Tipografi.info, Rr. Xheladin Hana, Pristina (2025)

23/07/2025

Prindërit e mi ishin të martuar për 55 vjet.

Një mëngjes, ndërsa mami zbriste në kuzhinë për t'i përgatitur mëngjesin babait, ajo pësoi një atak në zemër. Ajo u shemb papritur në dysheme. Babi, në panik, e mori në krahë sa më mirë që mundi dhe e çoi në spital. Por ishte tepër vonë. Ajo tashmë kishte ikur.
Në funeral, babi nuk tha asnjë fjalë. Vështrimi i tij ishte humbur në hapësirë, mezi derdhi një lot. Atë mbrëmje, ulur me ne fëmijët, ai dëgjoi në heshtje kujtimet tona. Pastaj, në një moment të caktuar, ai tha:
"Më çoni në varreza."
Ne u përpoqëm ta bindnim: "Babi, është ora njëmbëdhjetë e natës, nuk është koha."
Por ai u përgjigj, me një qetësi që na heshtte të gjithëve:
"Mos u grind me një burrë që sapo humbi gruan e tij pas 55 vjetësh."
Pa një fjalë, ne u larguam. Me një elektrik dore, arritëm te varri. Babi u ul aty, u lut për një kohë të gjatë, pastaj foli:
"Pesëdhjetë e pesë vjet... Askush nuk mund ta kuptojë se çfarë është dashuria e vërtetë nëse nuk ka jetuar gjithë jetën e tij me dikë."
Ai e fshiu fytyrën dhe vazhdoi:
"Kemi përjetuar gëzime dhe vështirësi, spitale, humbje... dhe kaq shumë dashuri. Gjithmonë e kemi mbështetur njëri-tjetrin, jemi lutur së bashku, e kemi përqafuar njëri-tjetrin çdo ditë. Dhe e kemi falur njëri-tjetrin, gjithmonë."
Pastaj na shikoi dhe shtoi:
"A doni të dini pse kam paqe në zemrën time sonte? Sepse ajo ndërroi jetë para meje. Ajo nuk duhej të përballonte dhimbjen e të parit tim të vdisja, as të lihej vetëm. Unë do të jem ai që do ta mbajë këtë barrë. Dhe i falënderoj Zotit për këtë. E dua shumë për ta lënë me atë dhimbje."
Në atë moment, unë dhe vëllezërit e mi nuk mundëm t'i mbanim lotët. E përqafuam fort. Pastaj, me ëmbëlsinë e tij të zakonshme, ai na tha:
"Le të shkojmë. Ka qenë një ditë e gjatë."
Atë natë e kuptova vërtet se çfarë është dashuria. Nuk është vetëm romancë: është të qëndrojmë bashkë, ditë pas dite, në gëzim dhe vuajtje. Është të mbajmë duart për aq kohë sa të mundemi.
Paqja qoftë me ty.

22/07/2025

Një grup turistësh po vizitonin një fermë krokodilësh. Gjatë udhëtimit, ata ndodheshin mbi një trap lundrues në mes të një liqeni plot me krokodilë të uritur.

Pronari i fermës, me një buzëqeshje të djallëzuar, bërtiti:

"Kushdo që hidhet tani në ujë dhe arrin të notojë deri në breg pa u ngrënë nga krokodilët… do të shpërblehet me një MILION euro!"

Të gjithë u kthyen dhe panë njëri-tjetrin… por askush nuk lëvizi. Heshtja ra si plumb. Tensioni varej në ajër. Uji gëlonte nga lëvizjet e krokodilëve.

Papritur – SPLASH! 💦
Një burrë u gjend në ujë!

Ai notoi me gjithë fuqinë që kishte, duke u ndjekur nga turma e krokodilëve të uritur. Uji zien nga ndjekja. Të gjithë turistët shikonin të tronditur dhe me zemrën që u rrihte fort.

Por… burri arriti në breg i padëmtuar! 🎉
Krokodilët mbetën pas dhe ai doli i lagur, por i gjallë dhe... fitimtar!

Pronari e shpalli menjëherë:
"Kemi një fitues! Ky burrë sapo fitoi një milion euro!"

---

Më vonë, në dhomën e hotelit, burri ende i habitur, e kthyer nga gruaja e tij, i tha:
“Unë nuk u hodha vetë në ujë… dikush më shtyu!”

