kontroll efektiv mbi çdo akt apo veprim individual luftarak. Dhe pikërisht ky është standardi që e dallon drejtësinë penale nga përgjegjësia morale. Drejtësi nuk do të thotë barazi artificiale përpara ligjit.

Drejtësia përpiqet që të mos bëjë dallime mes fitimtarëve dhe humbësve. Por në rastin e Kosovës, ky neutralitet është bërë asimetrik. Serbia është një agresore, tashmë e mirë provuar. Por, krimet e saj mizore kundër civilëve, janë ndëshkuar me dënime selektive. Serbia akoma nuk ka kërkuar zyrtarisht falje për masakrat e saj në Kroaci, Bosnje dhe Kosovë. Pavarësisht, se ishin ata që rikthyen në mes të Europës, krimet dhe masakrat naziste.

Ndërsa, pala që u ngrit për lirinë gjendet sot në bankën e të akuzuarve. Ky është një barazim moral i rrezikshëm. Kjo është një përpjekje për të rishkruar historinë, duke vendosur shenjën e barazisë midis agresorit dhe viktimës.

Procesi ndaj udhëheqësve të UÇK-së, duket më tepër si një përpjekje për të ruajtur simetrinë formale të drejtësisë, sesa për të zbatuar parimet e saj të vërteta. Ligji është mjeti dhe drejtësia ideali. Ky ideal duhet që ti bashkojë njerëzit, jo ti përçajë. Kosova dhe i gjithë rajoni ka sot nevojë për unitet, jo ndasi. Drejtësia pa kontekst humbet kuptimin. Drejtësia është një ideal në mbrojtje të njerëzimit, jo një instrument qetësimi tensionesh të diplomacisë rajonale.

Në realitet, ky gjykim është një gurë prove për vetë parimet mbi të cilat është ngritur dhe funksionon drejtësia penale ndërkombëtare. Gjykata po zbaton një standard të përgjegjësisë penale ndërkombëtare të aplikuar mbi aktorët shtetëror, mbi një lëvizje çlirimtare jo-shtetërore.

Ky fakt krijon një dilemë etiko-morale. A mund që të trajtohet një luftë çlirimtare me të njëjtat kritere si një regjim shtypës? A rrezikon ky proces moralin e luftës çlirimtare, duke vendosur në të njëjtin plan agresorin dhe viktimën? Ekziston një dallim thelbësor midis atyre që luftojnë për të nënshtruar dhe atyre që luftojnë për të çliruar. Atyre që luftojnë për liri dhe atyre që luftojnë për pushtim. Nuk mund të barazohet rebelizmi për lirinë me tiraninë e pushtuesit. Drejtësia ndërkombëtare nuk mundet dhe nuk duhet që të jetë moralisht e verbër.

Pyetja që shtrohet këtu natyrshëm është: A ka pasur drejtësi për krimet serbe Kosovë? A është vendosur drejtësi për ato qindra masakra mbi popullatën civile shqiptare, mbi fëmijët, gratë dhe pleqtë, për qindra varre masive, për mijëra civil të pafajshëm të vrarë, për qindra mijëra të shpërngulur, për mijëra civil të zhdukur dhe akoma pa një gur varri?

Ku është forca e drejtësisë ndërkombëtare këtu!? Për aq kohë sa kambanat e drejtësisë ndërkombëtare vazhdojnë që të kumbojnë, shpirti i atyre mijëra viktimave të pafajshme të gjenocidit serb nuk ka për të gjetur paqen e merituar. Ky është një gur i rëndë mbi ndërgjegjen e botës mbarë.

NATO ndërhyri në Kosovë për arsye humanitare. Ajo përkrahu UÇK-në, në luftën e saj të drejtë, duke shpëtuar një popull të tërë nga shfarosja. NATO me ndërhyrjen e saj mbrojti parimin e humanizmit në marrëdhëniet ndërkombëtare.

