20/07/2025
Gaza po vdes urie
Në heshtjen e natës, aty ku dikur dëgjoheshin të qeshura fëmijësh, tani dëgjohet vetëm zhurma e barkut bosh dhe e shpirtit të plagosur. Gaza po vdes. Jo vetëm nga bombat, jo vetëm nga plumbat, por nga uria, ajo që shuan jetën ngadalë, që zhduk shpresën në sy, që kthen çdo ditë në një betejë për mbijetesë.
Fëmijë me barkun e fryrë nga uria, me sytë bosh që kërkojnë një copë bukë. Nëna që nuk ka më qumësht për të ushqyer foshnjën e saj. Baballarë që ndihen të pafuqishëm, sepse nuk kanë asgjë për të dhënë veç dashurisë dhe ajo nuk mjafton për të mbushur barkun.
Spitalet janë bosh. Rafte pa ilaçe. Tryeza pa ushqim. Fjalët pa shpresë. Dhe ndërkohë bota sheh, dëgjon, por rrallë flet. Rrallë vepron.
A është kjo drejtësi? A është kjo njerëzi?
Gaza nuk po kërkon më shumë, vetëm të drejtën për të jetuar. Të drejtën për të ngrënë. Të drejtën për të mos vdekur në heshtje.
Mos hesht. Mos harro. Gaza po vdes urie. Dhe heshtja jonë është pjesë e kësaj vdekjeje.
Shkruan: Osman H. Bekteshi