Gruaja buzëqeshi ëmbël, ia përkëdheli dorën dhe tha:
“Unë të shtyva.” 😊

💡 Morali i fabulës:

Pas çdo burri të suksesshëm…
qëndron një grua që nuk ka frikë ta shtyjë pak drejt guximit që ai vetë nuk e kishte zbuluar ende!

10/07/2025

Çdo vit, gjatë pushimeve verore, prindërit e Martinit të vogël e çonin tek gjyshja. Të nesërmen, ata ktheheshin në shtëpi me tren.

Një ditë, Martini u tha prindërve:

– Jam rritur tani! Çfarë mendoni, a mund të shkoj këtë vit tek gjyshja vetëm?

Pas një diskutimi të shkurtër, prindërit ranë dakord. Ata qëndruan në platformë, duke i dhënë këshillat e fundit, ndërsa Martini mendonte me vete:

“E di, më keni thënë njëqind herë!”

Pak para se të nisej treni, babai e përqafoi dhe i pëshpëriti në vesh:

– Biri im, nëse ndihesh papritur keq ose ke frikë, kjo është për ty.

Dhe i vendosi diçka në xhep.

Për herë të parë në jetën e tij, Martini u ul vetëm në tren, pa prindërit pranë. Shikonte nga dritarja peizazhet që kalonin, ndërsa njerëz të panjohur hynin e dilnin, zhurmonin e shtyheshin. Kondukteri e pyeti nëse ishte vetëm, dhe Martini ndjeu një lëmsh në fyt.

Madje, i dukej sikur një burrë po e shikonte me trishtim.

Pak nga pak, Martini filloi të ndjente frikë. U ul në cep të uleses, uli kokën dhe sytë iu mbushën me lot. Në atë moment, iu kujtua për diçkën që babai i kishte vendosur në xhep.

Me dorën që i dridhej, futi dorën në xhep dhe gjeti një shënim të vogël. E hapi dhe lexoi:

“Biri im, unë jam këtu, në ulesen e fundit.”-Martini ktheu koken dhe pa babin e tij duke buzeqeshur!

Kështu është edhe me ne në jetë.

Duhet t’i lëmë fëmijët tanë të rriten dhe të ecin vetë në rrugën e tyre. Duhet të kemi besim tek ata. Por gjithmonë, pa zhurmë, pa u dukur, duhet të jemi aty – në “makinën e fundit” të udhëtimit të tyre – që ata ta dinë se nuk janë kurrë vetëm dhe të mos kenë frikë ndërsa ecin nëpër jetë.
Inspirimet e Teutes

10/07/2025

Gjyshja erdhi pa paralajmërim, siç bënte zakonisht. Mbante me vete atë aromën e livandës, të bukës së sapopjekur, të kujtimeve që kanë shijen e fëmijërisë.

Kur hyri, u përball me një vorbull fshesash, leckash, enësh të palara në lavaman dhe vajzën e saj që djersinte nga lodhja me leckën në dorë, duke vrapuar nga një cep në tjetrin sikur ta kishte në vizitë mbretëreshën e Anglisë.

— “Mami, sa bukur që erdhe… por mos u ulu ende, atë karrige ende nuk e kam pastruar.”

Gjyshja e shikoi me atë vështrimin plot butësi dhe trishtim, tipik i grave që kanë jetuar gjithçka dhe e kuptojnë vërtet se çfarë ka rëndësi në jetë. E vëzhgoi vajzën e saj tek nxitohej për çdo thërrime, për çdo shenjë këmbësh në dysheme, për çdo cep me pluhur… sikur vlera e saj të matej nga pastërtia e shtëpisë.

— “Çfarë thua sikur dalim pak për një shëtitje? Perëndimi i diellit është i mrekullueshëm.”

— “Ah mami, nuk mundem. Duhet të mbaroj së pastruari gjithçka. Nuk dua të shohësh shtëpinë rrëmujë.”

Gjyshja heshti për disa sekonda. Pastaj, me zë të ëmbël por të vendosur, i tha:

— “Bijë… mos lejo që tiganët e tu të shkëlqejnë më shumë se ti.”

Vajza ngrysi vetullat.

— “Çfarë do të thuash?”

— “Që është mirë të pastrosh, po. Por jo me koston e gëzimit tënd. Jo me koston e pushimit tënd, të shëndetit tënd, të momenteve të tua.”