Pavarësisht arsyeve se pse, ky gjykim po vijon pas njëzetë e gjashtë viteve nga përfundimi i luftës, ne nuk duhet që të harrojmë se në Hagë nuk po gjykohen individualisht vetëm ish-krerët e UÇK-së. Aty po gjykohet një epokë, një ideal, një përpjekje kombëtare për liri. Aty po gjykohet një luftë çlirimtare që korrigjoi një padrejtësi historike. Nëse gjykata nuk arrin që ta dallojë këtë dimension të drejtësisë, ajo rrezikon që të përsërisë një gabim historik, duke barazuar rebelizmin me tiraninë.

Mbretëresha Geraldinë, “Trëndafili i Bardhë” që rrezatoi dritë dhe dashuriAlbert Vataj Sot, më 22 tetor, përkujtojmë nda...
10/22/2025

Mbretëresha Geraldinë, “Trëndafili i Bardhë” që rrezatoi dritë dhe dashuri

Albert Vataj

Sot, më 22 tetor, përkujtojmë ndarjen nga jeta të Mbretëreshës Geraldinë, një gruaje fisnike që u bë pjesë e historisë shqiptare jo vetëm si bashkëshorte e Mbretit Zog I, por si simbol i mirësisë, elegancës dhe përkushtimit ndaj njeriut. Një “Trëndafil i Bardhë”, siç e quajti populli, që rrezatoi butësi, dinjitet dhe dashuri në një kohë trazirash të mëdha.

Geraldina Apponyi de Nagyappony lindi më 6 gusht 1915 në Budapest, në një familje aristokratike hungareze, të njohur për traditat e saj kulturore dhe humane. E edukuar në frymën e humanizmit dhe të dashurisë për artin e jetën, ajo do të gjente në Shqipëri, vendin e vogël e krenar të Ballkanit, një mision jetësor dhe një dashuri të madhe – Mbretin Zog I.

Martesa e tyre më 27 prill 1938, në Tiranë, u përjetua si një ngjarje e jashtëzakonshme kombëtare. Veshur me elegancën që i buronte natyrshëm, ajo solli në oborrin mbretëror shqiptar frymën evropiane, kulturën dhe hijeshinë e një zonje të vërtetë. Vetëm një vit më pas, më 5 prill 1939, ajo lindi djalin e tyre të vetëm, Princin Leka I, simbol i vazhdimësisë së fronit mbretëror, në një kohë kur hije të zeza pushtimi po binin mbi Shqipërinë.

Pas pushtimit italian, Mbretëresha Geraldinë dhe familja mbretërore u detyruan të largoheshin nga atdheu. Mërgimi i gjatë i çoi në Egjipt, Francë e deri në Afrikën e Jugut, por në asnjë moment ajo nuk e humbi lidhjen shpirtërore me Shqipërinë, që e quante “vendin tim të dytë dhe të zemrës”. Ajo do të kthehej në atdhe vetëm në fund të jetës, në vitin 2002, për të prekur sërish tokën shqiptare, ku edhe mbylli sytë përgjithmonë, më 22 tetor të atij viti.

Gjatë qëndrimit të saj të shkurtër në Shqipëri si Mbretëreshë, Geraldina e bëri detyrë të zemrës kujdesin për të varfrit, të sëmurët, gratë dhe fëmijët. Ajo ishte një prani e përulur dhe aktive në spitalet, azilet dhe jetimoret e kryeqytetit, ku ndihma e saj nuk ishte vetëm simbolike, por thellësisht praktike e njerëzore. Vizitat e saj ishin “vizita pune”, ku Mbretëresha donte të kuptonte realitetin e vërtetë të popullit që kishte zgjedhur ta quante të vetin.

