https://www.facebook.com/1255162161199521/

Lehtësia e padurueshme e të folurit, Prishtinë (2025)

12/11/2025

Vjershë epiko-surreale
Një rritje e një migruesi përtej savanave, Eon

Kjo një vjershë e prolonguar
Fragmente që mezi mbushin shtat
Duhej të kishin një emër askushi
Këtej, sikur ka rënë një brymë harrese
Ç'ishte ai migrues nga savanat
Që degdisi shesheve e kontinenteve
Sa të hutojë edhe një fetar monoteizmi
Në kuvendimet e tij sotkohore me një poet
Duhet të rritemi
Kësisoj tok njohim, njihemi
Njejtësohemi
S'kemi pse ngutemi, ama
Do marrim gjithë kohën e duhur
Sepse e dimë se mungon
Iluzioni nuk qëndron i vetëm
Se koha mungon
Por edhe pse duam të rritemi
Kur jemi të vegjël, dhe duam të kthehemi kur të rritemi
Realititeti është lëvizja që kërkon
Të rritemi, rron, rron Eoni

Fryma më e lehtë se ajri, Aerl

Gjuetari që largohet nga fshati
Sa larg për të gjetur drerin
Në vise të huaja, e të mistershme
Lutje, përulje e urim i të lashtëve
Falenderimet hyjnive
Në altarin e të parëve
Dhjetë shtylla të gurta kolosale
Si dy duar gjigante në rreth
Secila shtyllë një shtazë
Secila shtazë një ekuinoks
Shpirtëra që bëhen tym
Bashkë me erën ngjiten në qiell
Sipër reve që ecin skuthazi
Nën thagmën e kaltër
Valë gjithandej, sërish të papërziera
Identitetare, eror Aerli

Një zgjim i hershëm nën shi meteoritësh, Agon

Kusuritje për ditët në vazhdim
Nuk dëshirova të vrisja majmunin dashuror
Një filozof tek ecën nëpër bjeshkë
Një poet që zhytet brenda në det
Një astronom kur vëzhgon yjet
Çfarë ndodhi kur ndodhi
Kur një ditë papritmas u zgjua
Shikoi vëmendëshëm përreth
Ktheu interesimin tek vetja
Trishtim apo hare ishte
Ndërsa, një shi meteoritësh mbushi kupolën
Një kryqëzim kozmogonie, ky, Agon

26/06/2025

Vjershë epike surreale
Eksitimet ajrore të aromave, Velamth

Nuk duan të pushtojnë
Të mbledhin prova ekzistence
Ndërmarrin fushata gjurmuese
S'u intereson fare thelbi i gjithësisë
Ashtu të kredhura në vallen e haresë fluturimthi
Nga njëra kupolë tek tjetra bimë
Vallëzojnë mbi ngjyrat e bujshme
Nuhasin aromat më të thella që ofrojnë kurorat
Shijojnë nektarin ngai cili bëhet mjalti
Në një vallëzim frekuencash me ujëvaret
Valët e detit që freskojnë ajrin dhe pyjet që mbushin frute
Sakaq hap e mbyll sytë, sikur një çast përjetësie
Arratisen nga parajsa, duke lënë pas maskotën e një krijese të ndrydhur nga ndotja e nga
Përhumbja
Në një kontradiktë të gjenialitetit të paqartësisë
Nuk duan t'u rrëmbejnë kopshtet bletave, as retë albatrosëve, apo mjellmave kaskadat
Thjesht kënaqen dhe dalin nga derë e pasme
🦋