E bija uli leckën, e hutuar.

Dhe aty, gjyshja i tregoi të vërtetën e saj:

— “Kur isha në moshën tënde, mendoja se të ishe nënë e mirë do të thoshte të kishe një shtëpi të përsosur, krevate të rregulluar, mure pa gjurmë, enë gjithmonë të lara. Zgjohesha para të gjithëve dhe flija pasi të gjithë flinin, për të larë, për të fshirë, për të sistemuar. Mendoja se kështu do të më admironin, se do të thoshin që isha një grua e madhe.”

— “Dhe nuk ishe?” — pyeti vajza.

— “Kam qenë shumë gjëra… përveç se e lumtur.”

— “Pse?”

— “Sepse humba momente. Humba të qeshurat. Humba përqafimet në divan sepse kisha frikë se do e ndotnin. Humba pasditet me vëllezërit e tu sepse preferoja që dyshemeja të shkëlqente. Humba vallëzime, lojëra, biseda. Askush nuk mban mend një shtëpi të pastër. Por mbajnë mend një nënë të pranishme.”

Vajza filloi të qante.

— “Po nëse dikush vjen pa paralajmërim?”

Gjyshja buzëqeshi butë:

— “Atëherë do të shohë shtëpinë tënde… jo një muze. Dhe nëse gjykon, të mos kthehet më. Kush të do me të vërtetë vjen për ty, jo për pastrinë tënde. Vjen për buzëqeshjen tënde, jo për tapetet.”

Ajo iu afrua, i kapi duart dhe i tha:

— “Fshij nëse është nevoja… por mos fshij dëshirën tënde për të jetuar. Jeta është atje jashtë. Fëmijët e tu po rriten. Partneri yt ka nevojë për vëmendjen tënde. Shoqet e tua ndjejnë mungesën e të qeshurës tënde. Prindërit e tu duan të ecin me ty. Mos lejo që fshesa të jetë e vetmja shoqe.”

— “Pluhuri gjithmonë kthehet. Jeta… jo.”

Vajza u ul pranë saj, duke qarë në heshtje, si dikush që sapo ka hequr një çantë të padukshme nga shpatullat pas shumë vitesh.

Dhe atë ditë… soba nuk u pastrua.

Por u pastrua shpirti.

Gjyshja dhe vajza dolën nga shtëpia pa u shqetësuar për thërrimet në dysheme. Ecën, bënë foto të çmendura, blenë një akullore, folën për jetën. Dhe kur u kthyen, shtëpia ishte ende aty. Jo e shkëlqyer. Jo perfekte.

Por e mbushur.

E mbushur me jetë, me momente, me të qeshura.
Me gjithçka që nuk fshihet, nuk lahet e nuk hekuroset…
por që mbetet në kujtim përgjithmonë.

09/07/2025

Një burrë u dashurua thellësisht me një grua shumë të bukur dhe u martua me të. Të dy ndanin një dashuri të sinqertë dhe të fuqishme. Me kalimin e kohës, gruaja zhvilloi një sëmundje të lëkurës që gradualisht filloi të ndryshonte pamjen e saj. Megjithatë, lidhja e tyre dukej e pandryshuar.

Një ditë, burri u nis për një udhëtim pune, por gjatë kthimit u përfshi në një aksident dhe humbi shikimin. Që nga ai moment, jeta e tyre martesore vazhdoi si më parë, pa ndryshime të dukshme.

Me kalimin e kohës, sëmundja e gruas përparoi dhe bukuria e saj pothuajse u zhduk krejt. Megjithatë, burri, duke qenë i verbër, dukej sikur nuk e vërente dhe vazhdonte ta donte po njësoj si ditën e parë. Edhe ajo e donte me sinqeritet dhe marrëdhënia e tyre mbetej e fortë dhe e qetë. Askush prej tyre nuk fliste për pamjen e jashtme; ajo që kishte rëndësi ishte ndjenja që i bashkonte.

Një ditë, fatkeqësisht, gruaja vdiq. Burri u shkatërrua nga dhimbja, por gjeti forcën për të kryer të gjitha ritet mortore në nder të saj. Pas ceremonisë, vendosi të largohej nga qyteti, i paaftë të qëndronte në një vend të mbushur me kujtime. Teksa po largohej, një burrë e ndaloi dhe e pyeti se si do të mund të ecte vetëm tani që gruaja e tij nuk ishte më për ta ndihmuar.