Falë iniciativës dhe përkushtimit të saj, u ngrit dhe u vu në funksion Spitali Ushtarak i Tiranës, për të cilin ajo solli mjekë dhe pajisje nga Austria. Po ashtu, nën kujdesin e saj u hap materniteti i parë shqiptar dhe u gjallërua veprimtaria e Kryqit të Kuq Shqiptar, duke e bërë atë një institucion funksional dhe me ndikim në ndihmën humanitare. Me mbështetjen e saj nisi edhe transmetimi i parë radiofonik në Radio Tirana, një hap i rëndësishëm në emancipimin e jetës publike shqiptare.

Mbretëresha Geraldinë besonte se emancipimi i shoqërisë shqiptare duhej të niste nga gruaja dhe nga fshati. Ajo u përpoq të frymëzonte gratë shqiptare për arsimim, pjesëmarrje shoqërore dhe dinjitet, duke parë në to themelin e një kombi të qytetëruar. Brenda pallatit, ajo mbeti një nënë e përkushtuar dhe një bashkëshorte e përmbajtur, e vetëdijshme se roli i saj kishte më shumë të bënte me shërbimin sesa me pushtetin.

Figura e Mbretëreshës Geraldinë mbetet një nga më të ndritshmet në historinë e monarkisë shqiptare – një grua që e jetoi mbretërinë e saj si mision shpirtëror dhe që la pas një kujtim të bardhë, si petalet e trëndafilit që mbante emrin e saj.

Në përvjetorin e ndarjes së saj nga jeta, kujtojmë me mirënjohje dhe respekt Mbretëreshën e Shqiptarëve – fisniken që e deshi këtë vend me shpirtin e një nëne dhe me madhështinë e një mbretëreshe.

Dr. Diamant Lulaj – Kardiologu shqiptar që lartëson emrin e vendit në arenën ndërkombëtareAlbert Z. ZHOLINë një kohë kur...
10/22/2025

Dr. Diamant Lulaj – Kardiologu shqiptar që lartëson emrin e vendit në arenën ndërkombëtare

Albert Z. ZHOLI

Në një kohë kur vendi ynë ka nevojë për figura që e përfaqësojnë me dinjitet në çdo fushë, emri i Dr. Diamant Lulaj, spikat si një shembull i përkushtimit, profesionalizmit dhe vlerave njerëzore. Ai është një nga atamjekë që e bën Shqipërinë të ndihet krenare, jo vetëm përarritjet shkencore, por edhe për mënyrën e përulur e fisnikeme të cilën i shërben jetës njerëzore.

Rruga e një mjeku që nisi nga Shkodra

I lindur dhe rritur në qytetin e kulturës, Shkodrën, Diamant Lulaj tregoi që herët pasionin për dijen dhe shkencën. Arsimin e mesëm e kreu në “Turkish College Hasan Riza Pasha”, një ndër institucionet më të njohura në veri tëvendit, ndërsa më pas ndoqi Fakultetin e Mjekësisë nëUniversitetin e Tiranës, ku u diplomua me rezultate tëshkëlqyera.

Pas diplomimit, zgjedhja e tij nuk ishte e lehtë , por ishte e qartë: të thellohej në një nga fushat më të ndërlikuara të mjekësisëmoderne, kardiologjinë invazive. Ky specializim e çoi drejt Turqisë, ku u formua profesionalisht në nivelet më të lartatë praktikës spitalore dhe kërkimit shkencor.

Ekspertizë dhe përkushtim në Spitalin Amerikan.

Pas kthimit në atdhe, Dr. Lulaj vendosi dijen e tij nëshërbim të pacientëve shqiptarë. Sot, ai është kardiolog në Spitalin Amerikan 3 në Tiranë dhe një nga mjekët më tërespektuar në fushën e kardiologjisë invazive, duke kontribuar në diagnostikimin dhe trajtimin e sëmundjeve tëzemrës me teknologjitë më të avancuara.

Puna e tij përfshin jo vetëm ndërhyrje delikate, por edhekujdesin e përditshëm njerëzor që e bën pacientin të ndiejësiguri dhe besim. Ai është dëshmi se profesionalizmi nukmatet vetëm me tituj, por me rezultate konkrete dherespektin që fiton çdo ditë në praktikë.