Në ç'fusha bletat ëndrrojnë, Hyllnor

Kur bletat bien gjumë
Do jetë një ditë me diell
Një nga ato pasditet sahariane
Zalli nuk rrokulliset
Bëhet pothuajse njësh me asfaltin
E qyteti një magazinë e ngarkuar
Me blloqe, cement e oxhaqe
S'ke ku ta lëshosh putrën
Si këmbë e djegur hardhuce
Shqopet shkularake në shtegtim
Dragoj që lëpijnë ajrin e thatë
Shenja rruge të vjetëruara
Kanaçe të hedhura pas
Shishe kristali të thërmuara
Naftë e rjedhur, tym marmidash
Asgjëkundi, ai, Hoteli i Zgjoit
Për të marrë një krah rehatie
Një dush shplodhës
Një sy gjumë
Se si do gjenin rrugën, pastaj
Ëndrrat për në shtëpi...
🐝

03/06/2025

Vjershë epiko surreale
Njeriu i brendshëm

Po bëhem fytyrë stoike, miq atikanësh, hallavitës agorash, dhe më vjen në mend, pastaj, duke mos më munguar mungesa, diku thellë në përmasa Planku, qaravitet një zë kaq i pikëlluar, kaq atomik, kaq i fuqishëm...
Një ëndërr teksa po arratiseshim nga diçka që nuk i shmangeshim asesi, ndërsa ëndrra e dytë një udhëtim për në atdhe, dhe gjithnjë këmbë, një distancë maratonike që kisha kaluar ecurazi...
Një gjuhë e njohur që duhej mësuar e s'po mësohej
Ndërkaq, zgjuar, sakaq atdheu fare pranë, më pranë se një ëndërr
Cili realitet është më fantastik, ai i ëndrrës apo ky zgjuar vegimesh?!
Udhëtimi, një fantazi më vete, një realitet surreal
Tanimë i shtangur në një hapësirë tredimensionale, askund nuk shkohet
Një top rrokulliset nëpër fushën e vizatimeve matematikore
Dytësi i skicuar që shkoqitet nga trupi vallëzon me puhizën e ajrit
Ka marrë fryma formën e dashurisë
Lëvizjet e ajrit tek shndrrohen në tinguj, dhe vringëllimat e topit nëpët fushën kuantike
Melodi e telave, e gjithkohshmes hapësirë, kohë e dashuri
Dielli ngroh si nga një reflektim në pasqyrë, o Askush

Premtim, vizatim portretesh me blozë këto i shqyrtoj
Hëna më ushqen me një bukë të gatuar nga trëndafilet
Një seminar përqafimi drejtoj tok me protagonistët e bjeshkëve, lumenjëve, lisave, fushave, shtazëve dhe emrave të tjerë që atdheu ende s'u ka vënë shenjën e fjalës
👽

31/05/2025

Vjershë epiko-surreale
Një rebelim në udhëtim, Karol

Teksa udhëtoj nëpër hapësirë
Materia misterioze tek më pështjellon
Krushqër të pashquar e klandestinë
Synojnë të më zbresin nga bordi i anijes

Barbarët kanë pushtuar zyret
Gjitha që ndërlidhen me një pushtet
E si dikur që ishte totalitar
Një uniformitet me maskë polumbarësh

Botë të tjera për të eksploruar
Çfarë do të gjejmë? Me hesap veç bisha
Kaq duhet të jetë probabiliteti
I kohë-hapësirës
Ndërsa yjet hedhin flakërimat e mbrama
Ngrohin hapësirat e zbrazëta
Boshi i këtij misteri
🤖

Ankorim në stacionin e braktisur, Jeronim

Ke atë vrojtim të fash*tur e të papranishëm
Është i rrallë sepse i takon së shkuarës
Kundërmon si një hungrimë shtazarake
Nuk honeps aromën e tjetrit sikur polenin e ngacmimit
Aromat që nuk përbëjnë më ndryshimin nga afshi
Të gjitha u bënë bashkë tek nervi i ndërzimit
Episodet e bukura gjithnjë më të pakëta
Shfaqje edhe më të rralla në evokime
Landfille të kujtimeve
Gurore të dhembshurive

Barbarët tjetërsuan dhe braktisën këtë Diellnajë
Këtë planet e tjetërsuan, ata që ishin vendorë, Jeronim
👽