Me një zë të qetë, burri u përgjigj: “Nuk kam qenë kurrë i verbër. Thjesht kam shtirur sikur nuk shihja. Nëse ajo do të kishte ditur që mund të shihja ndryshimin e pamjes së saj, do të kishte vuajtur edhe më shumë. Unë nuk e kam dashur kurrë vetëm për bukurinë e saj, por për zemrën e saj të butë dhe shpirtin e kujdesshëm. Zgjodha të mbyll sytë për ta mbrojtur nga dhimbja dhe për ta bërë të ndihej e dashur deri në fund.”

Morali: Kur e do vërtet dikë, je i gatshëm të bësh gjithçka për ta parë të lumtur. Nganjëherë, është më mirë të injorosh të metat dhe të shikosh përtej pamjes së jashtme. Bukuria e jashtme mund të zbehet me kohën, por ajo që mbetet është dashuria e vërtetë, ajo që lind nga zemra dhe shpirti.

04/07/2025

✍🏻 Kur një prind thotë: "Unë kam bërë që fëmijës tim të mos i mungojë asgjë", në fakt shpreh një lloj idiotizmi të plotë.

Sepse është detyra e çdo prindi që fëmijës t’i mungojë diçka. Përndryshe, nëse nuk i mungon asgjë, për çfarë shërben kureshtja? Për çfarë i duhet zgjuarsia? Ç’dobi ka talenti? Për çfarë të duhen të gjitha ato që ke në këtë kuti magjike (trurin)? Nuk të hyjnë në punë për asgjë, apo jo?

Nëse të shërbejnë dhe të llastojnë, të zgjojnë në 7 pa një çerek, të çojnë e të marrin nga shkolla, të kanë ulur në kolltuk për të mos humbur asnjë episod të “Uomini e Donne” me Maria De Filippin... kjo është një akuzë e papërballueshme pedagogjike.

Por, a ka një arsye logjike për të pasur kurajon që të thuash jo?

Mua më kujtohet ende edhe sot, pas shumë vitesh, një 1-sh në matematikë. Nuk më kujtohen asnjë nga ato qindra 6-a që kam marrë, sepse 6-a nuk më thotë asgjë. Është rutinë, e zakonshme, mediokre.

I thashë babait tim kur shkova në shtëpi: “Ba, mora 1-sh në matematikë!”
Mendoja se do të shpërthenin rrufe e vetëtima, dhe s'di çdo bëhej në shtëpi. Por ai më tha:
“Fantastike! Katra marrin të gjithë, por njësh? S’e kisha dëgjuar kurrë! Kjo do të thotë që ke talent, or çun.”

Pastaj hoqi ironinë dhe u bë serioz:
“Mundohu ta përmirësosh deri në qershor, përndryshe do të kesh një verë të shpifur sepse do të mësosh.”
Pikë. Nuk folëm më asnjë fjalë tjetër.

Sepse ai kishte besim tek unë. Dhe kur ke besim te fëmija yt, nuk ke pse ta ndihmosh, nëse është i zoti, ia del vetë mbanë.

Unë mund të ndihmoj një zonjë 94 vjeçare që të kalojë rrugën. Po një 18-vjeçar? Maksimumi mund t’i them:
“Je në linjë? Ja, kjo është rruga. Suksese në jetë!”

Mund të rekomandosh një njeri në vështirësi, por jo një djalë të ri. Përse duhet të futësh mik për të? Se nuk ia del dot vetë? Ç’mesazh i japim? “Meqë ti nuk je i zoti, të ndihmon babai”?

Shumë herë e kam dëgjuar prindin të thotë:
“Duhet ta sistemoj (rregulloj) djalin tim.”
“Ta sistemosh?” Si të gjesh vendin ku të vendosësh një vazo kineze! Ku po e sistemon? Brenda në bufe? Sipër dollapit?

Po ti ke sjellë në jetë një send, një objekt, apo një qenie me shpirt? Nëse është kjo e fundit, nuk ka nevojë të sistemohet diku – shpirti shkon atje ku di të shkojë.

Edukimi nuk ka lidhje me demokracinë. “Duhet t’i udhëheqim ne, sepse ata janë më të vegjël.”