Një shqiptar që nderon flamurin kudo që shkon.

Përveçse në Shqipëri, Dr. Diamant Lulaj është pjesëmarrësaktiv në konferenca dhe trajnime ndërkombëtare, kupërfaqëson me dinjitet shkollën shqiptare të mjekësisë. Nëçdo dalje profesionale ai mbart me vete flamurin kuqezidhe tregimin e një vendi të vogël, por me njerëz tëmëdhenj.

Ai është pjesë e brezit të ri të mjekëve që po ndërtojnë njëmodel modern të mjekësisë shqiptare, ku bashkohenpërgatitja shkencore, etika profesionale dhe dashuria përnjeriun.

Një frymëzim për të rinjtë

Shembulli i Dr. Diamant Lulaj është një thirrje për të gjithëtë rinjtë shqiptarë që synojnë lart: me përkushtim, mund, dhe besim në vetvete, çdo ëndërr është e arritshme.

Në një epokë ku shumë profesionistë kërkojnë rrugë jashtëvendit, ai zgjedh të shërbejë këtu, në Shqipëri, duke sjellëdije dhe përvojë ndërkombëtare në shërbim të pacientëveshqiptarë.

Në një Shqipëri që përballet me sfida të shumta, njerëz siDr. Diamant Lulaj janë dëshmi e qartë se vendi ynë ka potencial, energji dhe vlera që vlejnë për t’u njohur në çdoskaj të botës.

Ai është më shumë se një kardiolog i suksesshëm , ështëfytyra e mjekut shqiptar që punon me shpirt, me dinjitetdhe me dashuri për njeriun.

Në një kohë kur bota ka nevojë për shpresë, ai mbetetdëshmi se shpresa është këtu, në duart e një mjeku që nuklodhet kurrë së shpëtuari jetë.

Në një kohë kur shumë mjekë e shohin profesionin sikarrierë, Dr. Lulaj e jeton atë si shërbesë. Ai ështëgjithmonë i pranishëm, qoftë në sallën e ndërhyrjeve, qoftënë telefonin e një pacienti që kërkon ndihmë në mes tënatës.

“Kur bëhesh mjek, nuk mund të ndalesh. Zemra e pacientitështë përgjegjësi që s’të lë të pushosh,” shprehet shpesh ai me përulësi, duke treguar thelbin e një profesionisti tëvërtetë.

Ky përkushtim e ka bërë të nderuar dhe të dashur jo vetëmmes kolegëve, por edhe mes njerëzve të thjeshtë, që shohintek ai fytyrën e vërtetë të mjekut shqiptar.

Në çdo rast, ai mbart me vete një mision të qartë: të tregojëse edhe këtu, në Shqipëri, mund të bëhet mjekësi me standarde të larta dhe me zemër të madhe.

Ambasador i Shqipërisë në arenën mjekësore

Në konferenca dhe trajnime ndërkombëtare, Dr. Diamant Lulaj përfaqëson me dinjitet mjekësinë shqiptare. Ai ështëndër ata profesionistë që mban flamurin kuqezi me punëdhe jo me fjalë, duke dëshmuar se vendi ynë ka mjekë tëaftë të konkurrojnë në çdo klinikë të botës.

Por, ndryshe nga shumë të tjerë që zgjedhin të qëndrojnëjashtë, ai kthehet gjithmonë në Shqipëri, për t’i shërbyernjerëzve të tij dhe për të ndarë përvojën me brezat e rinj tëmjekëve.

Ai është jo vetëm një mjek i shkëlqyer, por edhe njëambasador i heshtur i Shqipërisë moderne , i këtij vendi qëngrihet përmes dijes, përkushtimit dhe dashurisë për jetën.

