25/01/2025
Një ngjarje, nga shumë të tjera të luftës së UÇK-së, rrëfim nga veterani Shyqeri Hajdari
Më datë 09.05.1999, rreth orës 07:00, një ditë e ftohtë, te vendi i quajtur “Zalli i Verdhë” – Grejqevc/Papaz/Llanishtë, u ballafaquam në vijën frontale me forcat serbe. Nga fshati Budakovë vërehej që po lëviznin në drejtimin tonë dy tanke, të shoqëruara nga këmbësoria pas tyre. Ne gjuanim kryesisht me armë të vogla dhe kishim urdhër të mos shpenzonim shumë municion, duke kryer vetëm një ose dy të shtëna për person. Taktika jonë ishte që t’i linim tanket të afroheshin sa më pranë dhe, pasi të arrinin në kthesën afër nesh, t’i godisnim me mortajë 500 për t’i shkatërruar. Këtë përballje mezi e prisja.
Në atë vijë frontale ishin afër nesh edhe disa ushtarë nga njësia e Budakovës. Përderisa zhvilloheshin luftimet, forcat serbe, përballë mos suksesit, përveç përdorimit të tankeve, filluan të na godisnin me minahedhës nga fshatrat Duhel, Qafë e Duhlës, Biraq dhe nga lokacioni i shkollës së Budakovës. Predhat e minahedhësit vinin nga të gjitha anët, por ne vazhdonim t’i godisnim serbët që ishin me këmbësori, së bashku me dy tanket.
Isha i shtrirë barkas në vijën frontale. Në ora 10:30, fatkeqësisht, një predhë minahedhësi na goditi. Për një moment mendova se më kishte ndarë trupin më dysh. Përveç të shtënave të pandërprera dhe zhurmës së betejës, mjegullimi i shikimit e bëri situatën edhe më të rëndë. Aty pranë vura re se ishin plagosur edhe Naser Guniqi, Azem Kolgeci dhe Enver Basha.
Ndërkohë që qëndroja i shtrirë nga plagët, m’u afrua Gjevdet Kolgeci, i cili më ndihmoi të ngrihesha. Kur pashë që i kisha këmbët, ndjeva një gëzim të papërshkrueshëm, por sapo u ngrita, ndjeva se çizmeja e këmbës së djathtë po mbushej me gjak. Luftimet vazhdonin ende, dhe ushtarët përreth luftonin pa u ndalur. Ishte për t’u habitur pse predhat serbe nuk na kapnin, edhe pse bënim lëvizje të shumta.
Pas pak kohe, nga vija e zjarrit më largoi Xhevdet Kolgeci. Më pas, Shaqir Tershana më dërgoi në shtabin e Llanishtit me një automjet, nën goditjet e vazhdueshme të forcave serbe me tanke dhe minahedhës. Nga aty arrita në Tupillë, në një shtëpi ku gjendeshin edhe ushtarë të tjerë të plagosur. Pas disa ditësh, më trajtuan në fshatin Rac, në një shtëpi ku u kujdesën për plagët në shpinë dhe këmbën e djathtë. Po ashtu, veshi i djathtë më kishte dalë jashtë funksionit.
Pas disa ditësh pushim, iu bashkova sërish ushtarëve dhe kaluam në Pjetërshticë, ku mora trajtim në Grykë të Shalës. Në një moment, mjekët tentuan të më nxirrnin predhën nga shpina, pa anestezion. Më shtrinë në një tavolinë dhe për të mos lëvizur, më lidhën trupin me rripa, ndërsa në gojë më dhanë një shkop gome për të mos thyer dhëmbët nga presioni i ndërhyrjes. Mjekët përdorën gërshëra dhe pinceta për të nxjerrë predhën, por për shkak të pozicionit të saj (rreth 5 cm në brendësi të trupit) ishte e pamundur. Dhimbjet ishin të tmerrshme dhe trupi im, i mbuluar nga djersa, ishte dëshmi e presionit që po përjetoja. Pas disa përpjekjesh, mjekët vendosën ta ndalonin ndërhyrjen.
Dy javë më vonë, fillova të mësohesha me gjendjen time dhe të forcohesha. Më pas iu bashkova shokëve të mi në Javorë. Shëndeti im u përmirësua gradualisht. Së bashku me ushtarët e Togut 1 dhe Komandant Gurin, realizuam një sulm ndaj forcave serbe në Carralevë dhe një tjetër sulm pas disa ditësh, deri më 11 qershor.
Me 14/06/1999, në ditën parë të çlirimit kuptova se prindi 48 vjeç dhe motra 18 vjeç, ishin vrar nga serbet dhe ishin gjuajtur në bunar.
Liria, ka çmim. Lutem ta duam dhe ta forcojmë atdheun.
Lavdi e përjetshme për heronjtë tanë!