Në një pellg, rosat e vogla ndjekin rosën nënë, njëra pas tjetrës. Keni parë ndonjëherë rosën të ecë pas rikave? E pamundur. Është kundër natyrës. Sepse rosat janë inteligjente, ne më pak se ato.

Një prind është si një instruktor fluturimi: duhet të mësojë si të fluturojë. Nuk është një kujdestar që shpreson të mbajë fëmijën në shtëpi deri në moshën 60-vjeçare.

Ky është egoizëm, nuk ka lidhje me dashurinë.
Dashuria është: t’i shohësh fëmijët e tu duke fluturuar.

-Paolo Crepet

10/06/2025

“Do të të kritikojnë për atë që je, për atë që nuk je dhe për atë që mendojnë se je.

Do t'ju gjykojnë për atë që bëni, për atë që nuk bëni dhe për atë që nuk arrini të bëni.

Do të flasin për ty për atë që thua dhe për atë që hesht.

Do të drejtohen drejt teje për sukseset dhe për gabimet e tua,
për vendimet tuaja dhe për dyshimet tuaja.

Sado që të përpiqesh të kënaqësh të gjithë, gjithmonë do të ketë ankesa.

Pra, jetoni për veten tuaj, sepse në fund të fundit, e vetmja gjë që ka rëndësi është të jesh i vërtetë në rrugën tuaj. ”

~ 𝐇𝐚𝐫𝐫𝐢𝐬𝐨𝐧 𝐅𝐨𝐫𝐝
#𝐎𝐛𝐬𝐞𝐯𝐞𝐫𝐊𝐮𝐥𝐭

05/06/2025

Thuhet se një mbret e martoi të birin tre herë, por në të tre rastet martesat përfundonin me divorc, ndërkohë që i ati nuk kuptonte asgjë mbi shkakun përse i biri i divorconte gratë. I zemëruar me të birin që ishte kandidat për fronin mbretëror, ai e dëboi nga pallati.
Princi doli nga qyteti dhe filloi të kërkojë një punë. Larg qytetit takoi një familje që merrej me bagëti. Burri i shtëpisë e përshëndeti dhe e ftoi brenda. Nga biseda dhe fjalët iu duk djalë i mbarë dhe ndërkohë që kalonin nga një bisedë në tjetrën, babai mendonti ti propozojë vajzës së tij të vetme të martohej me këtë djalë kaq të zgjuar e të jetonte me ta.
Nuk iu prit dhe vajti tek e bija dhe i foli për këtë djalë dhe se i pëlqente ta bëjë dhëndër.
E bija iu përgjigj:”Nuk martohem derisa të udhëtosh me të dhe ta njohësh nga afër.” dhe kjo përgjigje iu duk mjaft bindëse, kështu, vajti tek i riu dhe i tha:”Nesër nuk do të shkosh të kullotësh delet, por do të vish me mua në një udhëtim disa ditor.”
Ashtu u bë.
Udhëtuan për disa ditë dhe gjatë rrugës ndeshën në një tufë të imtash. Me ti parë, i riu tha:”Sa shumë dhe sa pak.”
Burrit iu dukën fjalë pa kuptim, por nuk foli dhe vazhduan rrugën.
Më tej, ndeshën në një tufë tjetër tjetër të imtash dhe i riu tha:”Sa pak dhe sa shumë.”
Burri tha me vete:”Qenka budalla fare. Mesa duket ime bijë ka nuhatur diçka, prandaj nuk pranoi të martohej menjëherë dhe më kërkoi të udhëtoj që ta njoh më mirë.”
Më tej kaluan pranë një varreze dhe këtu i riu tha:”Mban të gjallë e të vdekur.” dhe më andej u ndalën pranë një bahçeje të gjelbëruar për të cilën, i riu bëri këtë koment:”Nuk e di nëse është e thatë apo e njomë.”
Burri mbeti pa fjalë nga këto që i dëgjuan veshët, por nuk bëri as dhe një koment të vetëm.
Vazhduan rrugën derisa mbërritën tek një fshat ku kërkun ujë për të pirë, ndërkohë që fshatarët i qerasën me qumësht. I riu e mori enën dhe piu vetë i pari, mandej ia dha zotërisë së tij. Në një fshat tjetër kërkun ujë dhe u dhanë ujë. Këtu, i riu ia dha të pijë i pari zotërisë së tij, pastaj shoi etjen vetë.
Me vete zotëria tha:”Nuk më respektoi me qumështin, më respektoka me ujin! Ky s’ka për ta parë me sy time bijë, jo të martohet me të. Ja sa i vlefshëm ishte ky udhëtim, të paktën e njoha.
Pas këtij udhëtimi të dy u kthyen në shtëpi dhe i ati ia tregoi fije për pet ë bijës gjithçka që kishte parë e dëgjuar.
E bija, pasi i dëgjoi të gjitha i tha:”Bah çfarë djali. Tani pranoj të martohem me të.”
I ati zgurdulloi sytë dhe e pyeti:”Çfarë?!”
E bija iu përgjigj:”Kur të tha për tufën e parë të imtave:”Sa shumë dhe sa pak.” e tha sepse ajo tufë kishte më shumë desh sesa dele. Kur të tha për tufën e dytë:”Sa pak dhe sa shumë.” e tha sepse kishte më shumë dele sesa desh.
Kur kaluat tek varrezat dhe tha:”Mban të gjallë e të vdekur.” dmth që të vdekurit që kanë lënë pas fëmijë janë akoma gjallë, kurse ata që nuk kanë lënë pas fëmijë janë të vdekur.
Kur kaluat pranë bahçes së gjelbëruar dhe tha:”Nuk e di nëse është e thatë apo e njomë.” e kishte fjalën që nëse pronari e ka ngritur me borxh është e thatë, e nëse e ka ngritur pa borxhe është e njomë dhe e gjelbër.
Kur piu qumësht para teje, e bëri sepse kur qumështi hidhet në enë, uji që përmban pluskon sipër, ai piu ujin dhe të dhe qumështin. Sakaq, kur kërkuat ujë dhe u dhanë ujë, ta dha ty të pish i pari, sepse ka qenë ujë pusi dhe uji i pusit del paksa i turbullt, por kur derdhet në enë, pjesa e turbullt bie në fund.
Kështu, u martuan.
Natën e parë të martesës, i riu vuri dorën e tij mbi kryet e nuses dhe pyeti:”E kujt është kjo kokë?”
Vajza u përgjigj:”Ishte e imja, tash është e jotja imzot.”
Ai tha:”Bëj gati plaçkat se unë nuk jam bari delesh, por jam mbret e bir mbreti. Isha në kërkim të një njeriu si ti.”😁