BISEDIMET NË PARLAMENTIN E SHQIPËRISË PËR BAJRAM CURRINProf.Lush Culaj*Me fitoren e marsit 1922 mbi kundërshtarët polit...
10/22/2025

BISEDIMET NË PARLAMENTIN E SHQIPËRISË PËR BAJRAM CURRIN

Prof.Lush Culaj*

Me fitoren e marsit 1922 mbi kundërshtarët politikë të Qeverisë Ypi, Ahmet Zogu u tregua një figurë e përshtatshme për vendosjen e rendit dhe për ta kapërcyer anarkinë. Shmangia e gjakderdhjes u mirëprit nga pjesa dërrmuese e qytetarëve dhe nga kjo përfitoi Ahmet Zogu si ministër i brëndshëm, reputacioni i të cilit u ngrit. Nga Qeveria u krijua një gjyq ushtarak për ndjekjen penale të kundërshtarëve qeveritarë. Kundërthëniet ndërmjet nacionalistëve nga Kosova dhe Qeverisë Shqiptare u ashpërsuan edhe më shumë. Nga ky shkak Bajram Curri dhe shumica e luftëtarëve të çetave të Kosovës në përpjekjet e tyre për rrëzimin e qeverisë ishin të ndjekur nga Qeveria Shqiptare e Tiranës, pothuaj aq sa edhe nga Qeveria e Beogradit.

Fillimet e kundërthënieve në raportet ndërmjet dy grupimeve politike ishin edhe më të hershme, por ato u vërejtën qartazi me rastin e themelimit të kabinetit qeveritar të Hasan Prishtinës, më 7 dhjetor 1921.
Në vitin 1922 konsiderohej se në Zonën Neutrale të Junikut nën udhëheqjën e Bajram Currit, Hasan Prishtinës, Sadik Ramës Azem Bejtës etj numri i të arratisurve ishte mbi 2.000 vetë. Në rrethanat e krijuara Qeveria Shqiptare ishte e interesuar për vëndosjën e rendit dhe qetësisë në mbarë kufijtë shtetëror.

Këshilli i Lartë e caktoi, më 2 dhjetor 1922, Ahmet Zogun në postin e kryeministrit. Në fjalën që ai mbajti në Parlament propozoi një varg masash për përmirësimin e gjendjes së brendshme dhe të jashtme të Shqipërisë. Ai vuri në dukje se Shqipëria, si shtet i vogël që ishte, duhej të ndiqte një politikë të jashtme të qartë dhe pa iluzione. Pas ardhjës të Zogut si kryeministër në mes drejtuesve të Komitetit të Kosovës u zhvilluan debate lidhur më qëndrimin që do të mbante kjo organizatë. Bajram Curri, Hasan Prishtina e disa të tjerë ishin kundër çdo lloj bashkëpunimi me Qeverinë e Zogut duke u treguar të vendosur të fillonin një kryengritje të armatosur kundër kësaj qeverie. Pjesa tjetër e nacionalistëve kosovarë si Bedri Pejani, Rexhep Mitrovica, Beqir Vokshi etj, kërkonin arritjen e një marrëveshtje me qeverinë, duke u deklaruar se ndërmarrja e veprimeve të armatosura kundër saj dëmtonte interesat e shtetit.

Bajram Curri, Hasan Prishtina, Sadik Rama Hysni Curri etj, të pa kënaqur me pushtetin që kishte Zogu, organizuan në janar të vitit 1923 një goditje të re të armatosur kundër forcave qeveritare në Prefekturën e Kosovës. Ata zunë Tropojën dhe rrethuan Krumën, por edhe kjo kryengritje dështoi. Pasi u thyen nga forcat qeveritare kryengritësit kaluan në Zonën Neutrale të Junikut.

Edhe pas shuarjës të Zonës Neutrale Bajram Curri, Hasan Prishtina dhe mbështetësit e tyre nuk hoqën dorë kundër qeverisë të Zogut. Në pranverë të vitit 1923, ata kishin hartuar një plan veprimi për debimin e trupave ushtarake të qeverisë shqiptare në viset e Shqipërisë Veriore. Me 13 prill 1923, qeveria miratoi kërkesat e drejtuesve të forcave ushtarake në terren për ti sulmuar kryengritësit por udhëzoi që, nëse pranonin Bajram Curri dhe Hasan Prishtina tu jepej leje që të dalin jashtë shtetit, kurse mbeshtetësit e tyre të çarmatoseshin.

