30/08/2025
KOMENT PËR LITURGJINË E FJALËS – E DIELA XXII GJATË VITIT (C)
Leximet: Sir 3,19-21.30-31; Heb 12,18-19.22-24; Lk 14,1.7-14
1. Urtësia që zbret nga lart
Leximi i parë nga libri i Urtisë së Siracidit na fton në përvujtëri. “Sa më i madh të jesh, aq më shumë përvujtërohu”. Ky ligj shpirtëror është në qendër të mesazhit biblik të kësaj të diele: para Hyjit nuk vlen pozita shoqërore, pushteti apo pasuria, por zemra e hapur, e përvujtë dhe e gatshme për shërbim. Përvujtëria është çelësi që e bën njeriun të dashur në sytë e Zotit dhe të njerëzve. Nëse shpirti është i përvujtë, atëherë edhe dhuntitë e mëdha të Hyjit nuk bëhen shkak për krenari, por për falënderim.
2. Ftesa drejt Jerusalemit të Ri
Shën Pali, në Letrën drejtuar Hebrenjve, na bën të shohim se jeta e krishterë nuk është një shteg frike, por një udhëtim shprese. Nuk jemi më para një mali që përfaqëson ligjin dhe gjykimin, por kemi arritur në malin Sion – në qytetin e Hyjit të gjallë. Në këtë Jerusalem të ri, statusi i njeriut nuk përcaktohet më nga meritat e tij, por nga gjaku i Krishtit që flet më me fuqi se gjaku i Abelit. Këtu shihet përmbysja e logjikës së kësaj bote: Hyji e shikon secilin si bir të vetin, pa dallim vendi, race apo klase shoqërore.
3. Ungjilli i përvujtërisë dhe mikpritjes
Ungjilli sipas Lukës na vendos përballë një skene shumë konkrete: një tryezë. Banesa e një fariseu bëhet vend provokimi dhe mësimi. Jezusi, që shpesh e përdorte gostinë e përbashkët si shëmbëlltyrë të Mbretërisë së Hyjit, kthehet në mësues të përvujtërisë dhe të dashurisë pa interes.
• Parabola e parë u drejtohet të ftuarve: mos kërkoni vendet e para. Njeriu i Mbretërisë e di se vlera e tij nuk matet me statusin shoqëror, por me miqësinë me Hyjin. Ai që është i sigurt në dashurinë e Zotit, nuk ka nevojë të garojë për privilegje.
• Parabola e dytë u drejtohet zotëruesve të shtëpisë: mos ftoni vetëm ata që mund t’ju shpërblejnë. Logjika e Jezusit është përmbysëse: fto të varfërit, të çalët, të verbrit. Mbretëria nuk është klub interesash, por tryezë mikpritjeje ku vendin kryesor e kanë pikërisht ata që bota i përjashton.
4. Nga shkallët tek rrethi
Shoqëria jonë shpesh është si një shkallë ku secili mundohet të ngjitet lart duke shkelur mbi të tjerët. Jezusi na thërret ta kthejmë jetën në një rreth: në tryezën rrethore nuk ka as krye, as fund, por të gjithë shohin njëri-tjetrin në sy, ndajnë dhe respektojnë njëri-tjetrin. Kjo është pamja e vërtetë e Mbretërisë së Hyjit, një gosti pa përjashtime, një festë bashkësie e gëzimi.
5. Lidhja me Eukaristinë
Çdo meshë që kremtojmë është një parashije e asaj gostie të amshuar. Tryeza eukaristike nuk është një vend privilegji, por mikpritje për të gjithë. Aty të pasur e të varfër, të fortë e të dobët, të ditur e të thjeshtë janë të barabartë, sepse të gjithë ushqehen me të njëjtin Bukë – me Krishtin vetë.
Prandaj, Eukaristia që kremtojmë duhet të na nxisë të krijojmë në familjet dhe famullitë tona tryeza të ngjashme me ato të Mbretërisë: tryeza ku ka vend për të varfërin, për të huajin, për të vetmuarin. Atëherë jeta jonë bëhet vazhdim i Meshës dhe një dëshmi e gjallë e Ungjillit.
Përfundim
Liturgjia e kësaj të diele na kujton:
• përvujtëria na bën të mëdhenj para Hyjit,
• gjaku i Krishtit na ka futur në Jerusalemin e Ri,
• dhe mikpritja ndaj të përjashtuarve është shenjë e Mbretërisë së Qiellit.
Në fund, vlera jonë e vërtetë nuk qëndron në vendin që na cakton shoqëria, por në dashurinë me të cilën i shërbejmë njëri-tjetrit.
Dom Shtjefen
