16/10/2025
Takimi pas 21 vitesh, historia prekëse e Shengyl Imamit dhe nënës së tij biologjike
Shkroi: - Portali Dita24h
Një nga rrëfimet më prekëse të jetës njerëzore është ajo e ndarjes dhe ribashkimit mes një nëne dhe biri pas më shumë se dy dekadash.
Kjo është historia e vërtetë e Shengyl Imamit, i lindur më 18 shkurt 1956, i cili pas 21 vitesh gjeti nënën e tij biologjike në një moment që ngjante më shumë me një skenë filmi sesa me realitetin e hidhur dhe të ëmbël të jetës.
Fëmijëria e ndarë: Kur ndarja ndodhi pa dëshirë
Shengyli ishte vetëm katër muajsh kur prindërit e tij u ndanë.
Nëna e tij kishte bërë gjithçka për të mos e lënë, duke u përpjekur që dashuria dhe ngrohtësia e saj të mos mungonin, por presioni i vazhdueshëm i babait e detyroi të hiqte dorë nga djali.
Vetëm tre muaj kishte jetuar në përqafimin e saj, tre muaj që mbetën përgjithmonë të ngarkuar me ndjenja të papërshkrueshme.
Kur Shengyli ishte vetëm shtatë muajsh, babai e mori nga Prizreni dhe e çoi në Cërnicë të Gjilanit, pasi ishte emëruar mësues në këtë fshat dhe në Partesh.
Një nënë tjetër që e deshi si të ishte i saj
Pas disa viteve, babai i Shengylit u martua me Gjyzide Idrizi-Imamin nga Sllubica.
Edhe pse njerkë, ajo u bë nëna e tij e vërtetë për plot 17 vite, si 3 vjeçar e kishte gjetur.
“Ajo ishte sa shtatë nëna për mua,” kujton me mall Shengyli.
“U përkujdes për mua me shpirt, më rriti dhe më dha dashurinë që i mungonte një fëmije pa nënë. Ajo më mësoi të jetoj, të dua dhe të respektoj jetën.”
Në vitin 1976, kur ajo ndërroi jetë, ai e përcolli me lot në sy dhe me një dashuri të rrallë, të thellë si dashuria e një djali për nënën.
“Familjarët e saj më thanë të mos hyja në varr, por nuk i dëgjova. E rregullova vetë sipas traditave fetare dhe në varr shkrova: ‘Fjalë më të mira kurrë s’kam thënë. Ishe dhe mbetesh për mua nënë.’”
Një letër që ndryshoi jetën
Në të njëjtin vit, Shengyli ishte punësuar në Shtëpinë e Mallrave në Gjilan. Një ditë të marsit të vitit 1977, një letër e papritur mbërriti në vendin e tij të punës. Ishte nga një vajzë me emrin Teuta.
“E hapa dhe e lexova, shkruante: ‘Unë jam Teuta, motra jote. Nëna jonë jeton në Prizren dhe dëshiron të të takojë.’ M’u turbullua truri, s’dija ku isha, ndjeva sikur toka po më rrëshqiste nën këmbë,” kujton ai.
Marr letrën dhe shkoj me vrap te gruaja e axhes, e cila kishte banesën afër vendit ku punoja dhe e gjej vetëm. I them: “Kam ardhur me një punë, dua vetëm të vërtetën.”
Ajo, sapo lexoi letrën, më tha: “Po, është e vërtetë… Nënë jote është në Prizren. Shko dhe takoje.”
Më pas më tregoi çdo detaj të së shkuarës që më kishte ndarë nga nëna biologjike.
Shengyli, i mbushur me emocione, ndjeu se ishte koha të bënte hapin më të rëndësishëm të jetës së tij dhe të udhëtonte drejt ribashkimit.
Pas një muaji, u planifikua takimi në hotelin “Theranda” në Prizren, një moment i pritshëm pas 21 vjetësh, i mbushur me emocione të thella dhe pritje të gjatë.
Momenti i madh, ribashkimi pas 21 vitesh
Kur mbërriti në Prizren, para se të hynte në hotel, ai pa motrën nga ana tjetër e rrugës. “E njoha menjëherë,” thotë Shengyli, me një ndjesi që përzien lumturinë dhe mallin e gjatë.
Të dy shkuan te një fotograf dhe bënë një foto si vëlla e motër, një kujtim që ruhet edhe sot si simbol i ribashkimit dhe i dashurisë që nuk mund të shuhet.
Më pas, të emocionuar, shkuan në shtëpinë e tezës, aty ku e priste nëna biologjike.
“Aty kishte shumë gra, të gjitha qanin. Kur hyra në dhomë, nëna m’u hodh në qafë. Qante dhe më puthte pa pushim. Unë isha i ngrirë nga emocionet, sikur të mos besoja që po ndodhte vërtet,” kujton ai, duke përjetuar përsëri ato çaste magjike.
Një lidhje që nuk u shkëput më kurrë
Që nga ai moment, lidhja e tyre nuk është ndërprerë asnjëherë. Shengyli e vizitonte shpesh, ndërsa nëna vinte në Gjilan për t’i dhënë dashurinë dhe ngrohtësinë e saj.
Sot, nëna e tij është 92 vjeçe, teksa Shengyli bashkë bashkëshorten dhe me tre djemtë, nipërit e mbesat e vizitojnë e respektojnë me dashuri të madhe.
“Kur e kujtoj atë ditë, më duket sikur ka qenë një ëndërr,” thotë ai me emocion. “Një histori e dhimbshme, por që në fund mori një përfundim të lumtur.”
Një jetë me kujtime dhe mirënjohje
Shengyl Imami mbetet shembull i forcës shpirtërore, dashurisë për nënën dhe mirënjohjes për të gjitha gratë që luajtën rol nëna në jetën e tij.
Historia e tij tregon se as koha dhe as largësia nuk mund të shuajnë lidhjen e shenjtë mes një nëne dhe birit, dhe se dashuria e vërtetë shpërblen gjithmonë ata që e presin me durim dhe shpresë.