Perktheu: Elmaz Fida

23/05/2025

Nënë,
nuk je e obliguar me i ba krejt vetë.
S’ke pse me qenë ajo nana perfekte, ajo gruaja që s’lodhet kurrë, ajo që i ka punët e shtëpisë gjithmonë në rregull, e as ajo që s’ndalet kurrë për të tjerët.

Sepse kur trupi yt të dorëzohet prej lodhjes, rrallëkush do të kujtojë sa shumë je mundu me i mbajtë të gjitha.

Lëri sot pak anash punët e shtëpisë.
Dil pak jashtë. Bëj një xhiro në lagje.
Shko te motra, te nëna, apo ndonjë mikeshë.
Blej ndonjë gjë që të gëzon zemrën.
Ulu pak, pije një kafe e qetë, qoftë edhe në ballkon.
Pusho. Merr frymë. Mendo për veten – veç për veten.

Fëmijët rriten.
Shtëpia?
Do të ndyhet prapë.

Por ti, nënë, nuk ke një tjetër version të vetes.
Nuk mundesh me dhënë dashuri, durim, as kujdes… nëse vetë je e zbrazët.

Shëndeti yt, qetësia jote, lumturia jote — vlejnë.
Jo vetëm për të tjerët.
Por mbi të gjitha... për TY.

22/05/2025

Duaje, jo sepse është gruaja jote, por sepse e zgjodhe ti.