Për veprimtarinë e tij antiqeveritare Bajram Curri ndiqej këmba-këmbës. Në mbledhjen e 31 majit 1923 kryetari i Parlamentit Eshref Frashëri e vendosi në rend dite faljen e disa personave të dënuar për faje politike. Nga kryetari i komisionit për Drejtësi, Ali Këlcyra, lexohet raporti i cili kishte vendosur njëzëri që personat që ishin në listë të faleshin. Komisioni propozon të amnistohen edhe Abdi Toptani, Ismail Haki Kuçi, Bajram Curri e Kadri Prishtina.

Kelcyra i ftoi deputetët në ndërgjegjen patriotike e njerëzore dhe mbi armiqësitë personale ta vënë dorën në zemër dhe të deklarohen se a mund të jenë tradhtarë dhe të rrezikshëm për atdheun njerëzit që i kanë bërë kaq shumë shërbime kombit? Kryeministri Zogu theksoi se Ali Këlcyra foli si patriot gjaknxehtë pa i vështruar faktet. Duke i propozuar Parlamentit që të pranohet vetëm lista e paraqitur nga Qeveria kryeministri tha: “Ali Këlcyra thotë se kanë qenë patriotë. Mund të kenë qenë por e kaluara nuk i fal për një faj të tillë për përpjekjet për përmbysjen e shtetit.” Edhe deputeti Luigj Gurakuqi, kërkon që të falët edhe Bajram Curri. Në vijim deputeti Ali Këlcyra, duke e quajtur ironi të fatit që atij po i takonte ta mbronte Bajram Currin dhe Abdi Toptanin në Parlament deklaron se në asnjë mënyrë nuk mund ta pranoj që të tillë njerëz të quhen tradhtarë. Duke parashtruar pyetjen: Pse luftohet sot Bajram Curri? Pse akuzohet si tradhtar? Çka bërë kundër këtij atdheu? Në sallë dëgjohen zëra se ai ka marrë armët dhe po i vret ushtarët tanë. Deputeti Këlcyra përgjigjet se ka të drejtë t’i marrë armët kushdo të jetë kur e sheh se miqtë dhe shokët i harrojnë shërbimet e tij e po dëshirojnë ta vrasin në pyjet e Malësisë.

Sot nuk po e mbroj Bajram Currin e Abdi Toptanin, por dinjitetin dhe nderin e kombit shqiptar. Kryeministri Zogu, u shpreh se nuk thashë që Bajram Curri asht i rrezikshëm por po vret edhe njerëz. Sot në grykë të Dragobisë janë vrarë dy ushtarë. Përballë këtyre fakteve a është e nevojshme të tregohet patriotizmi i kaluar?

Deputeti Bedri Pejani, në fjalimin e vet, ndër të tjera, do të theksonte: “Bajram Curri është përpjekë mjaft për çështjen shqiptare dhe unë e kam pasur nderin që për njëzet vjet të bashkëpunoj më të, por duhet ta dini se kurrë patriotizmi nuk i jep të drejtë një njeriut të përdorë armët kundër atdheut të vet. Ata kanë përdorur armët kundër një shteti që është formuar me ligje, kundër një shteti të dobët që ka arritur në këtë shkallë falënderuar qindra sakrificash. Duke përmendur edhe sakrificat e popullit të Kosovës për çështjen kombëtare Pejani shprehet se një atdhe që është bërë me kaq sakrifica e pengesa të mëdha kundër këtij atdheu nuk ka të drejtë askush t’i përdorë armët.”

