06/10/2025
Lexojeni e shpërndajeni se ia vlen! 🙏🙏
Dyert e jetës dhe vdekjes
Këto janë dyert ku jeta fillon dhe mbaron; dyert e shpresës dhe të dhimbjes. Brenda tyre rrjedhin lot gëzimi e hidhërimi.
Kur gjendesh brenda këtyre dyerve, e kupton sa e çmuar është jeta, nëpër çfarë tehu të hollë rrëshqet ajo.
Kur qëndron përballë tyre dhe brenda ndodhet njeriu yt më i dashur, e kupton se matanë atyre mureve gjendet zemra jote — e kaluara, e ardhmja dhe, më e rëndësishmja, e tashmja jote.
Përballë këtyre dyerve koha nuk matet me sekonda, por me shekuj.
Çdo lëvizje e derës është ankth e shpresë. Dridhet zemra, gjunjët, trupi i tëri.
E kur doktori del për të dhënë lajmin, hapen sytë, zgjaten veshët, shikimi ngulitet në bebëzat e tij.
Në atë çast kur zemra ndalet, harron gjithçka përreth: pasurinë, varfërinë, punën, shokët, familjen — harron edhe vetveten.
Kjo ndoshta mund të përballohet disi. Por çfarë t’i themi atij që është brenda këtyre dyerve?
Atij që shtrihet në shtrat, në atë shtrat të ftohtë, pa gjak në trup nga frika, me sytë drejt tavanit e dritave të sallës së operimit?
Aty afrohet një njeri, një mantelëbardhë, në sytë e të cilit sheh shpresën për jetë. Ai merr përgjegjësinë mbi supe.
Në atë moment, mbi trupin tënd zbarkon profesionalizmi, njerëzia dhe humanizmi i tij — nga ai mantelëbardh që ndoshta dikur e ke gjykuar, e ke fyer, apo e ke harruar.
Po, ka edhe prej atyre që nuk e meritojnë petkun e mantelëbardhit, ashtu si në çdo profesion.
Por nuk mund t’i fusim të gjithë në një thes.
Këto dyer dhe korridore spitalesh janë të gjera për të hyrë, por tepër të ngushta për të dalë.
Mjekët dhe stafi përreth tyre janë shpresa dhe jeta jonë.
Zot i Madhërishëm, mos na lërë pa mjekët, e mos na bëjë për ta.
Zot, bekoji e ruaji mjekët e sinqertë, të devotshëm, njerëzorë, humanë e të përkushtuar në punën e tyre.
Prandaj, vlerësojeni jetën!