02/04/2025

Bloggos
Bisedë kuantike mes dy grimcave të dashurisë

1.
Kupid, ende nuk kam nxënë rotacion
Fluturim i shkurtër fluture ky gravitet
Nuk arrij të imitoj një planet - mbase yjet
Mund të jem yshtur nga vallëzim i tyre
Etruskët nuk shpikën pianon, ata e përvetësuan
Këto dije ua sollën farmerët e Anunakëve, bij alienësh
Venusi ishte mjelmeshë
Një nomade
Njëri ep është largim nga shtëpia
Tjetri ep është kthimi
Disa nuk ia dalin, disa të tjerë nuk kthehen
Do doje të pije - sa herë të duash - një qumësht nesquick-u

2.
Ata që erdhën para nesh u shndrruan në Hyje
Ata që do të vijnë pas nesh do të marrin formën e engjujve
Aktualistët çfarë ishin, këtë përpiqem ta kuptoj, i tërë thelbi i njohjes
Një vështrues, shqyrtues a përpilues, kujtoj se një gjysh ishte kronikan
Para tij mund të ketë pasur një lloj njeriu këngëtar eposesh
Tani më duket se ka mbetur këtej veç një fikozof, një vetmitar, një prind

3.
Ky filozof nuk bëhej vetiu sepse siç e thashë asgjë pa një vallëzim
Le të themi se ishte një minimalist, ndonëse i nxituar, më formal
Dikur do të shndrrohej si një skalitës, në një udhëtar kohe
Do të vinte nga një planet alien që ishte kaq i panjohur
Më kaotik, për pasojë vezullues e suprem, ishte fare pranë haresë
🐲

27/12/2024

Bloggos
Vjersha epiko-surreale

Un the At'*

Barbarë e nomadë, u mbush kupa
Strukturë ultra-kubike, gjeometri e tërë
Gea i bie horës, s'ka kah t'ia mbajë tjetër
Ka plasur një anginë gjithfarëlogësh
Nuk rreh krahët asnjë libër i gjallë
Librat nuk kanë shtëpi, të pastrehë
Flejnë mbi stola, nën kontejnerë, mbulohen me thasët e mbetjeve
U kanë dalë mjekrat, qimet e gërshetuara, nuk i merr nën kujdes asnjë berber
Kutërbojnë në mykotinë, u dhemb kurrizi, u ka dal bishti si në mitologjinë e Makondos
Disa dosa pamflete e policore ndjekin ca gogozhelë
Shformësohen nëpër skutat e errëta të betonta
Sa herë u bie radha e lapsit flasin me megafonë
U hypin në qafe kopertinave, u lidhin grykën kollare
Ua pijnë lëngun e jetës letrave, i arrestojnë, i fusin në kuleta
I ngarkojnë nëpër xhepa, në kamionçina e i tresin grilave
I djegin, brenda stufave, zjarrin u vënë
Ata të kollareve, ata të sheshirëve e ata të portofoleve..dhe në këtë rrëfim bankar, pastaj vjen personazhi yt
E rrëmbyer valësh, frekuencash e diagramesh
Si një statistikë nga tatuazhet e librave gjyshër
E kapërdier nga barbarë, nomadë e kalendarë të kohës
Në këtë qytet që e parakalon për çdo ditë
Por të cilin nuk e njeh më
🐲