Deputeti Halim Gostivari në vijim do të theksonte: “ Patriotët e vërtetë lavdërohen pasi të vdesin, në mënyrë që të jetë i pandryshueshëm gjykimi që do të bëjë historia mbi ta. Me lavde që bani Ali Këlcyra në vend që ata t’i puthi i hëngri. Përfundimisht Parlamenti vendos që t’u falet dënimi vetëm 80 personave emrat e të cilëve figurojnë në listën qeveritare. Në këtë listë nuk gjenden emrat e Bajram Currit dhe Abdi Toptanit.
Me gjithë problemet e natyrave të ndryshme në vitet 1920-1924 në Parlamentin shqiptar çështja e Kosovës ishte e pashmangshme. Karakteristike është se ajo u ridimensionua në hapësirat e politikës dhe realpolitikës shqiptare të kohës. Mu për këtë çështja e Kosovës në Parlament nuk u shtrua si çështje e bashkimit të Kosovës me Shqipërinë. Madje, për shkak të rrethanave lëvizja irredentiste ka qenë objekt kritikash, ndonëse këtë lëvizje e udhëhiqnin personalitete të shquara kombëtare.

Arsyet e armiqësisë ekstreme të Bajram Currit ndaj qeverisë të Zogut ishin komplekse. Këtu ndikonte edhe armiqësia përsonale me Ahmet Zogun si dhe qëndrimi i moderuar i qeverisë ndaj Kosovës. Bajram Curri nuk luftonte për pushtetin e tij përsonal, por për idealin e tij, për Kosovën. Vlen për tu theksuar se Curri nuk e kuptonte mënyrën e funksionimit të një shteti modern dhe nuk arrinte ta ndante opozitarizmin nga armiqësia ekstreme politike e personale. Pra Bajram Curri nuk arriti të kuptonte se objektivat e tij dhe kërkesat që kishte ai ndaj qeverisë për çeshtjën e Kosovës ishin të pa realizueshme. Një politikë ngacmuese dhe pretenduese kundër Mbretërisë SKS mund ta fuste shtetin e brishtë shqiptar në konflikte që mund ta rrezikonin edhe vet Shqipërinë londineze.

Për meritat e tij dhënë çështjes kombëtare, ndonëse kishte kundërthënie dhe divergjenca me qeveritarët e Tiranës, Parlamenti i mori në konsideratë meritat e tij. Në mbledhjen e 30 tetorit 1926 me qëllim që t’u lehtësohet gjendja e vështirë financiare familjeve të Bajram Currit dhe Hysni Currit u jepet pension mujor.

*Kumtesë e mbajtur në Akademinë e Shkencave dhe Arteve të Kosovës më 17. 10. 2025, me rastin e 100 vjetorit të vrasjës së Bajram Currit.

Address

2437 Southern Boulevard Bronx
New York, NY
10458

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Gazeta Dielli - Faqja Zyrtare posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Shortcuts

Share

Category

DIELLI-MONUMENTI I KUJTESES JO VETEM NE SHBA...

GAZETA DIELLI, MONUMENTI I KUJTESES JO VETEM NE SHBA....I FALENDEROJME TE GJITHE MBESHTETESIT TANE. I MESHIROJME TE GJITHE ATA QE E GODASIN ME SHPIFJE....NUK U KTHEJME PERGJIGJE SIPAS FORMULES SE BETIMIT DHE LUTJES QE NA KA LENE FAIK KONICA......

"Ati ynë që je në qiell, jepna fuqinë ta mbajmë gojën mbyllur kur s'kemi gjë për të thënë. Falna durimin të thellojmë një punë përpara se të shkruajmë mbi të! Frymëzona me një ndjenë të mprehtë të drejtësisë që të flasim jo vetëm me paanësi, por edhe të sillemi ashtu! Shpëtona nga grackat e gramatikës, nga shtrembërimet e gjuhës dhe nga lajthitjet e shtypit. Ashtu qoftë!"

Ne mund te na gjeni ne Adresen: VATRA

2437 Southern BLVD