26/07/2025
KOMENT PËR LITURGJINË E FJALËS – E DIELA E 17-TË GJATË VITIT (C)
(Leximet: Zanafilla 18,20-32; Kolosianëve 2,12-14; Luka 11,1-13)
Në qendër të Liturgjisë së kësaj së diele është lutja – jo vetëm si formulim fjalësh, por si marrëdhënie besimi, këmbënguljeje dhe intimiteti me Hyjin. Shkrimet e Shenjta na çojnë nga ndërmjetësimi i Abrahamit te forca e faljes së Krishtit, dhe kulmojnë me mësimin e vetë Jezusit për lutjen që ne e quajmë “Ati ynë”.
Një lutje që e zbulon zemrën e Hyjit dhe tonën
Ungjilli sipas Lukës na jep versionin më të shkurtër të “Uratës së Zotit”, por pikërisht në këtë thjeshtësi qëndron thellësia e saj. Dishepujt nuk i kërkojnë Jezusit një formulë, por një mënyrë të re për të hyrë në marrëdhënie me Hyjin: “Mësona të lutemi!” Jezusi nuk u jep vetëm fjalë për të thënë, por i mëson të besojnë, të kërkojnë, të shpresojnë dhe të falin. Ai u hap portën drejt një Hyji që është “Atë”, jo një autoritet i largët, por një prani e ngrohtë dhe e përfshirë në jetën e përditshme.
Në këtë lutje, çdo thirrje është një temë jete:
– Njohja e shenjtërisë së Hyjit;
– dëshira për ardhjen e Mbretërisë së Tij;
– buka e përditshme që shpreh besimin në përkujdesjen hyjnore;
– falja e mëkateve që kushtëzohet nga falja jonë ndaj të tjerëve;
– dhe mbrojtja nga tundimi.
Abrahami – modeli i ndërmjetësimit dhe guximit shpirtëror
Leximi i parë na sjell Abrahamin në një dialog me Hyjin për fatin e Sodomës. Ai guxon të negociojë, të këmbëngulë, të lutet – jo për vete, por për të tjerët. Ky pasazh zbulon një tipar thelbësor të lutjes së krishterë: ndërmjetësimi. Të mos qëndrojmë indiferentë ndaj vuajtjes dhe mëkatit të botës, por të ndërhyjmë përmes lutjes, me dashuri dhe shpresë.
Letra Kolosianëve – Fryt i lutjes është falja dhe jeta e re
Shën Pali i kujton të krishterëve se janë të ringjallur me Krishtin dhe se mëkatet e tyre janë falur. E kjo është një ftesë që lutja jonë të jetë e rrënjosur në këtë siguri: se Zoti është më i madh se faji ynë dhe se hiri i Tij është tashmë në veprim. Kjo falje nuk është rezultat i përpjekjes sonë, por i kryqit dhe ringjalljes.
Guximi për të kërkuar, besimi për të pranuar
Jezusi u mëson dishepujve se lutja kërkon ngulm – jo për të bindur një Zot që nuk dëgjon, por për të thelluar dëshirën tonë dhe për t’u formuar sipas vullnetit të Tij. “Kërkoni, trokitni, kërkoni vazhdimisht” – është një thirrje që të mos dorëzohemi, por të rritemi në besim dhe në kuptimin e asaj që vërtet ka rëndësi. Dhe mbi të gjitha, Jezusi na siguron se Ati qiellor do t’u japë “Shpirtin Shenjt” atyre që e kërkojnë – pra dhuratën më të madhe, Vetë Zotin.
Lutja e krishterë nuk është një listë kërkesash, por një mënyrë për të hyrë gjithnjë e më thellë në dashurinë e Hyjit dhe në jetën e Mbretërisë së Tij. Liturgjia e kësaj së diele na fton ta jetojmë “Ati ynë” si një program jete: me një zemër që fal, me duar që japin, me një besim që guxon të kërkojë dhe me një shpresë që pret me ngulm ardhjen e Mbretërisë së Zotit.
“Ati ynë” nuk është vetëm një lutje për t’u recituar, por një rrugë për t’u jetuar.
Dom Shtjefen