Kur alienët zbritën në tokën arbërore

Pasi një pjatë ndriçuese zbriti nga qielli
U ul në tokën arbërore, kjo ndodhi, në kohën e revulucionit
Dolën komisarët e ndërsyen qentë, karrikatorët e kamzhikët
Nxorrën të lemeritur nga kapanxha dy alienë të mëdhenj e një klysh të vogël
Të mëdhenjtë turfullonin, e i vogli gugiste
U lidhën duart, krahët, shpinën, flokët, këmbët e i futën në blinda
U mbyllën gojët me peceta të ndotura me të cilat fshinin hundtë
I çuan në burgje, në kazamate e në istikame logoresh
Por, lajmi mori dhenë, populli i gjuante me gurë armiqtë
Malësorë të tjerë me flakadanë zjarresh donin t'u vënin zjarrin burgatores
Lajmet ishin çakorduar fare, mediet po çoroditeshin
Qytetarët ishin kryengritur, donin të rrëzonin bronzet
Befas në port ankoronin anije me ardhacakë
Disa grupe spiunësh që ziheshin se kush do kidnaponte i pari alienët
Në kryeqytet për herë të parë pas një shekulli, po ateronin aeroplanë të vegjël
Grupe shkencëtarësh me laboratorë të tërë
Disa kishin nënshkruar abonimet e vizitave
Të tjerë do përvidheshin të bënin hulumtime
Furgonë, fuoristrada e shtëpi-makina po popullonin rrethet
Kur shpërtheu një magazinë e madhe sa u ndje kudo
Tronditi çdo krijesë vendore, çdo të huaj e çdo ardhacakë
Në logore u hap një krater humnere, një gropë përbindësh e një e çarë gërmadhe në muret e burgatorës
Profetët e kohës duke pohuar apokalipsin, dishepujt fajësonin bishat
Komisariati komunikoi se, u arratisën, se kush i rrëmbeu alienët
Morën sytë, prekën thembrat shpinën, u zhdukën si qenë e mosqenë
Ndonjë agjension perëndimor shkencor i priti gurbetqarët alienë
Ashtu gojëkyçur, gjymtyrë-lidhur e symbullur u mbajtën
Vite të tjera, hetuesë ligjorë kërkuan të zbulojnë mbi ardhjen e tyre
Të gjurmojnë mbi planetin alien, mister e kanosës
Për t'u mbrojtur nga të tjerë që do vinin së shpejti u mbajtën peng, në fshehtësi, në një qoshe të universit, dy prind e një vogëlush
🐲

12/11/2024

Bloggos: Vjershë epiko-surreale
Ditë të zymta mesjetare

Çfarë dite pabesie në dorëshkrimin e atdhesë
Tek mesjeta shetitet e lirë
Rrugëve të kryeqytetit
Një buf i ngjyrosur sheh nën re
Krijesat e gjora
Ca të leshta, ca të gëzofta
Ca lakuriqe
Pinë lëngjet nga trupa të huaj
Kthejnë shikimet lart
Tepisonët në aradhë
Kanosin ata që ngrejnë krye
Shpirtërat e lirë shpërthejnë në ajër
Shkrumbohen e kthehen në pastrimore
Pemët buzëqeshen nga frika me gojët zgërbonja
Strukturë që mbetet një përshkrim imagjinar i piskamës
Tablloja veç e trishtimit, mund të jetë bashkohore
Mesjeta e shtizave e ka zënë peng shfaqjen e haresë.
🐲

Blogos: vjershë epiko-surreale
Vjeshtë mitike e mistike

Vjeshta është trishtimi i një pikture pa ngjyra, vjershë pa ndonjë frazë, melodi pa një këngëtar; vjeshta është një orfan i pa strehë në një atdhe të braktisur, është stina që paralajmëron mpirjen e bardhë, kokëuljen e diellit dhe natën e mugët. Vjeshta nuk është figura e saj, është ehu për çerekun e një udhëtimi nëpër mister dhe fundi i këtij iluzioni. Dimri i acartë dhe mesdita rrezepak e soslitcit dimror është shpresa e vërtetë, nëse mund të sajohet një ringjallje mitike e mistike, njëfarë mënyre.
🐲

Lehtësia e padurueshme e të folurit

12/11/2025

26/06/2025

03/06/2025

31/05/2025

02/04/2025

27/12/2024

12/11/2024

Address

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category