Duaje, edhe pse shpesh do ta doje ndryshe.
Duaje kur ka dhimbje koke
Duaje kur bërtet
Duaje kur rri e heshtur dhe qan në fshehtësi
Duaje kur është e lodhur
Duaje kur është e gëzuar dhe këndon këngët që ty nuk të pëlqejnë
Duaje kur të josh
Duaje kur vesh një fund seksi dhe këpucë me taka
Duaje kur rri në divan me xhup dhe me çorape
Duaje kur të Ikën
Duaje dhe mos e thirr “nëne”
Është nëna e fëmijëve të tu, jo e jotja
Duaje kur është e lumtur
Duaje kur është e dëshpëruar dhe sheh rrudhat dhe flokët e çrregullt
Duaje kur ziheni
Duaje kur fle dhe ti e sheh pa e prekur
Duaje gjithmonë
Duaje kur përplas derën dhe ikën, për të shumtën grindje
Duaje çdo ditë
Duaje pa rezerva, pa limit, pa frikë
Duaje me besim
Duaje
Ngacmoje, edhe pse tashmë jeni bashkë prej një jete
bëje të ndihet e veçantë dhe e jotja
Mos u turpëro ta duash, ta mbështesësh, ta ndihmosh në detyrime
dhe në lodhjen e të jetuarit
Ftoje për darkë, në kinema, ose në një koncert
Bli një biletë për një spektakël që asaj i pëlqen dhe çoje ta shohi
Surprizoje, dhe ajo do të të surprizojë
Duaje sepse je një BURRË , jo një mashkull...

21/05/2025

Prindërit e mi kanë qenë të martuar për plot 55 vite. Një dashuri që i mbijetoi kohës, vështirësive dhe çdo stuhie të jetës.

Një mëngjes, ndërsa mamaja po zbriste në kuzhinë për t’i përgatitur mëngjesin babait, si çdo ditë tjetër, u rrëzua papritur. Një infarkt i fortë e ndali zemrën e saj përgjithmonë.
Babai, i tmerruar, e mori në krahë dhe e çoi me vrap në spital. Por… ishte tepër vonë.
Ajo ishte larguar.

Në varrim, ai nuk tha asgjë. As një lot. Vetëm një boshllëk i thellë në sy.
Në mbrëmje, ndërsa ne fëmijët rrëfenim kujtime për mamin, ai dëgjonte në heshtje… derisa tha qetësisht:

— Më çoni te varri i saj.

— Babi, është vonë, ora ka shkuar njëmbëdhjetë…
— Mos diskutoni me një burrë që sapo ka humbur gruan e jetës pas 55 vitesh.

Pa thënë asnjë fjalë, e bëmë si tha. Me një elektrik dore, e shoqëruam te varri.
U ul. U lut gjatë. Pastaj, me një zë që dridhej, tha:

— 55 vjet… Vetëm kush ka jetuar një jetë të tërë me dikë, mund të kuptojë çfarë është dashuria.
Kemi kaluar çdo gjë bashkë: gëzime, sëmundje, humbje… Por çdo ditë kemi falur, jemi përqafuar, kemi falënderuar Zotin për njëri-tjetrin.

Pastaj na shikoi dhe tha:

— E dini pse jam i qetë sonte? Sepse Zoti e mori atë para meje. Ajo nuk do ndjejë dhimbjen e më të fundit përshëndetje. Do jem unë që do e mbaj këtë dhimbje. Dhe e falënderoj Zotin për këtë. E dua aq shumë, sa nuk doja ta lëndoja as me vdekjen time.

Atë natë mësova ç’është dashuria e vërtetë:
Jo fjalë të mëdha, as buqeta me lule.
Por të përgatitësh mëngjesin çdo ditë.
Të thuash "të dua" pa zë, vetëm me një vështrim.
Të falësh. Të përqafohesh. Të mos dorëzohesh kurrë.
Të mbash dorën e tjetrit… derisa njëri prej jush të mos mundet më.

Thenie te bukura 💡Një klik për ty, një buzëqeshje për ne😊! Pëlqeje dhe shpërndaje!

19/05/2025

Ajo është nënë jo shërbëtorja jote.

Mos e shih si dikë që është aty për të të shërbyer.
Ajo gatuan, pastron, rrit fëmijët dhe kujdeset për gjithçka
jo sepse “duhet”,
por sepse e bën me zemër, me dashuri të pastër.

Mos e merr këtë dashuri si diçka që i takon.
Ndihmoje. Dëgjoje. Vlerësoje.
Sepse ajo nuk u martua për të mbajtur peshën e gjithë botës mbi shpinë.
U martua që të ndërtojë një jetë me ty, dorë për dore.

Tipografi.info

23/07/2025

22/07/2025

10/07/2025

10/07/2025

09/07/2025

04/07/2025

10/06/2025

05/06/2025

23/05/2025

22/05/2025

21/05/2025

19/05/2025

Address

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category